Βραδιά περίεργη.
H Lady Gaga στο ΟΑΚΑ, οι Grave Digger στο Κύτταρο, χιλιάδες κόσμος με δεκάδες μπάντες στο Σύνταγμα για την “επέτειο” της δολοφονίας Παύλου Φύσσα και στο An Club εμείς οι υπόλοιποι να γιορτάζουμε την κυκλοφορία του παρθενικού album των “καπνιστών” Sadhus.
Αρχικά, η προσέλευση του κόσμου ήταν αποκαρδιωτική, χωρίς βέβαια να επηρεάζει την ήδη καλή διάθεση των μουσικών για να τα σπάσουν.
Στη σκηνή πρώτοι οι Monk. Αργό, μονολιθικό doom, με πολλές Matt Pike επιρροές και sludg-ίλα Weedeater με μια αχνή κιθαριστική southern-ίλα. Άνετοι στη σκηνή, χωρίς να πτοούνται από κάποια λάθη που ίσως έκαναν, μας έριξαν στην κινούμενη άμμο η οποία θα συνέχιζε να μας ρουφά ως το τέλος.
Στη συνέχεια, οι Gomgoma με κάποια πρώην μέλη των Routes στη σύνθεση τους. Ομολογώ πως ότι είχα ακούσει με είχε προετοιμάσει για κάτι άλλο. Τελικά, αυτό που άκουσα ήταν ωραίο δείγμα NWOGC (New Wave of Greek Crust, χαχαχα). Το punk και οι D-beat ρυθμοί έδιναν και έπαιρναν και ένας frontman αλώνιζε το σανίδι. Η έλλειψη μπάσου καλυπτόταν από μια κιθάρα σε ρόλο μπάσου, που ουσιαστικά ήταν σαν εκείνο να υπάρχει με δύο επιπλέον χορδές και στιγμές να μου θυμίζουν αγαπημένους Anticimex.
Korsikov και ακόμα ο μπασίστας να φανεί. Περιμένοντας και το δικό τους ντεμπούτο, παρακολουθήσαμε ένα από τα πιο γεμάτα σε ενέργεια live τους, παρόλο που η φωνή στα ήρεμα της χανόταν στην παράνοια και τον τυμπανιστικό καταιγισμό. Με attitude πολύ rock n roll σε σημεία θυμίζοντας Peter Pan Speedrock, άλλοτε sludge και υποχθόνια doom, άλλοτε πιο ψυχεδελικοί και desert, οι Korsikov περνούν τη δεύτερη τους νιότη τώρα.
Sadhus και τα τύμπανα ακόμα ακούγονται να φωνάζουν “όχι άλλο”. Οι Sadhus με το υπέροχο ντεμπούτο τους ανά χείρας, με ένα από τα πιο όμορφα εξώφυλλα δίσκων που έχω δει φέτος και με λύσσα έντονη και έναν Σταύρο να εναποθέτει τα άντερα του επί σκηνής.
Όπως είπε ένα φίλος του οποίου την ταυτότητα δεν θα αποκαλύψω “Έχω να ακούσω τόσο βαρύ πράγμα από τους Nightstalker του ‘92”.
O βούρκος στον οποίο είναι βουτηγμένη η μουσική των Sadhus είναι μοναδική στην Ελλάδα, ακροβατώντας μεταξύ sludge και doom με σκληρά σκισμένα φωνητικά και riff που δεν προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κάνουν το αίμα να τρέχει πιο μανιασμένο στις φλέβες σου. Οι τύποι αυτοί, είναι ότι πιο “τρομακτικό” ακούν τα αυτιά μας τα τελευταία χρόνια και αυτό ήταν ίσως η καλύτερη εμφάνιση τους που έχω δει.
H διασκευή του “Bomber” (τι εννοείς ποιου συγκροτήματος) και η συνύπαρξη των δύο drummers, παλιού και νέου στο “Foodamentalist” ήταν οι καλύτερες στιγμές του live.
ΣΠΑΣΤΕ ΤΑ!
photos: Χριστίνα Αλώση
737 
