Αααα, οι ομορφιές του κέντρου της Αθήνας.
Τσίκνα. Μπαφίλα. Ζουζού. Κροκοντίλ. Σκουπιδαριό. Το μεταμεσονύκτιο 11 του ερέβους. Βρώμα και δυσωδία εν γένει. Τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς από τη ζωή του; Μα και ένα μαλάκα, απευθείας απόγονο του Cro-Magnon, να σου σακατεύει τον ήδη γαμημένο καθρέφτη του αυτοκινήτου. Αν δεν είναι αυτό γραφικά τουριστικό, τι είναι εν τέλει; Υπό αυτές τις συνθήκες κίνησα προς το δεύτερο σπίτι μου, το ΑΝ, να παρακολουθήσω την μετά από 8 συναπτά χρόνια (ολική) επαναφορά των αγαπητών Stampin’ Ground.
Η διοργανώτρια Hardtimes, αγγλίδα στο ραντεβού, ανεβάζει περί τις 9:30 τους, γνωστούς και μη εξαιρετέους Never-Trust, το πρώτο συγκρότημα βάσει του προγράμματος. Διαπιστώνω με χαρά ότι, παρόλο που η προσέλευση είναι χαμηλή την ώρα εκείνη, τα παιδιά έχουν μία πολύ σταθερή βάση υποστηρικτών, τουλάχιστον σύμφωνα με τα T-Shirts που μέτρησα. Οι NT είναι μία καλογρασσαρισμένη thrash-core μηχανή που ενδείκνυται για mosh, pogo και όλες τις συναφείς δραστηριότητες του moshpit. Σε πολλά σημεία εντόπισα και το groove των old school δίσκων των Machine Head, ανάμεσα σε άλλα στοιχεία, και, προφανώς, δε λείπουν και τα χαρακτηριστικά beat-down περάσματα. Γενικά, μία πολύ δεμένη και σταθερή μονάδα, της οποίας ο κιθαρίστας είναι από τους μεγαλύτερους παικταράδες του είδους.
Οι Hardfaced από το FYROM (ή πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας ή Σκόπια, αφού σας έπιασε η καούρα για διπλωματία) είναι, απ’ όσο γνωρίζω, μία από τις σταθερά ανερχόμενες hardcore-o-metal μπάντες στα Βαλκάνια. Η εξάδα έχει σε αρκετά κυρίαρχη θέση το metal στοιχείο της, αλλά η υλοποίηση της γενικής ιδέας είναι hardcore. Έχουν αρκετά παράδοξη σκηνική παρουσία, καθώς εντόπισα drummer-χταπόδι με στιλάκι Guns’n’Roses περιόδου “Appetite…” και δύο τραγουδιστές-ελατήρια στην πρώτη γραμμή να κάνουν σάντουιτς τρεις, κατά τα άλλα, ακίνητους έγχορδους. Πάντως, με εντυπωσίασαν οι συνθέσεις τους , αλλά και οι εναλλαγές των δύο φωνών, εκ των οποίων η μία θύμιζε άνετα τον εκπληκτικό Chuck Billy των Testament. Σίγουρα θα μπορούσαν να συντομεύσουν λίγο το set τους, για να μην βγάλει φλύκταινες ο διοργανωτής και εν όψει των δύο συγκροτημάτων που υπολείπονταν μέχρι το πέρας.
Οι Eden Demise θεωρώ ότι τα ακούνε τσάμπα, οποιοδήποτε και αν είναι το ποιόν τους ή ο πρότερος βίος τους. Οι άνθρωποι ανέβηκαν το βράδυ της Παρασκευής και έδωσαν ένα, τουλάχιστον, αξιοπρεπές live. Θυμόμουν, μάλιστα, ότι αυτό που παίζανε ήταν κάτι πιο αργόσυρτο σε σχέση με το γκαζωμένο hardcore που συνάντησα στο παρόν live. Με επιλογές από τον ήδη υπάρχοντα δίσκο, αλλά και τον επερχόμενο, με κάποια εκτελεστικά ψιλολαθάκια και ένα αρκετά τσαμπουκαλεμένο frontman, o οποίος ενάλλασσε με άνεση σκληροπυρηνικό rapping με σκισμένα hardcore φωνητικά, οι ED επανέφεραν το πνεύμα του 2006, όταν ως πάλαι ποτέ Providence, ανοίξανε, με ένα εντυπωσιακό set, τους Stampin’ Ground. Σίγουρα χτυπάνε άσχημα στο μάτι τα διακριτικά κάποιων χορηγών, αλλά αυτό, προφανώς, δεν επηρεάζει ούτε την απόδοση ούτε την όποια ειλικρίνεια της μπάντας, η οποία είχε και μία αντίστοιχη, υγιή αντίδραση και από το κοινό που τους παρακολουθούσε.
Και ήρθε η ώρα των Βρετανών headliners, το reunion των οποίων είναι η αλήθεια πως με έβαλε, όπως πάντα, σε σκέψεις (λέγε με “κολλάω ένσημα”). Ωστόσο, εξ όψεως, δε φαίνεται να έχει περάσει ούτε μέρα πάνω από τον frontman Adam, γεγονός το οποίο απεδείχθη εν συνεχεία και εμπράκτως. Οι άνθρωποι είναι μηχανές με πυρηνικό αντιδραστήρα, και, μάλιστα, η απόδοση τους είναι καλύτερη απ΄ αυτή του 2006. Το συγκρότημα ανεβαίνει περί τις 12 παρά στο καναβάτσο και εκτελεί ένα κατακλυσμιαίο πενηντάλεπτο set κυριολεκτικά χωρίς διάλειμμα για ανάσα. Ο Adam δε στέκεται ούτε στιγμή στην ίδια θέση, ξεσηκώνοντας μανιώδεις αντιδράσεις από τα 200-250, περίπου, άτομα που εμφανίστηκαν και κυρίως από αυτά στο pit.
Εξίσου γραφική φυσιογνωμία είναι και ο μπασίστας τους, Ben Frost (ελπίζω δηλαδή να είναι αυτός), αντικαταστάτης του hardcore guru Ian Glasper, που είναι στα όρια του να μετατρέψει το μπάσο του σε οδοντογλυφίδες από την υπερδιέγερση. Ο αειθαλής frontman κάνει κλασικές ερωτήσεις για το ποιος παρακολουθεί την μπάντα πρώτη φορά και ποιος τους είχε δει ξανά το 2006 και νιώθω κάπως γέρος. Το συγκρότημα με τους επιμεταλλωμένους hardcore ύμνους τους (βλ. “Officer Down”, “Bear the Scars” και άλλα πολλά) προκαλούν διάφορες αντιδράσεις στο κοινό, από ακατάπαυστο headbanging έως αλλεπάλληλο stage diving μέχρι το εντυπωσιακά βίαιο wall of death, το τελευταίο, μάλιστα, κατά παραγγελία του ίδιου του Adam, ο οποίος κατεβαίνει αυτοπροσώπως ανάμεσα στον κυκλώνα των κορμιών ως άλλο άβαταρ.
Οι SG κλείνουν το set τους με ένα πολύ σύντομο πέρασμα από το “Shades of Grey”, φόρο τιμής στους Νεοϋορκέζους Biohazard, (που θα ευχόμασταν να παίξουν ολόκληρο) και αποχαιρετούν, κάπως πρόωρα, αλλά μετά από μία, κατά κοινή ομολογία, καταιγιστική εμφάνιση που άφησε σύξυλους τόσο εμάς όσο και αυτούς. Εγώ δηλώνω εντυπωσιασμένος. Εσείς;
photos: Χριστίνα Αλώση
677 
