Κύριες και κύριοι, ένα θερμό χειροκρότημα για την εκπληκτική, μοναδική, απίστευτη, τεράστια ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥΥΥΥ!!! (χειροκροτήστε την κυρία ρε κωλόπαιδα)…
Η οποία ζήτησε εμένα και μόνο έμενα να τη συνοδεύσω σε αυτήν τη μοντέρνα χοροεσπερίδα που έλαβε χώρο στο μυθικό πλέον Gagarin και γι’ αυτό ζηλεύετε τώρα. Αφίχθην περί τις 20:45, για μια ακόμη φορά με την ψυχή στο στόμα άνευ λόγου και αιτίας, στο συναυλιακό χώρο ο οποίος ήταν σχετικά άδειος και το γεγονός με έβαλε σε διάφορες αρνητικές σκέψεις.
Εντούτοις, την ώρα που ανέβηκε η Melentini με τους συνεργάτες της, δηλαδή περί τις 21:30 το Gagarin είχε γεμίσει αρκετά. Το τρίο, που συμπληρώνεται από τους Σπύρο Βρυώνη στο τσέλο και τον Λάμπρο Λαπίνα στο φαγκότο, με την ίδια τη Μελεντίνη στα πλήκτρα (άλλως στο σύνολο Running Blue Orchestra), εκ πρώτης δίνει την εντύπωση ότι θα παίξει μουσική δωματίου. Αυτό απέχει αρκετά από την πραγματικότητα, καθώς εκ του αποτελέσματος και με όλο το βάθος στον ήχο (λέγε με echo) ακούγονται όλα πιο απόκοσμα και πειραματικά.
Η φωνή της mainwoman δένει απόλυτα με την ενορχήστρωση, καθώς έχει ένα έρρινο, σχεδόν γατίσιο, λαρυγγισμό, που σου δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι στη στέγη κάποιας γοτθικής πόλης. Τα τραγούδια είναι πολύ ηπίων μινόρε, κυρίως, τόνων, σε σημείο που η ίδια η Μελεντίνη δηλώνει κάποια στιγμή, αστειευόμενη, ότι το επόμενο τραγούδι θα είναι χαρούμενο. Γενικά οι συνθέσεις εκπέμπουν κάτι γοτθικό, σαν μουσική συνοδεία σε μια από αυτές τις χιονισμένες μικρές γυάλες με τις μπαλαρίνες ή τον Ψαλιδοχέρη. Στις δέκα και, το τρίο κατεβαίνει στη σκηνή προλογίζοντας τους headliners, ολοκληρώνοντας ένα αρκετά ενδιαφέρον σετ.
Στις 22:30 περίπου οι Electric Litany ανεβαίνουν στη σκηνή υπό χαμηλό φωτισμό και ο ιθύνων νους του συγκροτήματος Αλέξανδρος Μίαρης χτυπάει τις πρώτες νότες στην κιθάρα του. Οφείλω να ομολογήσω ότι ήμουν προκατειλημμένος πράγμα που καταρρίφθηκε πολύ νωρίς στο σετ των EL. Ο ήχος είναι ένα υβρίδιο ανάμεσα στους πειραματισμούς των Radiohead και το νέο κύμα των Joy Division και των Cure, και φέρνει στις πιο νευρικές στιγμές του σε αυτόν των πιο πρόσφατων Soft Moon.
Τα υπόλοιπα τρία μέλη του γκρουπ, 2 Βρετανοί, οι Richard Simic, drums και Benjamin Prince synths και κρουστά, και ο νέος μπασίστας, Παύλος Μαυρομματάκης (τον οποίο μου φαίνεται ότι είδα την επόμενη μέρα να παίρνει σουβλάκια επί της Πατησίων) είναι άριστοι στα καθήκοντα τους. Ο εκφραστικότατος, και γνήσιος απόγονος του Ian Curtis, Μίαρης μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα σε πλήκτρα, κιθάρες και ένα όργανο που μοιάζει με σαντούρι και δημιουργεί, κυρίως με την κιθάρα του, απόκοσμα ηχητικά τοπία πνιγμένα στην αντήχηση. Παρ’ όλη την παραμόρφωση, ο ήχος είναι, παραδόξως, αρκετά καλός ώστε να ακούω τις λεπτομέρειες των οργάνων.
Ο Μίαρης μας λέει ότι το live της Πάτρας ήταν άσχημο γιατί τους έκανε ζημιά ο Ρέμος και προλογίζει ένα τραγούδι λέγοντας ότι γράφτηκε για κάποιο καλοκαίρι. Μας λέει ότι σκέφτονται ως συγκρότημα να το γυρίσουν στα ανέκδοτα λέγοντας ένα ανέκδοτο. Απ’ όσο θυμάμαι, εν συντομία, είπε ότι μπάτσοι μπαίνουν στο πανεπιστήμιο παίρνοντας τα βιβλία από τη βιβλιοθήκη και οι φοιτητές κατεβαίνουν σε διαμαρτυρία με σύνθημα “όχι όμηροι στα χέρια του κράτους”… Εχμ ακούστηκε πιο αστείο ζωντανά είναι η αλήθεια. Κατόπιν μας εξηγεί ότι είναι πολύ δύσκολο να περιγράψει την πολιτική κατάσταση της χώρας μας στους Βρετανούς συνεργάτες του ως προς το γεγονός ότι έχουμε φασιστικές παρατάξεις στη βουλή, προσθέτοντας το ευθύτατο “σκατά στους φασίστες” (μαζί σου, πασά μου).
Επίσης, αργότερα στο σετ αναφέρεται στην απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού, για το πως αυτός και πολλά άλλα παιδιά θα μπορούσαν να είναι ανάμεσα μας και να πίνουν μπίρες. Διατείνεται ότι παίζουν Πυξ-Λαξ σε πρωινάδικα ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, ότι είναι το τελευταίο ελληνόφωνο τραγούδι που παίζουν και αφιερώνει στο Ρωμανό μια διαστημική διασκευή στο λογοκριμένο “Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι” του Απόστολου Καλδάρα, προσκαλώντας μας ταυτόχρονα στο live της επομένης στην κατάληψη της Αναλήψεως Βύρωνα. Οι EL βγαίνουν για ένα encore εκτελώντας τρία τελευταία κομμάτια και μας χαιρετούν με ένα ακόμα “σκατά στους φασίστες”.
Ίσως θα μπορούσε να είναι λίγο μικρότερο το σετ αλλά ποιος είμαι εγώ για να περικόψω την καλλιτεχνική έκφραση ενός κατά τα άλλα πλήρους και επιτυχημένου ζωντανού μουσικού σχήματος; Δηλώνω άνετα οπαδός.
Electric Litany setlist
Intro
Silence
Tear
Home
The Soul Remembers Everything
Vanish
The Dunes
Betrayal of the Lamenting Circles
Feather of Ecstasy
The Roses Came
Empty Sea
In the Morning
Νύχτωσε χωρίς Φεγγάρι
Hold Fast To Dreams
A Time (Never Be Late)
Crumar
Enemy
You Make Me Feel
Name
Enduring Days You Will Overcome
Photos: Βασιλική Παναγοπούλου
520 
