Περιμέναμε κάποιοι πως και πως αυτή τη μέρα, για να δούμε για πρώτη φορά ή ξανά τους Swans. Δεν ήταν μόνο αυτοί όμως που υπήρχαν στη λίστα της Plissken, η οποία γιόρτασε 4 χρόνια festival με αυτή την όμορφη διοργάνωση.
Αγνοώντας την γιγαντοαφίσα του Νταλάρα μπαίνοντας, αποφεύγοντας με προσποίηση τις πανέμορφες προωθήτριες καπνού μπαίνουμε σε έναν προς το παρόν άδειο χώρο.
Στη σκηνή εμφανίζεται πρώτο το τρίο των Son Lux, οι οποίοι είχαν κάνει πολύ κόσμο χαρούμενο και στο καλοκαιρινό festival της διοργανώτριας εταιρίας. Λίγο alternative pop/rock, κάποια trip hop στοιχεία, με την τεχνολογία να παίζει βασικό ρόλο στο μουσικό σχεδιασμό της μπάντας, οι οποία είχε τελικά αρκετά καλό και γεμάτο ήχο, που επιστεγάστηκε από μια εξαιρετική performance επί σκηνής.
Ο frontman και ηγήτωρ Ryan Lott χτυπιόταν πάνω στα midi του και χοροπηδούσε ενίοτε με κουδούνες στα χέρια και έδινε πολύ όμορφο ρυθμό στο χώρο, ρυθμός ο οποίος προερχόταν από τον εξαιρετικό μετρονομικό τυμπανιστή Ian Chang, που ομολογώ πως τραβούσε ως επί το πλείστον το βλέμμα μου.
Στη συνέχεια, ήταν η σειρά ενός ανθρώπου που ξεγελάει το χάρο και στα 78 του πατάει ακόμα χωρίς δυσκολία το σανίδι. Ο εμβληματικός για το reggae και την dub, Lee “Scratch” Perry εμπιστεύεται τη διάθεση του για μια ακόμη φορά στο ελληνικό κοινό, που τον υποδέχεται με ανοικτότατες τις αγκάλες. Ο Φλωρνιώτης (ενδυματολογικά μιλώντας) της Τζαμάικα εμφανίστηκε με το γνωστό εκκεντρικό του στυλ, έχοντας στρογγυλούς καθρέπτες στα μποτάκια και το καπέλο του, το οποίο είχε επίσης πάνω του και κάποια μικρά σφαιρικά πρίσματα, και δερμάτινο παλτό + παντελόνι κόκκινου χρώματος, στο οποίο είχε βάψει μαλλί και γένια.
Ο συμπαθής γεράκος, που δίνει θάρρος σε όλους εμάς να συνεχίζουμε να ελπίζουμε να ζούμε όπως θα θέλαμε, έπαιξε την επιτυχία του “Happy Birthday” και τότε ο χώρος γέμισε κομφετί (σαν να χιονίζει ήταν) και λογιών μπαλόνια με τα οποία έπαιζε συνεχώς σαν παιδάκι.
Η συνέχεια είχε περισσότερο ηλεκτρονικό στοιχείο, με τον Dj The Bug να σκρατσάρει και να δίνει μια Prodigy ενέργεια στο χώρο, η οποία εκεί που πήγαινε να γίνει λίγο μονότονη εμφανίστηκε o MC Flowdan και έδωσε μια επιθετικότητα στον ήχο με τη εκπληκτική φωνητική του ροή και την ασταμάτητη κίνηση του. Ο κόσμος μπροστά στην σκηνή άρχισε να χορεύει στα έντονα μπάσα ξεσηκωμένος από την dancehall ερμηνεία του Flowdan. Ήχος καθαρός και δυνατός παραγγέλνοντας στο μπαρ ένιωθες τα τύμπανα σου να πάλλονται με θυμό. Ήδη το φεστιβάλ χαρακτηριζόταν από τα ετερόκλητα πλήθη. Από hipsters και τζιβάτοι, μέχρι αναρχοπάνκηδες και μεταλλάδες στον ίδιο χώρο.
Από το στήσιμο που ήδη υπήρχε στη σκηνή, καταλάβαινες πως οι Swans ετοιμάζουν κάποιο είδος διασυρμού. Το drum set του Phil Pulleo διανθισμένο από ένα μεγάλο “γηπεδικό” τύμπανο και μια ξυλοκατασκευή που ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι ήταν, δίπλα του το καταφύγιο του πολυοργανίστα Thor Harris (vibraphone, chimes, τρομπόνι, gong, china κτλ.) και μπροστά ο lapguitarist Cristoph Hahn. H ομάδα συμπληρώνεται με τον κιθαρίστα Norman Westberg, τον μπασίστα Christopher Pravdica και φυσικά, τον τρελάρα κιθαρίστα/τραγουδιστή Michael Gira.
Ξεκινάει το θέμα λοιπόν, και ο Gira αντιλαμβάνεται κάποιο πρόβλημα στο μικρόφωνο του και σταματάει τα πάντα με μια απότομη κίνηση του χεριού, σαν άλλος διευθυντής ορχήστρας. Το πρόβλημα λύνεται ταχύτατα και ο ψυχολογικός μας βιασμός ξεκινάει.
Με νέο υλικό στα χέρια τους, οι Swans μας παίρνουν από το μπράτσο και μας κάνουν μία περιεκτική περιήγηση από την άβυσσο ως τις διαστημικές μαύρες τρύπες.
Ο Thor δίνει ένα τεράστιο show χρησιμοποιώντας συνεχώς τα χέρια του χτυπώντας ότι έβρισκε μπροστά του, απόλυτα συχγρονισμένος με τον drummer φίλο του και δίνοντας ακόμη ένα τσικ πάνω στο επίπεδο της θεατρικότητας, η οποία δεν άργησε να έρθει με τον Gira να κυματίζει τα χέρια του βγάζοντας φωνητικά γεμάτα σκοτάδι και απόγνωση και σε μια φάση να αυτοχαστουκίζεται και να αφήνει άναυδο το κοινό.
Έπιασα πάνω από μία φορές το εαυτό μου να κλείνει τα μάτια και να μην πιστεύει το ταξίδι στο οποίο βρισκόταν ο εγκέφαλος.
Μουσική ακριβώς στα όρια του νευρικού κλονισμού που σίγουρα σε 100 χρόνια θα είναι δίπλα σε αυτή του Bach και του Beethoven! Οι Swans είναι στη μουσική κάτι σαν το κυβισμό στη ζωγραφική. Πρέπει να ανοίξει τα μάτια της ψυχής σου και να είσαι έτοιμος να την αφήσεις να πάει εκεί που ορίζουν οι συχνότητες.
Έχοντας πάθει πατατράκ από τους Swans, αντικρίζουμε το ηλεκτρονικό δίδυμο των Simian Mobile Disco κοντά στις 2 η ώρα να μας πηγαίνει σε πιο νεανικά μας χρόνια και ομολογώ πως ο ήχος τους, αν και δεν είναι σε καμία περίπτωση στο ρεπερτόριο μου, δεν με ενόχλησε και με έκανε να θέλω να χορέψω (ίσως και αυτό οφείλεται στο πόσο όμορφα ένιωσα με τους Swans).
Κομφετί και μπαλόνια και πάλι και το Plissken Festival μόλις κέρδισε έναν ακόμα υποστηρικτή. Από τις πιο άρτιες και όμορφες μουσικές διοργανώσεις που έχω δει. Πάντα τέτοια και τα χρόνια να γίνουν 104!
Μπήκα ταλαιπωρημένος και χαλαρός, βγήκα ευτυχισμένος και γεμάτος συναισθήματα και εμπειρίες!
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
619 
