Κυριακή βραδάκι με κάποια βροχούλα να μας σαπίζει το κορμί και εγώ, στα πρόθυρα της συντάξεως, standby για το release live των Burn the Sun επί της περιστάσεως της κυκλοφορίας του νέου τους ΕP “Crack of Dawn”.
Και επειδή ο τσάμπας δεν έχει πεθάνει ακόμη τα παιδιά διευκόλυναν τους ενδιαφερόμενους με το να βάλουν μηδενική είσοδο στο εν λόγω live ενθαρρύνοντας τους ενδιαφερόμενους να γεμίσουν εν τέλει το SIX D.O.G.S.
Αλλά ας αφήσουμε τις ολιγωρίες και ας μπούμε στο ψητό. Πρώτοι ανεβαίνουν στο καναβάτσο οι φερέλπιδες Νο Trip Mechanoid Ape (Τι τίτλος για συγκρότημα και αυτός; Μάλλον δεν την έπινα αρκετά) λίγο καθυστερημένοι σύμφωνα με το πρόγραμμα. Το τρίο είναι βαρύ, ασήκωτο και μέγιστοι λάτρεις των Sabbath, τείνοντας πάντα στη ψυχεδελική προέκταση του θέματος.
Η φωνή είναι περιορισμένη στο ελάχιστο και οι συνθέσεις μεγάλες σε διάρκεια. Κατ’ επέκτασιν το αποτέλεσμα είναι trippy και παραμορφωμένα bluesy. Η προσπάθεια είναι αξιοπρεπής και καλά στημένη στην εκτέλεση της, αλλά προκαλεί κάποια κόπωση στον μη μύστη του όλου κόλπου, οπότε η πολυπόθητη ολοκλήρωση θέλει κάποιο δρόμο ακόμη.
Ακολουθεί η heavy rock μηχανή των Void Droid από το γραφικό porto di Patrasso. Η πόλη αυτή βρίθει από παλαβά αλάνια (βλ. Λήθη και τρελαίνομαι γαμώ τον μπελά μου…) και ο φίλος Βάγγελας με έχει προειδοποιήσει για τους εν λόγω κυρίους. Γενικά το κουαρτέτο φαίνεται αεράτο επί σκηνής και πολύ δεμένο, μολονότι έχουν ένα demo μόνο στο δυναμικό τους.
Ο ήχος είναι και πάλι Sabbath-ικός, εντούτοις αρκετά πιο νευρικός και βατός από αυτόν των προηγηθέντων NTMA, καθώς στην παρούσα περίπτωση ναι μεν τα κομμάτια είναι και πάλι βαριά αλλά είναι μικρότερα σε διάρκεια και πιο άμεσα. Ο frontman Ανδρέας δείχνει αρκετά άνετος, ώστε να ζητά τη συνδρομή του κοινού κατά διαστήματα, που δείχνει αρκετά διαδραστικό προς κάποια τραγούδια της μπάντας.
Τέλος, στη σκηνή ανεβαίνουν οι headliners, που για κάποιο λόγο μου δίνουν την εντύπωση ότι επιθυμούν διακαώς τον τίτλο των Planet of Zeus junior. Το αστείο είναι ότι ακούω κάποιον πιτσιρικά δίπλα μου να λέει: “Ναι ρε, τον φωνάζουν Chester” και όταν βλέπω τον frontman του γκρουπ, Σταμάτη, αντιλαμβάνομαι ακριβώς τι εννοούν…
Η εισαγωγή είναι ψυχεδελίζουσα, μέχρι που σκάει σε ένα παραμορφωμένο από χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες. Ο Σταμάτης δίνει, ενίοτε, την ένδειξη ότι ένα τραγούδι είναι καινούργιο. Οι Burn the Sun παντρεύουν τον ήχο των δύο προηγούμενων συγκροτημάτων, ισορροπώντας ανάμεσα σε τραχιές μεταλλοειδείς επιφάνειες και απαλά διαστημικά blues. Το γκρουπ φαίνεται να το έχει αρκετή εμπειρία πλέον και έχει πολύ καλή σκηνική παρουσία, πράγμα που συνέβη και την προηγούμενη φορά που έτυχε να τους δω ζωντανά.
Ο ίδιος ο Σταμάτης είναι πολύ άνετος για το νεαρό τη ηλικίας του και έχει μια εμμονή με τον Μπάμπη Παπανικολάου των PoZ (δεν είναι κακό να έχεις πρότυπα…). Το ζητούμενο είναι αν το γκρουπ θα αποφασίσει να προχωρήσει πέραν του παρόντος EP και πέραν των επιρροών του ώστε να αποτελέσει μία μονάδα από μόνο του και όχι ένα απλό κομμάτι όλου αυτού του stoner θίασο που έχει στηθεί στη χώρα αυτή. Μόνο ο χρόνος θα δείξει.
photos: Έφη Γιάννου
527 
