Μία ακόμη νύχτα στο ΑΝ club, γεμάτη μουσική με εγχώρια συγκροτήματα, ψυχεδέλεια και αλητεία.
Αφού για μια ακόμη φορά, ο κόσμος θεώρησε σωστό να φτάσει στο χώρο μία ώρα μετά το αναγραφόμενο, τραβώντας και την έναρξη μαζί του, γύρω στις 9 30 ανέβηκε στη σκηνή το τρίο των Nerrves.
Ακούγοντας τα φωνητικά, αρχικά έψαχνα να βρω από που έρχονται. Με πολύ “βάθος”, η φωνή του drummer της μπάντας χανόταν ακόμη πιο βαθιά στο άδειο AN και έτσι δεν μπορούσε να διακρίνεις λόγια ή χροιά. Η μουσική τους ψυχεδελογκαράζ 60s νοοτροπίας με όμορφες ιδέες που μπορούν να εξελιχθούν σε κάτι ακόμα πιο όμορφο, αλλά η έλλειψη frontman, που αφήνει άδεια τη σκηνή, ίσως αναγκάσει το στήσιμο των τυμπάνων πιο μπροστά. Είναι πολύ σημαντική θεωρώ, η οπτική επαφή του θεατή με το μορφασμό του τραγουδιστή.
Στη συνέχεια, η αποκάλυψη της βραδιάς οι The Steams. Τετραμελής μπάντα με πλουραλισμό στα φωνητικά, αλλά με lead φωνή τον κιθαρίστα Saen Switters (μη ρωτάς), ο οποίος είναι εξαιρετικός και ξέρει ακόμα και να παίρνει σωστή θέση σα δεύτερος όταν τραγουδά η τυμπανίστρια Νεφέλη. Δίνοντας μεγαλύτερο βάρος στη ψυχεδέλεια και μια ηχητική συγγένεια στους Vlevet Underground, παίζοντας και ένα πολύ όμορφο τραγούδι (“Green Fire”, το περιμένω ηχογραφημένο!!!), με έκαναν να θέλω να τους ακολουθήσω στο ταξίδι τους και να ανυπομονώ τη στιγμή που θα έχω κάτι συμπαγές στα χέρια μου.
Οι Πατρινοί Monoviνe αν και μόνο τρεις, ήταν αρκετοί για να βάλουν φωτιά στο χώρο με το αλήτικο garage punk τους που σε φέρνει νοητά στην προ-grunge περίοδο του Seattle, με μπάντες σαν τους Mudhoney και τους Nirvnana και με το νέο τους album “Swallow” (review) στα χέρια (και ωραίο Merch πακέτο με μπλουζάκι στα 10 €) έδωσαν πόνο και απέδειξαν πως οι ψίθυροι είναι δίκαιοι. Ο frontman Στράτος έχοντας κρεμάσει κάποια αντικείμενα στο μικρόφωνο (σα γούρια ήταν) είχε πετάξει φλέβες από τα ουρλιαχτά και το γρέζι του που είναι ένα από τα όπλα του συγκροτήματος. Ζωντανά οι Monovine είναι ακόμη καλύτερα από ότι στο studio και θα του δω ξανά με μεγάλη ευχαρίστηση.
Οι Rita Mosss είναι ένα από τα πιο δύσκολα, ηχητικά μιλώντας, σχήματα της χώρας μας. Noise rock με έμφαση στον πειραματισμό, που κουράζει αμέσως τα απροπόνητα αυτιά που πιθανόν να θέλουν να τρέξουν να γλιτώσουν. Ένα συγκρότημα που θα χωρούσε ενδεχομένως, στην Ipecac Recordings του Mike Patton, με αιχμή του δόρατος τον μπασίστα/ frontman, ο οποίος στημένος διαγώνια και μετά από τα χτυπήματα του και τα γρυλίσματα του βρέθηκε σχεδόν πλάτη στη σκηνή, χωρίς να πτοείται από αυτό έδωσε μια εμφάνιση, τίγκα “ψυχασθενή”. Αν οι Lost Bodies είχαν αγγλικό στίχο, θα ήταν Rita Mosss!
Το κοπάνημα στα τύμπανα και οι εφόδοι της κιθάρας που κάνει guest star-ιλίκια, με νέα και παλαιότερα κομμάτι και οδηγό το φαλλό, ολοκλήρωσε ένα βράδυ ενδιαφέρον με ελπίδα για το μέλλον. Τελικά δεν είμαι κανονικός άνθρωπος… γιατί εμένα οι Rita Mosss μου αρέσουν πολύ! COCKS UP!
photos: Χριστίνα Αλώση
630 
