Μετά από μία μικρή οδική περιπέτεια και την απεγνωσμένη αναζήτηση για την εύρεση parking, κατέφτασα οριακά στις 21:10 στο χώρο του Κύτταρου για να εντοπίσω το φίλο Αποστόλη, να λάβω μια θέση ασφαλείας στον εξώστη με το φίλο Παναγιώτη και να ακούσω τις πρώτες νότες του support group…
Που δεν είναι άλλοι από τους δικούς μας Acid Death, οι οποίοι έχουν επαναδραστηριοποιηθεί μετά από κάμποσα χρόνια αποχής και κάμποσες μεταβολές στα ελληνικά metal τεκταινόμενα. Το κουαρτέτο φαίνεται αρκετά δεμένο για να αναπαράγει το γωνιώδη death ήχο του και είναι σίγουρα και απόψε καλοκουρδισμένο. Ο frontman/ μπασίστας του γκρουπ, Σάββας Μπετίνης, μας λέει ότι έχουν ξαναμοιραστεί τη σκηνή με τους Σουηδούς headliners και μας κατεύθυνε στο setlist καθ’ ότι αναμένεται καινούργια κυκλοφορία και λόγω του ότι το ακροατήριο είχε κάμποσους πιτσιρικάδες που, ενδεχομένως, δεν είχαν προηγούμενη επαφή με το γκρουπ.
Πάντως, διακρίνω ότι η μπάντα έχει πάντα τα μάτια της στραμμένα προς πιο προοδευτικές φόρμες, με τη χρήση ηλεκτρονικών και άλλων μέσων, αλλά δε γνωρίζω ποια είναι η επαφή τους με τη σημερινή, ενδεχομένως πι ομοντέρνα, πραγματικότητα. Ο χρόνος θα δείξει.
Ακριβείς σαν ελβετικό ρολόι και ελάχιστες εβδομάδες μετά την επίσκεψη των συγγενών At the Gates, οι Haunted εισβάλλουν στη μικρή και βεβαρημένη με επιπλέον σκηνικά σκηνή του Κυττάρου. Η πεντάδα δείχνει σε διαολεμένη φόρμα, παρ’ όλες τις μεταβολές που έχει υποστεί.
Έχοντας επαναπροσλάβει τη σταθερή, μάλλον, λύση ανάγκης, τον hardcore προελεύσεως τραγουδιστή Marco Aro, το βετεράνο drummer και αρχικό μέλος της μπάντας, Adrian Erlandsson και το νέο, πλην όμως έμπειρο, Ola Englund στις lead κιθάρες, οι Haunted περιοδεύουν ουσιαστικά το περσινό τους “Exit Wounds”.
O Aro έχοντας καιρό να επισκεφτεί τη χώρα μας ανοίγει το κεφάλι του με το μικρόφωνο, στα πρώτα κιόλας λεπτά της εμφάνισης τους, και συνεχίζει πάραυτα να προκαλεί και να επικροτεί το κοινό. Ο μπασίστας Jonas Bjorler δείχνει να διατηρεί την ισορροπία στη μέση της σκηνής, ο Adrian Erlandsson είναι χαμένος πίσω από το drumkit και τα σκηνικά, o θηριώδης Patrik Jensen ,ως άλλος σκανδιναβός Hetfield, βασανίζει την κιθάρα του (ομολογουμένως έχει μία αδυναμία προς τη Γερμανία αν κρίνω από το μπλουζάκι του και την κιθάρα), πράγμα που κάνει με χαρακτηριστική άνεση και ο νιούφης Ola Englund (τρελός παιχταράς). Η μπάντα γενικά δείχνει μανιασμένη επί σκηνής, καθώς όλοι επιδίδονται σε ακατάσχετο headbganging και ο Aro αλωνίζει τη σκηνή από τη μία άκρη στην άλλη.
Το setlist απαρτίζεται κυρίως από κομμάτια του πιο πρόσφατου πονήματος του γκρουπ και σε δεύτερη μοίρα από τους πρώτους δύο δίσκους, αποκλείοντας μόνο τα πιο πρόσφατα “Unseen” και “Versus”, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι προτιμούν τα πιο γρήγορα τραγούδια τους, επιλογή που δεν ξέρω αν είναι συνειδητή λόγω της απουσίας του τραγουδιστή Peter Dolving, που είχε τη δυνατότητα να τραγουδήσει τα πιο μελωδικά από αυτά.
Τα πιο αργά τραγούδια συνήθως αφιερώνονται από τον Aro στις γυναικείες παρουσίες που παρευρίσκονται στη συναυλία (ναι υπάρχει και απ’ αυτό) και συχνά παρακινεί το σύνολο του κοινού να προβεί σε mosh κατόπιν υποδείξεως και του Jensen. Μετά από μια ντρίπλα του Aro και ένα σύντομο encore, η μπάντα κατεβαίνει και τα φώτα ανάβουν σε ένα σύννεφο υδρατμών και κάπνας. Πολλοί από εσάς περιμένατε μάλλον τον Peter Dolving. Εγώ είδα αυτό που ήθελα και πήγα για πίτσα.
photos: Αποστόλη Καλλιακμάνης
530 
