Η ώρα κοντεύει 10 και κόσμος μαζεμένος έξω από το ΑΝ παρακολουθεί τον Παναθηναϊκό στο Μπάσκετ να κερδίζει εκτός έδρας την Γαλατά, πριν έρθει η ώρα του αδίστακτου ροκ.
Η Evacuate productions στηρίζει και πάλι την ελληνική σκηνή δημιουργώντας ένα άκρως διασκεδαστικό και ενδιαφέρον line-up.
H άνευ μπάσου τριάδα των Korsikov αναρριχείται στη σκηνή και τα σκάει με το χιτάκι “Liqweedator”, το οποίο με την όμορφη φασαρία του αναγκάζει περισσότερους να πιουν γρηγορότερα τις περιπτερόμπιρες τους και να κατέβουν τα σκαλοπάτια.
Με κέφι και αγάπη όπως πάντα, και τον Σταύρο (κιθάρα) με νέο, πρόσφατα αγορασμένο, εφέ να δίνει αρκετό πόνο, πλάι στην μοτορχεντική χροιά της φωνής του Γιώργου.
Ο φόβος και τρόμος των πιατινιών, Γιάννης κοπανάει σαν μεσαιωνικός μεταλλουργός το αμόνι, τόσο που εκτινάσσει την πεταλούδα που κρατάει σφιχτά το ride, που κατέληξε στη σκιά του china. Και όλοι ξέρετε τι συμβαίνει στην Κίνα, όταν πεταρίζει στο Αν μια πεταλούδα!
Με παλιά και καινούργια κομμάτια (αδημονούμε για την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους) και τον Σταύρο (Sadhus) να ουρλιάζει σε ένα από αυτά, κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων και τελειώνουν εκπληκτικά με ένα κομμάτι, Zeke νοοτροπίας, που έχει γιαπωνέζικους στίχους (μη ρωτήσετε περισσότερα) και δίνει το κάτι διαφορετικό από το ως τότε sludge/stoner ύφος τους. ΜΠΑΚΑ ΜΠΑΚΕΡΟ, ΚΟΝΙΤΣΙΟΥΑ ΜΠΟΥΚΑΚΕ!
Σειρά έχουν οι Hedvika, που μαζί με τους We.Own.The.Sky, είναι ότι πιο όμορφο σε post metal πλαίσιο έχουμε στη χώρα μας αυτή τη στιγμή και με τον frontman Δημήτρη Spoon να κουνάει συνεχώς σβέρκο και να εξαπολύει φωνητικές καταιγίδες κατά καιρούς και να δίνει έξτρα ένταση στο εξαιρετικά καθαρό τους ήχο.
Έχοντας τους ξανά στο παρελθόν, δεν μπορώ να μην υπογραμμίσω ιδιαίτερα το δέσιμο στη σκηνή μεταξύ των μέλλον, που επιβεβαίωσαν με τα σχόλια τους δεκάδες συνάδελφοι τους που παρευρίσκοντο στο μαγαζί.
Και ήγγικεν η ώρα της μερικής απώλειας ακοής. Το καλύτερο μουσικό δίδυμα (μετά τους Αδερφούς Χαϊτίδη βεβαίως βεβαίως, “Κάλτσα” ρισπέκτ) Omega Mononlith ή κατ’ εμέ ΟΓΚΟΛΙΘ ανεβαίνει και στήνεται εν ριπή οφθαλμού.
Ο Τάκης ΑΚΑ Επιστήμονας, περιτριγυρισμένος από δεκάδες πετάλια (θες gps για να θυμάσαι που είναι τι) και με την εντυπωσιακή του διάφανη κιθάρα στήνει τα κομμάτια βήμα-βήμα με λούπες και από πάνω υφαίνει αραχνοΰφαντα μοτίβα.
Ο “σατανάς” των τυμπάνων, Αλέξανδρος Ταμπακίδης με το μετρονόμο στο αυτί να σφάζει τον αιθέρα σαν χειρουργός, με τις μπακέτες του να δημιουργούν οπτικές βεντάλιες κάτω από τα κόκκινα φώτα της σκηνής και να συμπληρώνει το ντουέτο, που περισσότερο μοιάζει με σεμινάριο μουσικής κατασκευής.
Με νέα κομμάτια που θα κυκλοφορήσουν και σε βινύλιο σύντομα (λεφτά να υπάρχουν να ξοδεύουμε) μας “κατούρησαν” την ψυχή (με την καλή έννοια) και απέδειξαν την ανωτερότητα τους και πάλι.
Φαντάσου, φίλε μου πως στις τουαλέτες έτριζαν και οι πορσελάνες.
Άξιζε να είναι γεμάτο το ΑΝ, αλλά το ότι δεν ήταν, δεν αφαιρεί σε καμιά περίπτωση ποιότητα από τη βραδιά εκείνη!
Θα πήγαινα και απόψε να τους δω!
Φωτογραφίες: Βασιλική Παναγοπούλου
866 
