Μουσικούλα στο αμάξι, κολατσιό και ό,τι άλλο μπορεί να χρειαστεί κανείς για μια εκδρομή εκτός πόλης.
Σκοπός είναι να παραστούμε στα 20α γενέθλια του Rockwave Festival που ένα χρόνο μετά το αξεπέραστο κράξιμο του κόσμου για τις περσινές επιλογές, επιστρέφει με πατακράου.
Το να έχεις στη λίστα ένα από τα πιο hot ονόματα της σύγχρονης rock κουλτούρας και παράλληλα ατελείωτα mainstream, είσαι ήδη στο δρόμο προς την επιτυχία.
Νωρίς λοιπόν, και η είσοδος μας δεν είχε κανένα πρόβλημα, αντιμετωπίζοντας για πρώτη φορά το σκανάρισμα του εισιτηρίου, περνώντας γηπεδικές θύρες.
Μάρκες, μπίρες και λουκάνικα, με έναν τεράστιο ήχο στα αυτιά. Δεν το πίστευα όταν ξεκίνησα για Μαλακάσα πως το βρακί μου θα λερωθεί από την άψογη εμφάνιση των Puta Volcano. Κόσμος αρκετός ήδη μαζεμένος και από ότι φαίνεται οι Puta καύλωσαν τόσο που έδωσαν το 200 % της ενέργειας τους.
Δυνατός, καθαρός ήχος, δεμένο σχήμα, καλή σκηνική παρουσία και με μια τραγουδίστρια να έχει βελτιωθεί αισθητά από όταν την είδα τελευταία φορά. Με το νέο τους δίσκο “The Sun” να επικρατεί στο ρεπερτόριο, θεωρώ πως ήταν η αποκάλυψη και η πιο γεμάτη ερμηνεία της βραδιά εκείνης. Και εννοώ συγκριτικά με όλους τους υπόλοιπους!
Στη συνέχεια, το ντουέτο από το Μπραχάμι και μεγάλη μου αδυναμία, The Big Nose Attack. Μπορεί η σκηνή να ήταν άδεια από ανθρώπινο δυναμικό αλλά όχι από μουσική. Το blues rock τους ακούγεται πολύ όμορφα και σε ανοικτό χώρο και με παλιά και νέα τραγούδια, “Yeah (That Girl)”, “Down with me” και τα ρέστα ικανοποίησαν και αυτοί τον κόσμο και εισέπραξαν δυνατό και θερμό χειροκρότημα.
Ανακοίνωσαν την ηχογράφηση του νέου τους εγχειρήματος “69”, αφιέρωσαν τραγούδι στον B.B. King που πρόσφατα έκανε τη μουσική φτωχότερη με το θάνατο του και έφυγαν επιτυχημένοι από τη σκηνή.
Ο κόσμος όλο και πλήθαινε, και γενικά στο χώρο του πάρκου, αλλά και στα μπροστά της αρένας αφού οι Χιλιομοδίτες ετοιμαζόντουσαν να κάνουν το βουνό να χορέψει. Ότι περίμενες να ακούσεις, φίλε μου το άκουσες! Μεγάλες στιγμές τα “El Rollito”, “Claws”, “Road To Burn” και ένα πλήθος να χοροπηδάει στις σκονισμένες οκτάβες των 1000mods.
H μαλλούρα του τυμπανιστή Λάμπρου είναι πάντα ένα μοναδικό θέαμα μαζί με το πόσο χαμηλά κρέμεται το μπάσο του Dani. Ψημένοι από τα αλλεπάλληλα tour στο εξωτερικό το άγχος δε φαίνεται να υπάρχει και ο μόνος εχθρός ήταν η ένταση του ήχου που έμοιαζε να φοβάται να ανέβει. Μάλλον έχουμε κουφαθεί όλοι και μας φαίνονται τα κανονικά πλαίσια περίεργα!
Περίμενα πως και πως να παρακολουθήσω και να ακούσω την ψυχεδέλεια των The Black Angels αφού είχα ακούσει τα καλύτερα για την περσινή τους εμφάνιση στο Fuzz. Στην αρχή μπήκαν λίγο ήρεμα και αναρωτιόμουν αν όλοι όσοι μου εκθείαζαν ήταν υπό την επήρεια ψυχοτρόπων, αλλά όσο πήγαινε ανέβαινε ο ρυθμός μαζί με τη διάθεση μου. Τι να πω για την εξαίσια κυρία drummer που έβαλε γυαλιά σε όλους τους συναδέλφους της εκείνη τη μέρα; Τι να πω για το vertigo που μου δημιούργησαν οι δύο αριστερόχειρες παίχτες; Τι να πω για τον ήχο που έβγαινε από τη συνεργασία δύο μπάσων σε κάποια κομμάτια; Τι να πω για τον κόσμο που χόρευε λες και ήταν στο Woodstock και είχε φτάσει σε μυθικούς αριθμούς (κεφάλια έβλεπες από το λόφο μονάχα); Τι να πω για τα “Young Men Dead” και “Indigo Meadow”; Ο ήχος τους μου άρεσε, η σκηνική τους παρουσία με ικανοποίησε, ο φωνητικός τους πλουραλισμός με εξέπληξε και θα ήθελα να τους ξαναδώ!
Ήρθε η ώρα λοιπόν που όλοι (ή σχεδόν όλοι) περίμεναν και το κατά συνθήκη ντουέτο των The Black Keys βγήκε στη σκηνή παίζοντας το “Dead And Gone”. Θέλω όμως να ξεκινήσω γκρινιάζοντας. Κακή εντύπωση μου έκανε το στήσιμο των session μουσικών πίσω από τους ενισχυτές όπου ίσα ίσα φαίνονταν, κατά τα άλλα όλα είναι στο παιχνίδι.
Χωρίς να παίζουν πολλά από τα καινούργια (“Fever” και “Gotta get away”), στηρίχτηκαν πολύ στα δύο προηγούμενα “Brothers” και “El Camino”, παίζοντας όλα όσα θα περίμενε κανείς να παίξουν. Πιο μπλουζάτοι από ότι βγαίνει στους δίσκους (και αυτό μου άρεσε πολύ), με έναν κεφάτο και επικοινωνιακό Dan Auerbach ευχαρίστησαν πολλάκις όλους όσους ήταν από κάτω.
“Gold on The Ceiling”, “Strange Time”, “Too Afraid to love you”, “Howling for you”, “I Got Mine”, “Your Touch”, “Tighten up” και δε συμμαζεύεται με το πλήθος να παραληρεί. Οι τεράστιες μπάλες με το logo για τα γενέθλια του Rockwave Festival για ώρες ανταλλάσσονταν μεταξύ των δεκάδων χιλιάδων χεριών και τα φλας των φωτογραφικών μηχανών και κινητών φώτιζαν την Αττική νύχτα.
Στο τέλος, όλοι χόρεψαν τρελά με το “Lonely Boy” και έμειναν με ανοικτό το στόμα με την φοβερή εκτέλεση του “Little Black Submarines”, όπου ο Dan ξεκίνησε με μια πανέμορφη blues guitar, πριν πάρει την πιο άγρια ηλεκτρική του για το δεύτερο μέρος του.
Νταξ, χανόντουσαν που και που κάτι νότες κάτι λόγια, αλλά δε θα βγάλουμε και αποτυχημένη τη συναυλία! Ίσως να γινόταν και καλύτερα, αλλά ας είμαστε χαρούμενοι που δεν ήταν χάλια. Χαμηλά τη μπάλα και μην τα ισοπεδώνουμε όλα!
Πάντα τέτοια!
photos: Χριστίνα Αλώση
549 
