Το double bill, όπως χαρακτηρίστηκε η συναυλία της Κυριακής, γιατί μόνο για τέτοιο μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς, μας άφησε με τα σαγόνια να κρέμονται και τα σάλια να πιτσιλάνε στα παπούτσια μας…
Το σωτήριο έτος 2015 δεν έχει αφήσει κανέναν οπαδό του heavy ήχου παραπονεμένο και η παρθενική εμφάνιση των αμερικανών ασήκωτων Goatsnake με τους όλο και πιο άπαιχτους “δικούς μας” Omega Monolith δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Ubercult, Uberdoom, Ubergroove, uber Alles!
First things first όμως, και one at a time…
Απλωμένος ο κόσμος μπροστά και γύρω από το AN μου φάνηκε στην αρχή λιγότερος, τελικά όμως όταν ακούστηκαν οι πρώτοι ήχοι των Omega Monolith και ξεκίνησε η συναυλία με μικρή καθυστέρηση (ακαδημαϊκό “τέταρτο” ας πούμε…) μαζευτήκαμε και φανήκαμε. Αλλά, έτσι για να ειπωθεί, πάλι αρκετοί δεν ήμασταν! Η σκηνή του ΑΝ χτισμένη με ενισχυτές, καμπίνες, πετάλια όπου και να κοίταγες πάνω στο σανίδι και το σετ των τυμπάνων στημένο πλάγια στην σκηνή και απέναντι από την διάφανη κιθάρα, έτοιμη να υποδεχτεί τους Omega Monolith.
Οι Omega Monolith αποτελούν μια μπάντα έκπληξη για τα δικά μου δεδομένα, κάθε φορά που τους βλέπω είναι ακόμα πιο γαμάτοι και πορωτικοί και όπως αποδείχτηκε και για φίλους που ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή με την τέχνη τους την Κυριακή, δημιουργήσανε την αφετηρία για τα ίδια συναισθήματα και σκέψεις. Απίστευτα δεμένοι όπως πάντα, τελετουργικοί σχεδόν, χωρίς λόγια παρά μόνο βλέμματα, εξαπέλυσαν το σετ τους μονοκοπανιά, δίχως παύσεις και σιωπές, με το feedback να παίζει ουσιαστικό ρόλο ύπαρξης και τις λούπες να χτίζουν υπό το έμπειρο πόδι στα αμέτρητα πετάλια και τα χέρια του Τάκη πάνω στις χορδές τοίχους από μελωδίες, τις οποίες ο “αυτιστικά” ακριβής και βάρβαρος Αλέξανδρος στα δέρματα γκρέμιζε και ξαναέχτιζε με τους ρυθμούς του. Ο ήχος ήταν το ίδιο γαμηστερός με την εκτέλεση των κομματιών. Heavy όσο πάει, και παραμορφώσεις και εφέ όλα μέσα και όμως καθαρότατα!
Για άλλη μια φορά μας έκαναν να απορήσουμε πώς γίνεται με μια κιθάρα και τύμπανα να δημιουργήσεις τέτοιον όγκο! Το σετ τους που άγγιξε την μια ώρα, πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε και μας ισοπέδωσε σαν βομβαρδιστικό και το χειροκρότημα που δέχτηκαν οι Omega Monolith το απέδειξε περίτρανα… Τι μπαντάρα λέμε!
Και ενόσω μαζεύονταν καλώδια, μπότες, πιάτα και κουμπώνονταν άλλα καλώδια στα βύσματα, περάσαμε και στο δεύτερο σκέλος του double bill… enter Goatsnake! Περιττές οι περιγραφές και οι συστάσεις, αλλά για την ιστορία, μιλάμε για μια μπάντα που κάνει τις έννοιες γκρούβα, βαρύτητα, σκηνική παρουσία και ΤΟΝ ΗΧΟ να είναι συνώνυμα του ονόματός της! Υπερβάλλω; Δεν νομίζω…
Με το που ακούστηκε η πρώτη νότα από την κιθάρα του πολύ Greg Anderson δεν χωρούσε αμφιβολία! Slippin’ the Stealth και γιούρια! Ορισμός του όγκου, η κιθάρα ανεβοκατέβαινε στον αέρα και οι νότες ταρακουνούσαν τα μυαλά! Πλαισιωμένος από τον Greg Rogers στα τύμπανα που τα βάραγε σαν να του είχαν βρίσει την μάνα και τα ροκανίδια να φεύγουν από τις μπαγκέτες σαν κονφετί και το βουνό Scott Renner, που έκανε το μπάσο που κρατούσε να μοιάζει σαν το κουτί με το κολατσιό σχολιαρόπαιδου, δημιουργούσαν το απαραίτητο rhythm section!
Η αεικίνητη μορφή του λαρυγγιού των τραγόφιδων Pete Stahl να πηγαινοέρχεται πάνω στα σανίδια, να χοροπηδάει από την μια μεριά στην άλλη, να καλεί τον κόσμο να τραγουδάει τους στίχους και να ντύνει μια με μαράκες, μια με φυσαρμόνικα και με ντέφια τις ριφάρες θύμιζε περισσότερο έναν τρελάρα που χρειαζόταν ένα γήπεδο να τον χωρέσει και μια ντουντούκα σαν βαρέλι μπετονιέρας να απαγγείλει τους λυρισμούς του παρά τραγουδιστής απλά.
Frontman με κάθε σημασία της λέξης! Όσο για φωνή, φωνάρα από τις λίγες, τόσο σαν ύφος όσο και χροιά. Αν και σε κάποια σημεία τον χάναμε ένα τικ, αλλά περισσότερο λόγω της ατελείωτης κινητικότητάς του, έδωσε φωνή σε κομματάρες από όλη την δισκογραφία τους, όπως τα Flower Of Disease, The Orphan, The Dealer, Trower, Coffee & Whiskey, Black Age Blues, House Of The Moon, Innocent, Elevated Man… Τα κεφάλια μας πάνω κάτω, τα χέρια είτε αέρα είτε αεροκίθαρο γίναμε κοινωνοί του τελετουργικού της απόλυτης Sabbatho-λατρείας όσο και μάρτυρες του πόσο χαλαρή και παρεΐστικη διάθεση διέπει μια κατά τ’ άλλα τόσο βαριά μπάντα.
Με κάθε ευκαιρία οι Goatsnake ευχαριστούσαν τον κόσμο για την υποδοχή όσο και την διοργάνωση για την φιλοξενία που δέχτηκαν (χαρακτηριστική ατάκα του Greg Anderson “Saganaki or die!”) και πετούσαν και το ένα ή άλλο ευτράπελο, κάνοντας και έκπληξη μια τούρτα στον Anderson για τα γενέθλια του. Το σετ τους ολοκληρώθηκε πακετάκι με το encore στην μιαμιση ώρα περίπου και παρόλο που ήδη θεωρώ την εμφάνιση των Omega Monolith/ Goatsnake ως μια από τις κορυφαιότερες και πιο γεμάτες συναυλίες τόσο φέτος όσο και γενικά, ο μικρός άπληστος Mini-Me μέσα μου ήθελε και κανα δυο κομμάτια ακόμα (τουλάχιστον).
Αφού τελειώσανε και μας αφήσανε με τα τσαούλια κάτω, κατεβήκανε και μιλούσανε με τον κόσμο χαλαρότατα και χωρίς κανένα rockstarιλίκι, για να συνεχίσουνε και την βραδιά σε γνωστή μπάρα της Πανόρμου μέχρι τις μικρές πρωινές ώρες παρέα με τον κόσμο που γούσταρε μαζί τους… Με τέτοιες Κυριακές, φιλαράκι, τι να τα κάνεις τα γήπεδα!
Photos: Βασιλική Παναγοπούλου
537 
