Ψιτ, άστο! Τέτοιο πράγματα δεν το περίμενα με τίποτα. Οι Godsleep ανέβασαν τον πήχη τον εμφανίσεων τους, αλλά ας τα πάρουμε όλα από την αρχή.
Διάσπαρτα πηγαδάκια έξω από το An Club από νωρίς και κάτω σιγά σιγά κατέβαιναν παρέες για να δουν τι είναι οι 7odds. Οι 5 αυτοί τυπάρες κάνοντας περήφανους τους Fuzztones και όλοι την ψυχεδελική revival σκηνή των 80s, ακόμα και τους Aphrodite’s Child σε ατμόσφαιρα πλήκτρων, έδειξαν χαρακτήρα μοναδικό σε ένα κατά βάση ετερόκλητο, μουσικά, κοινό που κέρδιζαν κάθε λεπτό.
Με τα φωνητικά πολύ βελτιωμένα από την τελευταία φορά που τους είδα (link), τη μορφάρα στην κιθάρα στα πόδια του και όχι λαβωμένο σε σκαμπό, να κουνιέται μανιασμένος με τα καλογυαλισμένα του παπούτσια να καθρεπτίζουν το φωτίσμό, με έκαναν να θέλω την επόμενη φορά να έχω πάνω μου λεφτά να ψωνίσω βινύλιο.
Το theremin που χειριζόταν ο τραγουδιάρης ψυχεδέλιζε και άλλο την ατμόσφαιρα (να τους προσέχει η Slovenly που τσιμπάει τζιμάνια από τη χώρα μας) και το χειροκρότημα όλο και μεγάλωνε.
Γεμάτη εμφάνιση!
Οι επόμενοι, άγνωστοι στο γράφοντα, Supersoul ηλέκτρισαν και άλλο την ατμόσφαιρα αφού ήταν πιο κοντα στον ήχο τον headliners Godsleep, σε ένα σχήμα τρίο, κιθάρα, μπάσο, τύμπανα.
Αν ο Joe Bonamassa είχε φάει Clutch-αρονάδα με σάλτσα Atomic Bitchwax, θα έπινε χθες τις μπιρίτσες του στο Αν. Heavy blues rock, με μπόλικο groove, κιθαριστικά solos που δεν κουράζουν και κατατοπίζουν τον ακροατή, ο οποίος ξαφνιάζεται με τα απότομα ξεσπάσματα ρυθμού.
Θα ήθελα να τους δω πολύ με τους The Big Nose Attack! O κόσμος ήταν κοντά τους σε όλο το σύντομο set τους και τους αγκάλιασε χωρίς περιορισμούς. Win Win.
Ήρθε η ώρα για το release show των Godsleep, που μετά από χρόνια, χάρηκαν μια τέτοια μεγάλη στιγμή, έχοντας το πολύ καλο “Thousand Sons of Sleep” στη φαρέτρα τους. Τα φώτα έσβησαν, σκοτεινή μουσική μπήκε και σαν το NBA ανέβηκαν στη σκηνή οι 4 άσσοι.
Ξεκίνησε ένα μεγάλο πατιρντί, με το ΑΝ να έχει πάρα πολύ κόσμο, ο ήχος να είναι υποδειγματικός και οι Godsleep σε πρωτοφανή οίστρο. Στο pit ξύλο ανελέητο, χώρος τίγκα στις όμορφες γυναικείες παρουσίες και πολύ τριχωτοί άντρες επίσης.
Η χαρά των μουσικών αυτών φαινόταν έντονα, με τον Κώστα να ευχαριστεί από μικροφώνου συνεχώς τους παρευρισκόμενους.
Ακούσαμε λοιπόν, τις κομματάρες του δίσκου, “The Call” και “Thirteen” ζωντανά και τα εκτιμίσαμε ακόμη περισσότερο, μιας που προσωπικά νομίζω πως το χθεσινό Live τους έδωσε μεγαλλύτερο νόημα.
Από την χαμηλοκουρδισμένη κιθάρα του Γιάννη, τα ηφαιστειακά τύμπανα του Διονύση, το κρεμασμένο μπάσο του Fed και η σκισμένη φωνή του Έλληνα σωσία του Sej Tankian, Κώστα, όλα καλοκουρδισμένα ταρακουνούσαν τα ντουβάρια.
Μόνο Μπράβο, μπορώ να πω τίποτα άλλο. Μάγκες, με αυτήν την εμφάνιση, αλλάξατε πίστα!
Φωτογραφίες: Αποστόλης Καλλιακμάνης
702 
