Το ότι ο Rory συνεχίζει να λατρεύεται στην Ελλάδα δεν είναι δα και κάνα νέο αλλά τέτοιο χαμό δεν περίμενα να δω φτάνοντας στο Κύτταρο κατά της 21:00.
Οι πόρτες δεν είχν ανοίξει ακόμα αλλά απο την ουρά κατάλαβα ότι με το που ανοίξουν, ο χώρος θα πλημμυρίσει από αμετανόητους ροκάδες. Μέσος όρος ηλικίας τα 35 και βάλε με τη νεολαία μετρημένη στα δάχτυλα.
20 χρόνια πέρασαν απο τότε που ο τεράστιος Ιρλανδός άφησε το μάταιο τούτο κόσμο για άλλες πολιτείες. Το κενό τεράστιο αλλά η αγιοποίησή του στα μάτια όλων ανεξάρτητα προτιμήσεων καταφέρνει να διατηρεί τη φλόγα αναμμένη με τη μουσική του παρακαταθήκη να συνεχίζει να μεγαλώνει γενιές και γενιές αυθεντικών ροκάδων. Γιατι ο Rory ήταν πραγματικά ΡΟΚ.
Χωρίς καθυστέρηση και με το Κύτταρο φίσκα, ο Barnes μαζί με τον Μάνο Καμπούρη να τον συνοδεύει, πατάνε σανίδι για ένα μίνι ακουστικό set 2-3 κομματιών πριν συνεχίσουν με τον Barnes ο κύριος O’Neil και ο εξ’ Αμερικής ερχόμενος κύριος Melville. Το set τους διήρκησε κόντα στη 1 ώρα με το βάρος να πέφτει στη blues περίοδο του Ιρλανδού. Αυτό δε χάλασε κανένα βέβαια μιας και κάθε κομμάτι αποτελεί μέρος της ιστορίας. Ποιος άλλωστε δεν έχει λιώσει το Double Vision η το Follow me.
Ο Barnes σε τρελά κέφια απέδειξε την εκτελεστική του δυνότητα αλλά και το χιούμορ του αφου οι ατάκες του διαδέχονταν η μία την άλλη. Εμείς εκει, διπλα στο μπάρ με τη μία μπίρα να διαδέχεται την επόμενη. Το ζεστό χειροκρότημα του κοινού στο τέλος του σετ ήταν η απόδειξη ότι άπαντες γούσταραν αυτό που είδαν. Ρε μάγκες γίνοταν και διαφορετικά; Υπήρχε έστω και μια πιθανότητα να μην περνάμε ωραία με αυτά που ακούμε και βλέπουμε.
Μετά το απαραίτητο διάλλειμα και τη μάχη που δώθηκε για να φτάσουμε μέχρι τη τουαλέτα διότι η μπίρα δε ρωτάει-η μπίρα δεν συγχωρεί, οι Band Of Friends των Gerry McAvoy, Ted McKenna και Marcel Scherpenzeel ανεβαίνουν στη σκηνή. Τώρα τι να πούμε; Για αυτά που ακούσαμε ; Άντε να πούμε δύο λόγια.
Γύρω στα 15 λεπτά εκτέλεση του “Bad Penny”. Κιθαριστικό όργιο επί σκηνής. “Moonchild”, “Tattoo’d Lady” (ένας μικρός χαμός), “Do you read me”, “A million miles away” και τα συναφή. Απίστευτες εκτελέσεις, πολύ κοντά στις πρωτότυπες, με τον κόσμο να το χαίρεται με τη ψυχή του. Ο “κοντός” Gerry έπαιζε σαν έφηβος με τους παρευρισκόμενους, με την ατάκα “εντάξει;” να επαναλαμβάνεται συνεχώς με το κοινό να ανταποκρίνεται κάθε φορά. Κάποια στιγμή γυρνάει προς τον υπεύθυνο του φωτισμού και του λέει να χαμηλώσει με τις αλλαγές διότι δεν είμαστε σε βραδιά disco. “It’s not Saturday night fever” όπως χαρακτηριστικά τόνισε με το κοινό να ξεσπάει στα γέλια.
Ο ένας ύμνος διαδεχόταν τον άλλον με τον ήχο να είναι εκπληκτικός. Όσο καθαρός και όσο βρώμικος έπρεπε. Σίγουρα τα κομμάτια η μπάντα τα τραβούσε απο τα μαλλιά, ειδικά το bad penny όπως ανέφερα και πιο πριν, αλλά στο κάτω κάτω σε ποιον δεν αρέσει να μαζεύει και να τραβάει τα μαλλιά. Η συναυλία έκλεισε με το “Shadow play” και τον απαραίτητο χαμό με το group να επιστρέφει επί σκηνής για το encore με το “Bullfrog Blues”.
Ρωτάτε αν περάσαμε καλά; Γατάκια!
Κάθε χρόνο αν γίνεται αυτή η μάζωξη εμείς εκεί θα είμαστε. Άντε και του χρόνου.
Band οf Friends setlist
Cradle Rock
The Last of the Independents
Shin Kicker
Do You Read Me
Moonchild
I Wonder Who
Bought and Sold
Sing It with The Band
Leap of Faith
Philby
Cruise On Out
A Million Miles Away
Tattoo’d Lady
Bad Penny
Shadow Play
Succubus
Bullfrog Blues
Photos: Καλλιόπη Τσουρουπίδου
550 
