Σάββατο βράδυ ισούται με καλή ευκαιρία να γνωρίσεις νέα πράγματα. Με αυτό το σκεπτικό φτάσαμε στο Ρομάντσο στην περιοχή της Ομόνοιας για να παρακολουθήσουμε τρία άκρως ενδιαφέροντα συγκροτήματα της rock σκηνής της πρωτεύουσας.
Η σκηνή στο Ρομάντσο μου θυμίζει μια βελτιωμένη έκδοση του Κ44 και έτσι δεν περίμενα και φοβερά πράγματα από πλευράς ποιότητας ήχου και φώτων (τα οποία από ό, τι φαίνεται σιχαίνονται οι καλλιτέχνες, σε αντίθεση με τους φωτογράφους). Όταν φτάσαμε κοντά στις 21.30, το soundcheck δεν είχε τελειώσει και έτσι, καθίσαμε υπομονετικά στο μπαρ του πολυχώρου να πιούμε την μπιρίτσα και να παρλάρουμε ως την έναρξη.
Εκείνη ήρθε τελικά στις 22.30 με το κουιντέτο των Lower Cut να βγαίνει στη σκηνή. Η μουσική τους μια πολύ ενδιαφέρουσα μίξη oνειρικών shoegaze ήχων, αισθητικής στα πλήκτρα που λοξοκοιτούσε μια στο new wave, μια στο kraut, με ξεσπάσματα από το τρίο μπάσο-κιθάρα-τύμπανα που έφτανε να συμπορεύεται με τον καινούργιο ήχο των Ludmilla και μια φωνή που ήταν αιθέρια, γοητευτική και μερικές φορές θύμιζε gothic συναδέλφους της. Το σχεδόν 40-λεπτο set τους περιείχε το νέο τους single “Ocean”, που θα περιέχεται και στο επερχόμενο ολοκληρωμένο τους album, και έλαβε θερμής υποδοχής από τους παρευρισκόμενους.
Επόμενοι οι Jane Doe, που αν και χρόνια στην πιάτσα, διέφευγαν της προσοχής μου και το μετανιώνω.
Ηχητικά μου έφεραν στο μυαλό τους Jesus Lizard και τους Jane’s Addiction (αμάν αυτή η Jane μας έχει κάνει ζημιά) και εντύπωση μου έκανε ο όμορφος ήχος τους και η αεικίνητη παρουσία του frontman τους, που είναι από τους πιο εκδηλωτικούς τύπους που έχω δει τελευταίο καιρό και χωρίς να χάνει φωνητικά ενώ χτυπιέται. Οι παρανοϊκές τους κινήσεις δεν είναι, σε καμιά περίπτωση, παρούσες για να συμπληρώνουν τυχόν φωνητικές ανασφάλειες, αλλά προσθέτουν ένα ακόμα θετικό παράγοντα.
Αφιέρωσαν κομμάτι στην “πολυαγαπημένη” τους Μαριέτα Φαφούτη και δεν προσπάθησαν να μιλήσουν για ότι τους απασχολεί οι ίδιοι, αφού το έκανε η μουσική τους αντ’ αυτού. Από τις πιο γεμάτες εμφανίσεις που έχω δει εγχωρίως τον τελευταίο καιρό.
Ξαφνικά, η σκηνή γέμισε με καλοντυμένους κυρίους και μουσική “μαυρίλα”. Η neo-folk βάση των Mani Deum και η δωδεκάχορδη κιθάρα έσκισαν τη σιωπή του χώρου και έβαλαν προσωρινό τέλος στο καλοκαίρι που ήδη έχει έρθει. Αν σου αρέσει ο Nick Cave της εποχής “Murder Ballads”, λίγο πριν και λίγο μετά, είναι αδύνατον να μη σου αρέσουν οι Mani Deum, οι οποίοι έπαιξαν το μισό σετ με την ακουστική πολύχορδη κιθάρα και το άλλο μισό με ηλεκτρική, με νέο πλέον drummer στη σύνθεση. Τη διαφορά με άλλα παρόμοια συγκροτήματα, αναμφισβήτητα κάνει το πέπλο που δημιουργείται από το theremin και τυλίγει το δεμένο rhythm section τους και τις εξαιρετικά προβαρισμένες διφωνίες.
Η όμορφη διάθεση και ατμόσφαιρα έσπαγε από τα προβλήματα του on stage ήχου, το οποίο συνεχώς προσπαθούσαν να διορθώσουν, χωρίς όμως να τους χαλάει την ηρεμία επί σκηνής και την μοναδική τους αυτοσυγκέντρωση. Αν δεν είσαι αυτοκαταστροφικός ή drama queen, πρέπει να τους δεις και να τους ακούσεις, αν και νομίζω πως η πρώτη κατηγορία δύσκολα θα μείνει μακρυά τους.
Ο κόσμος θα μπορούσε να είναι περισσότερος, αλλά αν αναλογιστεί κανείς, το πόσες συναυλίες παίζουν αυτό το μήνα, δεν είναι περίεργο. Το line-up ήταν χορταστικό και το επικροτώ σαν επιλογή και θα προσπαθήσω να ξαναδώ τους συμμετέχοντες και υπό άλλες συνθήκες.
Υ.Γ. Και θα απευθυνθώ ξανά σε όλους τους διοργανωτές, αρχίστε να ξεκινάτε νωρίτερα τα live γιατί εκτός του ότι δεν έχουμε όλοι αυτοκίνητα ή λεφτά για ταξί ή το κουράγιο να είμαστε όρθιοι για ώρες, δουλεύουμε και την επόμενη μέρα κάποιοι και ας είναι Σ/Κ. Για το καλό σας (και το δικό μας βέβαια), τα γράφω!
581 
