Η χειμερινή συναυλιακή περίοδος οδεύει προς το τέλος της, επομένως “Summer is coming” και τι καλύτερο από το να βρεθούμε στο An στα Εξάρχεια και να παρακολουθήσουμε ένα unplugged live, από έναν εμβληματικό καλλιτέχνη της stoner σκηνής των 90’s (των απαρχών της δηλαδή), τον John Garcia.
Γύρω στις 10 παρά ήμουν ήδη εκεί με καιρό αρκετά καλοκαιρινό (πρώτη μέρα που η θερμοκρασία ξεπέρασε αισθητά τους 30o) κι εκτός του club η ατμόσφαιρα ήταν αρκετά “οπαδική” ή “φίλαθλη” κι ηλεκτρισμένη, λόγω του τελικού μπάσκετ μεταξύ των αιωνίων.
Εντός όμως της θρυλικής υπόγας των Εξαρχείων, το σκηνικό διαφοροποιήθηκε: κάτι ο χαμηλός φωτισμός, κάτι ο κλιματισμός του χώρου, αλλά πολύ περισσότερο η σκηνή που είχε στηθεί για το επικείμενο live, διαμόρφωναν ένα πιο χειμωνιάτικο σκηνικό. Ένα τραπεζάκι με αναμμένα κεριά, αρκετά ποτήρια και μπουκάλια (με νερό και ποτό), ένα πανέμορφο Indy αναμμένο πορτατίφ που δέσποζε ανάμεσα σε δυο καρέκλες, πιο δίπλα ένα σταντ με μια υπέροχη δωδεκάχορδη και πίσω ένας μεγάλος καναπές και σκαμπό, να δικαιολογούν απόλυτα το τίτλο/θέμα του event, “The Living room session”.
Μέχρι τις 10:10 ο κόσμος είχε σχεδόν γεμίσει το χώρο κι ο Garcia έκανε την εμφάνισή του γύρω στις 10:15 μαζί με τον κιθαρίστα Ehren Groban. Από την αρχή φάνηκε να χτίζει μια οικειότητα με το κοινό, ρωτώντας πόσες παρατάσεις είχε τελικά ο μπασκετικός αγώνας, και ξεκίνησε με το Phototropic (των Kyuss), το όποιο είχε κάποια Indy κιθαριστικά περάσματα κι η χαρακτηριστική φωνή του αμέσως γέμισε το χώρο και ζέστανε το κοινό.
Συνέχισε με το ξεχωριστό “Kentucky II” (από “…Into The Exam Room” των Hermano), ακολούθησε δυναμική συνέχεια με το “5000 Miles” και οι τόνοι εξομαλύνθηκαν με την όμορφη μπαλάντα “Argleben” από το τελευταίο του album, “John Garcia” (2014). Η φωνή του πραγματικά το κάτι άλλο, ανεξίτηλη, αισθαντική, δυναμική, άλλοτε μας διαπερνούσε ανατριχιαστικά κι άλλοτε μας δονούσε ρυθμικά.
Εξακολούθησε να είναι οικείος με το κοινό, μίλησε για το άγχος που δεν είχε πριν πατήσει στη σκηνή, αλλά που του δημιουργήθηκε μετά, το λόγο που επέλεξε να κάνει ένα τέτοιο acoustic session (δηλαδή να σπάσει τον πάγο μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη) και κάποια μικροαστεία, που γενικά επιχειρούσαν να μετατρέψουν τον όλο χώρο σε ένα μεγάλο καθιστικό με φίλους μαζεμένους να λένε τραγούδια (ευτυχώς δεν είπε Πυξ Λαξ και Νταλάρα). Συνέχισε έτσι, με το The “Blvd” κι αυτό από το τελευταίο προσωπικό του, το οποίο αποτελεί, κατά προσωπική άποψη και το καλύτερο track του δίσκου, με το κοινό να έχει ζεσταθεί και μάλιστα να γνωρίζει τα lyrics.
Κι απάνω που τα αίματα είχαν ανέβει, το live φάνηκε να κάνει κοιλιά, με ένα περίπου πεντάλεπτο instrumental από τον Ehren Groban και τον Garcia να την κάνει για λίγο από την σκηνή. Δε θα λέγα πως το κιθαριστικό αυτό “τεχνικό” διάλειμμα ήταν κάτι το άξιο αναφοράς (ανάλαφρα, γρήγορα και μελωδικά αρπίσματα), όμως η επάνοδος του J.G. συνοδεύτηκε με το αναγνωρίσιμο και θρυλικό “El Rodeo”, που δε ζήλεψε σε τίποτα τη studio (live) version κι αποδόθηκε λες και γράφτηκε για unplugged (μήπως;).
Πάρα το ράθυμο και βαρύ παρουσιαστικό του J.G., η φωνή του έβγαινε αβίαστα κι αψεγάδιαστα, γεμάτη πάθος και ένταση. Η σχέση με το κοινό ζωντάνεψε, οι λάτιν καταβολές του Garcia, συνάντησαν το μεσογειακό ψυχισμό του κοινού στο “El Rodeo” (υπήρξαν εκατέρωθεν χιουμοριστικές παρεμβάσεις – επεμβάσεις, κατά τη διάρκεια του κομματιού, χωρίς να μειώσουν την έντασή του).
Αργότερα ανέβασε στη σκηνή, ένα φίλο από που ταξίδεψε από την Ελβετία για να δει το live καθώς και δυο- τρία παντρεμένα ζευγάρια που αλίευσε από το κοινό, για να δώσει πιο παρεΐστικη ατμόσφαιρα στο “σαλόνι” που προσπαθούσε να φτιάξει στο An (προσφέροντάς τους ποτάκι, γεμίζοντας τα ποτήρια τους ως καλός οικοδεσπότης), κι έτσι συνέχισε με το καινούργιο του, και πολύ συμπαθητικό “Don’t Even Think About It” που το riff θύμισε αρκετά “Kiss off” από Violent Femmes.
Το αισθαντικό “Kylie”, πήρε τη σκυτάλη και η τελευταία στροφή έκρυβε πάλι ένα δυναμικό πέρασμα από Kyuss (δε μας χάλασε καθόλου). Το “Gardenia”, τίποτα λιγότερο από απογειωτικό, ενώ στη μέση περίπου του “Green Machine” το live απέκτησε κάπως απρόσμενη τροχιά, αφού το καλώδιο της κιθάρας βγήκε από το βύσμα (κυριολεκτικά unplugged) και ο κόσμος παρότρυνε, τραγουδώντας ρυθμικά τους στίχους, με τον J.G. να συνεχίσει a cappella. Αυτός ανταποκρίθηκε και για πρώτη φορά έδειξε τέτοιο πάθος και δυναμισμό στο live, ξεχνώντας για λίγο ότι βρίσκεται σε σαλόνι ή έστω σε ένα ακουστικό session.
Για encore, τι άλλο, από το θρυλικό “Space Cadet” που αποδόθηκε επίσης εξαιρετικά κι άφησε την πιο ωραία αίσθηση από μια συναυλία που σίγουρα θα θυμόμαστε. Ο Garcia, πέρα από το όμορφο acoustic concept της περιοδείας του και τις αναμνήσεις που ίσως μας ξύπνησε (σε αρκετούς σαραντάρηδες που βρεθήκαμε εκεί, ανάμεσα σε επίσης αρκετούς πιτσιρικάδες), απέδειξε ότι εξακολουθεί να είναι μια ζωντανή κι ενεργή ροκ φυσιογνωμία, με μια φωνή που δονεί και δημιουργεί συναισθήματα και ένας πραγματικός καλλιτέχνης που έχει ακόμα πολλά να προσφέρει.
John Garcia setlist
Phototropic
Kentucky II
5000 Miles
Argleben
The Blvd
(Instrumental by Ehren Groban)
El Rodeo
Don’t Even Think About It
Kylie
Gardenia
Green Machine
Space Cadet
Photos: Αναστασία Βερτεούρη
675 
