Δεύτερη πράξη του Release.
Φτάνω στον χώρο κατά τις 17:00 παρά κάτι ψιλά, μια μέρα όπου οι καιρικές συνθήκες θύμιζαν περισσότερο υποσαχάρια Αφρική παρά βαλκάνια και με το θερμόμετρο να δείχνει περίπου 32 βαθμούς. Οι GAD έχουν μόλις ολοκληρώσει το soundcheck, οι τεχνικοί κάνουν τις τελευταίες δοκιμές στα φώτα και όλοι οι υπόλοιποι μαζευόμαστε περιμετρικά του χώρου προσπαθώντας να καλυφθούμε σε όποια σκιά υπήρχε διαθέσιμη εκείνη την ώρα.
Οι GAD βγαίνουν on stage κατά τις 17:15 μπροστά σε ένα κοινό ετερόκλητο το οποίο απαρτιζόταν βασικά από φίλους, γνωστούς κι όσους μπήκαμε με press πάσο, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν έμοιαζε να τους επηρεάζει. Ως μια ώριμη μπάντα η οποία έχει ψηθεί χρόνια στο σανίδι δεν μάσησαν ποτέ παρά τον λίγο κόσμο αλλά και τα μικροπροβλήματα στην μίξη όπως έβγαινε από τα PA στα τρία πρώτα κομμάτια του playlist.
Με το παλιομοδίτικο radio-friendly ‘90s future pop/ synthrock τους μπασταρδεμένο με brit- pop επιρροές μας έβγαλαν από τον ίσκιο, μας (ξε)σήκωσαν και μας έκαναν να χορέψουμε και να κινηθούμε στο λιοπύρι της Πλατείας Νερού. Παίξανε περίπου 35’, κρατήσαν τα hit-άκια τους (‘Waves’, ‘End of the Road’) για το τέλος, θα ήθελα λίγο παραπάνω είναι η αλήθεια, αλλά καταλαβαίνουμε πως το πλάνο είναι αρκετά αυστηρό σε τέτοια events.
Μετά από ένα σύντομο break όπου πεπεισμένοι ότι έχουμε πάθει ηλίαση πριν αρχίσει καλά- καλά το φεστιβάλ και αφού πνίξουμε τον πόνο μας για την ματαιότητα της Τέχνης και της ανθρώπινης ύπαρξης στις μπίρες, ο RSN με την τριμελή του μπάντα χτυπάει την σκηνή: Με το εκρηκτικό σαν wildfire και μεστό σαν το ταμπούρι του Στραματσόνι στο Καραϊσκάκης μίγμα Rhythm ‘n Blues, trip-hop και Synthpop (ναι, μπορεί να γίνει σωστά κυρίες και κύριοι) μας έσυραν ξανά μανά από τις σκιές στην αρένα.
Γκρούβα, καλογραμμένα κιθαριστικά μέρη, πανέμορφες φωνητικές γραμμές, δυνατή παραγωγή είναι ορισμένα από αυτά τα οποία μπορεί κάποιος να ακούσει στον νέο τους δίσκο ‘Analog Memories’ ενώ αντάμειψαν τους λίγους αλλά δυναμικούς ‘πρωινούς’ τύπους του φεστιβάλ και με μερικά ακυκλοφόρητα κομμάτια. Κλείσανε κατά τις 18:40 ένα χορταστικό set, κατά την άποψή μου μια από τις πιο ποιοτικές μπάντες της ημέρας τόσο συνθετικά όσο και σε ο,τι αφορά την ηχητική προσέγγιση και συνολικότερη πρόταση.
Κι εδώ είναι η ώρα του rant που περιμένατε τόσο καρτερικά: Διοργανωτές, venue managers αλλά και κυρίως το κοινό οφείλει (επιτέλους) να πιστέψει λίγο παραπάνω τις εγχώριες μπάντες. Όχι επειδή είναι ελληνικές. Επειδή ορισμένοι είναι καλοί μουσικοί και το πονάνε αυτό που κάνουν. Οι εποχές είναι δύσκολες για τους περισσότερους ναι, οκ, αλλά δεν βγάζει νόημα ρε παιδί μου να παίζουν π.χ. οι GAD στο νταλα ήλιο σε 150 άτομα και μετά να βγαίνει μια μπάντα χρεοκοπημένη αισθητικά (keep reading, θα αποκαλυφθεί παρακάτω σε ποιους αναφέρομαι) και να παίζουν σχεδόν 1 ½ ώρα απλώς και μόνο επειδή είναι από τα ξένα. Ή για κάποιον άλλο λόγο που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή.
Αυτά συζητάγαμε στο μεσοδιάστημα μεταξύ RSN και Chinese Man -ναι τελικά βρήκα γνωστούς από άλλα site “ανταγωνιστικά” και δε σας λέω πώς τα λένε για να πιούμε και άλλες μπίρες- οι οποίοι Chinese Man βγήκαν λίγα λεπτά μετά τις 19:00 υπό ήχους λύρας με dub μπάσα να μας τα σκάνε και Burton-ικά projections στις τρεις οθόνες της σκηνής. Το κοινό μαζεύεται στην αρένα και φαίνεται να το απολαμβάνει, ενώ εντύπωση προκαλούν οι πάρα πολλοί Γάλλοι νεαροί που ήρθαν για να στηρίξουν την μπάντα που αγαπάνε (χμμμ…). Γενικά δεν μου αρέσει να σχολιάζω ενδυματολογικές επιλογές, ως ασχετόπουλος πάνω στο θέμα, αλλά το πουκάμισο του Taiwan MC μια μέρα θα γίνει δικό μου. Με κάποιον τρόπο. Με όποιoν τρόπο.
Οι Chinese Man έβγαλαν γούστα εκείνη την βραδιά πότε με 2 MC’s, πότε με instrumental sets, με swing- dub ξεσπάσματα και folktronica tunes (ή όπως τα λέτε αυτά τα πράματα του σατανά εσείς οι νέοι). Χορός, αλληλεπίδραση με κοινό, freestyle μάχες… Γενικά τα σπάσανε τα παιδιά και μπράβο τους. Τα ‘I got that tune’, ‘Don’t Scream’ και ‘Get up’ εκτός από πολύ πολύ πιο επιθετικά βγαίνουν με κάποιο μυστήριο τρόπο πολύ πιο groov-y στο live.
Και φτάνουμε στην αμήχανη στιγμή που πρέπει να περάσουμε στο χαρτί δυο σκέψεις για αυτό το τσίρκο που ονομάζεται Scott Bradlee’s Postmodern Jukebox…
Δεν. Απλώς δεν. Ντάξει έχουν κάνει πρόβες φαίνεται αυτό. Και το ότι περνάνε καλά στην σκηνή (και αυτό για να βγαίνει προς τα έξω, να το εισπράττει και ο κόσμος) φαίνεται- αν δεν έχεις ξαναακούσει swing στην ζωή σου. Μάλλον οι διοργανωτές φάγαν ένα μίνι brain fart εν προκειμένω, και τους κάλεσαν.
Διασκευόμπαντα αρπαχτής κι άγιος ο θεός με cheesy-ness αισθητική τόσο ώστε να διεκδικεί δωδεκάρι από Λεττονία και Καπουτζήδη να απαγγέλλει τους στίχους στο promo vid με αξιοθέατα της χώρα κακομεταφρασμένα. Outcast, N’Sync, Guns ‘n Roses, Red hot Chilli Peppers όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω στο πόδι. Κάπως έτσι από τι 20:45 μέχρι τις 22:00 ξοδέψαμε όλα τα λεφτά μας σε μπίρες, αλλά αν είχε ζάναξ το μπαρ μάλλον θα βόλευε κάπως καλύτερα, η αλήθεια να λέγεται.
Μισή ώρα αργότερα τα φώτα σβήνουν και 6 σκοτεινές παρουσίες ανεβαίνουν στην σκηνή: Bass pedal, σουρντίνα στην τρομπέτα, κρεσέντο και beats. O Στελάρας ο Παρόβης είναι on Stage ενώ το κοινό μοιάζει να ξαναζεσταίνεται γρήγορα με την χαρισματική περφόρμερ Cleo να δίνει τον παλμό της συναυλίας σε κάθε ευκαιρία. Οι Parov Stelar ως headliners της ημέρας και παρά το όποιο άγχος μπορεί να υπάρχει στην αρχή κάθε φεστιβαλικής σεζόν είχαν μια επαγγεματική εμφάνιση, δεν έδωσαν το κάτι παραπάνω αλλά δεν έδειξαν να έχουν κανένα πρόβλημα στο τεχνικό ή εκτελεστικό μέρος.
Ήχος κρύσταλλο, ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις των κομματιών και παραλλαγές για το ‘ζωντανό’ της φάσης με τα απαραίτητα σόλο σε μπάσο και τρομπέτα ενώ ευχάριστη έκπληξη τα εμπνευσμένα voicings στα συγχορδιακά progressions των χάλκινων. Κίνηση υπήρξε στην σκηνή και στην αρένα αλλά λίγο η ξενέρα από το προηγούμενο act, λίγο η διαφορά ηλικίας ενός κοινού σχετικά ‘απαίδευτου’ στα φεστιβαλικά live, σε σχέση με το κοινό των Chinese Man, η συναυλία δεν απογειώθηκε πραγματικά ποτέ.
Από την 2η ημέρα του Release Athens Fest κρατάμε την βλάσφημα δυναμική εμφάνιση των Chineses Man, τις όμορφες ελληνικές συμμετοχές καθώς και την άψογη διοργάνωση σε service και scheduling, ίσως, δε, γιατί περίμεναν περισσότερο κόσμο δεδομένης της σχέση του Parov Stelar με το εγχώριο κοινό.
ΥΓ: Καταλαβαίνεις ότι είσαι γέρος όταν παίρνεις φούτερ μαζί σου επειδή ξέρεις ότι κατά τις 9 βγάζει αέρα στο Φάληρο.
ΥΓ2: Η απόλαυση του να μην έχει ουρά στις τουαλέτες συγκρίνεται μόνο με την απόλαυση του να μην έχει ουρά ούτε στις μπίρες. Makes sense though.
ΥΓ3: Μετά τα λασπόλουτρα των προηγούμενων χρόνων στην Μαλακάσα όλα τα άλλα καλοκαιρινά venues μοιάζουν παράδεισος.
ΥΓ4: Ειδικές ευχαριστίες στην Αθηνά για το λιφτ και στην Μαρίλη επειδή είναι γενικά θεάρα.
Photos: Καλλιόπη Τσουρουπίδου
545 
