Όλα τα όμορφα πράγματα κάποια στιγμή φτάνουν στο τέλος τους και το συναυλιακό ταξίδι που μας πρόσφερε το Smoke The Fuzz Fest έφτασε για φέτος στον προορισμό του, με την δεύτερη μέρα της Post-Mortem Edition.
Μια μέρα που έμελλε να είναι άκρως ξεχωριστή μιας και είχαμε την ευκαιρία να δούμε ζωντανά κάτι μοναδικό. Εμείς και λίγοι ακόμα άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη. Οι Cult of Luna, παρά τα αρχικά τους λεγόμενα, αποφάσισαν τελικά να παρουσιάσουν επί σκηνής την καταπληκτική τελευταία τους δουλειά και η Smoke the Fuzz φρόντισε να βάλουν την Αθήνα στο κλειστό lobby των 5 πόλεων που θα συνέβαινε αυτό.
Το VOX άρχισε μετά τις 21:30 να αποκτά έντονη κινητικότητα και λίγα λεπτά πριν τις 22:00, έξι μαυροφορεμένες φιγούρες κάνουν την εμφάνισή τους στην σκηνή. Φώτα σβηστά, καπνός και οι πρώτες νότες τους “A Greater Call” γλυκαίνουν την ατμόσφαιρα καθώς η έτερη της παρέας εμφανίζεται στη σκηνή με κατάλευκο φόρεμα και μια λωρίδα μαύρου χρώματος να καλύπτει τα μάτια της.
Ξέραμε τι θα ακούγαμε όσον αφορά το setlist, και ξέραμε επίσης ότι το Mariner είναι σαφώς πιο ατμοσφαιρικό και ίσως πιο “ήρεμο” σε σχέση με παλαιότερες δουλειές της μπάντας. Η Julie Christmas δεν ήταν απλά μια guest εμφάνιση σε αυτήν τη δουλειά, αλλά είχε βάλει το προσωπικό της στίγμα και την δική της παράνοια, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην ιδιαιτερότητα του Mariner. Το τι ξέραμε και το τι περιμέναμε δεν είχε όμως καμία σημασία λίγα λεπτά αργότερα. Μπορεί η Julie να φώναζε “we are not conquerors” αλλά ήταν εμφανές ότι οι τυπάδες από την Σουηδία μαζί με την “τρελιάρα” Αμερικανίδα ήρθαν για να κυριαρχήσουν τα αυτιά, τα μυαλά και τα σωθικά μας.
Το VOX σείονταν και οι περισσότεροι αδυνατούσαν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό αποσβολωμένοι από το πόσο δυναμικά είχε ξεκινήσει η βραδιά. Ένας ηχητικός ογκόλιθος σαφώς πιο heavy από την στουντιακή έκδοση και μια μπάντα που έκανε τα απαραίτητα χωρίς να ποζεριάζει, χωρίς να βαριέται και χωρίς να κάνει υπερβολές. Ασταμάτητο headbanging και κινητικότητα από την πιο δραστήρια της σκηνής Julue Christmas με τον Johannes Persson να ακολουθεί σε κίνηση επιδεικνύοντας την εντυπωσιακή αλουμινένια EGC του και τους υπόλοιπους να συμπληρώνουν το puzzle μιας άκρως επαγγελματικά στημένης μπάντας βγάζοντας απίστευτο αυθορμητισμό στις κινήσεις τους.
Η συνέχεια το ίδιο δυναμική με το ξεκίνημα. Το όλο space concept του Mariner αποτυπώνεται στις κινήσεις των Cult of Luna και της Julie Christmas η οποία λικνίζεται εκστατικά απλώνοντας συχνά πυκνά σαν σε απόγνωση τα χέρια της στο “ταξιδεμένο” κοινό που οι ίδιοι έχουν παρασύρει. Τα ψυχωτικά φωνητικά της Julie στην αρχή του “Chevron” σε κάνουν να συνειδητοποιείς ότι οι κινήσεις και τα συναισθήματά σου δεν καθοδηγούνται πλέον από εσένα και οι ξεκοιλιασμένες εξάρσεις της συνέχειας με την Julie και τον Persson να παραδίδουν μαθήματα φωνητικής βαρβαρότητας απογειώνουν την διαστημική εμπειρία που ζεις.
Σε εκείνο το σημείο έμοιαζε πως μαζί με όλους εμάς είχε παρασυρθεί και η μπάντα με αποτέλεσμα οι κινήσεις τους να γίνονται εντονότερες, η σκηνική τους παρουσία να περνάει σε πρώτο πλάνο αφήνοντας στην άκρη την εκτελεστική τελειότητα και η Julie έμοιαζε σε κάθε ψηλή νότα που δεν “έπιανε” να γουστάρει ακόμα περισσότερο. Στο απαιτητικό “Wreck of S.S. Needle” νόμιζες πως η μπάντα έχει φτάσει στην κορύφωση της εμφάνισής της κι ακόμα δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω πώς το κοινό κατάφερνε να μένει τόσο στατικό από τι στιγμή που ένα έπος διαδραματίζονταν μπροστά στα μάτια μας.
Το “Approaching Transition” έρχεται την κατάλληλη στιγμή για να εξομαλυνθεί η κατάσταση και να μαζέψουμε μερικά από τα κομμάτια μας. Η Julie Christmas έχει αποχωρήσει από τη σκηνή και ο Fredrik Kihlberg συντροφεύει φωνητικά το πιο αργόσυρτο και συνάμα ατμοσφαιρικό κομμάτι του δίσκου παραδίδοντας κάποια στιγμή την σκυτάλη στον Persson με σκοπό να μας κονιορτοποιήσει τα μυαλά με ένα επικό sludge τελείωμα προετοιμάζοντας μας κατάλληλα για ένα επιβλητικό κλείσιμο. Ήταν τέτοια η ένταση της εμφάνισης που δυσκολευόσουν να πιστέψεις ότι η μπάντα θα κατάφερνε να διατηρήσει την εκρηκτικότητά της μέχρι το τέλος.
Στο “Cygnus” όμως οι Cult of Luna και η Julie Christmas απέδειξαν ότι είχαν αφήσει το καλύτερο για το τέλος. Σε αυτήν την κομματάρα που κλείνει το Mariner μπορούμε άνετα να μιλήσουμε για υπόδειγμα ζωντανής εμφάνισης συγκροτήματος. Μια Julie που χτυπιέται σαν μικρό παιδί, μια μπάντα που παίζει σαν είναι το τελευταίο live της καριέρας της, φωτισμός τέλειος, ήχος τέλειος, η τελειότητα απέκτησε εκείνη τη στιγμή πρακτική εφαρμογή. Φεύγουν από τη σκηνή αλλά δεν κουνιέται κανείς από τη θέση του. Κανείς δεν θέλει να πιστέψει ότι το live τελείωσε.
Για όσους δεν είχαν δει τους Cult of Luna ζωντανά στο παρελθόν, το γεγονός ότι η μπάντα είχε δηλώσει ότι δεν πρόκειται να παίξει άλλα κομμάτια πέραν του Mariner σε αυτή την πεντάδα εμφανίσεων είχε λειτουργήσει αρνητικά ίσως. Την στιγμή που ο Persson εμφανίζεται ξανά στην σκηνή και παίρνει την κιθάρα του ακολουθούμενος από τους υπόλοιπους τέσσερις πλέον αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι η βραδιά είχε και συνέχεια. “Αυτά τα encore είναι μόνο για εσάς” αναφωνεί και στις πρώτες νότες του “I, The Weapon” νιώθω ένα κύμα ηλεκτρικού ρεύματος να με διαπερνά. Κοιτάζω τον φίλο μου τον Θωμά δίπλα μου και του εκμυστηρεύομαι ότι θα βάλω τα κλάματα ενώ αυτός μου απαντάει με τρεμάμενη φωνή: “τώρα ξεκινάει το live”.
Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς συνέβη και αδυνατώ να περιγράψω με λόγια την χαρά και την συγκίνηση που ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Μπορεί το Mariner να είναι εξαιρετικό αλλά για όλους εμάς που ακολουθούμε αυτή τη μπάντα από την αρχή της καριέρας της η ζωντανή εκτέλεση κομματιών όπως τα “I, The Weapon” και “In Awe Of”, σημαίνει πολλά. Πόσο μάλλον όταν δεν το περιμένεις κι όταν η ζωντανή εκτέλεσή τους απογειώνει τις εξαιρετικές αυτές συνθέσεις. Μετά από μιάμιση γεμάτη ώρα τα πάντα τελείωσαν οριστικά. Η Julie επιστρέφει στην σκηνή για να υποκλιθεί μαζί με τους Cult of Luna σε ένα κοινό που χειροκροτεί με μανία κάνοντας με τη σειρά του μια μεγάλη υπόκλιση σε αυτούς τους εξαιρετικούς μουσικούς.
Παίρνουμε λοιπόν τα μυαλά και τα σωθικά μας στο χέρι μας και συνοψίζουμε. Στην τελευταία μέρα του Smoke the Fuzz Fest είδαμε σίγουρα μία από τις καλύτερες μπάντες του φεστιβάλ (συμπεριλαμβάνω και τις 3 εκδόσεις). Μία μπάντα που παρουσίασε άψογα το εξαιρετικό υλικό που διέθετε στα χέρια της και πήγε τον δείκτη της εκτέλεσης και της σκηνικής παρουσίας αρκετούς πόντους παραπάνω. Επίσης, παρόλο που δεν υπήρχε κάποιο support “για να μας ζεστάνει”, η εκρηκτική έναρξη της συναυλίας μας αποζημίωσε με το παραπάνω. Ίσως, το καλύτερο ξεκίνημα ζωντανής εμφάνισης που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Η αλλαγή του χώρου δεν μπορώ να καταλάβω αν τελικά λειτούργησε θετικά στην εμφάνιση των Cult of Luna. Σαφώς ένα γεμάτο VOX προσέφερε καλύτερη ατμόσφαιρα και αισθητική από μια μισογεμάτη Ιερά Οδό, αλλά είχε και τα αρνητικά του, όπως για παράδειγμα το μικρότερο stage που μπορεί στους Russian Circles να ήταν αρκετό, αλλά στους πολυπληθείς Cult of Luna έμοιαζε λίγο στριμωγμένο και περιόριζε ίσως τις κινήσεις τους. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός, αψεγάδιαστος, τέλειος στο μπροστά μέρος της “αρένας”, ενώ στο πίσω μέρος τους ισογείου κάτω από το σκέπαστρο χάνονταν εντελώς η δυναμική που έβγαινε μπροστά. Όποιος ήθελε να αράξει κάπως πιο χαλαρά τραβιόταν προς τα πίσω. Στα πάνω διαζώματα μπορούσες να θεωρήσεις ότι ο ήχος ήταν καλός αν δεν έκανες μια βόλτα κάτω, μιας και σε αυτήν την περίπτωση συνειδητοποιούσες ότι πάνω έτρωγες όλη την μπασίλα κι έχανες εντελώς τις ψηλές της δεύτερης κιθάρας και τις φωνές.
Ο φωτισμός ήταν άψογος. Από όποια μεριά και να καθόσουν, όπως και να ένιωθες, σε ότι φάση και να ήσουν ο φωτισμός σε μάγευε. Σίγουρα ότι καλύτερο έχουμε δει από πλευράς φωτισμού σε κλειστό χώρο. Στις πόρτες, στο μπαρ, στο merch κτλ, άψογη εξυπηρέτηση, καμιά ουρά, τα πάντα κυλούσαν ρολόι και δίνουμε έξτρα συγχαρητήρια στην διοργάνωση γι’ αυτό. Τα περισσότερα όμως συγχαρητήρια τα παίρνει η διοργάνωση γιατί μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε κάτι μοναδικό. Γιατί κατάφερε και έκανε πραγματικότητα κάτι που στην Ελλάδα έμοιαζε άπιαστο όνειρο λίγα χρόνια πριν.
Η συναυλία των Cult of Luna και συνολικά το Smoke the Fuzz Fest, σε όλες τους τις εκδόσεις, θα αποτελεί ορόσημο πλέον της έναρξης ποιοτικών festival στη χώρα μας, αντίστοιχων με festival που χρόνια τώρα ζηλεύαμε και σκάγαμε ένα κάρο λεφτά για να παρευρεθούμε στο εξωτερικό.
Ευχαριστούμε για την εμπειρία και για το γεγονός ότι περάσαμε, στις μέρες του Smoke the Fuzz, τέσσερις αξέχαστες συναυλίες…. (και έχει και συνέχεια μιας και ακολουθούν οι θρύλοι, οι τιτανομέγιστοι High on Fire).
photos: Ανδρέας Πανόπουλος
630 
