Το ευέλικτο, ευμετάβλητο και μουσικά ανήσυχο γκρουπ των Gravitysays_i ξεκίνησε τη συναρπαστική διαδρομή του το 2003, όταν ο Μάνος Πατεράκης (φωνή, κιθάρες, σαντούρι) ένωσε τις εκφραστικές του πεποιθήσεις με τον Νίκο Ρέτσο (ντραμς, πλήκτρα).
Το 2007 κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο “The Roughest Sea” με θεματική αφετηρία τον εγωισμό, τη ματαιοδοξία και την απομόνωση του σύγχρονου ανθρώπου. Μουσικά οι συμβατικές rock,pop φόρμες εμπλουτίζονται από ηλεκτρονικά και παραδοσιακά στοιχεία που στηρίζουν ένα ρέον concept άλμπουμ.
Το 2011 έρχεται το δεύτερο έργο του γκρουπ, με τίτλο “The Figures of Enormous Grey and The Patterns of Fraud”. Η θεματολογία έχει μεταφερθεί στην εξέταση των κοινωνικών αξιών, των θεσμών και της ηθικής σε σχέση με την ατομική και συλλογική συνείδηση. Η ηχητική τους εξέλιξη ενισχύει τον ηλεκτρικό ήχο ταυτόχρονα με σκοτεινά, ατμοσφαιρικά περάσματα.
Ιδιαίτερης σημασίας για τη διαδρομή του γκρουπ αποτελεί η παρουσίαση ενός οπτικοακουστικού project, το 2012, σε συνεργασία με το Ευγενίδειο Ίδρυμα και τον Παναγιώτη Σιμόπουλο, σε πέντε sold-out βραδιές στο Πλανητάριο.
Φέτος έχουν επιστρέψει με το τρίτο τους άλμπουμ, που τιτλοφορείται “Quantum Unknown”. Με στόχο το νέο υλικό να είναι απελευθερωμένο από συντεταγμένες και ανοιχτό σε ερμηνείες και με νέα σύνθεση να πλαισιώνει τα δύο ιδρυτικά μέλη, το ταξίδι της μουσικής συνεχίζεται. Η δική τους προσέγγιση και ερμηνεία στον τίτλο του άλμπουμ είναι άλλωστε αποκαλυπτική για το εύρος και την τόλμη του εγχειρήματος:
“Όταν αρχίζεις την ενασχόλησή σου με την εκλαϊκευμένη φυσική φθάνεις αργά ή γρήγορα και στα κβάντα. Χαζεύοντας σχετικά ντοκιμαντέρ πετύχαμε ένα που εξηγούσε πως ο παρατηρητής του κόσμου των σωματιδίων επηρεάζει τη φύση τους, σα να επηρεάζει την πραγματικότητα που βλέπει. Αυτό ανοίγει ένα παράθυρο σκέψης, πως δηλαδή μπορεί ο καθένας από εμάς να “μετακινήσει” την πραγματικότητά του, άσχετα αν την αφήνει να τον “καβαλήσει” αντί να τη δημιουργήσει όπως τη θέλει”.
Μετά από μεγάλη απουσία, οι Gravitysays_i επιστρέφουν στη σκηνή για να μας εξοικειώσουν με τα νέα τους τραγούδια. Γύρω στις έντεκα, οι έξι μουσικοί έχουν σταθεί στη σκηνή του Stage απέναντι στη μισογεμάτη αίθουσα που τουλάχιστον φιλοξενεί απόψε ανθρώπους που δείχνουν να γνωρίζουν τι περιμένουν και είναι πρόθυμοι να κρατήσουν ακόμα και την αναπνοή τους, όταν χρειαστεί.
Οι γνώριμοι εισαγωγικοί ήχοι φανερώνουν την έναρξη του “More than a matter of instinct” του εναρκτήριου τραγουδιού του νέου άλμπουμ. Με μια λειτουργική κατανομή στον ήχο που συνολικά υπηρετεί αρκετά ικανοποιητικά την απόδοση των τραγουδιών, το γκρουπ , διατηρώντας αυτό το χαμηλό προφίλ που αφήνει τη μουσική να γίνει ο αυθεντικός πρωταγωνιστής πάνω στις μορφές της σκηνής, αποδίδει συνολικά το “Quantum Unknown” με τη συγκεκριμένη σειρά του άλμπουμ.
Η μουσική πιο εσωτερική, ενδοσκοπική, μοιάζει να περικλείει ένα πλήθος ερεθισμάτων που μέσα από το φίλτρο τους κατευθύνει τη δημιουργία τους τελικά σε ένα αποτέλεσμα με βαθιά προοπτική. Η προσιτή επιδερμίδα των τραγουδιών αποκαλύπτει μια γοτθική αίσθηση με την έννοια της αστικής απομόνωσης και μελαγχολίας που οικοδομούσαν οι Tuxedomoon τη δεκαετία του ’80, με την ενίσχυση των ηλεκτρονικών στοιχείων στο άλμπουμ να δυναμώνει τον παραλληλισμό . Ταυτόχρονα, οι τυπικότερες rock και pop φόρμες, εμπλουτίζονται με ιδέες και πλούσια ηχοχρώματα με το σαντούρι και τα πνευστά-αλλού- να συνεργάζονται με τα πλήκτρα σε εμβόλιμες ηχητικές προσθήκες, όπως στο ήδη αναγνωρίσιμο “An Ivory Heart”.
Παράλληλα, μέσα στο ρέον ύφος του τραγουδιού υπάρχει συχνά μια παραδοσιακή αύρα με ταξιδιάρικη απόχρωση, όπως στο ομότιτλο του άλμπουμ, αλλά και μια πιο σπάνια post rock τακτική της κορύφωσης που ίσως συναντήθηκε περισσότερο στις προηγούμενες δουλειές. Όλα αυτά τα απαιτητικά χαρμάνια ζωντάνεψαν επί σκηνής κάτω από μια υποβλητική νεοψυχεδελική ομπρέλα και φωνητικά που συχνά, όταν ήταν διπλά, ακουμπούσαν και μια υμνική, σχεδόν τελετουργική παραίνεση.
Η σκηνική παρουσία των Gravity, συνετή και λιτή, αφήνει τους πλοηγούς των ήχων να τιθασεύσουν το κοινό που μοιράζει αρμονικά τις σιωπές και τις επευφημίες. Με το πέρας της νέας δουλειάς θα περάσουν στα δύο πρώτα μέρη του “Patterns…” , δύο συνθέσεις από το “The Roughest Sea”και θα κλείσουν με το single “Cry Out” που είχε δημοσιοποιηθεί το 2013 σαν προπομπός του τελευταίου άλμπουμ και συνοδευόταν από ένα βίντεο του Παναγιώτη Σιμόπουλου.
Το αληθινό χειροκρότημα όσων αποφάσισαν να μοιραστούν το βράδυ τους με τα ηχητικά ταξίδια και τοπία των Gravitysays_i υποδηλώνει πως η σπουδαία, επιτακτική, πραγματική, πολυδιάστατη μουσική χρειάζεται μόνο μια ευκαιρία. Με ένα ακόμα άλμπουμ καλλιτεχνικής και υπαρξιακής περιπέτειας και μια μουσική που με τον πλούτο και το ταλέντο της γίνεται εξορκιστής και διασκεδαστής, έχουν ήδη πολλούς και ζωτικούς λόγους να τους τη δώσετε.
Photos: Γιώργος Γεωργίου
674 
