Καταρχήν είναι δεδομένο ότι Divine Comedy στο όρθιο δεν ενδείκνυται.
Για πολλούς λόγους: για να απολαύσεις τη μουσική, τη θεατρικότητα αλλά και για να δώσεις τη χαρά στον βορειο-ιρλανδό Neil Hannon και τη μπάντα του να σε σηκώσουν όρθιο κάποια στιγμή. Ή τέλος πάντων να παίξεις αυτό το παιχνιδάκι. Ευτυχώς λοιπόν ήταν καθιστό, στην ομορφότερη σάλα των Βρυξελλών με τέλεια ηχητική.
Επίσης μπορεί να ακούγεται σαν γκρίνια, αλλά η ορχήστρα του πάει και δίνει άλλη διάσταση. Γιατί πολύ απλά ο βάρδος αυτός μας δίνει πολλά άλλα πράγματα εκτός από τα – λίγα – brit-pop χιτάκια που ίσως να μη χρειάζονται βιολιά και πνευστά. Επειδή είχα την τύχη στην περιοδεία του κορυφαίου Absent Friends το 2004 να τους απολαύσω με ορχήστρα λοιπόν, και επειδή δεν ζευγάρωσε η τύχη μου αυτή τη φορά, κάνω την σύγκριση. Αλλά μικρό το κακό, κυρίως γιατί ο κύριος Hannon και η παρέα του κάνανε ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να εμπλουτιστεί η εικόνα και ο ήχος. Τόσο κατά τη διάρκεια του σετ, όσο και πριν, προετοιμάζοντας το μενού των μικρών εκπλήξεων.
Κάπως έτσι, Ώ του θαύματος, εμφανίζεται η Lisa O ‘Neil, η ιρλανδή φολκ καλλιτέχνης που άνοιξε το event με μόλις δυο (ίσως τρία αν με απατά η μνήμη μου) κομμάτια σε ένα από τα πιο σύντομα support act της ιστορίας κλείνοντας με φαταλιστικές δηλώσεις ότι δε θα την ξαναδούμε ποτέ στη ζωή μας, και βλέπουμε ντουέτο καθιστό στο επιτηδευμένα γλυκανάλατο Funny Peculiar (αλήθεια ποιος τολμάει να γράψει πλέον τέτοιο κομμάτι;)
Κάπως έτσι ο τραγουδιστής μας υιοθετεί περσόνες κι εμφανίζεται μεταμφιεσμένος σε Μέγα Ναπολέοντα και βουλιμικό Τραπεζίτη για τα Napoleon Complex και Complete Banker, αντίστοιχα.
Παράλληλα επιμένει στην ψύχωση με τα γαλλικά του, για το επίπεδο των οποίων συνεχώς αυτοσαρκάζεται, ανοίγοντας όμως πολλά κομμάτια με γαλλικά στιχάκια, όπως το όμορφο Pact του άλμπουμ που δίνει την αφορμή για την περιοδεία, Foreverland.
Κάπως έτσι μέσα στην ιμπεριαλιστική σφαίρα που κοσμούσε τη σκηνή, κυριολεκτικά κρυβόταν ένα μπουκάλι κρασί, από το οποίο ο δανδής κέρασε την παρέα του, κάπου τριγύρω στους στίχους We’re drinking to life, we’re drinking to death, we’re drinking till none of our livers are left του ανεπανάληπτου Drinking Song από το μακρινό 1994 και το άλμπουμ Promenade.
Έτσι έσφαξε με το βαμβάκι το μουδιασμένο κοινό στα πρώτα αναγνωριστικά λεπτά, κάνοντας τη διάγνωση ότι πρέπει να είναι Δευτέρα… (αλήθεια πώς το γύρισε το αστείο τις άλλες μέρες;)
Κάπως έτσι η μπάντα προσποιείται εκτελεστικό λάθος και μετά τα “γαλλικά” επανέρχεται και το διορθώνει σαν να είναι φτιαγμένη από DNA με δυνατότητα αυτοδιόρθωσης. Πηγαίνοντας πίσω περίπου 25 χρόνια, δε μπορώ να θυμηθώ να έχω ξαναδεί αυτήν την ιδέα, αν και θα ταίριαζε τέλεια σε πολλούς, ιδίως παιχταράδες.
Έπρεπε να καθίσω να γράψω για αυτά τα αμέτρητα μικρά κολπάκια που δε τα θυμάμαι πλέον όλα για να αποκαλυφθεί η πλήρης αλήθεια: όλα ήτανε πλήρως σκηνοθετημένα και προβαρισμένα. Αλλά (ελπίζω όπως και οι υπόλοιποι θεατές), πλήρωσα για να πιαστώ κορόιδο.
Το ρεπερτόριο ακούμπησε όλους τους δίσκους εκτός του Short album about love (εδώ πια θα ήταν πολύ δύσκολο χωρίς ορχήστρα), με τις επιλογές να καλύπτουν κυρίως τα πιο γνωστά κομμάτια τους και μάλλον να παραμερίζουν κάποιες πιο δύστροπες ή αργές συνθέσεις.
Δε θα μπορούσε να λείπει το πιο θεατρικό κομμάτι τους (από την άποψη ότι προσφέρεται και για μίνι παράσταση), το Our Mutual Friend του Absent Friends. Αφού κυλίστηκε και στροβιλίστηκε στο πάτωμα, αφού κοιμήθηκε και ξύπνησε σε κάποια σκαλιά με ανυπόφορο πονοκέφαλο, ο διασκεδαστής μας διάλεξε μια φτωχή οπαδό της μπάντας να κατηγορήσει για μοιχεία δείχνοντάς την με το δάχτυλο, για να αναλάβει το ακορντεόν το grand finale.
Οριστικό κλείσιμο κλασικά και αδιαπραγμάτευτα για κάθε οπαδό του γκρουπ που σέβεται τον εαυτό του με τον ανυπέρβλητο ύμνο στη ζωή που ανάγκασε και τους πιο βαρείς να σηκωθούν: Tonight we fly!
Όσον αφορά το εκτελεστικό του θέματος, τα φωνητικά ήταν εξαιρετικά δουλεμένα, φανερά πολύ καλά προβαρισμένα και με πλήρη επίγνωση του τι βγαίνει επί σκηνής και τι θα μπορούσε να πάει στραβά. Ο εξαιρετικός όμως performer συνοδεύεται από μια μπάντα που σε καμία περίπτωση δεν δίνει την εντύπωση αγγαρείας λόγω της ανισορροπίας που υπάρχει (de facto, de jure, ή οτιδήποτε). Η πλάκα, πλάκα λοιπόν, αλλά ο επαγγελματισμός ποτέ δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση.
Με ναπολεόντειο πείσμα ο κύριος Neil Hannon συνεχίζει να σαγηνεύει το κοινό του με το ηθελημένα αφελές αλλά πανέξυπνο χιούμορ του και συνθέσεις που κοιτάζουνε λοξά ή ευθέως σε δεκαετίες των οποίων η αισθητική απέχει έτη φωτός από την τωρινή κατάσταση στη μουσική βιομηχανία, πάντα όμως με τη σωστή χημεία και καταφέρνοντας να ακούγεται φρέσκος και σύγχρονος. Δεν ξέρω εάν η κωμική μούσα κέρδισε τελικά την αιώνια μάχη αλλά ακόμα δεν εγκατέλειψε τον προικισμένο αυτό μουσικό.
The Divine Comedy setlist
How Can You Leave Me on My Own
Napoleon Complex
The Frog Princess
Bernice Bobs Her Hair
Bad Ambassador
The Pact
To the Rescue
The Certainty of Chance
The Complete Banker
Bang Goes the Knighthood
Generation Sex
Our Mutual Friend
Funny Peculiar (with Lisa O’Neill)
A Lady of a Certain Age
Songs of Love
At the Indie Disco
Becoming More Like Alfie
Something for the Weekend
I Like
National Express
Assume the Perpendicular
A Drinking Song
Tonight We Fly
photos: Χρήστος Αθανασιάδης
650 
