Μια γλυκόπικρη βραδιά γεμάτη λάθη…
Έχοντας μεγαλώσει με τη δισκογραφία των Stratovarius κι έχοντας σε υψηλή (καλλιτεχνική) εκτίμηση τον Timo Tolkki, χάρηκα ιδιαίτερα με τη διοργάνωση μιας σειράς συναυλιών, όπου (θεωρητικά) θα έπαιζε κομμάτια από όλη του την καριέρα.
Πολλές εικασίες έγιναν για το setlist και για τις εκπλήξεις του, αλλά σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου του κιθαρίστα, οι παρευρισκόμενοι θα είχαμε την τύχη να ακούσουμε τραγούδια κι από τα (σχετικά) πιο πρόσφατα project του, Revolution Renaissance και Avalon, όπως κι από τα δυο solo album του.
Έλα όμως που το όλο event, εξελίχθηκε σε μια νύχτα που περισσότερο θύμιζε εμφάνιση μπάντας που έκανε tribute στους Stratovarius, με το πολυδιαφημιζόμενο δίωρο set να πετσοκόβεται και με τη διοργάνωση να μην έχει σκεφτεί καλά μάλλον την έκβαση της συναυλίας.
Φτάνοντας στο Piraeus Academy στις 19:35, βλέπω πως στην αίθουσα ζήτημα να βρισκόμαστε 40 νοματαίοι, κάτι μάλλον αναμενόμενο δεδομένης της ώρας όπως και της μικρής εμπορικής απήχησης που έχει πλέον ο Tolkki. Άλλωστε, εξ αρχής δεν κατάλαβα γιατί το live δεν έγινε σε μικρότερο χώρο…
Κατ’ επέκταση, η επιλογή όχι ενός, αλλά δυο εγχώριων σχημάτων, προκειμένου να σαπορτάρουν τον Φινλανδό, προφανώς δε λειτούργησε θετικά, με αποτέλεσμα οι πρώτοι να παίξουν μπροστά σε ελάχιστο κόσμο…
Στις 20:00 τέλος πάντων, εμφανίζονται οι The Silent Wedding, οι οποίοι, θα μου επιτρέψετε να πω, πως αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τα ελληνικά μουσικά δρώμενα, μιας και μέσα σε μια δεκαετία και δυο full length, έχουν δείξει πως τιμούν την έννοια “εξέλιξη” κι αυτό κατ’ εμέ, είναι μεγάλο προσόν.
Έχοντας λοιπόν ως σύμμαχο το εξαιρετικό νέο τους πόνημα, “Enigma Eternal”, το αθηναϊκό κουιντέτο έδωσε ένα αξιοπρεπέστατο show, παρά το φαινομενικά άδειο Piraeus Academy και προσωπικά μου έδειξαν πως είναι έτοιμοι για κάτι καλύτερο και μεγαλύτερο.
Ύστερα από το intro “A Living Experiment”, ξεκίνησαν με το “Shadows & Dust”, γυρνώντας αμέσως μετά στο ντεμπούτο τους, με το “The Return to Ithaca”. Το υπόλοιπο set βασίστηκε αποκλειστικά στο “Enigma Eternal”, το οποίο (πέραν του προαναφερθέντος εναρκτήριου κομματιού) εκπροσωπήθηκε από τα “The Endless Journey”, “Closer to the End”, “Insanity” και “Silence”.
Τίμια και παντελονάτη εμφάνιση, από την οποία έλειψε ίσως το “A Cry From Within”.
The Silent Wedding setlist
A Living Experiment
Shadows & Dust
The Return to Ithaca
The Endless Journey
Closer to the End
Insanity
Silence
Λίγο αφότου τελείωσε το set των The Silent Wedding, ανέβηκε στην σκηνή η Miss Vanity, μια performer η οποία επιδόθηκε σε έναν παντελώς αχρείαστο χορό, ο οποίος έμοιαζε σαν εξώγαμο του belly dance. Οι περισσότεροι γέλαγαν, κάποιοι κοιτούσαν με αμηχανία, ενώ άλλοι συνέχισαν αδιάφορα να πίνουν την μπιρίτσα τους.
Τη (μουσική) σκυτάλη πήραν οι Elysion, των οποίων τα ίχνη ομολογώ πως είχα χάσει. Βέβαια, ευτυχώς, δεν άλλαξαν πολλά από την τελευταία φορά που τους είχα δει ζωντανά, αρκετά χρόνια πριν, με το συγκρότημα να διαθέτει την ίδια επαγγελματική στόφα και την Christianna να παραμένει μια πολύ καλή frontwoman, με φοβερή φωνή.
Με το κοινό να ανέρχεται στα 80 περίπου άτομα, το συγκρότημα ξεκίνησε με το “Made of Lies” (μέσα από το “Someplace Better” του 2014) και συνέχισε δυναμικά με το “In Despair”, από τον ίδιο δίσκο. Στροφή στο “Silent Scream” του 2009 με τα “Dreamer” και “Never Forever” και το set σιγά-σιγά μοιράστηκε μεταξύ των δυο full length του σχήματος, με τα “Our Fate” και “Someplace Better” να ακολουθούν.
Ο ήχος από την αρχή της βραδιάς ήταν αρκετά καλός, οπότε αποτέλεσε έμμεσο σύμμαχο των Elysion, οι οποία έκλεισαν την εμφάνισή τους με τα “The Rules” και “Killing My Dreams”, δίνοντας την υπόσχεση πως θα τους ξαναδούμε σύντομα με νέα δουλειά ανά χείρας. Νομίζω πως το έχω ξαναγράψει στο παρελθόν, αλλά άπαξ κι ετούτο εδώ το group είχε φύγει εκτός Ελλάδας όσο ακόμη το female fronted ιδίωμα ήταν στα ντουζένια του, θα είχε κάνει αξιοζήλευτη καριέρα.
Elysion setlist
Made of Lies
In Despair
Dreamer
Never Forever
Our Fate
Someplace Better
The Rules
Killing my Dreams
Κι εκεί που αδημονούσαμε για το κυρίως πιάτο και με τον κόσμο να φτάνει στο peak του (aka 170 άτομα περίπου), σκάει ξανά η Miss Vanity, προκειμένου να πραγματοποιήσει ένα grind guitar show και να παίξει με τις φωτίτσες της, με το όλο σκηνικό να φαντάζει επιεικώς αστείο, ειδικά σε ένα παντελώς χαλαρό, από πλευράς προσέλευσης, Piraeus Academy.
Αν δεν κάνω λάθος, η τελευταία φορά που έπαιξε ο βιρτουόζος κιθαρίστας την Ελλάδα, ήταν τον Ιανουάριο του 2006, στα πλαίσια της τελευταίας του περιοδείας ως μέλος των Stratovarius. Έκτοτε η γεμάτη σκαμπανεβάσματα πορεία του, δεν του επέτρεψε κάποιο εκτεταμένο tour κι ο Φινλανδός γητευτής της εξάχορδης αρκέστηκε σε διάσπαρτες συναυλίες με τα λογής project με τα οποία καταπιάστηκε.
Πάνω από δέκα χρόνια μετά όμως, μας επισκέπτεται ξανά, μόνο που εξ αρχής λείπει από το βλέμμα του κάθε ίχνος χαράς. Πιθανολογώ πως περίμενε μεγαλύτερη προσέλευση, αλλά όπως και να έχει, το ύφος του άγγιζε τα όρια της αδιαφορίας, ενώ υπήρξαν στιγμές στο live, που έκατσε (ναι, έκατσε, όχι στάθηκε) μπροστά από τα drums.
Τον Tolkki συνόδευαν οι Mikko Harkin (Sonata Arctica, Symfonia) στα πλήκτρα, Santtu Lehtiniemi (Revolution Renaissance) στο μπάσο και Alex Landenburg (Axxis, Luca Turilli’s Rhapsody) στα τύμπανα, ενώ πίσω από το μικρόφωνο, βρέθηκε ο Mike Livas (Maidenance, Fortress Under Siege), για τον οποίο κράταγα πολύ μικρό καλάθι, αλλά με διέψευσε πανηγυρικά και πέραν κάποιων υπερβολικών ερμηνειών σε σημεία, θεωρώ πως αποτέλεσε και τον πραγματικό νικητή της όλης διοργάνωσης.
Η εκκίνηση έγινε με το “Fright Night” από το ομώνυμο ντεμπούτο των Stratovarius, μια ανέλπιστη, αλλά συνάμα καλοδεχούμενη επιλογή, ενώ αμέσως μετά ακούσαμε το “Break the Ice” μέσα από το “Twilight Time” και κάπου εκεί χάθηκαν οι ελπίδες που είχα για να τραγουδήσει κι ο ίδιος ο Tolkki, κάτι που ομολογουμένως δε με χάλασε, γιατί όπως προείπα, ο Livas έκανε εξαιρετική δουλειά ήδη.
Στην πορεία, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα απίστευτο σερί, αποκλειστικά βασισμένο στους Stratovarius, το οποίο ξεσήκωσε το κοινό: “Distant Skies”, “Hunting High & Low”, “Against the Wind”, “Twilight Symphony” και “Speed of Light”, ταρακούνησαν την αίθουσα, η οποία ξαφνικά δεν έμοιαζε τόσο άδεια. Άλλη μια έκπληξη ήρθε με το “Galaxies”, με το “Paradise” που έσκασε αμέσως μετά, να λαμβάνει θερμή ανταπόκριση από όλους.
Από τα highlight της βραδιάς η εκτέλεση του “Dreamspace”, με τα “Kiss of Judas” και “Father Time” που ακολούθησαν να χτίζουν μια συναυλία που μέχρι εκείνη την στιγμή άξιζε, έστω κι αν ο Tolkki εξακολουθούσε να μοιάζει λες κι έκανε αγγαρεία ή χάρη, αποδίδοντας έμμεσο tribute στην πρώην μπάντα του.
Στην πορεία παρακολουθήσαμε ένα drum solo, το οποίο οδήγησε στο “SOS”, ενώ μετά παίχτηκε το “Key to the Universe”, από το δεύτερο solo album του Φινλανδού κιθαρίστα.
Καθώς σιγοτραγουδώ το αμέσως επόμενο “Black Diamond”, αναρωτιέμαι για το πότε θα ακούσουμε κάποια ακόμη μη-Stratovarius σύνθεση. Όχι πως πέρναγα άσχημα, κάθε άλλο, αλλά φοβόμουν πως το set θα έκανε κοιλιά άπαξ κι έπαιζε το σχήμα απανωτά τραγούδια των Revolution Renaissance και Avalon, ειδικά ύστερα από ένα τέτοιο σερί. Τελικά αυτό δεν έγινε ποτέ, διότι το σχήμα κατέβηκε από την σκηνή, με τον Tolkki να μην επιστρέφει ούτε καν για να καληνυχτίσει, κάτι που έπραξαν οι υπόλοιποι μόνο.
Κοιτάω το ρολόι μου, βλέπω 23:15… Δεδομένου πως το συγκρότημα ξεκίνησε στις 21:55, θεωρώ πως όλο αυτό είναι ένα κόλπο για κάποιο ενδεχόμενο encore. Αμ δε… Οι δυο ώρες που διατυμπάνιζε το δελτίο τύπου κι η αφίσα, μετουσιώθηκαν σε 75 λεπτά (δεν προσμετράω φυσικά το drum solo) και οι εκφράσεις των παρευρισκομένων πρόδιδαν την έκπληξή τους.
Η επίσημη εκδοχή θέλει τον Tolkki να έχει κάποιου είδους breakdown και δεν έχω λόγο να την αμφισβητήσω… Από την άλλη, η όλη στάση του έδειξε πως δεν ήταν έτοιμος ούτως ή άλλως για κάτι τέτοιο, ενώ οι επιλογές κομματιών, πέραν κάποιων εξαιρέσεων, ήταν παντελώς safe κι εκτός πλαισίου μιας “special” εμφάνισης με “songs from his career”.
Εκ των υστέρων έμαθα πως υπολόγιζαν να παίξουν ακόμη τα “Into the Future” (από Revolution Renaissance) και “Hold on to Your Dream” (από Stratovarius), άρα το πολύ-πολύ να φτάναμε το 90λεπτο. Μέγα κρίμα από πολλές απόψεις…
Timo Tolkki setlist
Fright Night
Break the Ice
Distant Skies
Hunting High & Low
Against the Wind
Twilight Symphony
Speed of Light
Galaxies
Paradise
Dreamspace
Kiss of Judas
Father Time
-drum solo-
SOS
Key to the Universe
Black Diamond
Εν τέλει, η άστοχη επιλογή χώρου, η ένταξη δυο support στο event προκειμένου να γεμίσει το πρόγραμμα, το αχρείαστο show της Miss Vanity, το τουπέ του Tolkki, το άνευ πολλών εκπλήξεων setlist κι η πρόωρη λήξη του event, συντέλεσαν σε μια συναυλία η οποία άφησε μια γλυκόπικρη γεύση σε όσους έκαναν τον κόπο να βρεθούν την Παρασκευή στο Piraeus Academy.
Αν κρατάω κάποια πράγματα από την όλη βραδιά, είναι οι τίμιες εμφανίσεις των The Silent Wedding και Elysion, το όμορφο (έστω κι αν ήταν ημιτελές) ταξίδι στα εφηβικά μου χρόνια, όπως και την εμφάνιση του Mike Livas, ο οποίος έδειξε πως έχει την στόφα που χρειάζεται προκειμένου να στηρίξει ένα επαγγελματικό project μεν, της τελευταίας στιγμής, δε. Αρκεί να φύγει από τη μιζέρια της Ελλάδας και να κυνηγήσει την καριέρα του στο εξωτερικό.
Όσο για τον Tolkki, είναι κρίμα να σε απογοητεύει τόσο σφόδρα ένας ανθρώπος που αποτέλεσε ένα τεράστιο κεφάλαιο της power metal σκηνής.
photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης
578 
