Είναι φοβερό το πώς μπορούν να εξελιχθούν βραδιές που κρατάς μικρό καλάθι.
Και είναι ακόμα πιο φοβερό όταν παίρνεις μαθήματα πάθους, ενέργειας και metal πώρωσης από ανθρώπους που έχουν πατήσει τα 60, τη στιγμή που μεταλλοπατέρες, κριτές των πάντων και δήθεν ορκισμένοι οπαδοί κατάλαβαν κάπου στα 30 τους ότι αυτό το είδος είναι για παιδιά, είναι αναχρονιστικό, έχει πεθάνει κι ότι πρέπει να ψάξουμε σε νέα μουσικά χωράφια.
Για να πάρουμε από την αρχή όμως τα πράγματα, όλα ξεκίνησαν κάπου στις 8:15 με τους Θεσσαλονικείς Madrake να ανεβαίνουν στη σκηνή του An κι από κάτω να υπάρχει άδειος χώρος που μόνο για metal συναυλία δεν ευνοούσε. Τα παιδιά όμως, αν και ήταν προσθήκη της τελευταίας στιγμής (Electric Shock αρχικά και Strikelight αργότερα, δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν), έδωσαν ένα πολύ καλό show. Ήταν δεμένοι σαν σύνολο, με αρκετά ικανοποιητικό ήχο κι έβγαλαν μουσικό πάθος σε μια παγωμένη ατμόσφαιρα με το καλοπαιγμένο ρυθμικό heavy metal τους.
Το setlist τους βασίστηκε στο πρόσφατο ντεμπούτο full length “Land Of Illusion” από όπου ακούσαμε τα “Forever”, “Innocence”, “Time” και “Nightmare” καθώς και στο ep “The Damage Is Done” του 2011 από όπου ακούσαμε το “Madrake”. Έκλεισαν μια καθόλα επιτυχημένη εμφάνιση με το “Between The Hammer And The Anvil” των hard rock-άδων Judas Priest (όπως τουλάχιστον πληροφορούμαστε από τους Mastodon). Μοναδικό μείον η σκηνική παρουσία που θα μπορούσε να έχει περισσότερη ενέργεια.
Το πρόγραμμα ακολουθείται πιστά και στη σκηνή του An, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, ανεβαίνουν οι Fyrecross. Έχω γράψει και θα το ξαναγράψω. Καλοί όλοι οι δεινόσαυροι του είδους, καλές οι μπάντες με τις οποίες μεγαλώσαμε και λατρέψαμε, αλλά ότι δεν ανανεώνεται πεθαίνει. Και το να βλέπεις 20χρονους, έστω και με το στιλάκι της δικής τους γενιάς, να παίζουν τίγκα 80s και μάλιστα early 80s κιθαριστικό metal με obscure στήσιμο κι αργότερα να χτυπιούνται με τους Omen σαν να μεγάλωσαν εκείνοι μαζί τους, είναι το πιο μεγάλο κέρδος.
Οκ, αντικειμενικά δεν ήταν καλοί. Είχε πρόβλημα ο ήχος, ο τραγουδιστής ακουγόταν πολύ χαμηλά έως καθόλου, τα λαθάκια στην απόδοση ήταν αρκετά, αλλά δεν έγινε και τίποτα. Εγώ είδα πέντε μέταλλα που έχουν βγάλει ένα πολλά υποσχόμενο EP να κρατούν τη φλόγα αναμμένη. Αυτά και άλλα χίλια λάθη να έκαναν, για μένα η παρουσία τους και σαν μουσικοί και σαν οπαδοί, αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της βραδιάς και εχέγγυο της συνέχειας. Όλα τα άλλα θα έρθουν αρκεί να μην το παρατήσουν.
Τα άτομα που παρακολούθησαν τους Fyrecross ήταν περίπου 100 κι έλεγα από μέσα μου ότι δυστυχώς θα έλειπε το πάθος ενός γεμάτου club από τους Omen. Βγαίνοντας όμως λίγο έξω συνειδητοποίησα με χαρμολύπη ότι όσα άτομα ήταν εντός του An, άλλα τόσα και ίσως περισσότερα ήταν εκτός. Όταν λοιπόν έφτασε η στιγμή να ανέβουν οι Αμερικάνοι γερόλυκοι στη σκηνή, o χώρος ήταν επαρκώς γεμάτος για μια ωραία βραδιά. Έλειπε μόνο να αποδειχθεί ότι και η απόδοση του group θα συνέβαλε σε αυτό. Και τελικά όχι απλά αποδείχθηκε αλλά ξεπέρασε θεωρώ, κάθε προσδοκία.
Με την ιαχή Omen-Omen ξεκίνησε ο πόλεμος. “Death Rider” και “Last Rites” οδηγούν σε εκδηλώσεις λατρείας. Κόσμος κρεμασμένος στο κάγκελο, φωνές, χέρια στον αέρα και ένα club να τραγουδάει κάθε στίχο. “Up From The Deep”, “Ruby Eyes” και “Hammer Damage” ακολουθούν και το πρόγραμμα δεν κάνει κοιλιά καθώς το τελευταίο album τους παίζει και να είναι μακράν η καλύτερη στιγμή τους, μετά τα διαμάντια του παρελθόντος. Και κάπου εκεί ξεκινάει η κόλαση… “Warning Of Danger”, “Hells Gates”, “Termination” και κανείς δεν μπορεί να συγκρατήσει τις αντιδράσεις ενός πλήθους που μοιάζουν απρόβλεπτες.
Οι Omen αποδίδουν άψογα. Ο Kenny Powell είναι σε σπουδαία κατάσταση, ο Kevin Goocher μπορεί να μην είναι Kimball αλλά είναι ένας τραγουδιστής εντελώς μέσα στο πνεύμα του συγκροτήματος. Την ίδια στιγμή οι προσθήκες των Roger Sisson (μπάσο) και Reece Stanley (τύμπανα) δημιουργούν ένα πολύ σφιχτοδεμένο rhythm section.
Την όποια προσπάθεια αντικειμενικών σκέψεων πάνω στο live, διαλύει το “Teeth Of The Hydra”. Κόλαση επί της γης με το γιο του Kenny, Greg να αναλαμβάνει την κιθάρα. “Battle Cry”… Το τραγούδι από το οποίο έμαθα τους Omen μέσα από κάποια συλλογή πίσω στις αρχές των 90s. Συγκίνηση, συναισθηματική φόρτιση, εικόνες μιας περασμένης εποχής. Και όμως είναι όλα εκεί μπροστά σου. Δεν ξέρω αν υπήρχε έστω ένας που δεν το τραγούδησε. Τα 250 άτομα έμοιαζαν να είναι 2000.
Η λήξη σφυρίχτηκε με το “Die By The Blade” μέσα σε παροξυσμό. O Kenny Powell αφέθηκε στα χέρια των οπαδών για crowd surfing, δείχνοντας ότι το “θα μεγαλώσεις και θα σου περάσει” μπορεί να ισχύει για πολλούς αλλά δεν ισχύει για τον οπαδό αυτής της μουσικής. Και δε λέω για το μουσικό, γιατί η συμπεριφορά των Omen ήταν συμπεριφορά οπαδών προς οπαδούς. Ήταν προσφορά από τις λίγες. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλές μπάντες που μπορούν να παίξουν ακόμα έτσι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχουν οι Omen. Και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.
photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης
617 
