Πρώτο Αn της σεζόν, με τα καθιερωμένα Σαββατιάτικα μπάχαλα να αφήνουν το αγαπημένο άρωμα του δακρυγόνου που κάπου-κάπου έφτανε και τις μύτες μας στο ιστορικό υπόγειο.
Όταν έφτασα στη γειτονιά των Εξαρχείων και κατέβηκα τις συνηθισμένες σκάλες, αντίκρισα τους λίγους συνήθεις υπόπτους με τα επίσης συνήθη πηγαδάκια.
Γύρω στις 9.30 η τετράδα των Amniac ανέβηκε στην σκηνή και μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις με την εμφάνιση τους. Ο ήχος αρχικά κάπως περίεργος, αλλά εν συνεχεία διορθώθηκε, και με νέο τραγουδιστή της σύνθεση τους μας έσυραν στον sludge βούρκο τους.
Όμορφες μελωδίες (ακούστε δεν θα χάσετε!), με το νέο μέλος έχει μονταριστεί καλά στους ήδη υπάρχοντες, ουρλιάζοντας προφίλ στο κοινό, προσωπικά με έπεισαν πως είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες του χώρου. 30 λεπτά κράτησε το set τους και η σκηνή άδειασε με συνοπτικές διαδικασίες και θέση πάνω στο μικροφωνικό stand πήρε η γνωστή νεκροκεφαλή ζώου των Skull And Dawn.
Πέρασε λίγη ώρα, ήπιαμε λίγη μπίρα και τσουπ ξεκίνησε το σκοτεινό american party με τους φίλους μας να παίζουν την δική τους εκδοχή του “Sam Hall”. Όντας τελείως διαφορετικοί ηχητικά με τα υπόλοιπα δυο σχήματα της βραδιάς, σαν τσατισμένη ιρλανδική κομπανία, τίμησε την country αισθητική με το Banjo του Μάνου Six να σκούζει. Ακούσαμε κομμάτια από το ντεμπούτο τους, “Zombie Horses”, αλλά και από το επερχόμενο δεύτερο “Harvest”, καθώς και κομμάτια σαν το “Folsom Prison” του μέγιστου Johnny Cash.
O Αλέξανδρος (βλέπε και Omega Monolith) στα τύμπανα χτυπιόταν σαν να ήταν η τελευταία του φορά (πάντα είναι έτσι) και έδινε παλμό σε όλο τη διάρκεια της εμφάνισης τους. Χάρηκα που τους είδα και πάλι στη σκηνή μετά από καιρό και περιμένω τώρα να ακούσω τον νέο τους δίσκο.
Πιάσαμε πάλι τα κουτσομπολιά και δεν ξέρω πότε πέρασε η ώρα ώσπου ξαφνικά είδα τα 4 από τα 5 μέλη των Automaton να έχουν πάρει τη θέση τους, με τον Τάκη (έτερο μέλος των Omega Monolith) να έχει στήσει τα ηλεκτρονικά του μέσα και να ξεκινάει μια μουσική άβυσσος. Ο ήχος ήταν πιο συμπαγής τώρα, σε σχέση με τα προηγούμενα συγκροτήματα, και η καταχνιά που μεταδίδετε με τη μουσική τους έπιασε τόπο.
Τα απεγνωσμένα και θυμωμένα φωνητικά του Δημήτρη που εμφανίζονται αραιά πάνω στο μουσικό έρεβος, δίνουν μια πιο δυναμική νότα στο σύνολο των Automaton. Ελπίζω σύντομα να έχουν κάτι νέο να μας προσφέρουν δισκογραφικά και να τους ξαναδούμε εκτενέστερα και ειδικότερα.
Photos: Cristina Alossi
721 
