Πέντε χρόνια έχουν περάσει από την προηγούμενη φορά που τα μάτια και τα αυτιά μου συναντήθηκαν με τους αγαπημένους Νορβηγούς Arcturus στο Gagarin 205 το 2012(ιστορίες ακούστηκαν για συναυλία τους χρόνια νωρίτερα, όταν έπαιξαν σε κάποιο υπόγειο στη Ζωοδόχου Πηγής, αλλά πολλά πολλά κανείς δεν θυμόταν).
Με την ανακοίνωση της νέας τους επίσκεψης η καρδιά μου ρίγησε και θέλησε να ξαναζήσει άλλη μια παρόμοια μουσική εμπειρία.
Αυτή τη φορά τους Arcturus φιλοξένησε το Temple Athens στο Γκάζι και η πρώτη μου εντύπωση για τον χώρο είναι πολύ θετική. Στη θέση που ήταν το KooKoo λίγα χρόνια νωρίτερα, υπάρχει πλέον νέος χώρος με πολύ σκοτεινή διάθεση και ελαφρώς αλλαγμένο το τοπίο. Ο εξαερισμός (νεοσυντηρημένος υποθέτω) έκανε εξαιρετική δουλειά, τόσο που σε κάποια σημεία κρύωνες αν δεν ήσουν κολλητά με τους συμμέταλλους σου. Θα προσπεράσω την τιμή της μπίρας μιας που σε γενικές γραμμές παντού κινείται στο πεντάευρo, αλλά τουλάχιστον υπήρχε κάποια σχετική ποικιλία σε μάρκες (και διασφαλισμένη έτσι η ποιότητα της).
Με τη συνέπεια του χρονοδιαγράμματος να προστίθεται στα θετικά της βραδιάς, η οποία σημειωτέον ήταν sold out, λίγο μετά τις 20.30 οι Borderline Syndrome έσκασαν μύτη. Το μόνο λάθος που έγινε ήταν δικό μου, αφού ήμουν τόσο κοντά στη σκηνή που κάθε μποτιά μου συντάρασσε το κορμί. Πειραματικός ήχος, με κάθε κομμάτι να έχει δική του τελείως λογική και προσωπικότητα και πολλές επιρροές τους να συναντιούνται σε καθένα από αυτά.
Aπό το μυαλό μου πέρασαν ονόματα, όπως οι Dream Theater, Meshuggah, Flereuty, με κοινό παρονομαστή έναν jazz αυτοσχεδιασμό. O ένας εκ των δύο κιθαριστών, έπαιζε και πλήκτρα, πράγμα που τον ανάγκαζε καθηλωμένο σε σκαμπό την περισσότερη ώρα, ο drummer δεν έχει άλλη επιλογή παρά να είναι καθιστός, αλλά ήταν εξαιρετικός στη δουλειά του, οπότε οι άλλοι δυο έκαναν όλη τη δουλειά της σκηνικής παρουσίας, με αιχμή τον μπασίστα τους ο οποίος χοροπηδούσε και λικνίζοταν στο ρυθμό της μουσικής συνεχώς. Έξοχη επιλογή για το άνοιγμα της συναυλίας, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι η περίεργη φύση της μουσικής τους ενθουσίασε άπαντες, και τέλειο ταίριασμα με την ιδιοσυγκρασία των Arcturus. Προσωπικά λάτρεψα!
Next Please! Diablery. Τα πράγματα πλέον, τοποθετούνται σε πιο “παραδοσιακά” black metal ράφια και η πεντάδα από την Αθήνα, ντυμένη με μαύρες ρόμπες και με τελετουργικό βάψιμο (corpse paint, μαύρη βαφή, οι δυο κιθαρίστες) και μάσκες (ο μπασίστας) βοήθησαν να πέσει σκοτάδι στο χώρο.
Βέβαια, ο αμυδρός φωτισμός δεν επέτρεπε στους θεατές να δουν εξαρχής τα πρόσωπα και τις επιλογές κάλυψης των χαρακτηριστικών τους, αλλά ο ήχος τους βοήθησε να ακουμπήσουν την μαύρη πλευρά μας και να μας πείσουν πως είναι γνήσια τέκνα των Emperor (τα πλήκτρα έδιναν αυτήν την εντύπωση, όταν ακουγόντουσαν πεντακάθαρα).
Χωρίς πολλά λόγια (το καθόλου θα ήταν ακόμα καλύτερο για την “παράσταση” τους, αλλά πρέπει να πεις και ένα ευχαριστώ η αλήθεια είναι), τίμησαν τις ρίζες τους και έδειξαν για μια ακόμη φορά πως αυτό το είδος μουσικής δεν θα μείνει ποτέ χωρίς τίμιους εκφραστές του στη χώρα μας.
Χωρίς να περάσει πάρα πολύ ώρα και λίγο μετά τις 22.30, τα φώτα έσβησαν και εμφανίστηκαν οι Arcturus, με τον τιτάνιο μπροστάρη τους, ICS Vortex για να επιβεβαιώσουν την ένδοξη καριέρα τους και σαν μπάντα και σαν μουσικούς. Ενδεδυμένοι περίπου όπως ήταν και στην αφίσα (δείτε παρακάτω) άνοιξαν λογαριασμό με το “Evacuation Code Deciphered” από το πρόσφατο τους “Arcturian”, από το οποίο έπαιξαν άλλα 3 κομμάτια, συμπληρώνοντας το σετ με τραγούδια από όλα τους τα albums.
H κίνηση τους στην σκηνή έδειχνε το πόσο αγαπούν να βρίσκονται μπροστά στο κοινό τους και με σύμμαχο τον καλό ήχο, ικανοποίησαν στο έπακρο τις προσδοκίες μας. Ο Vortex πρόσχαρος και συνεχώς αστειευόμενος, μας ευχαρίστησε που γεμίσαμε το Temple και μας αποζημίωσε με μια άκρως θεατρική ερμηνεία (η μάσκα με τα ματόκυαλα τα σπάει).
“Chaos Path”, “Arcturian Sign” ήταν κάποιες από τις μεγάλες στιγμές της νύχτας, καθώς και το “Shipwrecked Frontier Pioneer”, στο οποίο συμμετείχε μια ξανθομαλλούσα συμπατριώτισσα μας αγνώστων λοιπών στοιχείων (τίνος είσι συ;). Κάποιοι σκληροπυρηνικοί φίλοι του συγκροτήματος που ούρλιαζαν ζητώντας κομμάτια από το ντεμπούτο τους “Asperia Heims Symphonia” πρέπει να έπαθαν εγκεφαλικό ευτυχίας αφού άκουσαν τα “Du Nordavid”, “To Thou who Dwellest in the Night” και “Raudt og Svart” (τα δυο τελευταία στο μεγάλο “encore”, ενώ το δεύτερο ήταν και εκτός της κανονικής setlist).
Μη θέλοντας να φύγουν από το σανίδι, έπαιξαν πάνω από 90 λεπτά αν δεν έχασα το χρόνο εγώ (σε κάποια φάση ακούστηκε στα Νορβηγικα “Να μείνουμε;” -Ska Vi Stanna?-) και το τέλος δόθηκε με το “Angst” (“Είναι κάτι που νιώθουμε καθημερινά” είπε ο ψηλός).
Έχοντας δει τους Arcturus και σε μεγαλύτερο χώρο, μπορώ να πω πώς μου άρεσε (φυσικά) περισσότερο αυτή η εγγύτητα με τους μουσικούς, αλλά και η οικειότητα που δημιουργήθηκε μεταξύ των πάνω και των κάτω, χαρίζοντας χαμόγελα στους περισσότερους (κάποιοι απλά δεν γουστάρουν να χαμογελούν, είναι κρυφά ευτυχισμένοι πάντως). Απλά εκ νέου γοητευμένος!
Να μας ξανάρθετε, να μας ξανάρθετε!
Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλώση
Αrcturus Setlist
——————–
Evacuation Code Deciphered
Nightmare Heaven
Hibernation Sickness Complete
Painting my Horror
Crashland
Chaos Path
Shipwrecked Frontier Pioneer
Arcturian Sign
Nocturnal Vision Revisited
Du Nordavind
Game Over
Encore:
Master Of Disguise
Alone
Daemon Painter
To Thou who Dwellest in the Night
Raudt og Svart
Angst
717 
