“Έχουν ψυχή!”. Ήταν το σχόλιο κάποιου φίλου που το Σάββατο 31 Μαρτίου 2018 τους είδε για πρώτη φορά και είναι η απάντηση στην ερώτηση του πως είναι στις συναυλίες τους οι Vodka Juniors.
Με την κυκλοφορία του νέου τους album, “Warrior Anthems” (review) έκαναν ένα ακόμη βήμα στην καταξίωση και κέρδισαν ακόμη περισσότερα αυτιά από όσα ήδη είχαν κερδηθεί. Και αυτό το βλέπω και από το στενό μου φιλικό περιβάλλον.
Μια ακόμη απόδειξη της συναυλιακής τους επιτυχίας ήταν το Σαββατιάτικο sold out στο Gagarin 205, με τον κόσμο να γίνεται ένα με το συγκρότημα και να δημιουργείται έτσι, μια εξαιρετική ατμόσφαιρα που σίγουρα σου θα μείνει καρφωμένη με πινέζα στο εγκεφαλικό μου φλοιό.
Ας πάμε όμως βήμα βήμα να σας μεταφέρουμε στον χώρο. Από νωρίς αρκετός κόσμος είχε μαζευτεί και πάρει θέσεις στα μπροστινά σημεία της αρένας και οι 10 To Go βγήκαν σαν “Εγγλέζοι” ακριβώς 21.15, όπως είχε ανακοινωθεί από μέρες.
Το αγγλόφωνο τους punk rock ζέστανε γρήγορα το κοινό το οποίο με κάθε λεπτό αυξανόταν και τα πρώτα κορμιά άρχισαν. Οι Λαρισαίοι με την επτάχρονη εμπειρία τους, στεκούμενοι ακομπλεξάριστα επάνω στη σκηνή κινούμενοι διαρκώς και επικοινωνιακοί με το κοινό, άφησαν αν μη τι άλλο καλές εντυπώσεις. Ο ήχος τους επίσης, ήταν καλός και αυτό πάντοτε βοηθάει ώστε να ακούγονται οι δυνατότητες της εκάστοτε μπάντας.
Στη συνέχεια, σειρά είχαν οι Junkheart, οι οποίοι με το πλεονέκτημα της ελληνικής γλώσσας, έβαλαν φωτιά και τα πρώτα circle pits έκαναν την εμφάνιση τους. Ο ήχος δυστυχώς ακουγόταν λίγο μπουκωμένος και έτσι δεν μπορούσες να διακρίνεις καθαρά τα φωνητικά, αλλά η μπάντα είχε κέφια και έδωσε ένταση στο χώρο, ο οποίος είχε αρχίσει να γεμίζει.
Η συναυλιακή εμπειρία είναι δεδομένη, αφού μιλάμε για μέλη των αξέχαστων Kill the Cat, και παρόλα τα προβλήματα οι Junkheart μετέδωσαν τα λεγόμενα τους στο κοινό που με τη σειρά του τους αποζημίωσε με κραυγές επιδοκιμασίας και έντονα χειροκροτήματα.
Η ώρα πλησίαζε για το κυρίως πιάτο της βραδιάς και η στρατιά των Vodka Warriors ανέβηκε στη σκηνή για να ετοιμάσει το έδαφος για τη μάχη της Αθήνας. Αφού όλα μπήκαν στη θέση τους, οι 5 Αθηναίοι punk rockers ξεκίνησαν με το ολοκαίνουργιο “Fighting Giants” με έναν ογκώδη και καθαρό ήχο να μας υπόσχεται με αξέχαστη βραδιά.
Εννοείται πως το “Warriors Anthems” είχε την τιμητική του με πολύ καλές στιγμές τα “This Life”, “Battle of Athens”, “Sweat it out” και “Lost souls”. Ως είθισται εμφανίστηκαν και τα καθιερωμένα φουσκωτά παιχνίδια παραλίας σε μορφή βάρκας αυτήν την φορά και με έναρξη στο “Walk with Me” από το τριπλό “Club Riot”, βοήθησε άπαντες τους λουόμενους σε επικά stage dives. Δεν έλειψαν και τα καπνογόνα, δύο σε αριθμό, τα οποία εξουδετερώθηκαν από μέλος της ασφάλειας του χώρου, ο οποίος μετετράπη σε λαμπαδηδρόμο τρέχοντας προς την έξοδο με το φλεγόμενο αντικείμενο (ρε, παιδιά όχι σε κλειστούς χώρους!).
Βεβαίως βεβαίως τίμησαν και το παρελθόν τους πρόσφατο και μακρινότερο, παίζοντας κομμάτια όπως “Tear it down”, “Disconnected”, “All We Need is Gasoline” και διάφορα άλλα εξουθενώνοντας τις μπροστινές σειρές, που δεν θα χρειαστούν γυμναστική για ένα δίμηνο τουλάχιστον. Highlights ο ανασχηματισμός με τον Ορέστη (τύμπανα) στο κεντρικό μικρόφωνο (στο κομμάτι “Remains”) να χοροπηδάει σαν Ιρλανδός την ημέρα του Αγίου Πατρικίου, ενώ τη θέση του στα τύμπανα είχε πάρει ο Βασίλης Κουτσουφλάκης των Endsight και στο μπάσο στη θέση του Jack, o roadie Κώστας Ραγκιαδάκος, ενώ και η στιγμή του “Whiskey and the Rain” με την ακουστική κιθάρα του Χάρη Πετροπουλάκη ήταν μοναδική.
Ο Κωστής Μεγαλοκονόμος μας ευχαρίστησε όλους εμφανώς συγκινημένος και μας εξήγησε πόσο ευτυχισμένοι είναι που έχουν μια τόσο μεγάλη οικογένεια που τους στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια (τα χέρια του να είναι καλά!).
Ευρισκόμενοι επί δίωρου (και κάτι παραπάνω) στη σκηνή του Gagarin επιβεβαίωσαν την εξαιρετική τους συναυλιακή φήμη που τουλάχιστον εν Αθήναις, μεταφράζεται σε μεγαλειώδη sold outs. O ήχος και τα φώτα εξαιρετικής αισθητικής και τα δύο, έκαναν το live ακόμα πιο συναρπαστικό και η διασκέδαση χτύπησε κόκκινο.
Χρόνια πολλά κρατάει αυτή η κολόνια και ίσως εγώ, να μην είμαι όσο αντικειμενικός πρέπει! Δεν με νοιάζει όμως. ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΩ!
Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλώση
1067 
