Om (2/6/2018) Piraeus 117 Academy

Η θέση του μεγάλου Al Cisneros στα υψηλά κλιμάκια της μετασαμπαθικής μουσικής είναι κλειδωμένη και αναμφισβήτητα δικαίως κατανεμημένη.

Μετά τους Sleep, κατάφερε και με τους Om να συνεχίσει να υφαίνει τον θρύλο γύρω από το όνομα του, με αποτέλεσμα η παραπάνω ημερομηνία να αποτελέσει υπενθύμιση στα κινητά πολλών φίλων της μουσικής, ακόμα και αν δεν είναι οπαδοί του συγκροτήματος.

Για πρώτη φορά, συναυλία της Smoke The Fuzz βγήκε εκτός χρονοδιαγράμματος με το τρίο από το Αμέρικα να ανεβαίνει στη σκηνή 21:25, 25 λεπτά δηλαδή αργότερα από το υποσχόμενο. Αλλά ώσπου να φτάσω εκεί, αντίκρισα κάτι που τα μάτια μου δεν είχαν ξαναζήσει στο συγκεκριμένο χώρο. Όταν έφτασα 20:50 στο Academy, η ουρά είχε στρίψει στο στενό και χανόταν στον ορίζοντα.

Από ότι φαίνεται αρκετοί φτάσαμε στο τελευταίο μισάωρο, πιάνοντας εξ απήνης το προσωπικό του χώρου και έτσι μια μικρή ταλαιπωρία, χάλασε προσωρινά το κλίμα. Λίγο του ότι πολλοί ήθελαν να προμηθευτούν το μαγικό χαρτάκι, λίγο του ότι οι υπόλοιποι που είχαν εισιτήρια δεν γνώριζαν πως πιθανόν να μπορούσαν να προπορευτούν, λίγο από δω λίγο από κει, μια μικρή μουρμούρα δεν την γλύτωσαν οι διοργανωτές.

Λίγο πριν τις 21:20, ανακοινώθηκε πως λόγω αυξημένης προσέλευσης η συναυλία θα ξεκινήσει σε περίπου 10 λεπτά, όμως δεν πέρασαν ούτε 5 και οι ΟΜ εμφανίστηκαν στη σκηνή ξεκινώντας με το “Gethsemane”. Μεμιάς οι ψίθυροι παύσανε και οι βαριές και εκκωφαντικές μπασογραμμές του θείου Al, συνοδευόμενες από τα δυναμικά τύμπανα του Emil Amos (δεύτερη φορά σε ένα μήνα μπροστά μας μετά την εμφάνιση του με τους Grails) και την σημαντική παρουσία του Robert Lowe στα πλήκτρα, διέλυσαν κάθε περιέργεια για το τι θα αντιμετωπίσουν τα αυτιά μας. Δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος του κόσμου δημιουργούσε πηγαδάκια καλύπτοντας κάποιες φορές την αργόσυρτη μελωδία του μπάσου και κατέστρεφε ελαφρώς την τελετουργία (μπορεί βέβαια να συνέβαινε μόνο γύρω μου αυτό).

Κάποια προβληματάκια στα τύμπανα, έκαναν τον Emil Amos θηρίο, αλλά χωρίς να καταστρέφουν την αίσθηση της μαγείας, μιας που οι άλλοι δύο, με επαγγελματισμό κάλυψαν το σύντομο κενό του, ενθουσιάζοντας άπαντες.

Ακούσαμε “State of Non Return”, “Sinai”, “Meditation is the practice of Death”, “Thebes” (ίσως η καλύτερη στιγμή του live), “Bhima’s Theme” και άλλα, παίρνοντας μέρος σε μια μοναδική μυσταγωγία, που νοητά μας μετέφερε σε αραβικές ερήμους. Βέβαια, το ότι νιώθαμε και τη ζέστη που αναβλύζει από την καυτή άμμο, δεν ήταν κάτι που ήταν θεμιτό και αναμενόμενο για την απόλυτη απόλαυση του event, αλλά ας υποκριθούμε πως ιδρώναμε μαζί με τους τρεις μουσικούς, οι οποίοι μας έδωσαν όσοι ενέργεια είχαν στις ψυχές τους.

Περίπου 90 λεπτά αργότερα, ο Al μας ευχαρίστησε και μας άφησε μια γλυκιά γεύση, η οποία η αλήθεια είναι δεν είναι ποτέ αρκετή. Άλλη μια ώρα να έπαιζαν, πάλι λίγο θα μου φαινόταν. Εύχομαι να τους συναντήσουμε και πάλι, έστω και ας είναι μόνο δισκογραφικά.

Ο ήχος ήταν σε γενικές γραμμές καλός, αλλά το γεγονός πως κάποιοι δεν είχαν καταλάβει το ύφος της μουσικής και μιλούσαν σε υψηλή ένταση, δεν με άφησε να κρίνω καλύτερα τη συνολική ποιότητα του. Έπρεπε που και που να κλείνω τα μάτια μου και να συγκεντρώνομαι στις νότες για να αποκλείω από τον εγκέφαλο μου τις ενοχλητικές συνομιλίες των διπλανών μου.

Ας σταματήσουμε να γκρινιάζουμε όμως και ας ευχαριστήσουμε την Smoke the Fuzz για μια ακόμη υπέροχη βραδιά, καθώς επίσης και για τα ωραία ενθύμια press pass. Άντε και να δούμε τι θα μας φέρει το φθινόπωρο! Σίγουρα θα είναι κάτι καλό, τίποτα λιγότερο δεν περιμένω!