Η πρώτη μέρα του φετινού rockwave, που μετράει αισίως 22 χρόνια ζωής, είχε ως headliner ένα όχι απλά μεγάλο, αλλά τεράστιο όνομα για τα παγκόσμια συναυλιακά δεδομένα. Οι Arctic Monkeys θα επισκεπτόταν επιτέλους για πρώτη φορά την Ελλάδα και η συναυλία μονοπώλησε το ενδιαφέρον των μέσων όπως και των ραδιοφώνων της Αθήνας.
Όπως ήταν λογικό λοιπόν, αρκετός κόσμος ανέβηκε στην Μαλακάσα. Και μάλιστα, για την ώρα που κατάφερα να μπω στον χώρο, (με αρκετή καθυστέρηση, αφού η πρώτη προσπάθεια να παραλάβω την πρόσκληση μου από την κεντρική είσοδο απέτυχε και έπρεπε να κάνω τον γύρο του θριάμβου μέχρι την ανατολική είσοδο, γεγονός που οδήγησε στο να ακούω από μακριά τους Coretheband, χωρίς να σχηματίσω άποψη για αυτούς), στις 17:15, ήταν απρόσμενα πολύς.
Φυσικά τα νιάτα που ήρθαν για να θαυμάσουν τον Alex Turner και την παρέα του είχαν πιάσει από νωρίς τις θέσεις τους στα κάγκελα, συμπαρασύροντας πιθανώς και αρκετούς ακόμα. Έτσι όταν οι Get Well Soon εμφανίστηκαν, το κλίμα μπροστά στη σκηνή ήταν ήδη ζεστό. Και ο Konstantin Gropper, ανταπέδωσε με ένα εξαιρετικό set. Με άλλους 5 μουσικούς επί σκηνής, 2 σετ πλήκτρα και αρκετά samples να συνοδεύουν το live, και με την ιδιαίτερη φωνή του, παρουσίασε τόσο νέο όσο και πιο παλιό υλικό του.
Με όμορφες μελωδίες γύρω από τις οποίες είναι χτισμένες τόσο οι πιο χαλαρές συνθέσεις του, όσο και τα πιο δυναμικά και groovy κομμάτια (που είχαν και κάτι από 80ς κάποιες στιγμές), διασκέδασε αρκετά το κοινό, με μια εμφάνιση που θα χαρακτήριζα άκρως πετυχημένη.
Σειρά πήρε ο γνωστός μας (ως τραγουδιστής των Rascals, solo καλλιτέχνης και συνοδοιπόρος του Turner) Miles Kane. Ένας καλλιτέχνης, που χωρίς να είναι κακός ή αδιάφορος, δεν έχει καταφέρει να γράψει πραγματικά σπουδαίες μουσικές, παρά τις δυνατότητες που δείχνει να έχει. Στο οπλοστάσιο του βέβαια διαθέτει 2-3 εξαιρετικά τραγούδια, ικανά να ξεσηκώσουν τον κόσμο. Το setlist του δεν παρουσίαζε εκπλήξεις και μου έφερε ένα dejavu της προηγούμενης φοράς που τον είδα.
Όμως τελικά όλοι έδειξαν να περνάνε καλά, με ένα κοινό που ανταποκρίθηκε (πολύ έντονα είναι η αλήθεια, λίγες φορές έχω δει στο 3ο όνομα φεστιβάλ τόσα χέρια να χτυπάνε παλαμάκια και τέτοια διάθεση) τόσο στα hitακια give up, rearrange και come closer , όσο και στην διασκευή του hot stuff, που έκανε πολλά κορμιά να λικνιστούν. (Για τις ενδυματολογικές προτιμήσεις του Kane, δεν έχω να πω πολλά….μάλλον ήταν τιμής ένεκεν για την Donna Summer…..).
Στις 20:30, εμφανίστηκαν οι Alt-J. Ένα πολύ πετυχημένο όνομα της Αγγλικής σκηνής, για το οποίο πολλοί ανηφόρισαν στην Μαλακάσα υποθέτω. Στο ξεκίνημα του live, μου φάνηκαν πάρα πολύ καλοί, με τον ήχο τους να είναι πιο ενδιαφέρων ζωντανά απ’ ότι στις studio version. Τα visuals που είχαν στηθεί επί σκηνής, συμπλήρωναν άριστα το ονειρικό τοπίο που χτίζει η μουσική τους και όλα προμηνυόταν υπέροχα. Μετά από 3-4 τραγούδια όμως, ήρθε μια κοιλιά στο set τους από την οποία δεν βγήκαν σχεδόν ποτέ, με εξαίρεση ίσως το left hand free. Χωρίς να κάνουν κάτι λάθος, με καλό ήχο, απλά μου φάνηκαν μονότονοι, σαν ένα ηχητικό backround, χωρίς εξάρσεις και σημεία που κεντρίζουν το ενδιαφέρον.
Ίσως οι φανατικοί οπαδοί τους να έχουν άλλη γνώμη, μιας και αρκετός κόσμος έδειχνε να τους απολαμβάνει, αλλά προσωπικά δεν με ενθουσίασαν όσο θα περίμενα. Ίσως σε έναν κλειστό χώρο που να υποστήριζε τον ατμοσφαιρικό ήχο τους και το light show να ήταν καλύτεροι.
Alt–J setlist:
Deadcrush
Fitzpleasure
Something Good
The Gospel of John Hurt
In Cold Blood
Ripe & Ruin
Tessellate
Every Other Freckle
Bloodflood
Matilda
Dissolve Me
Pleader
Taro
Left Hand Free
Intro (An Awesome Wave)
3WW
Breezeblocks
Καλά όλα τα παραπάνω, αλλά ας μη γελιόμαστε. Οι Arctic Monkeys ήταν το όνομα που όλοι περίμεναν. Και γι αυτούς πλήρωσε τόσος κόσμος το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 75 ευρώ, τιμή πανάκριβή βέβαια εν μέσω κρίσης, αναμενόμενη δε όταν μιλάμε για τέτοιο συγκρότημα. Και νομίζω ότι άξιζαν κάθε ευρώ. Μια εμφάνιση άκρως επαγγελματική, γεμάτη και καλοστημένη. Ο Turner δεν είναι πια το οργισμένο πιτσιρίκι που συστήθηκε πριν κάμποσα χρόνια στον κόσμο, μα ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης μιας μεγάλης μπάντας. Πότε ως ροκ περφόρμερ που τα σπάει, πότε ως ευαίσθητος crooner, καταφέρνει να μονοπωλεί τα βλέμματα πάνω στην –εντελώς 60s αισθητικής – σκηνή.
Ακόμα και στις σκηνοθετημένες στιγμές του show (γιατί ας μη γελιόμαστε, περί show πρόκειται, συγκροτήματα τέτοιου μεγέθους δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη), όπως αυτή την αχρείαστη με το χτένισμα των μαλλιών του, έχει τον αέρα του σταρ.
Η μπάντα του δε, μένει μεν ως ένα βαθμό σε 2ο πλάνο, αλλά αποτελεί πανάξιο συμπαραστάτη (τους συγχωρώ ακόμα και το γεγονός ότι άρχισαν να παίζουν το brainstorm κατά λάθος αντί για το Do I wanna know?) αποδίδοντας πάρα πολύ δεμένα.
Η επιλογή τραγουδιών από όλη την πορεία τους, ξεκινώντας από το (καλύτερο του τελευταίου δίσκου) Four out of five,συνεχίζοντας νωρίς νωρίς με το Do I wanna know?, και με την εναρκτήρια τριάδα να συμπληρώνει ο δυναμίτης που ακούει στο όνομα Βrainstorm, έδειξε τις διαθέσεις τους και ξεσήκωσε αμέσως τον κόσμο. 5 τραγούδια από το τελευταίο album, άλλα τόσα από το ΑΜ και με το κάτι σαν best of που έπαιξαν, έδωσαν ένα live σεμιναριακού επιπέδου. Με τα άκρως ρυθμικά και χορευτικά Why’d you only …. και Knee socks μας έκαναν να κουνηθούμε, με το I bet you look on the dancefloor να χτυπηθούμε χωρίς αύριο. Για τον χαμό του R U mine? που έκλεισε το κυρίως set, τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν το τι έγινε.
Στο encore, μας φύλαγαν ένα υπέροχο arabella και για κλείσιμο το 505, με το sing along να σκεπάζει τα πάντα. Μια υπέροχη βραδιά τελείωσε, με υπέροχο τρόπο. Και οι Arctic Monkeys μας απέδειξαν γιατί θεωρούνται τόσο μεγάλο όνομα πια, με εκκωφαντικό τρόπο.
Arctic Monkeys Setlist:
Four Out Of Five
Do I Wanna Know?
Brianstorm
Dont Sit Down Cause Ive Moved Your Chair
Crying Lightning
The View From Afternoon
Teddy Picker
She Looks Like Fun
Tranquility Base Hotel + Casino
Do Me A Favour
Cornerstone
Why’d You Only Call Me When You’re High
Knee Socks
One Point Perspective
Pretty Visitors
I Bet You Look Good On The Dancefloor
R U Mine?
(Encore):
18. Star Treatment
19. Arabella
20. 505
Φωτογραφίες: Αποστόλης Καλλιακμάνης
747 
