Ένα βράδυ πολύ νοσταλγικό ζήσαμε όσοι παρευρεθήκαμε τη Παρασκευή που μας πέρασε στο Temple. Ο “ιερός” αυτός χώρος είχε τη χαρά να φιλοξενήσει ένα ιστορικό συγκρότημα της dark post-punk σκηνής και η ανταπόκριση του κοινού ήταν κάτι παραπάνω από θετική δεδομένου ότι έγινε sold out λίγο μετά την άφιξη όσων δεν είχαν ήδη προμηθευτεί το εισιτήριό τους από νωρίς.
Παίρνοντας όμως τα πράγματα από την αρχή θα πρέπει να μιλήσουμε και για τα υπέροχα 3 ακόμα σχήματα που δημιούργησαν μια άψογη ατμόσφαιρα πριν την άφιξη των Trisomie 21 στη σκηνή.
Η ώρα είναι λίγο πριν τις 21:00 και με τις πόρτες ακόμα κλειστές, πολύς κόσμος που έχει ήδη σχηματίσει ουρά περιμένει με μεγάλη ανυπομονησία την είσοδό του στο χώρο. Οι dark εμφανίσεις είναι το must της βραδιάς που συνοδεύονται από μια διάχυτη θετική ενέργεια.
Οι πόρτες έχουν πλέον ανοίξει, το μαγαζί γεμίζει εκθετικά και τη βραδιά ανοίγουν οι Waiting for Words. Το τριμελές σχήμα από τη Γαλλία εμφανώς ενθουσιασμένο για την συμμετοχή του στο live αυτό στην Αθήνα, έδωσε τον καλύτερό του εαυτό επί σκηνής. Με μια εμφάνιση πολύ διακριτική και μόνη εξαίρεση τον τραγουδιστή που με την έντονη παρουσία του επισκίαζε, όχι με αρνητικό τρόπο τα άλλα δύο μέλη, μας εισήγαγαν με τον πλέον θεμιτό τρόπο στην ατμόσφαιρα που θα επικρατούσε σε αυτό το mini-festival. Αν και δεν γνώριζα το συγκεκριμένο σχήμα, ξεχώρισε το κομμάτι “Great New World” και τα πολύ προσεγμένα βιντεάκια που συνόδευαν τους Waiting for Words σε όλη τη διάρκεια της εκτέλεσής τους.
Τα back vocals των άλλων δύο μελών που συνόδευαν τον τραγουδιστή ήταν ιδιαιτέρως διακριτικά και απολαυστικά ενώ πολύ ξεχωριστή ήταν και η στιγμή που η γυναικεία φιγούρα του σχήματος τραγούδησε με έναν πολύ γλυκό τόνο το γαλλικό κομμάτι “Egocracy”.
Λίγο προς το τέλος οι ροκσταρικές κινήσεις του τραγουδιστή πήγαν να ξεφύγουν από την gothic ατμόσφαιρα της βραδιάς, αλλά ήταν σε περιορισμένο βαθμό από τη μια και από την άλλη περί ορέξεως…
Η έκπληξη της βραδιάς νομίζω ήρθε λίγο νωρίτερα με την εμφάνιση των Data Fragments. Το νεοσύστατο Ελληνικό σχήμα πραγματικά ήταν η μουσική ανάδυση της βραδιάς αφήνοντας κάτι πολύ έντονο από Cure πάνω στη σκηνή. Η δε τόσο-όσο διακριτική παρουσία τους σε προσήλωναν από το πρώτο λεπτό στη μουσική τους και σε ένα έντονο χορευτικό mood.
Η χροιά του τραγουδιστή απλά υπέροχη, το μπάσο διαπεραστικό και άκρως καθηλωτικό ενώ τα γρατζουνίσματα της κιθάρας που γινόντουσαν με τόσο οξύ και απρόσμενο τρόπο δε γινόταν να μη σου ξυπνούσαν εγκεφαλικά κύτταρα που δε γνώριζες πως υπάρχουν…ακόμα.
Ο κόσμος προφανώς και δεν ήθελε να σταματήσουν να παίζουν παρά την ολοκλήρωση του προγράμματος τους. Πολύ αξιόλογοι μουσικοί και οι τρεις τους, με μεγάλο σεβασμό στο είδος της μουσικής που έχουν επιλέξει και που σίγουρα θα ήθελε κανείς να ξαναδεί ζωντανά πολύ άμεσα.
Με μια εκκλησιαστική εισαγωγή (Ευλόγησον!) κάνει την είσοδό του στη σκηνή το μονομελές σχήμα που ακούει στο όνομα Qual. Παρά τη στάχτη στα μάτια που μας έριξε τα πρώτα δευτερόλεπτα, η συνέχεια ήταν με έναν απότομο και εκ διαμέτρου αντίθετο τρόπο διαφορετική. Για την ακρίβεια η συνέχεια ήταν άκρως χορευτική, τόσο επί σκηνής με τον ίδιο να είναι 100% μέσα σε αυτό που έχει μουσικά δημιουργήσει όσο και στον υπόλοιπο χώρο του Temple με τον κόσμο να απολαμβάνει αυτό που βλέπει και ακούει.
Μια παρουσία αρκετά τρομακτική εκ πρώτης όψεως, αλλά που πρέπει να κουβαλά μεγάλες δόσεις χιούμορ, καθώς “έπαιζε” ακομπλεξάριστα με τον φακό όσων έβλεπε πως προσπαθούσαν να τον αποθανατίσουν με φανατισμό και άλλαζε ακαριαία το ύφος του από ψυχρό-απόμακρο-dark σε ένα πιο οικείο-γλυκό και άμεσο με το κοινό του.
Με τη συνοδεία μόνο της φωνής και του ηλεκτρονικού του εξοπλισμού (ή όπως αλλιώς τα λένε αυτά τα μπλιμπλίκια που πολύ μου αρέσουνε) καθώς και με σίδερα και αλυσίδες που κοπανούσε σε όποια σιδερένια επιφάνεια του χώρου έβρισκε, αμφιταλαντευόταν μουσικά μεταξύ minimal industrial και darkwave ήχων ενώ άφησε να εννοηθεί ως ένα βαθμό και μια μακάβρια υιοθέτηση techno επιρροών. Το φανατικό κοινό του Qual σίγουρα αποζημιώθηκε από την παρουσία του αγαπημένου του καλλιτέχνη μιας και έδωσε τον καλύτερό του εαυτό.
Περασμένες 12, ο συναυλιακός χώρος γεμάτος από κόσμο, ετοιμοπόλεμα κινητά και φωτογραφικές μηχανές και την εμφάνισή τους κάνουν οι Trisomie 21. Η μαγευτική φωνή του Philippe Lomprez και η μουσική χημεία της με το μπάσο και την κιθάρα του αδερφού του Hervé Lomprez δημιουργούν από την αρχή μια διάχυτη αρμονία στο χώρο. Παρά τα μικρά τεχνικά τους προβλήματα και τον ως ένα βαθμό ορατό προβληματισμό τους για αυτά, ο κόσμος δε σταμάτησε να τους ενθαρρύνει και τους αποσπά με τον πλέον θερμό τρόπο με σκοπό να εστιάσουν σε αυτό που περίμεναν όλοι να βιώσουν.
Με τα “Where men sit” και “The camp” ξεκίνησαν ένα μουσικό ταξίδι στο παρελθόν ενώ με το “Breaking Down” που ακολούθησε ξεσήκωσαν και τον πιο πιστό παρευρισκόμενο. Η μεθυστική μελωδία που ακολούθησε με το “Il Se Noie” και οι παρουσία μόνο των δυο αδελφών επι σκηνής, μας συνεπήρε από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Φυσικά η στιγμή που ο Hervé μπλέχτηκε στο πλήθος και έπαιζε με την παρουσία του κόσμου που είχαν σχηματίσει ένα κύκλο γύρω του, είναι κάτι που δε θα ξεχάσει κανείς.
Ανατριχιαστική ήταν και η στιγμή που τα πλήκτρα μονοπώλησαν το πολυαγαπημένο “La Fete Triste”, ενώ η δυναμική εισαγωγή του “No Search For Us” δίνει τη θέση του στο “Tender Now”, όπου το σκηνικό αλλάζει τελείως και νομίζω πως όλοι χορεύουμε πλέον σα να μην υπάρχει αύριο.
Ακολουθεί το καθιερωμένο encore και οι Trisomie 21 ξαναβγαίνουν στη σκηνή για να ολοκληρώσουν τη λίστα των 21 κομματιών τους (δε νομίζω ότι ο αριθμός είναι τυχαίος) με ένα πολύ τεχνικό και παράλληλα αισθησιακό κλείσιμο της βραδιάς εκτελώντας άλλα τρία κομμάτια, μέσα σε αυτά και το “The Last Song”.
Μια πραγματικά πολύ όμορφη βραδιά με χορό, ζεστή ατμόσφαιρα και πολλά χαμόγελα που σίγουρα όσοι παρευρέθηκαν θα έχουν να θυμούνται για καιρό.
Trisomie21 setlist:
1. Where men sit
2. Waiting for
3. The camp
4. Sharing Sensation
5. Soft Brushing Sleep
6. Midnight Of My Life
7. Rebirth
8. Hear Me Now
9. Glistering Like Gold
10. Djakarta
11. Remember Me
12. Breaking Down
13. Il Se Noie
14. Betrayed
15. Again And Again
16. La Fete Triste
17. No Search For Us
18. Tender Now
19. One Last Play
20. Joh’burg
21. The Last Song
Φωτογραφίες: Ειρήνη Παντούλα
612 
