Η ένατη και τελευταία μέρα του μεγαλύτερου εγχώριου festival για την χρονιά που διανύουμε περιελάμβανε συγκροτήματα από διάφορες εκφάνσεις του rock/metal ήχου, τα οποία έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και διασκέδασαν το κοινό που παρευρέθηκε στην Πλατεία Νερού για να τα παρακολουθήσει.
Κοινό ετερόκλητο, το οποίο στο μεγαλύτερο ποσοστό του ήταν ενδεδυμένο με t-shirts των headliners Disturbed, αρκετό όμως από αυτό ήταν και “παλιο-μέταλλα” (σαν την αφεντιά μου) που είχαν έρθει για να παρακολουθήσουν την συναυλία των co-headliners Anthrax.
Η τελευταία Κυριακή του Ιουνίου ήταν ηλιόλουστη και ανεμοδαρμένη. Υπό αυτών των συνθηκών, στις 17:30, οι Breath After Coma ανέβηκαν στην σκηνή και έπαιξαν για ένα μισάωρο τραγούδια από τα δύο album τους (το “Leaders” του 2017 και το φετινό “Woke Up In Babel”). To cool και μελωδικό rock τους ήταν ταιριαστό για εκείνη την στιγμή που ο ήλιος έκαιγε τα κορμιά των περίπου 250 θαρραλέων ατόμων που μαζεύτηκαν κάτω από την σκηνή για να τους δουν από κοντά. Προσωπικά, προτίμησα την σκιά του πύργου των ηχοληπτών/εικονοληπτών που είχε στηθεί στην μέση της πλατείας και αφού οι γιγαντό-οθόνες στα δεξιά και αριστερά της σκηνής το επέτρεπαν, παρακολουθούσα μέσω αυτών τα τεκταινόμενα επί σκηνής. Ο ήχος ήταν καλός και η μπάντα απέδωσε καλά το υλικό της.
Μετά από διάλλειμα μισής ώρας, στις 18:30, στην γιγαντοοθόνη πάνω από την σκηνή προβλήθηκε το video για το κομμάτι “Nema” των Mother Of Millions στο οποίο ο πρόσφατα αποβιώσαντας πληκτράς τους, Μάκης Τσαμκόσογλου, φαίνεται να παίζει στο πιάνο την υπέροχη μελωδία του. Οι προοδευτικοί metallers Need εμφανίστηκαν επί σκηνής και ο κιθαρίστας τους, Γιώργος Τζαβάρας, μας έδειχνε τον μακαρίτη στο video και αφιέρωσε την συναυλία τους σε αυτόν, τον φίλο, συνάδελφό τους και σπουδαίο μουσικό που “μας άφησε” νωρίς. Με το υπέροχο “Rememory” (από τον πιο πρόσφατο –καταπληκτικό- δίσκο τους, “Hegaimas: A Song For Freedom”, του 2017) ξεκίνησαν και κατόπιν συνέχισαν με τα “AllTribe” και “Tilikum” από τον ίδιο δίσκο.
Η μπάντα απέδωσε εξαιρετικά κάτω από τον καυτό απογευματινό ήλιο αλλά δυστυχώς ο δυνατός αέρας που φυσούσε, δεν βοήθησε στο να φτάσουν στα αυτιά μας όλες οι νότες τους. Ο τραγουδιστής τους Jon V. αλώνιζε την σκηνή, ίδρωνε, τραγουδούσε με όλη την δύναμη της φωνής του αλλά το κοινό που δεν γνώριζε τα τραγούδια τους (μιας και ήταν η μοναδική progressive metal μπάντα του line-up και δεν ήταν το “δικό τους” κοινό) έμοιαζε να προσπαθεί να καταλάβει “τι παίζει” και όχι να συναρπάζεται. Η μπάντα δεν το έβαζε κάτω όμως και καλούσε τους θεατές να χειροκροτήσουν στα ρυθμικά σημεία της μουσικής τους και τους ευχαρίστησε που συγκεντρώθηκαν (εκείνη την στιγμή 500-600 άτομα) μπροστά από την σκηνή. Τα δύο επόμενα τραγούδια τους ήταν από το album τους “Orvam: A Song For Home”, με το ομώνυμο κομμάτι να συνοδεύεται από ένα ακόμη video των Mother Of Millions. Ο ήχος των τυμπάνων, επιτέλους, είχε δυναμώσει σε αυτά αλλά ο χρόνος της εμφάνισης τους είχε φτάσει στο τέλος του και μας αποχαιρέτησαν, λαμβάνοντας ειλικρινές χειροκρότημα από τους θεατές.
Στις 19:45 ο κόσμος είχε σχεδόν γεμίσει τον χώρο μπροστά από τον πύργο έως την σκηνή, όταν και εμφανίστηκαν οι SixforNine. Η τρίτη και τελευταία από τις Ελληνικές μπάντες που ακούσαμε εκείνη την βραδιά. Μετά από χρόνια σιωπής κατέλαβαν την σκηνή με όρεξη για να μας hard rock-άρουν. Ο ήχος τους ήταν δυνατότερος και τα τραγούδια τους πιο κοντά στο ύφος των headliners. Παρουσίασαν τραγούδια από το επερχόμενο, δεύτερο, album τους “Parallel Universe” (τα “Life Devouring Demons”, “Bullet Off It’s Course” και “Sea Of Lies”), καθώς και από το ντεμπούτο τους “SixforNine” (τα “Sound Of Perfection” και “Save Me”).
O τραγουδιστής τους Φώτης Bernardo δεν σταμάτησε να χορεύει και να επικοινωνεί με το κοινό σε κάθε ευκαιρία. Δεν παρέλειψε κι αυτός να ζητήσει από το κοινό ένα έντονο χειροκρότημα για τον Μάκη Τσαμκόσογλου (αντί σιγής) και όταν ρώτησε πόσοι είχαμε έρθει για τους Disturbed και πόσοι για τους Anthrax, αφού οι περισσότεροι εκείνη την στιγμή σήκωσαν χέρια για τους thrash metallers, η μπάντα έπαιξε το refrain του “Got The Time”.
Λίγο μετά τις 21:00 οι thrash-άδες είχαν κατηφορίσει προς την σκηνή για να υποδεχθούν μια από τις μεγαλύτερες μπάντες του ιδιώματος. Οι Anthrax εμφανίστηκαν στην σκηνή, στις 21:20, κερδίζοντας εξ’ αρχής τις εντυπώσεις με το riff του “Cowboys From Hell” των Pantera, το οποίο οδήγησε στο δικό τους “Caught In A Mosh”. Όπερ και εγένετο αφού το πρώτο circle moshpit άνοιξε στην πλατεία και θα άνοιγαν κι άλλα στην συνέχεια του set τους. Ο ήχος δεν ήταν τέλειος στα πρώτα δύο κομμάτια αλλά βελτιώθηκε όταν ακούστηκε το “Τρελόσπιτο”.
Ο τραγουδιστής τους Joey Belladona βρισκόταν σε πολύ καλή φόρμα και το ίδιο ίσχυε και για τα υπόλοιπα μέλη τους. Το κοινό τους το κατά-διασκέδαζε, φωνάζοντας τις μελωδίες τους, χορεύοντας γύρω από καπνογόνα και φυσικά με ανελέητο headbanging. Οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι που είχαν έρθει για τους Disturbed, χάζευαν την ενέργεια των γερόλυκων της metal, οι οποίοι έπαιζαν τον ένα thrash ύμνο μετά τον άλλο. Δεν παρέλειψαν φυσικά και τις δύο πασίγνωστες διασκευές τους στα “Got The Time” και “Anti-Social” (που πρώτο-ηχογραφήθηκαν από τους Joe Jackson και τους Trust, αντίστοιχα). Ενδιάμεσα στα τραγούδια ο κιθαρίστας τους Scott Ian καλούσε όλο το κοινό να λάβει μέρος στο “πανηγύρι” τους ενώ μάθαμε από τον τραγουδιστή τους ότι αυτό ήταν το τελευταίο show τους γι αυτήν την περιοδεία και γι αυτό θα φροντίζανε να είναι το καλύτερο τους.
Προσωπικά, τους είχα παρακολουθήσει και σε εκείνη την συναυλία τους προ 9ετίας στο πλαίσιο της “Big 4” τουρνέ και αν και δεν πιστεύω ότι αυτή ήταν η καλύτερη εμφάνιση τους, μπορώ να πω με σιγουριά πως ήταν αντίστοιχα καλή με εκείνη και δεδομένου ότι πέρασαν τόσα χρόνια από τότε και διασκεδάσαμε εξίσου, σημαίνει πως η μπάντα συνεχίζει με την ίδια δυναμική. Ως encore φυσικά, ακούστηκε το πιο γνωστό τους τραγούδι “Indians”. Η μπάντα ευχαρίστησε το κοινό της, ανάμεσα σε έντονες επευφημίες και χειροκροτήματα με την συνοδεία πυροτεχνημάτων που φώτισαν τον νυχτερινό ουρανό.
Anthrax setlist:
Caught in A Mosh (with “Cowboys From Hell” intro)
Got The Time
Madhouse
Be All, End All
Breathing Lightning
I Am The Law
Medusa
Now It’s Dark
Efilnikufesin (N.F.L.)
In The End
A.I.R.
(Encore):
Antisocial
Indians (with “Cowboys From Hell” outro)
Μετά το απαραίτητο διάλλειμα και την “αλλαγή φρουράς” στις μπροστινές σειρές, όπου οι οπαδοί των Disturbed διαδέχτηκαν αυτούς των Anthrax, προβλήθηκε ένα εισαγωγικό video με φωτογραφίες και στιγμιότυπα από τις συναυλίες τους και μετά το “Are You Ready?” ξεσήκωσε το κοινό. Ένα κοινό που δεν έχει την δυνατότητα να παρακολουθήσει συχνά συναυλίες των αγαπημένων του ονομάτων της “δημοφιλής hard rock” αλλά όταν τελικά συμβαίνει αυτό δίνει το παρόν και τραγουδά κάθε στίχο, χορεύει και περνά καλά χωρίς να νοιάζεται για την μισαλλοδοξία ορισμένων οπαδών της metal σκηνής.
Ο ήχος δυστυχώς παρουσίασε τα προβλήματα που υπήρξαν και στην συναυλία των Alice In Chains. Για κάποιο λόγο η μπότα των τυμπάνων κάλυπτε τα πάντα και η κιθάρα του Dan Donegan ακουγότανε χαμηλά στην μίξη. Ευτυχώς αργότερα έφτιαξε κάπως κι όταν ακούστηκε το, αγαπημένο μου, “Stupify”, το κατά-διασκέδασα. Ακούσαμε επίσης την διασκευή των Disturbed στο “Land Of Confusion” των Genesis με μια ακουστική εισαγωγή πριν περάσουν στα δικά τους hits, το “Ten Thousands Fists” (όσες πραγματικά γροθιές σηκώθηκαν εκείνη την στιγμή στον αέρα), το “The Game” και το νεότερο “No More”.
Αμέσως μετά οι Αμερικανοί hard rockers έβγαλαν τις ακουστικές κιθάρες τους, κάλεσαν και τον τεχνικό κιθάρας Jeremy Jason να πάρει κι αυτός την δική του και τραγούδησαν παρέα τα “A Reason To Fight” και “Hold On To Memories” από το νέο τους album “Evolution”. Πριν από το πρώτο ακουστικό τραγούδι ο David Draiman έβγαλε έναν λόγο σχετικά με τους πάσχοντες από εθισμούς και κατάθλιψη και τους προσφάτως αποβιώσαντες Chester (Bennigton), Chris (Cornell), Scott Weiland και James Sullivan καλώντας όσους έχουν οι ίδιοι έναν γνωστό/φίλο/συγγενή πάσχων από αυτές τις ασθένειες, οι αν οι ίδιοι υποφέρουν από αυτές, να σηκώσουν το χέρι τους. Φυσικά, σχεδόν όλοι σηκώσαμε το χέρι μας και ο David Draiman ολοκλήρωσε τον λόγο του λέγοντας: “Βλέπετε γύρω σας; Δεν είστε μόνοι“.
Για την συνέχεια τα “Inside The Fire” και “Indestructible” (από το ομώνυμο album του 2018) δόνησαν ξανά τα κορμιά μας πριν να ξεκινήσει το τραγούδι το οποίο τους έκανε γνωστούς στο ευρύ νεότερο κοινό. Μιλώντας φυσικά, για την διασκευή τους στο “Sound Of Silence” (των Simon & Garfunkel), η οποία αποδόθηκε σε όλο της το μεγαλείο, με την ενορχήστρωση που της αρμόζει (βιολί, τσέλο, πιάνο, ακουστικές κιθάρες, κρουστά) και με τον Draiman σε ρόλο τενόρου. Θα μπορούσε να ήταν ανατριχιαστικά συγκινητική στιγμή, αν δεν σήκωναν όλοι τα κινητά τους για να το αποθανατίσουν σε χαμηλής οπτικής και ακουστικής πιστότητας video, περιορίζοντας έτσι την όραση μας και αναγκάζοντάς μας να κοιτάμε τις οθόνες των κινητών αντί για τους μουσικούς που θα επιλέγαμε εμείς να παρακολουθήσουμε. Πήρες αρκετά “likes” τουλάχιστον, εσύ που χάλασες την ανάμνηση μας, επίδοξε/η σκηνοθέτη/τρια;
Στο επόμενο τραγούδι τα φλας των κινητών τηλεφώνων είχαν μια χρησιμότητα όταν (όπως ζητήθηκε από τον τραγουδιστή) τα άναβαν οι παρευρισκόμενοι κάθε φορά που ακουγόντουσαν οι λέξεις “The Light” στο refrain του ομώνυμου τραγουδιού κι έτσι δημιουργούταν ένα πολύ όμορφο effect για να συνοδέψει αυτό το πολύ όμορφο κομμάτι. Για το τέλος μας επιφύλαξαν δύο από τα καλύτερα τραγούδια τους το “Stricken” και το “Down With The Sickness” τα οποία ερμηνεύτηκαν δυναμικά από τους Disturbed όπως τους αρμόζει.
Με την υπόσχεση πως θα μας ξαναέρθουν και με τις ζητωκραυγές του κοινού να ακούγονται για αρκετά λεπτά μετά το τέλος της συναυλίας τους, τελείωσε και αυτό το πολύ καλό show καθώς και ολόκληρο το Release Festival του 2019.
Disturbed setlist:
Are You Ready?
Prayer
Liberate
The Vengeful One
Stupify
Voices
Land Of Confusion
Ten Thousand Fists
The Game
No More
A Reason To Fight
Hold On To Memories
Indestructible
Inside The Fire
The Sound Of Silence
The Light
Stricken
Down With The Sickness
Μιας και ήταν λοιπόν η τελευταία μέρα του festival οφείλω στον επίλογο μου να κάνω έναν μικρό απολογισμό.
Στην γιορτή αυτή της μουσικής ακούστηκαν διάφορα είδη (reggae, hip hop, alternative pop, grunge, hard rock, heavy metal) από ενδιαφέροντες καλλιτέχνες από τους οποίους αρκετοί επισκέφτηκαν για πρώτη φορά την χώρα μας. Η προσέλευση κάθε ημέρας του festival έφτανε σχεδόν (και ορισμένες φορές ξεπερνούσε) τα 10000 άτομα, πράγμα που σημαίνει ότι ήταν εμπορικά επιτυχημένη.
Η διοργάνωση ήταν ά ψ ο γ η και δεν δημιουργήθηκαν καθόλου προβλήματα, αφού οι ιθύνοντες του Release Festival φαίνεται να είχαν σκεφτεί και την παραμικρή λεπτομέρεια για να εξυπηρετήσουν τους πελάτες τους.
Ένα και μόνο παράπονο που θα εκφράσω, αφορά εμάς τους μουσικόφιλους που προερχόμαστε από την επαρχία. Καταλαβαίνω πως η διοργάνωση ήταν τέτοια γιατί μπορεί να βόλευαν έτσι τα προγράμματα των καλλιτεχνών αλλά το να έρχεται κάποιος για μια ημέρα από μακριά για να παρακολουθήσει μια συναυλία την εβδομάδα στην Αθήνα είναι δύσκολο και οικονομικά ασύμφορο.
Θερμή μου παράκληση, προς τους διοργανωτές εκ μέρους των μουσικόφιλων από την επαρχία, είναι στην επόμενη διοργάνωση τους να λάβουνε υπόψη κι εμάς και οι επόμενες συναυλίες να γίνονται ανά Παρασκευό-Σαββατό-Κύριακο και ανάλογα με το ύφος τους (όλες οι μπάντες της metal σκηνής σε ένα Π-Σ-Κ, όλες τις rock σκηνής σε ένα άλλο Π-Σ-Κ κ.ο.κ.) ούτως ώστε η μεταφορά και η διαμονή μας να είναι συνεχής και όχι διακοπτόμενη.
Αυτά και του χρόνου με υγεία!
Φωτογραφίες: Διονύσης Τσέπας
684 
