(Γράφει ο Πελοπίδας Χελάς): Για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά έλαβε μέρος στο Γαλάτσι, με αρκετή επιτυχία, το Under The Quarry Metal Fest. Παρότι πρόκειται για ένα “μικρό” festival, θα το χαρακτήριζα αρκετά σημαντικό, καθώς δείχνει ότι έχει εδραιωθεί και έχει αποκτήσει τη στήριξη των οπαδών.
Είναι σημαντικό για δυο λόγους: ο πρώτος είναι ότι στο φεστιβάλ εμφανίζονται συγκροτήματα μόνο από την ελληνική σκηνή, τα οποία δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αντίστοιχα στο εξωτερικό. Οπότε όλοι έχουν την ευκαιρία να ακούσουν αξιόλογα ελληνικά συγκροτήματα και να ενισχύσουν, ηθικά κυρίως, τους συμμετέχοντες, αγοράζοντας merchandise και, γιατί όχι, να αντάλάξουν και απόψεις με τις ίδιες τις μπάντες. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αυτό το φεστιβάλ είναι στα πλαίσια εκδηλώσεων του δήμου, βοηθώντας στο να καταρεύσει το διαχρονικό ελληνικό στερεότυπο του ούγκανου μεταλλά. Σίγουρα δεν είμαστε στη δεκαετία το 80 όπου το να είσαι μεταλλάς ήταν μίασμα, αλλά οι προκαταλήψεις ακόμα υπάρχουν και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να βλέπεις οικογένειες με παιδάκια να έρχονται να παρακολουθήσουν το φεστιβάλ χωρίς να γνωρίζουν τίποτα για τη μουσική μας.
Αλλά αρκετά με τους προλόγους και πάμε στο ψητό. Σάββατο βράδυ, πολύ όμορφος χώρος, φοβερά συγκροτήματα και ελεύθερη είσοδος, τι άλλο να ζητήσει κανείς; Πρώτοι που ξεκίνησαν τη συναυλία ήταν το κουαρτέτο των Solid Faith, ένα prog συγκρότημα που είναι αρκετά χρόνια στο χώρο, αλλά μόλις φέτος κυκλοφορεί το πρώτο του album (μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ την συνέντευξη μας). Οι αθηναίοι έπαιξαν πέντε κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο τους, ξεκινώντας με το Eternal Quest που έχει ήδη κυκλφορήσει στο internet και τελειώσαν με το Gone In The Daylight που θα είναι το επόμενο τους lyric video. Όλα τα τραγούδια ήταν αρκετά καλά, με τους Solid Faith να αφήνουν αρκετές υποσχέσεις για το νέο album. Αρκετά τεχνικοί και δεμένοι σαν μπάντα, με μεγάλο όπλο τη φωνή του Θοδωρή Μαρτίνη, o οποίος ήταν και αρκετά θεατρικός σαν frontman, αποτέλεσε ιδανική επιλογή για opening act του φεστιβάλ.
Solid Faith setlist:
Eternal Quest
See Through Time
Stay Forever Young
Forgive Yourself
Gone In The Daylight
Επόμενοι στη σειρά ήταν οι progsters Art of simplicity οι οποίοι έχουν επιρροές από Pink Floyd, Pain of Salvation, Porcupine Tree, Psychotic Waltz, Deadsoul Tribe και πολλούς άλλους και φέτος θα κυκλοφορήσουν και αυτοί νέο δίσκο. Με σύμμαχο τον αρκετά καλό ήχο, μας παρουσίασαν έξι κομμάτια, τέσσερα από το When Fables Have a Bitter Taste του 2016, το nothing από το πρώτο τους δίσκο “Caught in This Iless Storm” και είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε και νέο τραγούδι το Invocation που άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Αρκετά προβαρισμένη μπάντα, ανέβηκαν στην σκηνή με αρκετή διάθεση και ενέργεια. Μου άρεσε ιδιαίτερα η χρήση των πλήκτρων και του βιολιού που έδιναν το κάτι παραπάνω στις συνθέσεις τους. Δίκαια κέρδισαν το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου.
Art of simplicity setlist:
Once
Sweetest denial
Crash
Waiting for the end of the world
Nothing
Invocation
Τρίτο στη σειρά συγκρότημα ήταν οι Nochnoy Dozor, το πιο ιδιαίτερο σχήμα του φεστιβάλ. Αρκετά πειραματική μπάντα, με τις συνθέσεις τους να περιλαμβάνουν διάφορα στοιχεία, αρκετές φορές ετερόκλητα, αλλά αρμονικά δεμένα. Δύο είναι τα χαρακτηριστικά που ξεχώρισα στο χθεσινό live. Κατάφεραν να δημιουργήσουν την σκοτεινή ατμόσφαιρα που έχουν στο studio album στη σκηνή και ο τρόπος που εναλλάσουν οι δύο τραγουδίστριες τα φωνητικά τους, αλληλοσυμπληρώνοντας η μία την άλλη και καθηλώνοντας τους ακροατές. Οι συνθέσεις ήταν κυρίως αργές με γρήγορα ξεσπάσματα, που πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ο εξαιρετικός drummer της μπάντας. Συνολικά έκαναν μια πολύ καλύ εμφάνιση, με πολύ καλό ήχο (όπως και τα προηγούμενα συγκροτήματα). Άκρως επαγγελματική εμφάνιση και σίγουρα θα μας απασχολήσουν και στο μέλλον.
Nochnoy Dozor setlist:
Benhur
Closer,
In the mire
Perfect dig
Mr. Liar
Το επόμενο μισάωρο υπήρξε κάποιο τεχνικό πρόβλημα, οπότε οι περισσότεροι βρήκαν την ευκαιρία για βόλτα στους πάγκους των συγκροτημάτων και αγορά προμηθειών. Τον λόγο παίρνει αποέδώ και πέρα ο συμπολεμιστής Παναγιώτης Σπυρόπουλος.
(Γράφει ο Παναγιώτης Σπυρόπουλος): Η ατμόσφαιρα από το ύψωμα του Άλσους Βεΐκου ήταν μάλλον ειδυλλιακή με το φως να έχει ήδη πέσει ώστε να απολαύσει το κοινό (που έκανε αισθητή την παρουσία του) ένα μοναδικό συναπάντημα ποιοτικών metal σχημάτων, με τη θέα από τις κερκίδες και τη θερμοκρασία να συμβάλλουν στην άψογη κατά τα άλλα διοργάνωση, παρά το μικρό τεχνικό πρόβλημα που απασχόλησε για λίγη ώρα τους τεχνικούς.
Τη σκυτάλη ανέλαβαν οι Θεσσαλονικείς power metallers Forbidden Seed! Για μισή ώρα περίπου (περικόπτοντας λίγο το πρόγραμμά τους ως ένδειξη αλληλεγγύης ώστε να συμβάλλουν στην όλη ροή του event) δυναμίτισαν το θεατράκι στο ύψωμα του Γαλατσίου σε μια εμφάνιση που ήταν κάτι παραπάνω από επαγγελματική. Απόλυτα δεμένο σχήμα, δύο κιθάρες που συνέβαλαν καταλυτικά στην απόδοση του ήχου τους, αποδίδοντας τον ατόφιο, κλασικό και καθαρό power – “μεταλλικό” ήχο που είχαν κατά νου, με τα “έμπειρα”, στιβαρά και δίχως υπερβολές φωνητικά του του Κωνσταντίνου Μάρη να πλαισιώνουν το όλο set. Το ενθαρρυντικό στην όλη φάση ήταν ότι το κοινό άρχισε να κατεβαίνει στην αρένα και να συμμετέχει πιο ενεργά, αβαντάροντας ακόμα περισσότερο τα σχήματα που ακολούθησαν. Στα Highlight της μπάντας που (που έπαιξε κυρίως συνθέσεις από τη δεύτερη δουλειά τους “The Grand Masquerade”), είναι το αψεγάδιαστο, ευφάνταστο και τεχνικά άρτιο κιθαριστικό, με στιγμές και ιδιαίτερα solo που καθήλωναν κι αν το κοινό δεν ήταν τόσο ετερόκλητο, αλλά αμιγώς μεταλλικό, θα ξεσήκωναν.
Ο λόγος δόθηκε σε εκπρόσωπο της διοργάνωσης ο οποίος μετά τις απαραίτητες ευχαριστίες σε δημοτική αρχή και συμμετέχοντες, προχώρησε σε μια συγκινητική αναφορά στον πρόωρα χαμένο πληκτρά Μάκη Τσαμκόσογλου των Mother Of Millions, για τη μνήμη του οποίου τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή και όπως πληροφορηθήκαμε υπήρχε κουτί ενίσχυσης για την οικογένειά του.
Την σκυτάλη στο δαιμονιώδη κιθαριστικό οίστρο παρέλαβαν οι Αθηναίοι Desert near the end που ανέβηκαν στην σκηνή λίγο μετά τις δέκα και για 35 περίπου λεπτά διατήρησαν στο έπακρον τη φλόγα των προκατόχων τους με το power/thrash ιδίωμα που επάξια πρεσβεύουν. Ιδιαίτερη στιγμή αποτέλεσε η συγκεκριμένη εμφάνιση για τον Αλέξανδρο Παπανδρέου (τραγουδιστή του σχήματος), ο οποίος δήλωσε ιδιαίτερα αγχωμένος, καθώς τα δύο μικρά παιδάκια του θα τον έβλεπαν live για πρώτη φορά! Ενθαρρυντικό, λοιπόν, το γεγονός, ότι μια νέα φουρνιά meatalheads είναι στα σκαριά, αν λάβουμε υπόψη ότι και ο, μόλις ενός, γιός του γράφοντα παραβρέθηκε έστω και για λίγη ώρα στην παρθενική του συναυλία.
Το συγκεκριμένο set έδωσε ακόμα περισσότερη ένταση και ποιότητα στην ήδη επιτυχημένη βραδιά μιας και οι “ψημένοι” Desert near the end πάτησαν για τα καλά το γκάζι προσφέροντας thrash υψηλών standards. Προσωπικά τους κατά – ευχαριστήθηκα και η παρουσία τόσο στα φωνητικά άλλα και την κιθάρα του Κωνσταντίνου Μάρη, διάνθισε την παρουσία τους. Πέρα από τις μοναδικές κιθαριστικές στιγμές που είχαν και αυτοί, αξιοσημείωτος είναι ο τρόπος που εντάσσονταν το μπάσο στις συνθέσεις τους, όπου δεν είχε μοναδικό ρόλο να κρατήσει τη συνοχή, αλλά με ευφάνταστες λούπες έδινε άλλη αίσθηση στο επιτυχημένο concept τους. Μπορεί αρχικά να δίνουν την αίσθηση των παλιομοδίτικων thash-άδων, αλλά δεν απαιτείται πολύ ώρα για να σε παρασύρουν στο πνεύμα τους!
Παρεμπιπτόντως ο Αλέξανδρος Παπανδρέου τα πήγε περίφημα (αν και στο τελευταίο τους τραγούδι το μικρόφωνο τον πρόδωσε), όντας έτσι κι αλλιώς ένας εξαιρετικός τραγουδιστής και τα παιδιά του σίγουρα μέσα από τα βίντεο θα έχουν την συγκεκριμένη εμφάνιση ως σημείο αναφοράς.
Λίγο μετά τις 23:00, οι Θεσσαλονικείς Until Rain πάτησαν το πόδι τους επί αθηναϊκού εδάφους, έπειτα από 7 χρόνια (όπως οι ίδιοι δήλωσαν), με φρέσκο υλικό στις αποσκευές τους, το “Season V” (Rockway’s review) και για περίπου μία ώρα μας ταξίδεψαν στον ιδιόμορφο Prog ήχο τους, ο οποίος ταίριαζε γάντι τόσο στο γενικότερο σκηνικό, αλλά και ήταν μια αφορμή να περάσουμε σε ένα άλλο ύφος, λιγότερο δυναμικό, αλλά με κάποιου άλλου είδους ενέργεια. Η prog συνθετική προοπτική των Until Rain δε μπορεί εύκολα να αποκρυπτογραφηθεί ή να χαρτογραφηθεί, χρειάζεται χρόνο ώστε το σχήμα να ξεδιπλώσει τις πτυχές του. Στα τρία τέταρτα της εμφάνισής τους επικεντρώθηκαν κυρίως στο τελευταίο τους concept πόνημα, και χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος, η ευκολία και η αρμονικότητα που περνούσαν από heavy στιγμές σε πιο λυρικά low – tempo μονοπάτια, αποπνέοντας ένα αίσθημα ελευθερίας και παράλληλα απόλυτης συνοχής, προκειμένου να αποδώσουν άριστα αυτό που πρεσβεύουν.
Ο κόσμος μπορεί να άρχισε να αραιώνει, μιας και υπήρχε αρκετή προσέλευση από ανθρώπους που απλά έκαναν τη βόλτα τους στο πάρκο (γεγονός διόλου αμελητέο και άκρως ενθαρρυντικό) και συνεχώς ανανεώνονταν, αυτό όμως δεν εμπόδισε τους Until Rain να ξεδιπλώσουν όλες τις αρετές τους, συνεπαίρνοντας και τον πιο απαιτητικό. Πολύ ιδιαίτερη και ξεχωριστή η φωνή αυτή του Κώστα Μαργαρίτη, ενώ τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα χρησιμοποιήθηκαν συνετά και ευφάνταστα, πλέκοντας την ατμόσφαιρα που επιδίωκαν να πετύχουν.
Σ’ όλα τα παραπάνω ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει στον πολύ καλό ήχο του Under The Quarry Metal Fest Vol. IV, που πέρα από κάποιες τεχνικές μικρο- λεπτομέρειες και απρόοπτα, το event είναι σαφώς βελτιωμένo σ’ αυτό το κομμάτι, μιας και οι μπάντες που to τίμησαν με την παρουσία τους είχαν ιδιαίτερες απαιτήσεις από πλευράς ήχου, γεγονός που μπαίνει σαφώς στα πολλά “συν” της φετινής διοργάνωσης.
Ο πολύ – αναμενόμενος επίλογος γράφτηκε από τους μοναδικούς Sunburst. Για τους φίλους που ήρθαν αποκλειστικά για αυτούς και για όσους έμειναν ως το τέλος να τους ακούσουν, αποζημιώθηκαν στο έπακρον, όσοι τους άκουσαν πρώτη φορά, έμειναν με το σαγόνι κρεμάμενο κι υπόλοιποι που τους “έχασαν”, ας φροντίσουν την επόμενη φορά να μη λείψουν.
Αρκετός κόσμος κατέβηκε στην αρένα με τις κερκίδες να είναι πλέον μισο-άδειες, μιας και είχαν περάσει τα μεσάνυχτα, αλλά το prog – σκηνικό που εκτυλίχθηκε, μας ικανοποίησε στον έπακρον. Δεν ήταν μόνο τα ασύλληπτα solo και τα Nevermore-ικά riff του Gus Drax, με την ταστιέρα να παίρνει φωτιά, τις πεντατονικές και χρωματικές να σχηματοποιούνται και να εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού και το tapping να ζωγραφίζει ένα απίστευτο κιθαριστικό πορτραίτο, ούτε μόνο η καταπληκτική φωνή κι η σκηνική παρουσία του Βασίλη Γεωργίου κι η άκρως περφεκτιονιστική απόδοση όλων των μελών, αλλά περισσότερο ότι οι συνθέσεις ήταν άκρως ελκυστικές ακόμα και για το μη εκπαιδευμένο αυτί στον ήχο τους και προσωπικά θεωρώ ότι αγγίζουν τα standards των δυνατών σχημάτων στο παγκόσμιο στερέωμα στο είδος τους! Τύχη και ευλογία για όσους είχαν την ευκαιρία να τους δουν ζωντανά, σε μια ανοιχτή εκδήλωση, όχι μόνο για τους οπαδούς του χώρου!
Δε θυμάμαι πως πέρασε η ώρα σ’ αυτό το τελευταίο set κι ίσως να είναι παράληψή μου που δεν κράτησα πολλές σημειώσεις, όμως η ευχαρίστηση που μας έμεινε αποχωρώντας από το χώρο για αυτό που απολαύσαμε ισοπεδώνει όλες τις λεπτομέρειες.
Για τέταρτη χρονιά το Under The Quarry Metal Fest, απέδειξε πως ο σκληρός ήχος όταν βρίσκει εύφορο έδαφος στην τοπική κοινωνία, προσφέρει συγκινήσεις, αφού έχει ήδη αρχίσει να γιγαντώνεται. Υπομονή, επιμονή και αρκετή προσωπική δουλειά έφεραν το συγκεκριμένο Fest σε τόσο καλό επίπεδο, με αρκετά ακόμα περιθώρεια βελτίωσης, αλλά και εξέλιξης τα επόμενα χρόνια.
Θα χαρώ ιδιαίτερα στο πολύ όμορφο Άλσος Βεΐκου (το πάρκο της περιοχής που διαμένω), τα επόμενα χρόνια να δω ακόμα περισσότερους μεταλλάδες ν’ ανηφορίζουν προς το θεατράκι όχι μόνο για να τιμήσουν τη Metal αυτή γιορτή, αλλά και να περάσουν πολύ όμορφα, μιας και τα ονόματα που κοσμούν το Fest αποτελούν την αφρόκρεμα της εγχώριας σκηνής!
Εύγε και εις το επανιδείν!
Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής
656 
