Doom.
Όχι ο ήχος σαν μεταλλικό ιδίωμα, όχι οι αργόσυρτοι ρυθμοί, αλλά αυτό το γκρι πέπλο μυστηρίου που ό,τι αγγίζει, το κάνει δικό του, δίνοντας μια βαριά, μελαγχολική, σκοτεινή πινελιά δημιουργίας.
Το “Demons Gate Fest”, δανειζόμενο το όνομά του από το έπος των Candlemass, ακολούθησε το δρόμο που άνοιξε για τέτοιου είδους φεστιβάλ το “The Room Of Doom Fest” πέρυσι (σ.σ.: του οποίου εμπνευστής και υλοποιητής υπήρξε ο υποφαινόμενος), ενισχύοντας αυτές τις λίγο μεγαλύτερες και λίγο μικρότερες μπάντες που, αν δεν υπήρχαν τέτοιου είδους φεστιβάλ, ενδεχομένως να μη βλέπαμε ποτέ.
Κάτω από αυτό το Doom(ed) πέπλο λοιπόν, έξι μπάντες μαζί με τον κόσμο που σχεδόν γέμισε το Κύτταρο, βρεθήκαν για ώρες πολλές και έζησαν το μισό του Σαββάτου με πολύ έντονες, λιγότερο έντονες, αλλά και κάποιες μαγικές στιγμές.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Με μόλις 20 λεπτά καθυστέρηση, οι Πύλες του Κυττάρου (και των Δαιμόνων) άνοιξαν και λιγότεροι από 40 άνθρωποι βρέθηκαν μπροστά στην σκηνή και τους Meden Agan που ήδη είχαν πάρει θέση.
Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που κάνει τούτος εδώ ο μουσικός λαός, είναι να έρχεται πάντα κατευθείαν στους headliners, ή αν μιλάμε για φεστιβάλ, μετά από τις πρώτες 2-3 μπάντες (όπως φυσικά και να φεύγει όταν δει “τους φίλους του” και να χάνει το υπόλοιπο).
Ασυγχώρητο και ντροπή, αλλά δυστυχώς μετά από τόσες δεκαετίες, δεν βλέπω βελτίωση.
Ένα πολύ μεγάλο μπράβο στους Meden Agan λοιπόν, που έπαιξαν ακριβώς όπως θα έπαιζαν μπροστά σε 2.000 άτομα: με πάθος, δύναμη και τρομερή διάθεση – και το έκαναν πολύ καλά.
Το setlist τους στηρίχτηκε ουσιαστικά στο τελευταίο album “Catharsis”, την μοναδική μέχρι στιγμής δισκογραφική δουλειά τους δηλαδή, που ολοκληρώνει φωνητικά η Δήμητρα Παναρίτη.
Ο Power/Symphonic ήχος τους σίγουρα δεν είναι ο ήχος μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν εντυπωσίασαν το λιγοστό κοινό στα 30 λεπτά που τους δόθηκαν – αντιθέτως, τα παιδιά στάθηκαν στην σκηνή με φοβερό αέρα, δεμένοι και κυρίως, δυναμικά – από το ομολογουμένως χαρισματικό λαρύγγι της Δήμητρας μέχρι τα δύο πόδια του drummer τους Δημήτρη και ξεσήκωσαν.
MEDEN AGAN “EMBRACE THE SORROW” live in Athens [4K]
MEDEN AGAN setlist:
Catharsis (Intro)
The Purge
Whispers In The Dark
Portal Of Fear
Embrace The Sorrow
Lustful Desires
Weaver Of Destiny
Λίγο μετά τις 18.30, την σκυτάλη πήραν οι Doomocracy από το Ηράκλειο Κρήτης, αυτό το φοβερό σχήμα που, με δύο μόλις albums έχει ήδη βγάλει την Ελλάδα ασπροπρόσωπη στο επικό doom και έκανε την απόσταση Ηράκλειο – Texas (γενέτειρα των Solitude Aeturnus) ούτε μισό τσιγάρο δρόμο.
Τους έβλεπα ζωντανά για πρώτη φορά (όπως άλλωστε και τους Meden Agan) και με κάθε τραγούδι που περνούσε μέσα στα 45 λεπτά της εμφάνισής τους, ένιωθα την μονολιθική ντουμίλα όλο και πιο έντονα στο πετσί μου.
Η μπάντα ήταν απίστευτα δεμένη, ο κόσμος (που είχε αυξηθεί σημαντικά και μάλιστα, με μεγάλο αριθμό Doomocracy t-shirts/fans) συντονίστηκε άμεσα μαζί της και η διάθεση απογειώθηκε εξαιτίας της.
Ο Μιχάλης έχει πολύ καλή φωνή και ενώ θυμίζει έντονα τον Robert Lowe (που προσωπικά δεν πολυαντέχω και ας είναι το doom ο αγαπημένος μου ήχος από το 1988, αλλά τι να κάνουμε, δεν είναι όλα τα γούστα ίδια), τον βρήκα απολαυστικότατο σε κάθε ερμηνεία και στην επικοινωνία του με τον λαό του φεστιβάλ.
Κατάμαυρο κερασάκι στην τούρτα αυτής της δυνατής εμφάνισης που σίγουρα με έχει κάνει να θέλω να τους ξαναδώ ζωντανά (και σύντομα), ήταν το κλείσιμο του set τους με μια διασκευάρα στον ΥΜΝΟ “Demons Gate” των Candlemass (που τον εκτέλεσαν καλύτερα από τους Candlemass των τελευταίων δέκα ετών), αφιερωμένη στο ομότιτλο φεστιβάλ της βραδιάς φυσικά.
DOOMOCRACY “FACELESS” live in Athens [4K]
DOOMOCRACY setlist:
Ghosts of the Past
Guardian Within
The End Is Written
A Taste of Absinthe
Faceless
Doormacht
Demons Gate (Der Apokalyptische Untergang)
Πέντε λεπτά μετά τις 19.30 και με το Κύτταρο συνεχώς να υποδέχεται κόσμο, ήρθε η σειρά των On Thorns I Lay να συννεφιάσουν την σκηνή με το ομιχλώδες, μελαγχολικό, ιδιαίτερο ήχο τους.
Είχα να τους απολαύσω ζωντανά από το περσινό headlining τους στο “The Room Of Doom Fest” και ήμουν περίεργος για το setlist και την εμφάνισή τους γενικότερα δέκα μήνες μετά, μέσα στα 45 λεπτά που τους δόθηκαν φέτος.
Μια από τις βασικές διαφορές που εντόπισα αμέσως, ήταν στην σύνθεση της μπάντας: έλειπε η Ruby, οπότε η γυναικεία παρουσία και έλλειψη αντίστοιχων φωνητικών μου κίνησε την περιέργεια για την επιλογή των τραγουδιών.
Ο σκελετός του performance χτίστηκε πάνω στο τελευταίο, περσινό αριστούργημά τους “Aegean Sorrow” και το τοπίο καθάρισε γρήγορα: η μπάντα με αυτή την εμφάνιση, έδωσε έμφαση στο πιάνο του Αντώνη και στο βιολί του Αλέξανδρου (μαγικοί και οι δύο τους στον ρόλο τους), ενώ ακόμα και τα γυναικεία φωνητικά παλαιότερων τραγουδιών όπως το “In Heaven’s Island” έχουν αντικατασταθεί πλήρως από τα growls του Στέφανου, κάνοντας ίσως ισχυρή δήλωση για την ηχητική πορεία που θα ακολουθήσουν στο νέο τους album και γενικότερα στο μέλλον.
Το αποτέλεσμα ήταν υπέροχο, βαρύ, μελαγχολικό όπως πρέπει και μελωδικό όπως μόνο εκείνοι ξέρουν, και ας έλειψαν σε εμάς τους πολύ παλιούς fans τραγούδια από albums που δεν ακούστηκαν καθόλου (και λογικό, αφού εκεί πρωταγωνιστεί η γυναικεία φωνή), όπως από το “Crystal Tears” και “Future Narcotic”.
Κάτι μου λέει όμως πως, θα βρουν τον τρόπο να τα ενσωματώνουν και αυτά στις μελλοντικές εμφανίσεις τους με έναν εντελώς διαφορετικό, εξίσου μοναδικό τρόπο. Γιατί αυτοί, κυρίες και κύριοι, ήταν, είναι και θα είναι οι On Thorns I Lay και κάθε δίσκος προσφέρει απλόχερα ανατριχίλες και έντονες συγκινήσεις.
ON THORNS I LAY “EREVOS” live in Athens [4K]
ON THORNS I LAY setlist:
Aegean Sorrow
Erevos
In Heaven’s Island
Emerald Eyes
Olethros
Oceans
Με το τέλος της εμφάνισης των OTIL, ολοκληρώθηκε η τριάδα των ελληνικών συγκροτημάτων του φεστιβάλ – τρεις εμφανίσεις από τρεις μπάντες αντίστοιχα που έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό.
Η ώρα όμως ήταν 20.30 και το σανίδι ένιωσε τον σεισμό του Σουηδικού επικού doom οχήματος των μεγάλων Sorcerer από το πρώτο λεπτό!
Αν και ήμουν μεγάλος fan των demos τους πίσω στις αρχές των 90s, είχα παρακολουθήσει πιο χαλαρά την στουντιακή τους πορεία που ουσιαστικά, ξεκίνησε 25 χρόνια μετά από εκείνη την demo-εποχή – και σίγουρα, δεν τους είχα δει ποτέ live.
Δεν νομίζω πως υπάρχουν λόγια για να περιγράψω τον επαγγελματισμό, την εμπειρία, την τεχνική και το δυναμισμό αυτών των μουσικών: ακόμα και αν κάποιος δεν είναι λάτρης της μπάντας ή αυτού του τόσο επικού doom ήχου (που τις περισσότερες φορές ξεφεύγει σε πιο heavy μονοπάτια όπως το “Chapter VI” των Candlemass και τα μεταγενέστερα albums των Memento Mori), οι ρυθμοί και οι μελωδίες τους σε συνεπαίρνουν αυτόματα, το σαγόνι ξεχνάει να κλείσει αρκετές φορές και η πόρωση είναι δεδομένη.
Βιρτουόζοι μουσικοί και ένας απίστευτα χαρισματικός Anders Engberg στα φωνητικά, έκαναν τον κόσμο του πλέον σχεδόν γεμάτου venue να χτυπιέται αλύπητα και όλα να μοιάζουν λες και οι Sorcerer ήταν οι headliners της βραδιάς, αν δεν περιμέναμε βέβαια το ΓΙΓΑΝΤΑ Eric Clayton να εμφανιστεί στην συνέχεια.
Άψογες οι εκτελέσεις και των επτά τραγουδιών που μας είχαν ετοιμάσει, με αποκορύφωση το “Exorcise The Demon” που όπως είπε και ο Anders, “είναι το τραγούδι που δεν τελειώνει ποτέ” (ένας πραγματικός οργασμός από solos που ξεσήκωσε και τον πιο κουρασμένο λόγω της ορθοστασίας θεατή) και το θρυλικό “The Sorcerer” που ήταν ανατριχίλα να βιώνεις live on stage για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 30 χρόνια που απολαμβάνεις στουντιακά – και με πολύ ζεστή και όμορφη στιγμή, την πρόσκληση του Anders προς τον Μιχάλη των Doomocracy να ανέβει στην σκηνή για να το τραγουδήσουν παρέα, όπως και έκαναν εξαιρετικά.
Φοβεροί!
SORCERER “THE SORCERER” live in Athens
SORCERER setlist:
Sirens
Lake Of Lost Souls
Dark Tower Of The Sorcerer
Ship Of Doom
Exorcise The Demon
The Crowning Of The Fire King
The Sorcerer
Λίγο πριν βγουν στην σκηνή οι αγαπημένοι μου Saturnus, σκεφτόμουν πως αυτό το φεστιβάλ ακροβατούσε ανάμεσα σε δύο ήχους: αυτόν του επικού doom/heavy και εκείνον του doom/death.
Ήταν εμφανές από την εμφάνιση των OTIL, πως η ζυγαριά έγερνε στην epic doom μεριά, πως το φιλοθεάμον κοινό ήταν περισσότερο παραδοσιακό heavy και όχι τόσο του extreme ήχου.
Σίγουρα οι ηχητικές εναλλαγές βοηθούσαν στην ποικιλία του ήχου κατά τη διάρκεια αυτής της σχεδόν μουσικής ημερίδας, αλλά παρατηρώντας τον κόσμο, μπορούσα εύκολα να καταλάβω τι περίμενε περισσότερο και έκανα σκέψεις για την αμέσως επόμενη εμφάνιση των – σχεδόν – co-headliners.
Βέβαια, δεν υπήρχε πια χώρος για σκέψεις, όταν λίγο πριν τις 22.00, οι Δανοί δάσκαλοι του απόλυτα μελωδικού και θλιμμένου doom/deathήχου, άλλαξαν μέσα σε λίγα λεπτά όλο το κλίμα του Κυττάρου και έφεραν μέσα μας συννεφιά, βροχή και γλυκιά θλίψη με τις πρώτες κιόλας νότες του “Litany Of Rain”, μετά από ένα μικρό, αμήχανο soundcheck (!) που έκαναν επί τόπου με το που ανέβηκαν στην σκηνή.
Οι Saturnus κατάφεραν κάτι που δεν περίμενα να καταφέρουν εύκολα: να με κάνουν να “φύγω” από τον χώρο και το χρόνο που βρισκόμουν, να μη βλέπω πια τον κόσμο γύρω μου και να μπω στον κόσμο των εικόνων που μου προσφέρουν εδώ και 23 χρόνια που τους ακολουθώ.
Τα φώτα ήταν πλέον ο μόνος οδηγός αλλά και το φόντο στα θλιμμένα τοπία που με ταξίδεψαν με τα “Murky Waters” και τα σκοτεινά δάση που περπάτησα στο “Forest Of Insomnia” – και διάολε, ούτε στιγμή δεν ένιωθα ανθρώπους τριγύρω μου.
Το αποκορύφωμα ήρθε μαζί με τους δύο θρήνους που έμελλε να σφραγίσουν αυτή την, έντονη συναισθηματικά, εμφάνιση: το “I Long” που η αίσθησή του μας έκανε να καταλάβουμε απόλυτα γιατί η Veronika αποφάσισε να πεθάνει και φυσικά, το μόνο δείγμα από το αξεπέραστο ντεμπούτο τους “Paradise Belongs To You”(πότε πέρασαν κιόλας 22 χρόνια?), το ΕΠΟΣ “Christ Goodbye” που μας έστειλε εκεί που έπρεπε ως γνήσιος επιτάφιος.
Τα μόνα αρνητικά? Μια ώρα ήταν λίγη, πολύ λίγη και η παντελής απουσία του “Martyre”.
Μακάρι να κυκλοφορήσουν (επιτέλους) νέα δουλειά (αρκετά περιμένουμε επτά χρόνια) για να μας επισκεφθούν ξανά. Και ξανά.
Και ξανά.
SATURNUS “CHRIST GOODBYE” live in Athens [4K]
SATURNUS setlist:
Litany of rain
Murky Waters
Father’s Providence
Forest Of Insomnia
I Long
Christ Goodbye
Στις 23.15 και μετά από μια αρκετά μεγάλη καθυστέρηση, που περιλάμβανε και την ανακοίνωση του Demons Gate Festival 2 από τους διοργανωτές (έξυπνη και σωστή κίνηση την κατάλληλη στιγμή, ειδικά όταν ανακοινώνεις Tiamat για headliners), έφτασε η ώρα που όλοι περιμέναμε.
Και όταν λέω “όλοι”, εννοώ ΟΛΟΙ – για πολλούς και διάφορους λόγους.
Μέσα στο Κύτταρο, υπήρχαν άνθρωποι που βρισκόντουσαν στις θρυλικές συναυλίες των Saviour Machine στη χώρα μας πριν από 21 χρόνια – μέσα σε αυτούς και εγώ. Εμείς λοιπόν, είχαμε μια έντονη ανάμνηση και ένα μεγάλο μέτρο σύγκρισης (που φυσικά και ξέραμε πως δεν είναι δίκαιη, αφού ο Eric με τους Nine δεν είναι οι SM) για το τι θα βλέπαμε εκείνο το όμορφο βράδυ της 28ης Σεπτεμβρίου, 2019. Και περιμέναμε αυτή την εμφάνιση με λαχτάρα γιατί ο Eric επέστρεψε και μαζί του φέρνει μιάμιση ώρα από τους δύο πρώτους δίσκους των SM.
Οι περισσότεροι, δεν είχαν αυτή την τύχη το 1998 και θα έβλεπαν τον Eric για πρώτη φορά – επίσης περίμεναν αυτή την εμφάνιση με λαχτάρα, γιατί ήταν η (πιθανώς μόνη?) ευκαιρία να ζήσουν μια, όσο το δυνατόν πιο Saviour Machine εμπειρία μπορούσαν.
Και οι δύο κατηγορίες ανθρώπων, είχαμε μάθει το ίδιο πρωινό του Σαββάτου πως τα πράγματα δεν είχαν πάει και πολύ καλά το προηγούμενο βράδυ, στο live του Eric στο Eightball της Θεσσαλονίκης (δεν υπάρχει λόγος να γράψω για αυτό εφόσον δεν ήμουν εκεί, είμαι σίγουρος πως οι συνάδελφοι από το Βορρά έχουν καταγράψει τη δική τους εμπειρία).
Πληροφορίες που μας επηρέασαν, άλλους επειδή τους αρέσει η κατινιά και άλλους βαθύτατα και με λύπη, γιατί αγαπάμε τον Eric και δεν θέλαμε να στραβώσει τίποτα εκείνο το βράδυ, στο Κύτταρο.
Σκέψεις, ακόμα περισσότερες σκέψεις με την μεγάλη καθυστέρηση των headliners για να βγουν στην σκηνή, όμως…
…η μεγαλόπρεπη φιγούρα του “θεανθρώπου” που ονομάζεται Eric Clayton εμφανίστηκε στην σκηνή, με το καπέλο, το παλτό, τα σκουλαρίκια και τα δαχτυλίδια και πραγματικά, όλα τα υπόλοιπα φάνταζαν μικρά, ανύπαρκτα.
Όταν δε πήρε το μικρόφωνο στα χέρια του, χαιρέτησε και η φωνή του – αυτή η φωνή, αυτό το μαγικό όπιο που πλέον χωρίς προβλήματα υγείας είναι σε απίστευτη φόρμα – μας χάρισε την πρώτη διασκευή της βραδιάς, αυτή του “Helter Skelter” όλα τα μάτια, τα αυτιά και η προσοχή του κόσμου ήταν αποκλειστικά στραμμένα στο είδωλο που δεν περίμενα ποτέ να δω ζωντανά και σε τέτοια απόσταση μπροστά μου.
Υπερχαρούμενος για αυτό που ζούσα, ήμουν ακόμα σκεπτικός για το πως θα μπορούσαν οι Εννέα να διασκευάσουν Saviour Machine. Είχα παραμείνει όσο πιο μακριά μπορούσα από live clips στον ΕσυΣωλήνα, ακριβώς για να μην έχω γεύση μέχρι να ζήσω την εμπειρία.
Και στην αρχή, ένιωσα άβολα με τις εκτελέσεις του “Christians And Lunatics” και του “Enter The Idol”, όχι τόσο επειδή ο Eric δεν ήταν ακόμα σε πλήρη φόρμα, αλλά επειδή δεν ήξερα τι να κάνω ακόμα με την νέα μορφή των SM ύμνων μέσα από το πρίσμα των The Nine.
Καθώς όμως περάσαμε στα “Killer”, “Ludicrous Smiles” και “Son Of The Rain”, με διάλειμμα μια συγκινητικότατη διασκευή στο “Five Years” του Θεού Bowie (η πιο σημαντική μορφή στη ζωή και το έργο του Clayton, αφού ακόμα και το όνομα “Saviour Machine” προέρχεται από το ομότιτλο αριστούργημα μέσα από το “The Man Who Sold The World”), όλα άρχισαν να βγάζουν νόημα και μπορούσα να δω τον κόσμο με άλλα μάτια (και αυτιά): ο Eric μαζί με την πραγματικά πολύ καλή, νέα μουσική του παρέα, μας δίνει τα τραγούδια των SM με έναν ολοκαίνουργιο, απογυμνωμένο τρόπο, γιατί πολύ απλά έτσι τα νιώθει ο ίδιος σήμερα και έτσι θέλει να τα μοιραστεί απλόχερα μαζί μας.
Για πρώτη φορά μετά από δύο δεκαετίες, με αυτή ακριβώς την νέα εκτέλεσή τους, αντιλήφθηκα πόσο Bowie αλλά και Zeppelin είναι στη ρίζα τους τα SM έπη, όταν δεν έχουν το τόσο μεταλλικό και γοτθικό ρούχο που τα αγκαλιάζει με στοργή και ζεστασιά στις αυθεντικές τους μορφές.
Και πάντα στην πρώτη γραμμή, ένας υπερευαίσθητος, ένας Άνθρωπος, ένας Καλλιτέχνης, ένας τόσο λυρικός Eric που η φωνή του είναι λόγος να ζεις και να πεθαίνεις, να γεννά από την αρχή όλα τα συναισθήματα και τις ανατριχίλες που τον έκαναν έναν από τους πέντε πιο λατρεμένους μου τραγουδιστές όλων των εποχών.
Μετά από ένα μοναδικό σερί με SM classics που έκανε το μισό Κύτταρο να τραγουδά και να ονειρεύεται μαζί του, ο ευγενικός frontman μας εξήγησε τι εστί The Nine μουσικά και μας έδωσε την ευκαιρία να ακούσουμε δύο δείγματα από την πρώτη, επερχόμενη δουλειά τους: τα “The Space Between Us” και “American Whore”, ήταν εξαιρετικό preview – τραγούδια με rock δομή που έφεραν στο νου παλιούς, λυρικους U2 και The Mission, δύο τραγούδια που δεν έμοιαζαν καθόλου μεταξύ τους και αποδεικνύουν πως ο Eric δεν θέλει ταμπέλες και κατηγορίες στην μουσική του.
Μας ευχαρίστησε θερμά και μέσα από την καρδιά του που χειροκροτήσαμε από την καρδιά μας το νέο του πόνημα και αμέσως μετά, μας περίμενε η χαριστική βολή, ίσως όλη η ουσία αυτού που ζήσαμε εκείνο το βράδυ.
Η σκοτεινή ηλεκτρονική, σχεδόν Diary Of Dreams-ική εκτέλεση του “Carnival Of Souls” με πάγωσε στη θέση μου και ενώ δεν έμοιαζε καθόλου με την αυθεντική, με γέμισε απίστευτα έντονα συναισθήματα, το ίδιο έντονα με το πρωτότυπο αν και εντελώς διαφορετικά από εκείνο.
Το “Legion” όμως που ακολούθησε, ήταν ό,τι πιο κοντινό στους Saviour που έχουμε αγαπήσει – και όλος ο Claytonικός λαός του venue απογειώθηκε μαζί του.
Ο Eric μας ευχαρίστησε ευγενικά και αφοπλιστικά, όπως όλο το δίωρο και κατέβηκε από την σκηνή για να περπατήσει ανάμεσα στους fans του και τους θεατές του Demons Gate, καθώς η μπάντα έπαιξε μια instrumental έκδοση του υπέροχου, πολύ φορτισμένου “Love Never Dies” από το “Saviour Machine II”.
Χαιρέτησε, αγκάλιασε και φίλησε όσους περισσότερους ανθρώπους μπόρεσε κατά τη διάρκεια αυτών των μαγικών νοτών και μετά από πέντε λεπτά, είχε επιστρέψει στην σκηνή για να μας τραγουδήσει τα συναισθήματα που ένιωσε ανάμεσα μας, με τους στίχους του ρεφραίν: “Love never dies, love never denies, love never lies, love desperately cries”.
Πως να φύγει ο κόμπος από τον λαιμό και να μπορέσεις να πεις κάτι, ο,τιδήποτε, μετά από αυτό?
Ο κόσμος αποθέωσε τον Eric αλλά και την μπάντα του (Twan Bakker, Rob Dokter, Bas Albersen, Ludo Caanen, Jeroen Geerts, εκπληκτικοί μουσικοί, ιδανικοί για αυτό το νέο ξεκίνημα του Eric) και τα φώτα άναψαν.
Μετά από επτάμιση ώρες από την έναρξή του, το πρώτο Demons Gate Festival ήταν πλέον παρελθόν, μια εκδήλωση που στέφθηκε με επιτυχία, μια ανάμνηση που θα μείνει ανεξίτηλη, ένα κομμάτι κάθε ανθρώπου που έζησε την κάθε στιγμή.
Τι ζήσαμε?
Μην αναρωτηθείτε.
Κλείστε τα μάτια και σιγοτραγουδήστε “Love never dies”.
Here you go.
ERIC CLAYTON & THE NINE “LEGION” live in Athens [4K]
ERIC CLAYTON AND THE NINE setlist:
Helter Skelter
Christians And Lunatics
Enter The Idol
The Mask
Killer
Five Years
Ludicrous Smiles
The Wicked Window
Son Of The Rain
Ascension Of Heroes
The Stand
The Space Between Us
American Whore
Carnival Of Souls
Legion
Love Never Dies
Φωτογραφίες : Πέτρος Πεταλάς
Videos : Γιάννης Φράγκος
811 
