Επιστροφή στη γειτονιά του Ταύρου, μετά από ένα χρόνο και τους Sólstafir για εμένα, με την επανασύνδεση με το ελληνικό κοινό των Αμερικανών Pelican, μετά από δώδεκα χρόνια να είναι πλέον γεγονός. Πρώτη έκπληξη ήταν το ότι δεν ανακοινώθηκε ποτέ συγκρότημα το οποίο θα άνοιγε τη συναυλία για τους post-άδες του Ιλινόι. Δεύτερη, η περιορισμένη προσέλευση του κοινού για δεδομένα Παρασκευής και τέτοιας θεόρατης επιστροφής ξένου συγκροτήματος (η προηγούμενή τους εμφάνιση άφησε εποχή).
Στην ώρα τους ακριβώς, χωρίς περιστροφές και με rockstar-ικό αέρα, το κουαρτέτο από το Σικάγο ζώστηκε τα όργανά του και μας έβαλε στο παιχνίδι με το δεύτερο κομμάτι από το φετινό τους full length “Nighttime Stories”, το εκρηκτικό “Midnight and Mescaline”. To setlist αποτελούνταν κυρίως από τις δύο τελευταίες κυκλοφορίες σε LP τους, με μία απίστευτη αφιέρωση στο κοινό, την οποία κράτησαν για την encore.
Ομολογώ πως, αν και αγαπημένο μου συγκρότημα, δεν περίμενα αυτήν την τιτάνια έλξη στη γκρούβα τους, με το δίδυμο de Brauw/Thomas να μοιράζει απλόχερα τα καλπάζοντα riffs με τέτοια ακρίβεια που λίγοι –άνιωθοι, θα τους χαρακτηρίσω- μπόρεσαν να αντισταθούν. Τα αδέλφια Herweg έδωσαν ρεσιτάλ στο rhythm section, παραδίδοντας σεμινάριο σφιχτού παιξίματος, δρώντας ως μια ενιαία «ρυθμαρμονική» μάζα, θέτοντας τα ακλόνητα θεμέλια πάνω στα οποία οι εξάχορδες άλλοτε πατίναραν με ημίρρευστα μελωδικά περάσματα και άλλοτε έτειναν να μετακινήσουν τον άξονα περιστροφής των κεφαλιών μας 3,6 εκατοστά από τη θέση του (not great, not terrible).
Το “Nighttime Stories” βρήκε το σπίτι του και τη θέση του στη βραδιά αυτή, καθώς ο καθαρός ό γ κ ο ς (για εσένα το γράφω αυτό, Δημήτρη) δούλεψε υπέρ του τελικού αποτελέσματος και συνέχισε να ηχεί στα πλήρως ευχαριστημένα ώτα μου μέχρι να φτάσω στο σπίτι. Την τιμητική του είχε και το “Forever Becoming”, το οποίο επιδέχθηκε remix και αποτελεί τη μόνη αποδεκτή εκδοχή του από το συγκρότημα πλέον.
Ανά τακτά διαστήματα, τα καλπάσματα (gallops) στις ανοιχτές, που είναι το σήμα κατατεθέν, ήταν ικανά να με στείλουν (ή τουλάχιστον, τη συνείδησή μου –φλώρος) στην πρώτη σειρά για να κονταροχτυπηθώ με τους υπολοίπους (και πίσω καλά ήταν). Τα ξαφνικά επικά σολίδια ήταν μια ευχάριστη προσθήκη, οπότε το ξέφρενο bodybang έδινε κι έπαιρνε από πλευράς κοινού και συγκροτήματος.
Τους στίχους που έλειπαν συμπλήρωνε η αστική μου φαντασία, η οποία κυρίευε τη συνείδησή μου από την κάθοδό μου προς το χώρο της μουσική αυτής συνεστίασης, τα φώτα και οι τρεχούμενες φωνές ήταν ο απαραίτητος σπινθήρας για την έναρξη αυτών των εσωτερικών διεργασιών.
Από μία άποψη, αυτό που προσφερόταν από τους Pelican ήταν ένα πολυπόθητο διάλειμμα από τη βιασύνη της καθημερινότητας και την αγχώδη ανάγκη της όσο το δυνατό συντομότερης περάτωσης. Οι ίδιοι μας ευχαρίστησαν σε αρκετές περιπτώσεις, ζητώντας επανειλημμένα συγγνώμη για τον καιρό που τους πήρε να μας ξαναεπισκεφθούν, τονίζοντας τις ριζικές αλλαγές που επέφερε η πατρότητα στις ζωές τους. Μας ευχαρίστησαν επίσης για την ατμόσφαιρα και την αποδοχή μας, καθώς όπως είπαν τους επέτρεψε να ξεδιπλώσουν την πραγματική τους υπόσταση, η οποία είναι και εκείνη που τους επιτρέπει να ταξιδεύουν φυσικά και ψυχικά, μέσω της τέχνης τους.
Ούτε η περιορισμένη προσέλευση φάνηκε να τους πτοεί, αφού εκείνοι έπαιξαν με την ψυχή τους, σαν η τελευταία τους ανάσα να ήταν παγιδευμένη στους αλαλαγμούς μας, οι οποίοι απελευθερώνονταν στο τέλος του κάθε κομματιού.
Ειδικά στις πρώτες νότες του “Mammoth” συγκεντρώθηκε όλη η ατιθάσευτη ενέργεια που απέμεινε από το ξεζούμισμα της προηγούμενης ώρας, η έκλυση της οποίας σήκωσε όλο το βάρος του αρνητισμού της ρουτίνας της καθημερινότητας και το κλώτσησε περήφανα στην εξώσφαιρα.
Pelican setlist:
Midnight and Mescaline
Deny the Absolute
Abyssal Pain
Nighttime Stories
Darkness on the Stairs
Vestiges
Full Moon, Black Water
Immutable Dusk
Cold Hope
(Encore):
Arteries of Blacktop
Mammoth
Μακάρι η επιστροφή τους να είναι συντομότερη αυτή τη φορά, καθώς η καθαρότητα του νου η οποία εκμαιεύεται από τις δημιουργίες τους κρίνεται απολύτως απαραίτητη στον καιρό της απόλυτης διάσπασης της προσοχής, όπου η ευτέλεια της ατάκας είναι ύψιστη αρετή, ενώ η καλά τοποθετημένη σιωπή έχει υποπέσει από ένδειξη ευφυίας σε ένδειξη αδυναμίας.
Φωτογραφίες : Ιωάννα Κίτρου
585 
