Τριάντα χρόνια πέρασαν από την μέρα που οι ολοδικοί μας Acid Death δημιουργήθηκαν και μέχρι σήμερα, μας χάρισαν απλόχερα μερικά από τα καλύτερα δείγματα προοδευτικού, τεχνικού death υψηλού επιπέδου.
Αυτά τα τριάντα χρόνια αποφάσισε να γιορτάσει η μπάντα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μια περιοδεία στην Ελλάδα με τίτλο “Alive And -Still- Kicking 30-Years Anniversary Greek Tour” – και αυτή η περιοδεία πέρασε από την Αθήνα και το Temple Athens το Σάββατο, 26 Οκτωβρίου.
Με μεγάλη χαρά ήμουν έξω από το venue στις 20.00 όπου και θα άνοιγαν οι πόρτες κανονικά, για να παρακολουθήσω μια μπάντα που με είχε μεγαλώσει πριν 20+ χρόνια με τις μουσικές τις δισκογραφικά, αλλά ποτέ δεν βρήκα την ευκαιρία να απολαύσω ζωντανά.
Δέκα λεπτά μετά την προβλεπόμενη ώρα βρισκόμουν ήδη μέσα στον Ναό μαζί με λίγες δεκάδες θεατών και χάζευα το πάντα δελεαστικό merch bench. Πόσο όμορφη στιγμή, αυτή που κοιτάς το CD από το ντεμπούτο album των Acid Death δίπλα δίπλα στο νέο, πάνω από 20 χρόνια απόστασης κι όμως, τόσο κοντά.
Στις 20.50, τα φώτα χαμήλωσαν, οι υπέροχες μουσικές επιλογές του DJ έκαναν fade out και η πρώτη μπάντα αυτής της γιορτής, οι Evil Within (πολύ ωραίο όνομα, μου θύμισε αυτόματα το ομότιτλο horror video game της Tango/Bethesda) εμφανίστηκαν στην σκηνή.
Δεν είχα ξανακούσει ποτέ τους Evil Within και δεν μπορώ να πω πως το συμφωνικό power/death με ορισμένα μαυρομεταλικά σημεία στυλ τους, είναι γενικότερα του γούστου μου.
Η μπάντα πάντως έπαιξε δυνατά, δυναμικά και τίμια το set της παρά τον κακό ήχο του venue, με highlight τα εξαιρετικά αντρικά φωνητικά, τα growls του Jon Lagen που με ενθουσίασαν με την εκφραστικότητα και το επίπεδό τους.
Τα γυναικεία φωνητικά από την άλλη, δεν ήταν τόσο εντυπωσιακά όσο η ίδια η τραγουδίστρια ως εμφάνιση επί σκηνής, αν και πιστεύω πως σε αυτό έπαιξε ρόλο και η όχι τόσο καλή ηχοληψία που προφανώς και δεν επέτρεψε στην Λίλιαν να ακούει τη φωνή της on stage.
Με πέντε δικά τους τραγούδια και μια διασκευή σε Rotting Christ, αλλά και τον κόσμο να αυξάνεται κατά τη διάρκεια του μισάωρου set των Evil Within, το ζέσταμα πριν το κάλεσμα του Cthulhu που ετοιμαζόταν να αναδυθεί on stage, ήταν μια χαρά.
Evil Within setlist:
Omen (intro)
Elegy
Seth
Darker Than You
Beyond Infinity
Vetry Zlye
Life Unlived
Η ώρα είναι 21.40 και πάνω στο σανίδι του Ναού, εμφανίζονται πέντε τύποι με πέντε απίστευτα respect t-shirts: Sadus, Bolt Thrower, Bathory, Selefice και Napalm Death.
Τα τέλη 80s και αρχές 90s δεν αναβλύζουν μόνο από τα t-shirts που επέλεξαν να φορούν αυτή την νύχτα οι DreamLongDead, αλλά και από τις πρώτες νότες του μονολιθικού ήχου τους που γέμισε και ταυτόχρονα πάγωσε ιδανικά το χώρο, όπου είχε φτάσει στο peak του από θέμα προσεύλευσης, είχε δηλαδή αυξηθεί κατά μερικές δεκάδες ακόμα – και ταυτόχρονα, ο ήχος γίνει λίγο καλύτερος από πριν, αν και λίγο μας ένοιαζε πλέον ο κρυστάλλινος ήχος όταν μπροστά μας είχαν υψωθεί οι Μεγάλοι Παλαιοί με το κατάμαυρο, βρώμικο, αβυσσαλέο doom death τους.
Κατά τη διάρκεια του set, φανταζόμουν σε μια γωνία τον Thomas Gabriel Fischer να τους παρακολουθεί κάτω από τον μαύρο σκούφο του και το eyeliner και να γουστάρει απίστευτα την αυθόρμητη Φροστίλα του ήχου τους.
Παρά κάποια τεχνικά προβληματάκια με το μικρόφωνο του τραγουδιστή τους, οι δύο φωνές (Γιάννης και Τάσος) μοιράστηκαν το ίδιο, δεύτερο μικρόφωνο για αρκετή ώρα, φάνηκε ξεκαθαρα πως δεν τους πτοεί τίποτα και έσπειραν το θάνατο με τον απίστευτο συνδυασμό των κατάμαυρων growls τους.
Τα τέσσερα τραγούδια τους μας χτυπούσαν σαν θύματα των πλοκαμιών τους στα βράχια της απύθμενης μάυρης θάλασσας είτε με τις πιο υψηλές ταχύτητες του “Umbra”, είτε με το ανίερο, αργόσυρτο χορό των προηγούμενων κυκλοφοριών τους – συν μια φοβερή διασκευή στο “Call From The Grave” των Bathory (πιστοί στην παράδοση της διασκευής-κλεισίματος, που αν θυμάμαι καλά ήταν σε Venom το 2017, όταν τους είχα πρωτοδεί.
Απόλαυση πραγματικά, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, απόλαυση που με έστειλε στο merch bench να αγοράσω όλο το υλικό τους.
Iä! Iä! Cthulhu fhtagn!
DreamLongDead setlist:
The Howling From The Hills
No Grave Deep Enough
The Dead Dream Under Our Skin
Unveilling The Becoming
Call From The Grave
Ένα τέταρτο πριν τις 23.00, ήρθε η στιγμή που όλοι περιμέναμε, εγώ σίγουρα με μεγάλη λαχτάρα μετά από τόσες δεκαετίες: the primal energy, Acid Death!
Πριν εμφανιστούν επί σκηνής, το πανί προβολών κατέβηκε και ένα τεράστιο “Καλησπέρα σε όλους!” εμφανίστηκε για να μας εισάγει σε ένα μικρό, νοσταλγικό και τόσο ζεστά φτιαγμένο video με μια φωτογραφική αναδρομή των τρίαντα χρόνων της μοναδικής στο είδος της και στη χώρα της, progressive, technical death μπάντας – συγκινητικό για όσους από εμάς είχαμε αγγίξει στα χέρια μας τις κασσέτες των demos και πρώτων albums.
To video μας ευχαρίστησε όλους όσους ήμασταν εκεί για την στήριξη και καπάκι, η μουσική των Acid που μόλις είχαν ανεβει στην σκηνή, μας μετέδωσε εμπράκτως αυτές τις ευχαριστίες, με το “My Bloody Crown” να δίνει ρυθμό στη γιορτή που μόλις άρχισε.
Ο ήχος είχε διορθωθεί αισθητά, αλλά όχι όσο έπρεπε για να αναδείξει 100% τον πλούσιο, τρομερά τεχνικό και γεμάτο ήχο της μπάντας. Όμως η ίδια η μπάντα ήταν σε τρομερή φόρμα (και ας μας δήλωσε ο Σάββας δύο φορές πως ανέβηκε στην σκηνή με ίωση και πυρετό, κάτι που δεν θα καταλαβαίναμε διαφορετικά μια που η φωνή του και παίξιμό του ήταν άψογα): rhythm section δεμένο και επικίνδυνα απολαυστικό (ο Κώστας είναι ένας απο τους καλύτερους drummers της χώρας μας, τέλος), κιθάρες που μοιράζουν απλόχερα ριφάρες και δισολίες και ο Σάββας να ουρλίαζει “Shriiiiiiiiiiines!” – αυτοί κυρίες και κύριοι, είναι οι Acid Death του σήμερα, με διπλάσια όρεξη από αυτή που είχαν πριν 30 χρόνια.
Ο κόσμος (τους), τους υποδεχόταν σε κάθε τραγούδι όπως έπρεπε, με φωνές, χειροκρότημα, air-guitaring και air-drumming και φυσικά headbanging, ενώ κάπου εδώ μου δίνεται η ευκαιρία να πώ “ντροπή” στην millennial (παρα)λογική κάποιων να φεύγουν από τα live γενικότερα ΠΡΙΝ τελειώσουν οι headliners (και αυτό το live δεν αποτέλεσε εξαίρεση). What is wrong with you, people?
Οι απίστευτοι Acid Death λοιπόν, μάγεψαν για μιάμιση ώρα τον κόσμο, ακόμα και αυτούς που ήρθαν για κάποια άλλη μπάντα ή που τόλμησαν να γνωρίσουν τους Acid μέσα από αυτή την συναυλία.
Είχαν ένα πλούσιο και ολοκληρωμένο, απόλυτα ισορροπημένο setlist, φτιαγμένο με την ίδια χειρουργική ακρίβεια με την οποία δημιουργείται το υλικό τους: σχεδόν τριάντα χρόνια κατάφεραν να χωρέσουν μέσα σε 90 λεπτά: από τα “singles” “Godless Shrines”, “Primal Energies” και “Hall Of Mirrors”, μέχρι τα λατρεμένα “Psycho Love” και “Our Shadows” (εκπληξάρα και τρομερή εκτέλεση), το μαγικό “Reality And Fear” (αχ αυτό το σαντούρι) και το “ξύλο” “Apathy” και “Balance Of Power”, είμαι σίγουρος πως δεν υπάρχει fan της μπάντας που να μπορούσε να έχει ένσταση σε τέτοιο setlist.
Ο Σάββας είναι πολύ σεβαστικός και επικοινωνιακός frontmanκαι όπως ωραία μας μίλησε ανάμεσα στα τραγούδια, τόσο ζεστά μας ευχαρίστησε όλους στο τέλος της βραδιάς, πριν την αναμνηστική photo στην οποία αποτυπώθηκε πλήρως η ικανοποίηση της μπάντας αλλά και η δική μας, με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό και τα χαμόγελά μας.
Το μόνο που θα ευχηθώ, είναι να μην σταματήσουν να μας προσφέρουν μουσική για τις επόμενες δεκαετίες και φυσικά, να τους ξαναδώ πολύ σύντομα ζωντανά!
Acid Death setlist:
My Bloody Crown
Godless Shrines
Balance Of Power
Psycho Love
Life And Death
Our Shadows
Dragon Queen
Primal Energies
Planes Of The Eternal Dead
Hall Of Mirrors
Reality And Fear
Eidolon
Regret Repent
Supreme Act Of Heroism
Apathy
Φωτογραφίες : Ιωάννα Κίτρου
680 
