SPITFIRE

Η θρυλική μπάντα των Spitfire επανήλθε μετά από χρόνια γεμάτα εμπόδια, μα για ακόμη μία φορά αποδεικνύει τη δυναμικότητά της στο χώρο. Ξεκινώντας το 1984 με line – up τους: Ηλία Λογγινίδη-κιθάρα, Κώστα Κυριακίδη-τύμπανα, Ντίνο Κωνστάκη-φωνή, Θανάση Κρεμμύδα-μπάσο και Γιώργο Βελέτζα-πλήκτρα, το 1986 ανοίγουν ως support band τους Saxon στη Ριζούπολη. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους ηχογραφούν με την EMI το άλμπουμ «First Attack».

Το 1990, αλλάζουν το όνομά τους σε “Speedfire” με τους: Ηλία Λογγινίδη-κιθάρα, Τάκη Τσαμουρόπουλο-κιθάρα/φωνή, Φώτη Αναγνώστου-μπάσο και Γιώργο Μανιάτη-τύμπανα. Κυκλοφορούν το «100% live» άλμπουμ τους με την «Μολών Λαβέ Records». Και, όντως, ήταν 100% live, χωρίς καμία αλλαγή.
Το 1995, ανοίγουν τους Iron Maiden με τους: Ηλία Λογγινίδη-κιθάρα, Τάκη Τσαμουρόπουλο-κιθάρα/φωνή, Κώστα Μακρυκώστα-μπάσο, Γιάννη Καραχάλιο-τύμπανα, Γιώργο Ασπιώτη-πλήκτρα, στο Περιστέρι.
1996: Άλλη μία εμφάνισή τους ως support band στους Iron Maiden με κάποιες ανακατατάξεις στην μπάντα: Ηλία Λογγινίδη-κιθάρα, Hannibal-φωνή, Κώστα Μακρυκώστα-μπάσο, Λάμπη Καστανά-τύμπανα και Γιώργο Ασπιώτη-πλήκτρα. Τον ίδιο χρόνο ανοίγουν τους Dokken στο Gagarin 205.
1998: Κυκλοφορία ενός demo με τους: Ηλία Λογγινίδη-κιθάρα, Τάσο Γρυπαίο-κιθάρα, Κώστα Μακρυκώστα-μπάσο, Hannibal-φωνή, Γιώργο Ασπιώτη-πλήκτρα και Mark Cross-τύμπανα.
Το 2007, αρχίζει ο νέος τους αγώνας για το καινούριο τους άλμπουμ με ηχογραφήσεις στο στούντιό τους στον Πειραιά για το άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2009, το «Die Fighting». Ένας τίτλος, μια ολόκληρη ιστορία, η ιστορία αυτής της μπάντας για την πάλη που έκαναν τόσα χρόνια…

Αναφορικά, κάποια από τα live τους είναι: Αθήνα, Θεσσαλονίκη και για κάποιο διάστημα στο «Bobby’s Bar» στη Γλυφάδα. Τραγούδια σε ζωντανές τους εμφανίσεις τότε, ήταν τα εξής: Street Fighter, Lead me On, Lady of the Night, καθώς και κάποια νέα τους, όπως: Fool Enough, Danger in the World, What you Want, Kid of Rock n’ Roll, Tears.

Τα μέλη τους, πλέον είναι:
Ηλίας Λογγινίδης-κιθάρα,
Πάνος Χατζηιωαννίδης-κιθάρα,
Hannibal-φωνή,
Νίκος Μιχαλακάκος-μπάσο,
Kώστας Τσουμπρής-πλήκτρα,
Μάνος Μάτσoς-τύμπανα.

Η κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ είναι μια νέα αρχή για την μπάντα αυτή. Τα κομμάτια που περιλαμβάνονται στο συγκεκριμένο άλμπουμ είναι:
1) The King of the Mountain
2) Gates of Fire 3) Underground
4) Die Fighting
5) Icarus
6) Macedonia
7) Taste the Fire
8) Danger in the World
9) I’m Ready
10) Release Power
11) Everlasting Love
12) Fool Enough
13)Acoustic Medley (Live 2006 in Gagarin 205)

Η κυκλοφορία του άλμπουμ έγινε από την “Emotion Art Music“. Κάθε τραγούδι και ένα νόημα, κάθε τόνος διαφορετικός. Ας ακούσουμε τι έχουν να μας πουν για όλη αυτήν την πορεία τους.

Ένα καλωσόρισμα, σίγουρα δεν είναι αρκετό… Είναι μεγάλη μας χαρά που θα σας ακούσουμε και σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την τιμή που μας κάνετε. Η πορεία σας ξεκινάει από το 1984. Σίγουρα τότε η εποχή ήταν διαφορετική από τη σημερινή. Πείτε μας κάποιες από τις διαφορές στη μουσική σκηνή.
ΗΛΙΑΣ: Χαρά μας που ξαναεπικοινωνούμε με τον κόσμο μετά από τόσα χρόνια. Η διαφορά μεταξύ των δύο εποχών είναι τεράστια. Το metal τότε ήταν απλό και αγνό. Σήμερα, χέσε μέσα! Το μπασταρδέψανε μ’ ένα κάρο άλλα είδη. Όσον αφορά στη μουσική σκηνή, παραμένει ερείπιο όπως τότε.

Ο τραγουδιστής Ντίνος Κωστάκης, μετά από ατύχημα με τη μηχανή του, έπεσε σε κώμα. Εσείς, όμως, έπρεπε να συνεχίσετε, αφού ο κόσμος σας ζητούσε. Πόσο δύσκολο ήταν αυτό, όταν αγαπημένο μέλος σας έλειπε; Παρόλα αυτά, πήγατε στην Κύπρο. Πείτε μας λίγα λόγια κι αν όλο αυτό φάνταζε περιπέτεια για εσάς τελικά. Aναρωτιόταν το κοινό σας γι’ αυτήν την έλλειψη;
ΗΛΙΑΣ: Στο θέμα του Ντίνου έχουμε αναφερθεί πολλές φορές. Ήταν ένα τραγικό γεγονός, πλην όμως, η μπάντα είχε κι άλλα μέλη, τα οποία ήθελαν τη συνέχεια αυτής και αυτό κάναμε. Τα live στην Κύπρο ήταν κλεισμένα πριν το ατύχημα του Ντίνου, οπότε δύο δρόμοι υπήρχαν για μας: αυτός της διάλυσης και το να συνεχίσουμε. Εμείς διαλέξαμε τον δεύτερο.

Το 1987, εμφανίζεστε μπροστά σε πληθυσμό 40.000 ατόμων στην Ομόνοια. Ποια τα συναισθήματά σας για αυτό και πώς σας αντιμετώπισε ο κόσμος τότε; Τον ίδιο χρόνο ακολούθησαν ζωντανές σας εμφανίσεις στην Κατερίνη και στην Κύπρο, μα τότε συνέβη και κάτι τρομερό για την μπάντα, στο Θέατρο Βράχων. Θα μπορούσατε να μας μιλήσετε λίγο για αυτό και τελικά υπήρχε η καλή πλευρά των πραγμάτων;
ΗΛΙΑΣ: Την εποχή εκείνη, τραγουδιστής ήταν ο Mikey Συγγρός (R.I.P.). Ο κόσμος ήταν δίπλα μας, όπως και σήμερα. Φαντάσου πως ήρθαν με ειδική πτήση από Κύπρο, άτομα για να μας δουν στην Ομόνοια! Το συναίσθημα … ουράνιο!!! Στο Θέατρο Βράχων ήταν η τελική σύγκρουση μεταξύ δύο φατριών της μπάντας. Πάντα μέσα από την καταστροφή έρχεται η ανανέωση.

Μετά την προσπάθεια του Hλία το 1989, για την… επανίδρυση θα λέγαμε της μπάντας, οι Spitfire εμφανίζονται στο «Cine Maxim». Η συναυλία sold out, μα θα μπορούσατε να μας εξηγήσετε τι έγινε τότε με την αστυνομία και τον υπερβολικό θόρυβο;
ΗΛΙΑΣ: Το πρόβλημα τότε στο «Maxim» ήταν η τάση του ρεύματος που δεν κάλυπτε τις ανάγκες της μπάντας. Αναγκαστήκαμε να φέρουμε γεννήτρια πλοίου! Φαντάσου ένα τεράστιο πράμα σαν αυτοκίνητο, παρκαρισμένο έξω από το μαγαζί να ξεσηκώνει τον κόσμο απ’ τον θόρυβο!!! Ο υπεύθυνος μας έκανε νόημα με τα δάχτυλα όσο παίζαμε για το πόσες κλήσεις τρώγαμε. Όταν άνοιξε και τα πέντε δάχτυλα τελείωσε το live.

Αργότερα, είχατε προβλήματα με το όνομά σας, γι’ αυτό και η μετατροπή του σε «Speedfire». Θα μπορούσατε να μας αναφέρετε λίγο το ιστορικό; Τότε ήταν που κυκλοφόρησε και το «100% Live» από την «Μολών Λαβέ Records». Υπήρχαν προβλήματα με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία και αν ναι, γιατί;
ΗΛΙΑΣ: Η αλλαγή του ονόματος ήταν καθαρά ψυχολογική επίθεση ορισμένων λαμόγιων (βλέπε managers) εναντίον της μπάντας, η οποία δε θα μπορούσε να σταθεί νομικά μπροστά μας. Στο τέλος, φυσικά, σπάσανε τα μούτρα τους. Η «Μολών Λαβέ» ήταν εταιρεία – φάντασμα και ο ιδιοκτήτης της George Osmac, δε φαινόταν πουθενά. Η συνεργασία της μπάντας με την εν λόγω εταιρεία ήταν μια κακή εποχή.

Το καλοκαίρι του 1991, Ηλία, ανακαλύπτεις πως κάποια από τα μέλη της μπάντας κάνουν ειλικρινά κατάχρηση του ονόματός της στη Ρόδο. Θα την ονομάζατε μια απλή προδοσία, εκμετάλλευση; Πάντως, η τιμή σας και η αξιοπρέπειά σας ήταν και είναι μία και εσύ το απέδειξες σε συνέντευξή σου τότε. Ποια η δική σου γνώμη επί του θέματος, Άλεξ;
HANNIBAL: Είναι πολύ άσχημο το συναίσθημα όταν ξέρεις ότι το δημιούργημά σου το εκμεταλλεύονται κάποιοι απλά για εμπορικούς λόγους, χωρίς τη συγκατάθεσή σου! Εφόσον ήταν μέλη της μπάντας, κάλλιστα θα μπορούσαν και έγκριση να ζητήσουν, αλλά και κάτι πιο έξυπνο να έκαναν, γράφοντας και λέγοντας μία απλή φράση! Spitfire members!
Δε νομίζω ότι θα υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Και ειλικρινές και τίμιο.
Αυτά, βέβαια, τα λέω σαν τρίτος, γιατί δεν μπορώ να ξέρω τι και πώς ακριβώς είχε συμβεί! Πάντως, στη θέση τους αυτό θα έκανα!
ΗΛΙΑΣ: Η λέξη «μπάντα» σημαίνει παρέα, ομάδα. Εάν κάποιοι απ’ την ομάδα χρησιμοποιούν το όνομα της μπάντας για προσωπικό τους όφελος (για να αποδείξουν ότι είναι κάποιοι, ενώ ουσιαστικά δεν είναι τίποτα) και το χειρότερο να βγάλουν λεφτά απ’ αυτό, τότε ναι! Είναι το χειρότερο είδος προδοσίας και λαμογιάς.

Το 1993, με μέλος πλέον κι εσένα, Άλεξ και με νέο demo, πώς συνεχίζει η μπάντα; Πολλές ζωντανές εμφανίσεις και τότε. Θα μπορούσες να μας μιλήσεις για τον αντίκτυπο που είχαν στον κόσμο όλες αυτές οι αλλαγές; Στην αρχή, υπήρχαν αμφισβητήσεις για τα νέα μέλη και αν ναι, ξεπεράστηκαν;
HANNIBAL: Η αμφισβήτηση υπήρχε και θα υπάρχει εις τον αιώνα τον άπαντα!
Προσωπικά, είχα να αντιμετωπίσω το θρύλο του Ντίνου του Κωστάκη και την κληρονομιά του Τάκη του Τσαμουρόπουλου!
21 χρονών καλούμαι να αναπληρώσω κάποιους, οι οποίοι, όχι μόνο είχαν αφήσει όνομα, αλλά είχαν και φανατικούς οπαδούς! Δε φοβήθηκα (μόνο τον Λογγινίδη, χαχαχα) και αντιμετώπισα την πρόκληση! Ξέρω ότι αρκετός κόσμος στράβωσε, αλλά και πολλοί με αγάπησαν! Αυτό είναι φυσιολογικό! Δε γίνεται να σε γουστάρουν όλοι! Όμως, η ιστορία γράφει ότι για 7 συναπτά έτη τίμησα τη φανέλα της μπάντας και το 2006 ήμουν αυτός που κλήθηκε άλλη μια φορά από τον Ηλία να είναι ο frontman της μπάντας και ο ερμηνευτής του «Die Fighting».
Όταν πήγα το ‘93 στην μπάντα, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα! Ήταν τα πέτρινα χρόνια! Ύπουλοι καιροί! Παίξαμε σε live που τα θυμόμαστε και γελάμε σήμερα. Ξεκινήσαμε στο «Little Wing» στη Ν.Σμύρνη να ξαναχτίζουμε το όνομα της μπάντας και καταφέραμε να αναζωπυρώσουμε το ενδιαφέρον του κόσμου! Αλλά πάντα, υπήρχε κάτι μέσα στην μπάντα που την τραβούσε κάτω… Τι;
ΗΛΙΑΣ: Τότε ήταν μια καινούρια προσπάθεια, η οποία ξεκίνησε όπως κάθε προηγούμενη με πολλές ελπίδες για κάτι καλό. Καταφέραμε να στήσουμε μια αξιόλογη μπάντα, η οποία το απέδειξε με τις πολύ καλές εμφανίσεις της. Ο κόσμος δεν είχε κανένα πρόβλημα, γιατί ήταν ευχαριστημένος μ’ αυτά που έβλεπε και άκουγε. Οι «κολλημένοι» βέβαια, πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν!

Τι συνέβη με την πρώτη εταιρεία που είχε τα δικαιώματα; Πώς ξεκίνησε η συνεργασία με την εταιρεία που είστε τώρα, την «Emotion Art Music»;
ΗΛΙΑΣ: Το συμβόλαιο που είχαμε με την «Ε.Μ.Ι.» έληγε ένα χρόνο μετά την πρώτη υπογραφή της μπάντας. Μετά από οκτώ χρόνια (νομίμως) ο συνθέτης αποκτά τα δικαιώματα από την εταιρεία. Η επαφή της μπάντας με την «Emotion Art» έγινε μέσω του Άλεξ, που είχε φιλικές σχέσεις μαζί τους. Τα είπαμε, τα βρήκαμε και προχωρήσαμε σε συνεργασία.

Ποιες οι εμπειρίες σας ως support μπάντα στους Saxon, Iron Maiden και Dokken; Σίγουρα ήταν τιμή σας να σας προσκαλέσουν και πάλι οι Iron Maiden να εμφανιστείτε μαζί τους. Πώς προέκυψε αυτό;
ΗΛΙΑΣ: Είναι τιμή μας και καμάρι μας να γράφει η ιστορία με τι ονόματα έχουμε παίξει. Με τους μεν Saxon, η εμπειρία ήταν εκπληκτική, λαμβάνοντας υπόψη την εποχή που έγινε. Αυτή με τους Maiden ήταν άλλη μια έκπληξη, γιατί εκείνη την εποχή δεν είχαμε καινούρια κυκλοφορία. Απλά, μας επέλεξαν γιατί τους άρεσε η μουσική μας. Περιττό να σας πω ότι ήταν φοβεροί και μας συμπεριφέρθηκαν σαν να είμαστε συνάδελφοι και φίλοι. Είναι θεοί!! Με τους Dokken … απλά ήμαστε οι headliners της βραδιάς.

Για κάποιο χρονικό διάστημα, Άλεξ, έφυγες από την μπάντα. Θα μπορούσες να μας αναφέρεις τους λόγους και πώς ξαναέγινε η συνεργασία σου με τους «Spitfire»;
ΗΛΙΑΣ: Εδώ εμφανίζονται πάλι οι φατρίες.
HANNIBAL: Οι λόγοι ήταν πολλοί, ο εξής ένας: Έλλειψη καθαρής σκέψης, εμπιστοσύνης και στόχων! Νομίζω και ο πιο κουτός καταλαβαίνει ότι με όλα αυτά τα συστατικά μέσα δεν πας πουθενά!
Η πολλή δημοκρατία μέσα σε μια μπάντα κάνει κακό. Όπου λαλούν πολλοί κοκόροι… Απλά, τότε ο Ηλίας περνούσε μία άσχημη φάση στη ζωή του και είχε απογοητευτεί από πολλούς ανθρώπους και από πολλά πράγματα. Μέσα, λοιπόν, στο αρνητικό κλίμα και τα πιο απλά πράγματα φαίνονται σύνθετα και μετά έρχεται το μπλέξιμο!
Οπότε, πάνω στη φόρτιση κάποιος πρέπει να αποχωρήσει για να αδειάσει το χώρο! Κάθε πράγμα έχει το λόγο του που γίνεται τη δεδομένη στιγμή! Γιατί τώρα το τρένο τρέχει; Γιατί όλα δουλεύουν ρολόι; Ο καθένας έχει το ρόλο του. Έτσι πάνε μπροστά οι ομάδες!
Αμοιβαίες υποχωρήσεις και παραδοχές!

Θα θέλαμε λίγα λόγια για το τραγούδι «Macedonia» και τι αντιπροσωπεύει. Επίσης, μια αναφορά στο τραγούδι «Icarus», το «Underground» και το «Gates of Fire», που έχει γραφεί και από τους δυο σας!. Όλα τα τραγούδια σας είναι προσωπικά βιώματά σας;
ΗΛΙΑΣ: Το κάθε κομμάτι είναι η προσωπική άποψη του στιχουργού και το θέμα που επιλέγει μπορεί να είναι φανταστικό, ιστορικό, κοινωνικό και, φυσικά, προσωπικό.
Macedonia: Με όσο το δυνατόν λιγότερα λόγια γράψαμε το πώς αισθανόμαστε γι’ αυτήν την κοροϊδία που προσπαθούν να μας καρφώσουν στο μυαλό σαν τετελεσμένο γεγονός. Όσο έχουμε στόμα, θα μιλάμε!
HANNIBAL: Απλά, πριν από 15 χρόνια κάποιος «Έλληνας» πολιτικός είχε πει ότι το θέμα της ονομασίας σε λίγο θα το έχουμε ξεχάσει. Όπως βλέπετε, για άλλη μια φορά, έκανε λάθος! Έτσι κι αλλιώς, το ζήτημα τώρα είναι χαμένο. Εμείς τότε είχαμε γράψει αυτό το τραγούδι για ΕΜΑΣ τους Έλληνες. Για να μην ξεχάσουμε, όπως έχουμε ξεχάσει τόσα άλλα! Τα πολιτικά παιχνίδια δεν έχουν ταυτότητα!
Icarus: Είναι η προσωπική μου άποψη για το τι συνέβη στον Ίκαρο από τη στιγμή της πτώσης του και μετά.
Underground: Εδώ είναι η προσωπική άποψη του Alex.
HANNIBAL:To μέλλον της ανθρωπότητας! Όταν τα πράγματα θα ζορίσουν πολύ, δε θα μπορούν όλοι να το «σκάσουν» προς τα πάνω, άρα θα στραφούν προς τα ενδότερα!
Gates of Fire: ΗΛΙΑΣ: Δε θα πάψω να το λέω ποτέ! Πεθαίνοντας για ιδανικά δεν είναι θάνατος …, είναι Α-θάνατος! Και αυτό μπορείς να το καταλάβεις στη φράση «and as your blood is running …».
HANNIBAL: Against all odds defying pain! Αυτά!

Οι οπαδοί σας, παρόλα τα προβλήματα που άρχισαν πάλι το 1996, συνέχιζαν να σας υποστηρίζουν. Αυτό δείχνει σίγουρα τη δυναμικότητα της μπάντας. Τι γίνεται, όμως, από εκεί και πέρα, όταν κάθε μέλος πλέον προσπαθεί να εκπληρώσει τις φιλοδοξίες του και υπάρχει πάλι αναστάτωση και ανακατατάξεις;
ΗΛΙΑΣ: Χρωστάμε απέραντη ευγνωμοσύνη στον κόσμο που μας στηρίζει. Στο κάτω – κάτω, αυτοί είναι η αιτία που υπάρχουμε και νιώθουμε υποχρεωμένοι, μετά από οποιαδήποτε περιπέτεια, να επιστρέφουμε πιο δυνατοί.

Μετά την εμφάνισή σας στο «An Club», το 1999, καθώς δηλώνει και ο Ηλίας, η μπάντα βρίσκεται στην αφάνεια. Τι επακολούθησε μετά από αυτό, ποια τα εμπόδια που συναντήσατε και τελικά πώς καταφέρατε να επανέλθετε στον κόσμο της μουσικής σκηνής;
HANNIBAL: Το 1999, ο Ηλίας για προσωπικό του λόγο δεν ήθελε να συνεχίσει πλέον. Και επειδή ήταν και είναι ο μοναδικός που κουβαλάει τη σημαία της μπάντας απ’ την αρχή, φυσικό είναι ότι θα τελείωνε και η μπάντα μαζί του. Μετά την πάροδο χρόνων ξανάναψε η φλόγα και παρά τις πολλές αποτυχημένες συνεργασίες, καταφέραμε να ξαναστήσουμε την μπάντα.

Πιστεύεις πως όλα αυτά που περάσατε, τελικά, δυνάμωσαν την μπάντα; Παρατηρούμε ένα CD πραγματικά πολύ δυνατό. Τώρα πια, υπάρχει ομόνοια και οι κατάλληλες επιλογές;
ΗΛΙΑΣ: Τώρα πια είμαστε ΜΠΑΝΤΑ!!! Ό,τι πρόβλημα εμφανίζεται, λύνεται αυτομάτως, γιατί υπάρχει θέληση από όλους να προχωρήσουμε μπροστά, παρακάμπτοντας τις προσωπικές μας φιλοδοξίες και ξέροντας ότι το καλό της μπάντας είναι καλό για τον καθένα μας.

Το τραγούδι «Everlasting Love» είναι ένα τραγούδι που μιλά όντως για μια διαρκή αγάπη, γεμάτη πόνο, όμως. Θα λέγατε πως υπάρχει και η μεταφορική σημασία αυτού του κομματιού; Σας αντιπροσωπεύει; Ποιοι οι στόχοι σας για τους επόμενους μήνες και σε ποια μέρη ή χώρες; Είναι ήδη γνωστό για την εμφάνισή σας με τους Scorpions. Θα θέλαμε να μας πείτε την εμπειρία σας κατά τη διάρκεια της επιλογής, πώς το δέχτηκε ο κόσμος και τι έχετε εσείς να πείτε για την απήχηση σε κάποιους;
ΗΛΙΑΣ: Κατ’ αρχήν το «Everlasting Love» είναι ένα τραγούδι το οποίο μιλάει για μια αγάπη που χωρίζει δύο κόσμους, που όταν ενωθούν ο ένας απ’ τους δύο χάνει.
Οι στόχοι μας είναι να προωθήσουμε την καινούρια μας δουλειά επιλέγοντας, όσο πιο σωστά μπορούμε, τις εμφανίσεις μας. Παρά τις αρχικές μου αντιρρήσεις, πιστεύοντας πως η μπάντα δε χρειάζεται να δίνει εξετάσεις για να παίξει κάπου και ύστερα από πολλή σκέψη, αποφασίσαμε από κοινού να πάρουμε μέρος σ’ αυτόν το διαγωνισμό. Το ότι μας επέλεξαν οι Scorpions, είναι τιμή μας, φυσικά και η υποστήριξη του κόσμου στον τελικό ήταν εκπληκτική!
Και φυσικά, η επιλογή μας δεν άρεσε σε κάποιους αλλά τι να κάνουμε; Σ’ ένα παιχνίδι δε χωράνε δύο νικητές.
ΗΑΝNIBAL: Kαι τώρα, ήρθε η ώρα να μιλήσω κι εγώ για τον περιβόητο διαγωνισμό και να βάλω κάποια πράγματα στη θέση τους! Δε θα προσπαθήσω να πείσω κανέναν, απλά θα αναφέρω τα γεγονότα!

Μετά την ανακοίνωση του ερχομού των Scorpions, πήρα τηλέφωνο τη διοργανώτρια εταιρεία και ρώτησα αν θα μπορούσαμε να παίξουμε μαζί τους. Τότε, δεν είχε μπει το όνομα του Βασίλη στη μέση! Μου είπαν ότι δε γίνεται, γιατί θα γίνει διαγωνισμός, όπως και πριν 2 χρόνια και αν θέλουμε να στείλουμε συμμετοχή και «αν σας διαλέξουν οι Scorpions, τότε θα παίξετε!». Αν, λοιπόν, είχα τόοοοσο μεγάλο «βύσμα», θα χρειαζόταν οι Spitfire με την ιστορία που έχουν, να περάσουν αυτήν τη διαδικασία;
Έφτιαξα το φάκελο με «Taste the fire», «Fool enough», «Everlasting love» και τον έστειλα! Ο Ηλίας, δικαιολογημένα, είχε τις αντιρρήσεις του και η υπόλοιπη μπάντα ήταν σκεπτική. Όμως, περάσαμε και μετά από διαβουλεύσεις μεταξύ μας, αλλά και με τους κοντινούς μας ανθρώπους, πήραμε την ομόφωνη απόφαση να παίξουμε στην «Αρχιτεκτονική»! Το βράδυ εκείνο ήταν από τα πιο αγχωτικά της ζωής μου! Αν χάναμε, θα ήμουν εκείνος, ο οποίος θα είχε επιφέρει καίριο πλήγμα στην αξιοπρέπεια της μπάντας και του Ηλία ιδιαίτερα, ο οποίος έχοντας μια λαμπρή ιστορία και όντας «μη πιτσιρικάς» θα πλήττονταν η υπερηφάνειά του και, όπως καταλαβαίνετε, αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο για όλους! Αν κερδίζαμε, θα είχαμε πλέον όλα τα «παπαγαλάκια» να λαλούν περί στημένου διαγωνισμού, περί «βυσμάτων» και όλα αυτά τα ωραία που σίγουρα δε θα πάψουν ποτέ να λέγονται για τον Hannibal που διορίζει κόσμο στο δημόσιο, κάνει μεταθέσεις στο στρατό και έχει τόσα λεφτά να «λαδώσει» τον «εξάδελφό» του Klauss Meine!
Μέχρι να ανεβούμε κόντεψα να εκραγώ! Τελικά, η μπάντα έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, ο κόσμος έδωσε το σύνθημα και ο Klauss αφού μας «γκάστρωσε» είπε: SPITFIRE και έγινε το «έλα να δεις»! Δεν ήθελα ούτε να φωνάξω, ούτε να τσιρίξω. Απλά βούρκωσα, γιατί ήξερα πλέον ότι η πρώτη επίσημη εμφάνιση της μπάντας μετά το Gagarin 2006 και μετά την κυκλοφορία του «Die Fighting» θα γινόταν εκεί που της άρμοζε: σε στάδιο!
Σε αυτήν τη χώρα που ζούμε, από τη μέρα που γεννιόμαστε, ξέρουμε ότι όλα γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες, κάτω από το τραπέζι και μέσα σε φακελάκι! Είμαστε η πιο διεφθαρμένη χώρα στην Ευρώπη (βλ.: Ουγκάντα) και αυτό που βλέπουμε κάθε μέρα είναι κάθε είδους λαμόγια και απατεώνες να κάνουν κουμάντο και να βγαίνουν στα κανάλια! Γιατί, λοιπόν, αυτήν τη φορά να έγιναν όλα καθαρά; Εύλογη απορία και δε ζητάω από κανέναν να με πιστέψει. Απλά, θα σας πω μερικά πραγματάκια και ίσως καταλάβετε εσείς οι αναποφάσιστοι, γιατί οι αποφασισμένοι έχουν βγάλει ήδη ετυμηγορία! Το μεγαλύτερο εμπόδιο για την νίκη των SPITFIRE, ήταν η νίκη των HANNIBAL πριν από 2 χρόνια, ακριβώς για αυτά που είπαμε παραπάνω! Ποιος διοργανωτής θέλει να κουβαλάει «ρετσινιά» επάνω του και ποιος Klaus Meine, όντας αυτός που είναι, θα είχε ανάγκη να μεροληπτήσει υπέρ κάποιου, που στην τελική δεν τον έχει και ανάγκη; Αντικειμενικά, μπείτε στα myspace και τα youtube και δείτε, όχι ποια μπάντα είναι καλύτερη, αλλά ποια μπάντα ταιριάζει καλύτερα σε αυτό το live!
Μα και μόνο με το βιογραφικό είχαμε πλεονέκτημα! Εμπειρία, χιλιόμετρα στο κοντέρ και ωριμότητα! Τίποτε άλλο. Και με έναν άλλο τραγουδιστή, οι SPITFIRE θα κέρδιζαν, έτσι δεν είναι; Και πάλι θα πω ότι το να έχει κάποιος αμφιβολίες είναι λογικό! Εδώ είχαν αμφιβολίες όταν κέρδισα με HANNIBAL, τότε που την μπάντα την ήξεραν πολύ λίγοι στην Ελλάδα και κερδίσαμε και κόντρα στα προγνωστικά! Είμαι ακριβώς 20 χρόνια στο χώρο του metal και τον έχω υπηρετήσει με σεβασμό, σοβαρότητα και αξιοπρέπεια! Δεν είμαι χθεσινός! Μέσα σε αυτά τα χρόνια έπαιξα με τους Iron Maiden, το 1996 (που αυτοί ζήτησαν τους Spitfire), με Dokken, το 2006 (που η «HIGH VOLTAGE» κάλεσε τους Spitfire), με Scorpions, το 2007 (που ο Klaus Meine με διάλεξε), με Def Leppard και Whitesnake, το 2008 (όπου οι Def Leppard ενέκριναν τους Hannibal να παίξουν)! Δε χρωστάω σε κανέναν χάρη, παρά μόνο ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε αυτούς που πιστεύουν σε μένα και στον καλό Θεούλη, που μου έδωσε το δικαίωμα να ζήσω αυτές τις λίγες, αλλά σημαντικές στιγμές στη ζωή μου ,όσον αφορά στη μουσική! Αν κάποιοι ενοχλούνται που κατά μέσο όρο παίζω ένα live μεγάλο κάθε 4 χρόνια, ε! τι να κάνουμε, ρε παλικάρια πρέπει να παίζουμε κι εμείς λιγάκι, δε νομίζετε; Δυστυχώς, δεν ήμουν κανένα πλουσιόπαιδο να παίζω στο εξωτερικό με τα λεφτά του μπαμπά μου και να γίνω διάσημος μέσα σε πολύ λίγο χρόνο στο χώρο μας, αλλά ούτε ήμουν και είμαι σε κάποια κλίκα για να «ξεφυτρώνω» κάθε λίγο και λιγάκι σε όλες τις διοργανώσεις που γίνονται στην Ελλάδα!

 Συνέντευξη στην Μαρίνα Βενεκά

1281