Οι Pink Cream 69 έκλεισαν αισίως τα 20 χρόνια στο μουσικό προσκήνιο και το γιορτάζουν με την κυκλοφορία ενός live album. Έχουμε την τιμή λοιπόν να φιλοξενούμε στις σελίδες του Rockway ένα από τα σημαντικότερα σχήματα του μελωδικού hard rock, με πλήθος επιτυχιών, και πάμπολλους fans. Τις ερωτήσεις μας έχει αναλάβει να απαντήσει ένα από τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας, ο ελληνικής καταγωγής, Κώστας Ζαφειρίου (drums), με τον οποίο συζητήσαμε καθόλη τη διάρκεια της συνέντευξης στα ελληνικά, παρόλο που γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει ακόμα στη Γερμανία.
Καλησπέρα Κώστα! Σε τι φάση σε πετυχαίνω;
Καλησπέρα Στέφανε! Είμαι σε περίοδο προετοιμασίας ενός νέου project που έχουμε με τον Dennis Ward (Pink Cream 69- μπάσο), που θα ονομάζεται Unisonic. Στην κιθάρα θα είναι ο Mandy Meyer από την Ελβετία (ex-Krokus, ex-Gotthard, ex-Asia) και στα φωνητικά o Michael Kiske (ex- Helloween, Supared, solo)! Θα παίξουμε και live. Έχουμε ήδη κλείσει τρία warm-up shows! H πρώτη μεγάλη εμφάνισή μας θα είναι στις 12 Ιουνίου στο Sweden Rock, και όπως καταλαβαίνεις κάνουμε συνεχώς πρόβες.
Πριν λίγους μήνες, κυκλοφορήσατε με τους Pink Cream 69 το εξαιρετικό “Live In Karlsruhe”. Πως πάει στην αγορά;
Καλά πήγε. Από ότι μας είπε η εταιρεία τουλάχιστον πάει πολύ καλά. Νούμερα δεν ξέρω να σου πω, αλλά όσο είναι ευχαριστημένοι στη Frontiers Records, είμαστε και εμείς. Οι πωλήσεις μοιράζονται φυσικά γιατί βγάλαμε και διπλό DVD πέρα από το διπλό cd, αλλά όλα πάνε καλά.
Να φανταστώ πως επιλέξατε το Karlsruhe επειδή είναι και η έδρα της μπάντας εκεί;
Ε, βέβαια. Όταν είσαι στην περιοχή σου, στο “σπίτι” σου, και παίζεις είναι πάντα κάτι το ιδιαίτερο σα γεγονός.
Το setlist του δίσκου, είναι ακριβώς αυτό που παίζατε σε όλη την περιοδεία, ή έγιναν αλλαγές λόγω της ηχογράφησης;
Κοίτα τα setlist μας, μοιάζουν γενικά μεταξύ τους. Έχουμε ούτως ή άλλως ένα κορμό με 10-12 κλασσικά τραγούδια που παίζουμε σε κάθε συναυλία, γιατί αυτά είναι κυρίως που ξέρει και ζητάει ο κόσμος. Τα υπόλοιπα μετά τα συζητάμε. Ο καθένας λέει την άποψή του και καταλήγουμε στο τι θα παίξουμε τελικά. Άλλωστε έχουμε δημοκρατία στη μπάντα. Φυσικά στο Karlsruhe κοιτάξαμε να κάνουμε full headliner’s show, παίξαμε πάνω από μιάμιση ώρα και όλα τα κομμάτια μπήκαν στο live.
Είναι γεγονός ότι στις ζωντανές σας εμφανίσεις υπάρχει πολύ κέφι στο κοινό. Πως το καταφέρνετε κάτι τέτοιο, τόσο εύκολα;
Δύσκολη ερώτηση. Ίσως να συμβαίνει αυτό επειδή αγαπάμε τη μουσική που παίζουμε και δεν το νιώθουμε σαν επάγγελμα, ή σαν υποχρέωση. Και φυσικά όταν έχεις και ο ίδιος κέφι το μεταδίδεις και στους ακροατές. Αν παίζαμε ένα άλλο είδος που δε μας άρεσε θα ήταν πιο δύσκολο να κάνουμε το κοινό να διασκεδάσει. Αυτό βέβαια είναι ένα πράγμα που δεν το σκεφτόμαστε ιδιαίτερα. Δεν το προετοιμάζουμε δηλαδή. Μας βγαίνει φυσικά το ότι όταν θα βγούμε στη σκηνή θα περάσουμε καλά. Το να κάθεσαι σε μια καρέκλα μπορείς να το κάνεις και στο studio, ή στην πρόβα. Από τη στιγμή κιόλας που ο κόσμος πληρώνει κάποια χρήματα για να μας δει live, πρέπει και εμείς από την πλευρά μας να του προσφέρουμε κάτι. Αλλά αυτό το έχει ο καθένας στο μυαλό του, δεν το έχουμε συζητήσει ποτέ για το πώς θα εμφανιζόμαστε στις συναυλίες μας.
Οι πετυχημένες διασκευές, γενικά, είναι ένα σήμα κατατεθέν των Pink Cream 69. Για παράδειγμα στο “Live In Karlsruhe” έχετε κάνει μια μίξη του So Lonely των Police με το No Woman No Cry του Bob Marley. Φαντάζομαι πως οι επιλογές κάθε φορά θα είναι πάρα πολλές!
Ναι, γενικά μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έχουμε μαζέψει πολλά κομμάτια. Από τις πρώτες κιόλας μέρες, πριν καν βγει ο πρώτος μας δίσκος με τον Andi (σ.σ. Deris) ακόμα στα φωνητικά, επειδή δεν είχαμε αρκετές δικές μας συνθέσεις, κάναμε πολλές διασκευές. Και αυτό μας έμεινε από τότε, όταν εμφανιζόμαστε ζωντανά να έχουμε στο encore μια ή δύο διασκευές. Αυτό στην ουσία σηματοδοτεί ένα party για το κοινό, αλλά και για εμάς. Διότι όταν παίζουμε ξένα κομμάτια δεν είμαστε τόσο προσεκτικοί στο να μην κάνουμε λάθος, όπως κάνουμε στα δικά μας. Είμαστε πιο αυθόρμητοι και οι ακροατές το καταλαβαίνουν και το διασκεδάζουν και αυτοί με την ψυχή τους.
Πως διαλέγετε κάθε φορά ποια θα ηχογραφήσετε;
Συνήθως το κουβεντιάζουμε. Το “So Lonely” βέβαια το έχουμε πολλά χρόνια ενταγμένο στο encore μας και αποφασίσαμε πως στο Karlsruhe θα είναι και η τελευταία φορά που το παίζουμε. Από την επόμενη περιοδεία θα ετοιμάσουμε κάποια άλλη διασκευή.
Με το προηγούμενο studio album σας (σ.σ. “In10sity”) φτάσατε αισίως στους δέκα δίσκους, ενώ σα σχήμα κλείσατε τα 20 χρόνια. Πιστεύεις πως έχετε καταφέρει όλα αυτά που θέλατε μέσα σε αυτό το διάστημα;
Κοίτα, τα καταφέραμε όλα πέραν του να γίνουμε πλούσιοι. Από εκεί και πέρα είμαστε μαζί 20 ολόκληρα χρόνια, αλλάξαμε μονάχα μία φορά κάποιο μέλος και δε μαλώσαμε ποτέ ούτε για λεφτά ούτε για μουσική. Μετά από τόσο διάστημα εξακολουθούμε να είμαστε όλοι καλά φιλαράκια. Έχουμε γυρίσει όλο τον κόσμο μαζί και έχουμε περάσει εκπληκτικά και ευχαριστούμε το Θεό που είχαμε τη δυνατότητα να ζήσουμε αυτή τη ζωή. Και στα πάνω και στα κάτω μείναμε μαζί. Ακόμα και όταν βγάλαμε τα “Change” και “Food for Thought” που δεν πήγαν καθόλου καλά, πάλι δε μαλώσαμε! Απλώς παραδεχτήκαμε πως περνούσαμε μια δύσκολη περίοδο σα συγκρότημα, και είχαμε πίστη πως θα έρθουν καλύτερα χρόνια. Και όντως ήρθαν και είμαι πολύ περήφανος για αυτό. Εκτός λοιπόν από τα πολλά λεφτά, τα καταφέραμε όλα και σαν καλλιτέχνες, αλλά και σαν μια παρέα φίλων που παίζουν μαζί τη μουσική που τους αρέσει. Μπορεί αυτό να είναι και η αιτία για το κέφι που έχουμε στις συναυλίες, γιατί πάνω από όλα είμαστε ευχαριστημένοι με τους εαυτούς μας.
Μιας και το ανέφερες λοιπόν, αν εξαιρέσουμε τη φυγή του Andi Deris, είστε ένα συγκρότημα το οποίο δεν απασχολεί ιδιαίτερα τον κόσμο με τις όποιες εσωτερικές τριβές του. Αλήθεια, δε μαλώνετε ποτέ, ή το κάνετε και δε βγαίνει προς τα έξω;
Να σου πω την αλήθεια δε έχει τύχει να μαλώσουμε! Εγώ για παράδειγμα για να διαπληκτιστώ με κάποιον θα πρέπει να υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος και να είμαι νευριασμένος. Βέβαια σα συγκρότημα συναντιόμαστε και εκτός πρόβας μερικές φορές το χρόνο και συζητάμε για οτιδήποτε αφορά τους Pink Cream 69, οπότε βοηθάει και αυτό. Ο καθένας είναι ελεύθερος να πει τη γνώμη του και φυσικά σε περίπτωση διαφωνίας καθόμαστε και κουβεντιάζουμε για να βρεθεί λύση. Όπως είπα νωρίτερα έχουμε δημοκρατία στις τάξεις της μπάντας και όλοι έχουν τις απόψεις τους. Ακόμα και στην περίπτωση του Uwe (σ.σ. Reitenauer- κιθάρα) που ήρθε πολύ αργότερα στο συγκρότημα δεν τον αντιμετωπίσαμε ως τον “νέο” που δε μπορεί να εκφέρει γνώμη. Σεβόμαστε τον εαυτό μας σα χαρακτήρες και σαν μουσικοί και δεν υπάρχει χώρος για αψιμαχίες.
Ποια περίοδο θα ξεχώριζες από την καριέρα σου;
Νομίζω τα πρώτα 4 χρόνια των Pink Cream 69, από το 1989 έως και το 1993 συγκεκριμένα, όπου έγιναν απίστευτα πράγματα. Ήταν φυσικά και τα χρόνια που η μουσική που παίζουμε ήταν στη μόδα και για αυτό η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκλονιστική. Η Sony τότε είχε φροντίσει να μας βάλει support στους White Lion, στους Europe και σε άλλα μεγάλα συγκροτήματα, ενώ λίγο αργότερα κάναμε και τα δικά μας headlining tour. Πραγματικά κάναμε πάρα πολλά πράγματα εκείνη την περίοδο. Ήταν θα έλεγα τα πιο έντονα χρόνια του σχήματος, γιατί ζούσαμε και αναπνέαμε για τη μουσική, καθώς ήμασταν μικροί ακόμα, στα 20 περίπου. Βέβαια και η κάθε φάση της καριέρας μας είχε κάτι το ξεχωριστό. Όταν για παράδειγμα καταφέραμε το ’98 να ανεβάσουμε πάλι το συγκρότημα, ήταν ιδιαίτερα σημαντική στιγμή.
Αγαπημένο κομμάτι από όλη αυτήν την πορεία;
Θα έλεγα ένα τραγούδι από το δεύτερο δίσκο μας (σ.σ. “One Size Fits All”) το “Livin’ My Life For You”, που σε εκείνη τη φάση που ήμασταν, μετά από περιοδείες και έχοντας πλέον μεγάλη αυτοπεποίθηση, αντιπροσώπευε πλήρως τη μουσική μας ταυτότητα. Παρόλα αυτά υπάρχει και ένα άλλο, επτά περίπου χρόνια μετά, αφότου είχαν προηγηθεί τα πιο μέτρια album μας, όπου είχαμε αλλάξει το στυλ μας, το οποίο προέρχεται από τον “back to the roots” δίσκο μας, το “Electrified”. Μιλάω για το πρώτο κομμάτι, το “Shame”, ένα πολύ μελωδικό τραγούδι που έδειξε όλες τις δυνατότητές μας και μας έφερε πάλι πίσω στην επιτυχία. Το συγκεκριμένο το αγάπησε πολύ γρήγορα ο κόσμος και μέχρι και σήμερα δεν υπάρχει συναυλία που να μη το παίζουμε. Να φανταστείς άμα περάσει καμιά ώρα και δεν το έχουμε ακόμα παίξει, αρχίζει το κοινό να το ζητάει επίμονα.
Σπίτι σου γενικά, τι μουσική ακούς;
Ακούω γενικά πολύ μουσική. Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο τρένο, στο αεροπλάνο. Παντού! Αυτό όμως που έχω παρατηρήσει είναι το ότι ενώ εγώ έχω σα ρίζες το μελωδικό hard rock, σπάνια θα ακούσω κάποια από τις πιο σύγχρονες μπάντες αυτού του είδους. Συνήθως επιλέγω τις παλαιότερες. Από πιο πρόσφατα σχήματα θα προτιμήσω δηλαδή τον σχετικά πιο σκληρό ήχο. Ένα συγκρότημα που παρακολουθώ από τον πρώτο κιόλας δίσκο τους είναι οι Linkin Park για παράδειγμα. Επίσης μου αρέσουν πολύ οι Rammstein, ενώ είμαι fan των The Cult και των Queensryche. Φυσικά ακολουθώ και τα κλασσικά ακούσματα. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλουν νέο album οι Judas Priest, ή οι Iron Maiden και να μην το αγοράσω. Γιατί με αυτά μεγάλωσα και ακόμα με ενδιαφέρουν. Για ένα διάστημα πάντως άκουγα Killswitch Engage, As I Lay Dying, Slipknot και διάφορα άλλα τέτοια, ενώ για μια περίοδο είχα κολλήσει με το industrial και κυρίως με Nine Inch Nails και Ministry. Περνάω γενικά φάσεις στα ακούσματά μου, αλλά σε γενικές γραμμές ακούω τα πάντα.
Υπάρχει νέα δουλειά στα σκαριά για τους Pink Cream 69;
Πριν μερικές εβδομάδες που συναντηθήκαμε με τους υπόλοιπους, αποφασίσαμε πως όσο εγώ και ο Dennis θα ασχολούμαστε με τους Unιsonic, οι υπόλοιποι θα γράφουν κομμάτια για τους Pink Cream. Ήδη κάνουν πρόβες και έχουν κάποια demo για τον επόμενο δίσκο. Εντάξει, είναι λογικό το project να τρώει αρκετό χρόνο από τον Dennis και εμένα, αλλά δεν έχει σχέση με το χρονοδιάγραμμα του συγκροτήματος. Δεν είναι άλλωστε ότι τους παρατάμε ή κάτι τέτοιο. Απλώς κάνουμε κάτι διαφορετικό, όπως και ο David (σ.σ. Readman- φωνητικά) που κατά καιρούς έχει συνεργαστεί με διάφορα σχήματα.
Άρα πότε να υπολογίζουμε το νέο δίσκο;
Πιστεύω πως μέχρι τα μέσα της επόμενης χρονιάς θα έχει κυκλοφορήσει.
Μάλιστα. Στο μεσοδιάστημα θα υπάρξει κάποια live εμφάνιση των Pink Cream 69;
Έχουμε ήδη κλείσει δύο συναυλίες για το Σεπτέμβρη. Μόλις γυρίσω από τις διακοπές μου στην Ελλάδα, παίζουμε σε ένα φεστιβάλ στο Λουξεμβούργο και μετά στη Γαλλία. Επίσης έχουμε κλείσει και ένα show για τον Οκτώβριο στη Γερμανία, μαζί με τους Gotthard. Δε θέλουμε λόγω του project να μπει το συγκρότημα στον πάγο. Άπαξ και μας καλεί κάποιος για live και ευνοούν οι συνθήκες, εννοείται πως πάμε.
Είπες θα έρθεις για διακοπές στην Ελλάδα. Έρχεσαι συχνά; Έχεις κρατήσει δηλαδή τις επαφές σου;
Φυσικά! Έρχομαι κάθε χρόνο. Οι γονείς μου γύρισαν από τη Γερμανία μόνιμα το ’91 και έμεινα πίσω εγώ με τον αδερφό μου, αλλά κάθε καλοκαίρι παίρνω μαζί μου τη γυναίκα και τις δύο κόρες μου και παραθερίζουμε στην Ελλάδα. Το χωριό μου είναι ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη και την Καβάλα. Γενικά φροντίζω να διατηρώ δυνατές τις ρίζες μου, παρόλο που γεννήθηκα και μεγάλωσα στο εξωτερικό. Πριν πεθάνει ο πατέρας μου, τέσσερα χρόνια πριν, ερχόμουν να φανταστείς 3-4 φορές το χρόνο. Είμαστε και μεγάλη οικογένεια. Ξαδέρφια, θείοι, θείες, είναι όλοι Ελλάδα. Έχω και πολύ καλούς φίλους εκεί και παρόλο που τους επισκέπτομαι μονάχα τα καλοκαίρια, είναι λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα. Το μόνο πρόβλημα είναι πως τα παιδία μου δε μιλούν ελληνικά, γιατί και η γυναίκα μου όπως καταλαβαίνεις δεν είναι ελληνίδα, ενώ εμένα μου λείπουν πολλές φορές λέξεις. Φαίνεται άλλωστε και από την προφορά μου. Η πρώτη όμως μέρα που φτάσω στην Ελλάδα, με την τελευταία, έχει τεράστια διαφορά! Βρίσκω ευκαιρία και κάνω όλη την ώρα εξάσκηση στη γλώσσα, γιατί όταν είμαι στη Γερμανία, μόνο όταν μιλάω μέσω τηλεφώνου με τη μητέρα μου, μιλάω ελληνικά.
Στην υπόλοιπη μπάντα έχεις προσπαθήσει να μάθεις καμία ελληνική λέξη;
Μπα, όχι. Είναι πολύ δύσκολα για αυτούς.
Για συναυλία όμως έχετε έρθει μονάχα μία φορά. Πως και έτσι; Νομίζω πως έχετε κοινό που σας στηρίζει.
Δεν είμαστε και καμιά τεράστια μπάντα. Παίζουμε ένα είδος μεν που το αγαπάνε πολλοί, αλλά για να βρεις ένα σοβαρό promoter για να σε κλείσει είναι δύσκολο, γιατί είναι αρκετά τα έξοδα. Ξέρεις πόσες φορές μας έχουν καλέσει διάφοροι ψευτο- επαγγελματίες για να μας κλείσουν; Ενώ έχουμε συμφωνήσει για όλα, όταν έρχεται η στιγμή να στείλουν τα λεφτά, βρίσκουν δικαιολογίες και καθυστερούν, με αποτέλεσμα να ακυρώνουμε. Υπήρξε και μια πιθανότητα να ερχόμασταν μέσα στο Μάιο, αλλά πάλι υπήρξαν κολλήματα. Πάντως θα ξαναπαίξουμε στην Ελλάδα, αυτό είναι σίγουρο. Άλλωστε πολύς κόσμος μας το ζητάει. Αρκεί να βρεθεί βέβαια η σωστή ευκαιρία, γιατί είμαστε γενικά πολυάσχολοι άνθρωποι. Το θέλουμε όμως πολύ.
Οκ, σε ευχαριστώ για το χρόνο σου Κώστα. Καλή επιτυχία με το νέο project.
Και εγώ σε ευχαριστώ, Στέφανε. Να’ σαι καλά.
370 
