Το ελληνόφωνο punk στιγμάτισε μια εποχή. Στην εφηβεία του, το πρόλαβε στην παρακμή και το τέλος του, αλλά έτσι μεγάλωσε. Τώρα, δύο άνθρωποι κομμάτι εκείνης της εποχής είναι και κομμάτι των ANFO και θα συναντήσουν την Πέμπτη 20 Μαρτίου στο Gagarin, το παρελθόν ζωγραφισμένο στα πρόσωπα των Stress. Για αυτό, ο Δημήτρης Μαρσέλος απευθύνει το λόγο στο Σωτήρη Θεοχάρη (κιθάρα/ φωνή) και μαζί σας ξεβουλώνει τα αυτιά του.
Καλησπέρα, Σωτήρη και σε ευχαριστώ για το χρόνο σου! Νέα σελίδα στη μουσική σου ιστορία με τους ΑΝFO. Αρχικά είναι; Τι σημαίνουν; Ποιοι είναι οι ANFO;
ANFO (Ammonium Nitrate/ Fuel Oil) είναι οι ονομασία ενός εκρηκτικού που λόγω της ευκολίας κατασκευής, αλλά και των απλών και πολύ φτηνών συστατικών του, χρησιμοποιείται στα λατομία και έχει χρησιμοποιηθεί επίσης από σχεδόν όλα τα αντάρτικα πόλης για την κατασκευή χαρούμενων πυροτεχνημάτων, την ανακαίνιση τραπεζών, την αποπαρασίτωση και την μυοκτονία κυβερνητικών κτηρίων, την απολύμανση χοιροστασίων, την εκτόξευση διαπλεκόμενων ευγενών επενδυτών στο διάστημα κλπ. Φυσικά εμείς εμπνευστήκαμε από τα λατομία… Όμως εξ αρχής, αφού είχαμε διαλέξει το όνομα της μπάντας, μας άρεσε επίσης η ιδέα ότι μπορεί τα αρχικά αυτά να γίνουν παιχνίδι και διαφορετική ερμηνεία, όπως πχ Anti Nazi Folk Orchestra, Austerity Nipples For Orphans, All New Free Orgasms, Anonymous Neanderthal Fart Organization κλπ κλπ. Ήδη διάφοροι φίλοι της μπάντας έχουν κάνει διάφορες τέτοιες διατυπώσεις.
Οι ANFO είναι οι:
Σωτήρης Θεοχάρης (φωνή, στίχο, κιθάρα):
Ξεκίνησε από τους “ΑΔΙΕΞΟΔΟ” το 1983. Στη συνέχεια η διαδρομή του στην ελληνική rock n roll σκηνή περιλαμβάνει τους: “Στάχτες”, “Σπυριδούλα”, “Ηχογλυκαιμία” και “NoMind”.
Νίκος Χαραλαμπόπουλος – “Τσουλούφις” (μπάσο, φωνητικά):
Ξεκίνησε και αυτός από τους “ΑΔΙΕΞΟΔΟ” , ενώ αργότερα βρέθηκε στους “Deus Ex Machina”, “No Logo”, και “Bad Luck Souls”.
Φώτης Πατίκας (κιθάρα, φωνητικά):
Ξεκίνησε παίζοντας στους “Lost Meanings”. Στη συνέχεια τον συναντάμε στους “My Turn” και στους “Censored Sound”. Ταυτόχρονα εκδίδει το fanzine “Take your Shot” καθώς και διάφορα άλλα fanzine και DIY έντυπα.
Γιώργος Χλωρός (τύμπανα):
Ξεκίνησε από διάφορα γκρουπ της Πάτρας. Η συνέχεια τον έφερε στους “NoMind”, ενώ παράλληλα συνεργάστηκε με τους “Dustbowl”, τους “Snails” και τους “Muddy Trail”. Αρθρογραφεί στο ηλεκτρονικό μουσικό περιοδικό “Wild Thing”.
Παρέα σου έχεις και τον Νίκο και έτσι, αναβιώνετε εν μέρη, την περίοδο των ΑΔΙΕΞΟΔΟ. Τι συνδέει το τότε με το τώρα;
Καμία αναβίωση! Οι “ΑΔΙΕΞΟΔΟ” σίγουρα για μένα, για τον Νίκο, αλλά και για κάθε έναν που πέρασε από τους “ΑΔΙΕΞΟΔΟ”, είναι ορόσημο και σε συνδυασμό με την εποχή, την ηλικία που ήμασταν και την στάση της μπάντας, έχει διαμορφώσει ένα μεγάλο κομμάτι του χαρακτήρα μας και έχει επηρεάσει τον τρόπο έκφρασης μας και την δημιουργικότητα μας, από τη γένεση τους στην ουσία. Μετά τους “ΑΔΙΕΞΟΔΟ”, κανείς μας δεν ήταν πια ίδιος και σίγουρα οι ζωές μας κουβάλησαν μέχρι σήμερα τα μεταλλαγμένα γονίδια αυτής της εμπειρίας. Γιατί οι “ΑΔΙΕΞΟΔΟ” και ο συνολικός τρόπος ζωής της εφηβείας μας ήταν συγκλονιστική εμπειρία που συν τοις άλλοις μας έδεσαν και μεταξύ μας, καθώς συνδιαμορφωθήκαμε. Μεγαλώσαμε μέσα και μαζί με τους “ΑΔΙΕΞΟΔΟ”. Στην πραγματικότητα φτιάξαμε από κοινού, έναν ήχο, έναν λόγο και μια στάση ζωής, που ξήλωσε μεγάλα κομμάτια υπερεγώ, μηδένισε αξίες και μας έδωσε την ευκαιρία να ελευθερωθούμε, κατά κάποιο τρόπο, από την αποδοχή τετελεσμένων και από την υποταγή στο συνηθισμένο, να σεβαστούμε τη διαφορά και να γίνουμε αμφισβητίες κάθε εξουσίας, ακόμη και της ίδιας της “ροκ ν ρολ εξουσίας”. Αυτό έχει καταγραφεί στα γονίδια μας ανεξίτηλα πλέον, καλώς ή κακώς. Καμία αναβίωση λοιπόν! Δεν πρέπει να υπάρχουν παρεξηγήσεις, με τον Νίκο μας συνδέει άρρηκτα αυτή η αδερφική σχέση “καταγωγής”, αλλά οι “ΑΔΙΕΞΟΔΟ”, ήταν εγώ, ο Νίκος, ο Μήτσος, ο Γιάννης και όλα τα προηγούμενα μέλη που πέρασαν ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΤΟΤΕ. Η ζωή συμβαίνει όμως εδώ και τώρα και οι ANFO, είναι αυτό που, τώρα και εδώ, δημιουργούν ο Σωτήρης, ο Νίκος, ο Γιώργος και ο Φώτης. Ούτε υπάρχει αντιστοιχία εποχών, μάλιστα θα έλεγα πως σήμερα μάλιστα είμαστε σε σκληρότερες εποχές. Εξ άλλου ο Γιώργος και ο Φώτης έχουν τις δικές τους καταβολές και σε αυτή την μπάντα εκφραζόμαστε και οι τέσσερις με ομοφωνία. Η μόνη σύνδεση είναι το γενικότερο πνεύμα αντίστασης και αμφισβήτησης που όμως είναι το συνολικό γνώρισμα των περισσοτέρων μουσικών της ελληνικής σκηνής.
Παρθενικό ΕΡ, που μας κάνει να πιστεύουμε πως αυτό το σχήμα έχει να προσφέρει πολλά στο χώρο. Πες μου δυο λόγια για την ιδέα πίσω από αυτό!
Το EP είναι η στιγμιαία καταγραφή των τριών πρώτων μηνών, θέλαμε να αποτυπώσουμε μερικές από τις συνθέσεις, φρέσκες και με την ορμή και την χαρά που είχαν, πριν φθαρούν και επιλέξαμε τις πιο έτοιμες. Γενικά αυτό έχουμε και ως αντίληψη για το πότε και πως θέλουμε να δισκογραφούμε. Η παγίδα είναι πως οι περισσότεροι μουσικοί έχουν την τάση να ψάχνουν εξαντλητικά μια ιδέα και την “τελειοποιούν”, αδιάκοπα. Το αποτέλεσμα είναι η ψευδαίσθηση πως “δεν είναι ακόμη έτοιμο” και τελικά καταλήγει να χάνεται η αυθεντικότητα και η πηγαία ιδέα όταν πια εξαντληθεί και κουραστεί η μπάντα να βελτιώνει το ίδιο υλικό. Πολλές φορές εξ αιτίας αυτού δεν έρχεται καν η ποθητή στιγμή που “είναι έτοιμο”. Γενικότερα εάν πέσει κάποιος σε αυτήν την παγίδα η “στιγμή” δεν έρχεται ποτέ. Όμως αυτό είναι καταστροφικό για την δημιουργία γιατί εξαλείφει στην ουσία την ζωντάνια και την “αλήθεια” που περιέχει. Εμείς επιλέξαμε και επιλέγουμε να βγούμε έξω από αυτόν ατέρμονα βρόγχο, να ξεφύγουμε από αυτήν την παγίδα και έτσι αφήσαμε τον Γιώργο Παυλίδη, τον παραγωγό του EP, να αποφασίσει το “πότε”. Ηχογραφήσαμε λοιπόν τα 4 κομμάτια του EP στο στούντιο Ηχοβρύχιο, τον Μάιο του 2013, την παραγωγή έκανε ο Γιώργος Παυλίδης, το Mastering o Σταμάτης Φουσέκης και η συνεργασία B-otherside, Scarecrow Records και Punk.gr ανέλαβε την κυκλοφορία του βινυλίου. Εκ πεποιθήσεως μας για την ελεύθερη διάδοση της μουσικής (αλλά και της τέχνης και της γνώσης γενικότερα), όλο το EP είναι διαθέσιμο για δωρεάν κατέβασμα από το site της μπάντας anfoband.com.
Στο εξώφυλλο ένα μάτσο σπίρτα και έμβλημα σας ένας αυτοπυροδοτούμενος δυναμίτης. Υπάρχει κάποια κρυμμένη φωτιά που θα ήθελες να δεις να ανάβει;
Τη φωτογραφία του εξωφύλλου την επιλέξαμε ακριβώς για τους συνειρμικούς συμβολισμούς που δημιουργεί σε όσους αντιλαμβάνονται την εύφλεκτη κατάσταση της κοινωνίας σήμερα, ειδικά στη χώρα μας και μας την παραχώρησε μία πολύ νέα και ταλαντούχα φωτογράφος, η Αθηνά Κατσουλιέρη. Ένα μάτσο κοινά και συνηθισμένα σπίρτα, άτακτα πεσμένα, μπορούν ανά πάσα στιγμή να αποτελέσουν την αρχή μιας πυρκαγιάς. Η κατάσταση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια μοιάζει πολύ με αυτό. Ο αυτοπυροδοτούμενος δυναμίτης, είναι η μασκότ της μπάντας και την έφτιαξε ο φίλος κομίστας Stef, είναι η χιουμοριστική, αλλά και ταυτόχρονα πολύ μελαγχολική απεικόνιση του σχεδόν διπολικού, απεγνωσμένου, οργισμένου, ικανού για όλα και ταυτόχρονα για τίποτα, ανθρώπου που ανάβει το ίδιο του το φιτίλι για να εκραγεί στα μούτρα μιας παρακμάζουσας κοινωνίας.
Οι στίχοι είναι πολιτικο-κοινωνικοί, όπως ο καθένας θα φανταζόταν και θίγει ξανά το θέμα του ταξικού πολέμου. Είναι το garage και το punk μια έμμεση “επίθεση” στο κατεστημένο;
Η επίθεση στο κατεστημένο σήμερα δεν είναι πια θέμα “φόρμας”, ούτως η άλλως η “επαναστατικότητα” σε ότι είχε να δώσει το garage ή το punk, τελείωσε με την “ένταξη” και την “καθιέρωση” τους στη βιομηχανία της τέχνης. Γενικότερα η καινοτομία μιας “φόρμας” στην τέχνη, διαρκεί χρονικά πολύ λίγο, μέχρι να γίνει «ρεύμα» και τελικά χάσει την αρχική πρωτοτυπία της. Ο “ριζοσπαστισμός” όμως, η ταξική συνείδηση και η στάση ζωής που εισήγαγαν αυτές οι φόρμες στην τέχνη έχει διαχυθεί πλέον και αυτό είναι και το θετικό στοιχείο. Σημαντικό είναι πως πολύ άνθρωποι που δημιουργούν με εντελώς διαφορετικές φόρμες από αυτές έχουν εμπνευστεί από το πνεύμα αυτό και επιτίθενται στο κατεστημένο. Εμείς χρησιμοποιούμε αυτές τις φόρμες γιατί είναι οι δικές μας, είναι η φυσική μας προέκταση, συμβάλαμε στην δημιουργία τους, αλλά είμαι βέβαιος πως αν αύριο το πρωί αποφασίζαμε να χρησιμοποιήσουμε ως εκφραστική φόρμα πχ την disco ή την κλασική μουσική δωματίου, πάλι επιθετικά απέναντι στο κατεστημένο θα το κάναμε, ακριβώς γιατί έχουμε αυτή την στάση ζωής και αυτή την ταξική συνείδηση.
Επίσης, τα βάζεις και με τους hipsters. Τι είναι τελικά, μόδα, φαινόμενο ή μάστιγα;
Η χειρότερη καταναλωτική και ύπουλη μόδα που έχει εφεύρει έως σήμερα ο νεοφιλελευθερισμός. Η μόδα του ευνουχισμού της δημιουργικότητας και της αντικατάστασης της με την ανακύκλωση παλαιών ιδεολογημάτων. Η επικίνδυνη μόδα της αποδοχής θεωριών και αστικών μυθολογιών του παρελθόντος, μόνο και μόνο επειδή μοιάζουν σήμερα πρωτότυπες και επειδή είναι “cool” το να είσαι ο πρώτος που τις ξεθάβει. Η μόδα του πειθήνιου, απολιτίκ, συμβιβασμού, της αναγωγής όλων των προβλημάτων στη σφαίρα της “συνωμοσίας” που καλύπτεται από “συνωμοσίες”, επιπέδου σκουπιδιών και φάρσας από το διαδίκτυο. Ακόμα και ο ίδιος ο χιπστεριμός είναι μια σκόπιμη παρερμηνεία και ανακύκλωση του προ-Beatnik όρου hipster, που ήταν ένα κίνημα που όταν εμφανίστηκε στα τέλη των 40ς αρχές 50ς αποτελούσε ένα προοδευτικό ρεύμα. Το ζήτημα δεν είναι φυσικά το dress code, που στην τελική είναι θέμα γούστου. Εννοείται πως δε μας αφορά αυτό. Το ζήτημα είναι η εισαγωγή μιας δήθεν νέας πολιτικής ορθότητας και ενός “νεοαναχωρητισμού”, στη νοοτροπία των ανθρώπων και ο πλήρης αποπροσανατολισμός τους από την στυγνή πραγματικότητα της “νέας τάξης των πραγμάτων”. Στα πλαίσια της ανασκαφής ιδεών και τέχνης, “πολύ πριν γίνουν cool”, χωράνε τεχνηέντως τα πάντα, από ξεχασμένες θρησκείες και “έργα τέχνης”, μέχρι και θεωρίες όπως πχ ναζισμός, ή ο ρατσισμός κλπ. Και φυσικά η επικίνδυνη, για κάθε σύστημα, εφηβική πείνα για την αναζήτηση του νέου και συνεπώς και η ίδια η εφεύρεση του νέου και του καινοφανούς, υποκαθίσταται με την στείρα επιστροφή στο παρελθόν, την παράδοση, το δήθεν νοσταλγικό. Πόσο βολικό για την εξουσία και την κατανάλωση. Επιπλέον πόσο εύκολα ποδηγετείτε το fashion victim (που νομίζει βέβαια πως είναι εκτός μόδας) στο να επιλέγει τα πάντα στη ζωή του αξιολογώντας τα με την εντελώς εγωκεντρική και τελικά βαθιά αντικοινωνική βάση του αν τα ανακάλυψε “πριν γίνουν cool”. Κάπως έτσι έγιναν “cool” οι δωδεκαθεϊστές, οι οπαδοί της θεωρίας των ΕΛ, οι χρυσαυγίτες και οι απολιτίκ τσιχλοξεκολητές ατενίστας.
Τι σχέδια έχουν οι ANFO για το μέλλον;
Κατ αρχήν να κάνουμε συναυλίες. Απολαμβάνουμε πάνω απ όλα το να παίζουμε ζωντανά και να μοιραζόμαστε τη μουσική μας και τα λόγια μας σε πραγματικό χρόνο με τον κόσμο. Ελπίζουμε να παίξουμε σε μερικά live πέρα από την Αθήνα. Δημιουργικά βρισκόμαστε κοντά στην κρίσιμη μάζα υλικού, σχεδόν έτοιμου, για ένα κανονικό LP και αυτό τον καιρό γράφουμε τα τελευταία από τα περίπου 10 καινούργια κομμάτια που θα το αποτελέσουν. Το κάνουμε χαλαρά και είναι πιθανόν τον επόμενο χρόνο περίπου τέτοια εποχή να είναι στα ράφια το LP μας.
Βρέθηκες και εσύ, παρέα με το Νίκο και το Γιώργο στο νταβαντούρι των Last Drive. Ήταν μια άτυπη συνένωση των ΑΔΙΕΞΟΔΟ εκεί. Ένιωσες νοσταλγία;
Όχι και Όχι! Οι “ΑΔΙΕΞΟΔΟ”, ως μέλη, είναι ούτως η άλλως κατά κάποιο τρόπο πνευματικά συνδεδεμένοι μεταξύ τους και αυτό υπερβαίνει το αν βρίσκονται ή όχι στον ίδιο χώρο ταυτόχρονα, αλλά ούτε άτυπη, ούτε τυπική συνένωση ήταν. Ως “νταβαντούρι” ήταν μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει, ή έχω συμμετάσχει, ήταν μια συνεύρεση ενός έντιμου και καθοριστικού κομματιού του ελληνικού ροκ ν ρολ, όλων σχεδόν των γενεών και μια συγκλονιστική εμπειρία. Ξεπέρασε ούτως ή άλλως και τους ίδιους τους Last Drive, αλλά και την έννοια της “συναυλίας”. Ήταν πολύ παραπάνω από αυτό, ήταν από κάθε πλευρά μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχών και μια δυνατή κλοτσιά στα αρχίδια όλων αυτών των αρχιδιών που καπηλεύτηκαν τον όρο ελληνικό ροκ και ασέλγησαν “έντεχνα” πάνω του, κάνοντας το να μοιάζει ανύπαρκτο. Το να νιώθεις νοσταλγία, σημαίνει πως δε περνάς καλά. Σημαίνει πόνο, πίκρα και θλίψη λόγω της αδυναμίας να επιστρέψεις κάπου. Σημαίνει απωθημένο. Άλλο είναι οι γλυκές αναμνήσεις και οι αναπολήσεις που περιέχουν την αίσθηση της πληρότητας και άλλο η νοσταλγία και το απωθημένο. Υπό αυτή την έννοια σιχαίνομαι να νοσταλγώ. Αναπόλησα και θυμήθηκα, παρέα με όλους τους αυτούς τους κατά καιρούς συνοδοιπόρους, διάφορα γεγονότα και φάσεις, γέλασα και συγκινήθηκα, αλλά όλα έχουν την σωστή χωρονομική τοποθέτηση τους. Δε θα αντάλλασσα το σήμερα με καμία στιγμή στο παρελθόν όσο όμορφα και αν πέρασα. Θα ήταν πληκτικό και καταθλιπτικό, μόνο οι νεκροί ζουν στο παρελθόν. Αν ένοιωσα κάτι πραγματικά δυνατό ήταν, η απουσία και η θύμηση όσων έφυγαν δυστυχώς νέοι και η παρουσία τόσων ανθρώπων που εξακολουθούν να δημιουργούν και να περνάνε πάνω από τα δύσκολα προβλήματα της επιβίωσης κάνοντας την ζωή παιχνίδι και αυτή τη χαρά την ένιωθες διάχυτη παντού στο χώρο. Άγρια χαρά, ναι αυτό, άγρια χαρά.
Πήρες μέρος και στο ντοκιμαντέρ για την punk σκηνή μας, “Μέχρι να γίνεις ο βασιλιάς των ηλιθίων”, το οποίο ουσιαστικά βάπτισες με την ατάκα σου. Θεωρείς πως τέτοιες όμορφες κινήσεις μπορούν να κάνουν καλό στη μουσική δείχνοντας την σκληρή της πλευρά στον κόσμο;
Για το ντοκιμαντέρ αυτό θα μπορούσε κανείς, αντικειμενικά, να βρει χιλιάδες ατέλειες, λάθη, αστοχίες κλπ. Και σίγουρα έχει δεχτεί πολύ έντονη κριτική η οποία όσο είναι καλόπιστη, είναι και δημιουργική. Τα παιδιά θα μάθουν πολλά από τα λάθη τους. Όμως είμαι απέναντι στην ισοπέδωση κάθε προσπάθειας και το “θάψιμο”. Νομίζω πως τα παιδιά επιχείρησαν κάτι δύσκολο, το προσπάθησαν, το πάλεψαν, έβγαλαν ένα αποτέλεσμα που, μόνο και μόνο σαν προσπάθεια, ή σαν απόπειρα, αξίζει τον πολύ κόπο που έκαναν. Και αυτό πρέπει να τους το αναγνωρίσει ακόμη και ο πιο κακόπιστος. Μόνο καλό μπορούν να κάνουν τέτοιες κινήσεις, εξ άλλου ακόμα και όσοι διακρίνουν τα λάθη και τις παραλείψεις ωφελούνται, εάν επιχειρήσουν να κάνουν το ίδιο θα έχουν ένα μπούσουλα.
Την Πέμπτη 20 Μαρτίου, ανοίγετε τη συναυλία των STRESS στο Gagarin. Ένα κομμάτι σημαντικό του ελληνόφωνου punk. Πως αντέδρασες όταν σας προτάθηκε να πάρετε μέρος;
Με χαρά, τα παιδιά είναι φίλοι μας και οι Stress είναι θεμελιώδεις για την ελληνική σκηνή. Θα είναι μια πολύ όμορφη βραδιά.
Έχεις παίξει πολλά Live έχεις μοιραστεί και τη σκηνή με το Jello Biafra. Ποια ήταν η σημαντικότερη συναυλιακή σου στιγμή και ποια η πιο απογοητευτική;
Ειλικρινά δε μπορώ να κάνω τέτοιους διαχωρισμούς. Κάθε φορά που πατάς στη σκηνή, είναι μια άλλη στιγμή και χαίρομαι που δε έχω πατήσει ακόμη ποτέ στη σκηνή διεκπεραιωτικά και χωρίς ειλικρίνεια. Το μεγάλο πλεονέκτημα του ερασιτέχνη είναι αυτό, πατά πάντα με την ίδια λαχτάρα το σανίδι. Οι πιο απογοητευτικές στιγμές είναι πάντα όταν μια συναυλία αναβάλλεται, ή όταν ο ήχος είναι τόσο κακός που δεν μπορείς να παίξεις καλά, σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις είναι όμορφα. Είναι κάθε φορά άλλο και τελικά δεν είναι συγκρίσιμο. Δε έχει επίσης αναλογία σε μεγέθη χώρων, πλήθους κλπ, είναι ανάταση τα live, επικοινωνία και ομαδική ψυχοθεραπεία, είτε με μερικούς κολλητούς είτε με χιλιάδες στο ακροατήριο.
Προς τα που νομίζεις πως βαδίζει η κοινωνία μας; Θα μου κάνεις τη χάρη να κάνεις μια πρόβλεψη;
Σε ένα χαοτικό κοινωνικό κανιβαλισμό, που θα έχει εξεγέρσεις και πολύ αδικοχυμένο αίμα, χωρίς να δημιουργεί όμως “επανάσταση”, για κάποιο διάστημα. Μέχρι να δημιουργηθεί αρκετό φορτίο ταξικής συνείδησης και να εφευρεθεί η επόμενη ισορροπία η κατάσταση βαίνει σε νέους μεσαίωνες, απλά οι ταχύτητες είναι πολύ μεγαλύτερες και οι διάρκειες είναι πολύ μικρότερες σε ότι συμβαίνει. Ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός έχει μια βασική τρύπα, μπορεί να κάνει την καταστροφή του προϊόν, αν αυτό παράγει κέρδος. Αυτό είναι το τρωτό σημείο και η ελπίδα που νιώθω για την δυνατότητα τελικά οι πολλοί να ξεφορτωθούν τους κηφήνες. Ίσως αυτό να είναι η απαρχή νέων κύκλων στην εξέλιξη των κοινωνικών δομών. Πάντως για το διάστημα που θα ζήσουμε στο άμεσο μέλλον δεν είμαι ιδιαιτέρα αισιόδοξος.
Θα σκεφτόσουν ποτέ να πάρεις μέρος σε ένα από αυτά τα γνωστά μουσικά reality shows;
ΌΧΙ!
Αν σου έδινα την ευκαιρία να βάλεις ένα μήνυμα σε ένα μπουκάλι και να το πέταγες στη θάλασσα, τι θα έγραφες;
Θα το γέμιζα με βενζίνη, ένα στουπί και μερικά αδιάβροχα σπίρτα, θα έγραφα τις σχετικές οδηγίες κατασκευής και χρήσης και την εξής σημείωση για όποιον το βρει: “Αν δεν καταλαβαίνεις σε τι χρησιμεύει, δώσε τη στα παιδιά σου. Με τέτοιο γονιό είναι σίγουρο πως αυτά θα ξέρουν πολύ καλά που και πώς να το χρησιμοποιήσουν!”
910 
