FLESHTONES

Ζουν και αναπνέουν 40 λαχανιασμένα χρόνια, γεμάτα συναυλίες, 45άρια  ηχητικούς δυναμίτες, φράντζες που ανεμίζουν. Έγιναν σημείο αναφοράς και μέρος της ποπ κουλτούρας, παραμένοντας συγχρόνως καλτ και εμμονικοί. Είδαν κατάφατσα την επιτυχία και κάγχασαν. Τα βιβλία της ιστορίας θα γράφουν ότι είναι υπεύθυνοι για την διάσωση του αφτιασίδωτοι, εφηβικού, γεμάτου φρεσκάδα ροκ ν΄ρολ των ‘50s και των ‘60s, επί μισό αιώνα. Αναμένοντας τη συναυλία τους στις 5 Ιουνίου, μιλήσαμε με έναν ευπροσήγορο, ευδιάθετο και γεννημένο να σαρώνει το πάλκο νεανία, τον 60άρη Peter Zaremba, τον larger-than-life frontman των Fleshtones. Για τις απαρχές τους, την τρελή πορεία τους, τις ατέλειωτες ποσότητες ενέργειας σε χιλιάδες σκηνές από το Max’s Kansas City μέχρι τη Μαρτινίκα, για το Bachelor Party, το παρελθόν και το μέλλον του ροκ ν΄ρολ. Και για το κοκτέϊλ που τελειώνει όλα τα κοκτέϊλ, την “Γαλάζια Φάλαινα”. 

Χαίρετε, κύριε Zaremba! Συγχαρητήρια για την καινούρια σας δουλειά (“Wheel Of Talent”). Υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα που πρέπει να γνωρίζουμε πίσω από τον τίτλο; 
Ναι, φυσικά, όλοι οι τίτλοι των άλμπουμ μας έχουν κάποιο βαθύτερο νόημα. Σ΄αυτή την περίπτωση εμείς είμαστε ο “ο Τροχός του Ταλέντου” και φυσικά το lp που γυρίζει γύρω μας είναι φορτωμένο με δείγματα του ταλέντου μας ! Ταλέντο και ψυχαγωγία, ένας πολύ καλός συνδιασμός θα  μπορούσα, πράγματι, να πώ. Ο τίτλος του άλμπουμ γεννήθηκε αυθόρμητα πάνω στη σκηνή, όπως και πολλές από τις ιδέες μας. Ενώ στριφογυρνούσαμε διαρκώς και ξαφνικά στεκόμασταν ακίνητοι, “ο Τροχός του Ταλέντου”, όπως ακριβώς και στο τηλεπαιχνίδι “ο τροχός της τύχης” έδειχνε σε κάποιο μέλος της μπάντας, και τότε εκείνο έπρεπε να τραγουδήσει ή να κάνει κάτι απρόβλεπτο. Θα το δείτε!

Έχεις δηλώσει στο παρελθόν ότι μια από τις κύριες μουσικές σας επιρροές στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ήταν ένας δίσκος – συλλογή με κομμάτια του Eddie Cochran. Επίσης ότι οι Ramones σας έδωσαν την ώθηση να μην “αμφισβητείτε τον εαυτό σας” και να ακολουθείτε τα πρωτόλεια rock n’ roll ένστικτά σας μέχρι κεραίας. Νιώθεις ότι σήμερα υπάρχουν σύγχρονες μουσικές τάσεις ή κινήσεις που μπορούν, όπως λέει και ο διάσημος στίχος, να κάνουν έναν νεαρό να πάρει την κιθάρα και να παίξει (“pick up his guitar and play”); 
A, βέβαια, αυτή η διπλή συλλογή του Eddie Cochran! Ξέρεις, χάρηκα πάρα πολύ όταν τελικά ηχογραφήσαμε το “Brooklyn Sound Solution” με τον Lenny Kaye. Και του είπα ότι αν και δεν είχαμε ποτέ στην κατοχή μας ένα αντίτυπο του ‘Nuggets’, εκείνη η συλλογή του Cochran υπήρξε τεράστια επιρροή για μας πριν ακόμη σχηματιστούν οι Fleshtones. Σήμερα, χάρις στην επί μακρόν σκληρή δουλειά πολλών σημαντικών συγκροτημάτων που έχουν κρατήσει το πραγματικό rock n’ roll ζωντανό, οι νέοι έχουν στη διάθεσή τους κάθε είδους θετική μουσική επιρροή – δες όλο το πρόσφατο ενδιαφέρον στη soul, το R&B, ακόμη περισσότερο στο garage. Σήμερα είναι πραγματικά ιδανική εποχή να πάρεις μια κιθάρα και να κάνεις το δικό σου συγκρότημα!

Ως μπάντα προκύψατε μέσα από μια ιδιαίτερα ταραχώδη εποχή. Σκηνή της Νέας Υόρκης, CBGB, το punk κίνημα. Αν και εξαρχής ήταν ξεκάθαρο ότι μουσικά δεν ταιριάζατε με το κλίμα και τους ήχους της εποχής όπως οι Televison, οι Blondie ή οι Talking Heads, καταφέρατε να επιβιώσετε τόσο από τις μεταπτώσεις των προτιμήσεων του κοινού, όσο και από τις εμμονές της μουσικής βιομηχανίας, για 40 περίπου χρόνια. Υπάρχει ένα στοιχείο που να εξηγεί την μακροβιότητα των Fleshtones;
Το μυστικό της μακροβιότητάς μας είναι ότι δεν υπάρχει μυστικό. Αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Υπάρχει κάτι που να μην σου αρέσει; Και μόνο το να είσαι σ΄αυτή τη μπάντα σημαίνει διασκέδαση !  Εάν είσαι σε συγκρότημα για να βγάλεις πολλά λεφτά και να τριγυρνάς με λιμουζίνες, πιθανόν να μην κρατήσεις για καιρό. Εμείς ανεβαίνουμε στη σκηνή και περνάμε φοβερά κάθε βράδυ. Άνθρωποι απ΄όλο τον κόσμο μας ευχαριστούν γι΄αυτό που κάνουμε. Πέρα απ΄όλα, αν οι Fleshtones δεν έφτιαχναν αυτή τη μουσική ποιός θα τό’ κανε;

Marty Thau, Miles Copeland. Πες μας με λίγα λόγια με ποιόν τρόπο αυτοί οι άνθρωποι διαμόρφωσαν την ιστορία της μπάντας.
Φοβάμαι ότι λίγες μόνον κουβέντες θα αδικούσαν αυτύς τους δύο ανθρώπους. Μια και έχουμε περιορισμένο χώρο και χρόνο, θα πώ ότι ο Marty κάποτε ήταν ένας από τους βασιλιάδες του Bubble Gum και του ήχου αυτού που θα λεγόταν αργότερα Garage Rock και που στα ‘60s, ήδη από τότε κάποιοι τό’λεγαν punk. Νομίζω ότι ήδη έχει εξασφαλιζσμένη θεση στον Παράδεισο και μόνο επειδή ανακάλυψε τους ? And The Mysterians. Πρέπει επίσης να τον ευχαριστούμε και για τους New York Dolls. Τέλος πάντων, όταν όλοι οι άνθρωποι των δισκογραφικών μας αγνοούσαν, ο Marty ήρθε να μας δει και κατάλαβε αυτό που κάναμε, είδε ότι ήμασταν μια πραγματική rock n’ roll μπάντα και όχι ένα μάτσο punk πόζερς. Μας είδε σαν πραγματικούς punks, πρώην ανήλικοι με παραβατικό παρελθόν, κάτι που και πραγματικά ήμασταν δηλαδή. Κάναμε λοιπόν τον πρώτο μας δίσκο το “Blast Off”, με τον Marty και όταν φθάσαμε να διαλυθούμε, πέφτοντας σε απογοήτευση για έναν περίπου μήνα, εκείνος ήταν που μας έπεισε να ανασυγκροτηθούμε και να ηχογραφήσουμε το “2 x 5” (αν και αυτός ο τίτλος ήταν δική μου ιδέα!). Είχαμε διατηρήσει στενή επαφή με τον Marty Thau, μάλιστα συζητούσαμε ακόμη και να κυκλοφορήσουμε μια ηχογράφηση που είχε από μια εμφάνισή μας το ‘78. Το άλμπουμ θα ονομαζόταν Fleshtones 78. Δυστυχώς, ο Marty πέθανε. Το να πώ ότι δεν πρόκειται να υπάρξει άλλος Marty Thau είναι πολύ λίγο για έναν άνθρωπο σαν κι αυτόν. Ο Miles Copeland πήρε κατά καποιον τρόπο τη σκυτάλη από τον Marty. Άκουσε το “2 x 5” και γούσταρε το κομμάτι ‘Shadow Line’. Tότε μανατζάριζε τους Police που είχαν αρχίσει και είχαν μεγάλη επιτυχία. Ήθελε να αρχίσει μια underground δισκογραφική που να μπορούσε να έχει τις φιλοδοξίες μιας μεγάλης εταιρίας. Μας έβαλε να εμφανισούμε στην ταινία “Urgh! – A Music War” (σ.σ. 1982) και μας έκλεισε συμβόλαιο με την IRS Records. Πάντα μας πίστευε. Ηχογραφήσαμε τα “Roman Gods”, “Up Front” και “Hexbreaker” για την εταιρία του και μας έβαλε να ακουγόμαστε και στο φιλμ “Bachelor Party” που πρωταγωνιστούσε ο Tom Hanks. Το MTV του ζήτησε να γεμίσει ένα ωριαίο πρόγραμμα αργά τα βράδια της Κυριακής, το οποίο τελικά έγινε η εκπομπή “Cutting Edge”. Τον αγαπάμε τον Miles και αν έπαιρνε ακόμη και σήμερα τηλέφωνο έχοντας κάποια ιδέα θα ήμουν έτοιμος να τον ακολουθήσω!

Πάμε πίσω στα χρόνια της κραιπάλης, τα οποία συχνά αναφέρετε στην ιστορία σας σαν τα “Χρόνια του Χόλυγουντ”. Ποιά εξωπραγματική σκηνή ή επεισόδιο σου έρχεται στο νου από εκείνη την περίοδο;
Θεέ μου, από τα χρόνια της κραιπάλης μας, ε; Ήταν τέτοια κραιπάλη που πραγματικά δεν θυμάμαι και πολλά. Αυτό που μπορώ να πώ είναι ότι ήμασταν η διασταύρωση των αδελφών Marx και των Bowery Boys (σ.σ. διάσημες μαυρόασπρες τηλεοπτικές κωμωδίες των ‘50s), τόσο εντός όσο και εκτός σκηνής. Δεν ήμασταν όπως οι Replacements οι οποίοι προσποιούνταν ότι είναι εντελώς τρελαμένοι, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ψυχροί επιχειρηματίες. Απεναντίας, εμείς, όπως κάποιος έχει γράψει, “είδαμε την επιτυχία κατά πρόσωπο και καγχάσαμε”. Σας συνιστώ να διαβάσετε το “Sweat” του Joe Bonomo (σ.σ. βιβλίο με την ιστορία τους, 2007) για να πάρετε γεύση από το όλο background, αλλά όπως σωστά λέει ο Keith Streng (σ.σ.: κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος), το 90% του τί συνέβαινε δεν βρίσκεται στο βιβλίο. Έπρεπε να είσαι εκεί για να το καταλάβεις και ευτυχώς εμείς ήμασταν.

Ξέρεις ότι η κωμωδία “Bachelor Party” είναι ένα είδος cult movie στη χώρα μας; Αυτά τα δύο κομμάτια σας που μπήκαν στο σάουντρακ βοήθησαν το κοινό να ανακαλύψει το rockabilly, το r&b, ακόμη και το garage, στη μέση των ‘80s, όταν κυριαρχούσαν οι ποπ ήχοι. Πιστεύεις ότι υπάρχει πράγματι κάτι διαχρονικό που συνδέει το πνεύμα ελευθεριότητας αυτής της κωμωδίας με τη μουσική σας, ή τα κομμάτια σας βρέθηκαν στο δίσκο αυτόν από κάποιο εταιρικό τρικ;
H ταινία αυτή ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα στα οποία έχουμε συμμετάσχει. Xάρις στον Miles Copland μας δόθηκε η ευκαιρία και … χάρις σ΄εμάς τους ίδιους πετάχτηκε στα σκουπίδια ! Ο σκηνοθέτης και ο παραγωγός εντυπωσιάστηκαν τόσο από το πόσο ιδανικά έδεναν με το πνεύμα της ταινίας τα τραγούδια μας, που έκαναν το κομμάτι ‘‘American Beat” το κεντρικό μουσικό θέμα της ταινίας, παρατώντας μάλιστα έναν άλλο κομμάτι που είχαν ήδη βρει από μια μπάντα της σειράς. Μας έλεγαν ότι ήταν κρίμα που μας συνάντησαν ενώ το γύρισμα βρισκόταν στη μέση, γιατί θα μπορούσαν ακόμη και να μας βάλουν να παίξουμε στην ταινία. Όπως είπα όμως, δεν μας έκαναν εντύπωση τέτοιες δηλώσεις, εμείς περιγελούσαμε την επιτυχία κατάμουτρα. Για να φανταστείς, στην ίδια την επίσημη πρεμιέρα φτάσαμε να κοροϊδεύουμε φωναχτά το φιλμ, μπροστά στον παραγωγό, τον σκηνοθέτη και τον Tom Hanks. Ο Keith μάλιστα αποκοιμήθηκε μέσα την προβολή και ροχάλιζε δυνατά στη μεγαλύτερη διάρκεια του έργου, ενώ μπροστά του καθόταν ο ίδιος ο Tom. Από την επόμενη ταινία, το “Splash”, ο Hanks άρχισε να γίνεται πολύ γνωστός, ενώ εμάς δεν μας ξαναζήτησαν τα μεγάλα studio. Κάτι χαρακτηριστικό από εκείνη την εποχή είναι ότι ο Miles (Copland) είχε φτιάξει ένα group από κορίτσια, που τις έλεγε “American Girls” και ήθελε, ας το πούμε, εμείς να τις πλευρίσουμε, να γίνουμε “φίλοι” και να τις ξεναγήσουμε στο Hollywood. Οπότε, οργάνωσε ένα πριβέ πάρτυ στην έπαυλή του με πισίνα και τα λοιπά, για να γνωριστούμε μεταξύ μας. Δε χρειάστηκε πολύ μεγάλη προσπάθεια από μας για να έρθουμε πιο κοντά τους, αν και φερθήκαμε σαν κύριοι, περισσότερο ίσως κι απ΄ότι ο ίδιος ο Miles ήθελε. Μια από τα κορίτσια αυτά ήταν η Darryl Hannah, που όλοι γνωρίζουμε πλέον. Έπαιξε την παρτενέρ του Hanks στο “Splash”.

Με δεδομένο ότι οι κλασσικές ταινίες του ’50 και του ’60, καθώς και οι τηλεοπτικές σειρές της δεκαετίας του ‘70s είχαν μια μεγάλη επίδραση στο μουσικό σας όραμα (όπως μάλιστα έχεις δηλώσει ήταν η πρωταρχική πηγή γνώσης για τον κόσμο γύρω σας), θα μπορούσες να επιλέξεις μερικές παλιές ταινίες ή εκπομπές που κατά τη γνώμη σου αντανακλούν το πνεύμα των Fleshtones;
Οπωσδήποτε η δική μας γενιά ήταν η πρώτη που μεγάλωσε με την τηλεόραση. Παρ΄όλη την κακή κριτική για την επίδρασή της στις νέες γενιές, ειλικρινά πιστεύω ότι υπήρξε ένα “μαγικό κουτί” που μπορούσε να μας μεταφέρει σε υπέροχα άγνωστα μέρη.  Ποιά απ’ αυτά που βλέπαμε  αγαπήσαμε περισσότερο; Τα πάντα, ακόμη και αυτά που δεν μας άρεσαν. Ήταν φοβερό πάντως να μεγαλώνεις με το “Τρίο Στούτζες” και ακόμη περισσότερο με τους Bowery Boys.  Να πηγαίνεις σινεμά και να βλέπεις ταινίες του Elvis όπως το “Viva Las Vegas” και δύο συνεχόμενα επεισόδια του ντετέκτιβ Mike Hammer. Την “Ζώνη του Λυκόφωτος” (“The Twilight Zone”), τη σειρά “Outer Limits” και ένα σωρό από μεγάλου μπάτζετ αλλά και μηδενικού μπάτζετ ταινίες τρόμου, που έβγαιναν τότε. Όταν οι Beatles ξεκίνησαν τη δεύτερη επανάσταση στο ροκ ν΄ρολ, παρακολουθούσαμε όλα τα λεγόμενα “beat” γκρουπ στα show του Ed Sullivan και του Dean Martin, καθώς και όλα τα χορευτικά ροκ ν΄ρολ show όπως το Shindig, το τοπικό Clay Cole και το Zacherle’s Disco-Teen. Ακόμη και ο Martin Scorsese έχει πει ότι έμαθε ό,τι έμαθε από την τηλεόραση. Παράξενο που σήμερα, ενώ υπάρχουν εκατοντάδες κανάλια, δεν υπάρχει τίποτε που ν΄αξίζει πραγματικά να δεις.

Δεν κάνατε την παραμικρή υποχώρηση στην μουσική σας κατεύθυνση, παίζοντας αυτό το απλό, σφιχτοδεμένο ροκ ν΄ρολ σε όλη σας την καρριέρα. Πώς σας συμπεριφέρθηκε η μουσική βιομηχανία στα ‘80s και στα 90s; Και ποιοί φαίνεται να υπήρξαν οι παράγοντες που εξομάλυναν τα πράγματα για σας από επαγγελματική άποψη, μετά το 2003;
Τα ’80s θα έπρεπε κανονικά να είναι η χρυσή εποχή μας, αλλά δεν μας απασχολούσε το να κυνηγήσουμε την επιτυχία. Αυτή τη στάση μας την πληρώσαμε  ακριβά στα ’90s, αλλά δεν σταματήσαμε να βγάζουμε μερικά πολύ καλά άλμπουμ, όπως το “Powerstance” και το “More Than Skin Deep”. Πάνω απ΄όλα ήταν δίσκοι φτιαγμένοι με την ψυχή μας και πιστεύω ότι εμείς και κάποιες μπάντες σαν κι εμάς έκαναν μεγάλο καλό επηρεάζοντας νεώτερα γκρουπ και θέτοντας τα θεμέλια για την αναβίωση του ροκ ν΄ρολ ήχου που ακούγεται τώρα. Αυτό που άλλαξε τη μοίρα μας επαγγελματικά, όσο μπορείς να το πεις αυτό, ήταν το ότι υπογράψαμε συμβόλαιο με την Yeproc Records, μια φοβερή εταιρία! Το αξιοπερίεργο της υπόθεσης είναι ότι ο Πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος της Yeproc μας προσέλαβαν να παίξουμε σε ένα πάρτυ κάποιας κολλεγιακής “αδελφότητας”, όσο ακόμη πήγαιναν στο σχολείο. Έγινε κανονική φάση “Animal Ηouse”, με την αστυνομία να σκαρφαλώνει από τα παράθυρα και τα σχετικά. Εκείνο το βράδυ, τα παιδιά της αδελφότητας που μας είχαν προσλάβει ήταν τόσο ενθουσιασμένα μαζί μας που είπαν ότι όταν θα τέλειωναν το κολλέγιο, ήθελαν να ξεκινήσουν μια δισκογραφική εταιρία και να μας πάρουν με συμβόλαιο σ΄αυτήν. Και τελικά, έτσι έγινε. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, όπως λένε.

Το συνολικό στυλ, ο ήχος και οι ρίζες σας είναι Αμερικάνικη μουσική. ‘50s ροκ ν΄ρολ, μπολιασμένο με soul, blues, surf, ‘50s pop δόσεις από r&b. Χωρίς κανείς να περιμένει από μια εξωστρεφή ροκ ν΄ρολ μπάντα να πολιτικολογεί, στην τωρινή διεθνή συγκυρία της ανασφάλειας και της οικονομικής κατάρρευσης, αυτού του είδους ο ήχος περιέχει κάποιου είδους μήνυμα; 
Ποτέ δεν επιδιώξαμε τη φτημή πολιτικολογία, το να δεθούμε στο πολιτικό άρμα κάποιου ή να προσποιούμαστε. Πολύ περισσότερο τώρα που η πολιτική ατμόσφαιρα γίνεται ολοένα και περισσότερο σκοτεινή και διχαστική. Μπορώ να πώ ότι προτιμούμε να φέρνουμε τους ανθρώπους κοντάπαρά να τους χωρίζουμε; Η μουσική μας είναι θετική, ανθρωπιστική και έχει να κάνει με το τί μπορείς να κατορθώσεις με την εσωτερική σου δύναμη. Αυτές είναι οικουμενικές αλήθειες που ήταν πάντοτε μέρος του rock and roll, ακόμη και όταν όσοι το έπαιζαν και όσοι το απολάμβαναν δεν το είχαν συνειδητοποιήσει. Όμως, το ένιωθαν.

Είσαι τραγουδιστής σε μια μπάντα που περιοδεύει σε όλο τον κόσμο για πάνω από 38 χρόνια τώρα. Έχεις παίξει ζωντανά σε μέρη τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, από το Παρίσι ως τη Μαρτινίκα. Θυμάσαι κάποιο συγκεκριμένο κοινό, πέρα από τους σταθερούς σας οπαδούς στη Νέα Υόρκη, που να συνδέθηκε μαζί σας αμέσως και να παρέμεινε μαζί σας μέσα στα χρόνια;
Ανέφερες τη Μαρτινίκα. Πραγματικά με εντυπωσίασε το ότι εκείνη την εποχή δεν είχαμε ακόμη παίξει σε ένα τόσο μεγάλο κοινό και μάλιστα κοινό που θα μπορούσε κανείς να το πει “μαύρο”. Δεν ξέραμε τί να περιμένουμε. Προς το τέλος της συναυλίας όλος ο κόσμος ήταν όρθιος και χόρευε. Ήταν αξέχαστο ! Έχουμε την τύχη να έχουμε συναντήσει μερικά εκπληκτικά ακροατήρια που μάλιστα μας έχουν σταθεί πολύ πιστά μέσα στα χρόνια.  Παρίσι, Austin (Texas), Toronto, Sydney, Mαδρίτη και Αθήνα! Όλα ωραία μέρη, αλλά και πάλι, Fleshtones είμαστε μόνον εμείς και δεν υπάρχει καμία άλλη μπάντα – και το εννοώ- που να κάνει αυτό που κάνουμε εμείς για το κοινό μας.

Τα άλμπουμ σα που θεωρούνται κλασσικά, αυτά που βγήκαν από την εταιρία I.R.S. παραμένουν για πολύ καιρό καταργημένα, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας σας των ‘90s βρίσκονται κλειδωμένα σε κάποια αποθήκη, εξαιτίας της χρεωκοπίας της τότε εταιρίας σας, της  Ichiban και κάποιας δικαστικής απόφασης που βγήκε τότε. Αν κρίνει κανείς από τις συναυλίες σας, το κοινό δεν θέλει το κύριο σώμα της δουλειάς σας να καταλήξει να γίνει collector’s item. Όμως, δυστυχώς, αυτό ακριβώς τείνει να συμβεί. Με τις ηχογραφήσεις σας. Υπάρχει κατά νου κάποιο σχέδιο να μαζέψετε και να επανακυκλοφορήσετε τα κλασσικά αυτά άλμπουμ; Μήπως να επανηχογραφήσετε κάποια κομμάτια; Ή μήπως σας ενδιαφέρει κυρίως το να ηχογραφείτε καινούριο υλικό; 
Αυτός είναι άλλος ένας λόγος που συνεχίζουμε και απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε. Κοιτάμε μπροστά και αυτό σημαίνει το να κάνουμε καινούριους δίσκους. Τα άλμπουμ γίνται διαρκώς και καλύτερα κατά τη γνώμη μου και είναι πολύ διασκεδαστικό να τα ηχογραφείς. Περίεργο που ρωτάς για τα άλμπουμ της IRS και της Ichiban. Μιλούσα πριν από λίγο με τους φίλους μας τους The Cynics (σ.σ. σημαντικό garage rock σχήμα λίγο μεταγενέστερο των Fleshtones) και έλεγαν ότι θα ήθελαν οπωσδήποτε να επανακυκλοφορήσουν τα άλμπουμ τους της Ichiban. Η Capital Records έχει ακόμη τα δικαιώματα από το υλικό που έχουμε βγάλει στην IRS, οπότε είναι ακόμη πιο δύσκολο, γιατί ζητούν ένα σωρό λεφτά για να δώσουν άδεια για το ο,τιδήποτε. Αλλά υπάρχει κάποια ελπίδα. Όσο για το να επανηχογραφήσουμε κάποια παλιά, δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα, εκτός ίσως από κάποια κομμάτια. Συζητούσαμε μήπως το κάναμε με το “Screaming Skull”, τότε που επανεκτυπωνόταν το άλμπουμ “Mondo Zombie Boοgaloo” που κάναμε από κοινού με τους Southern Culture on The Skids και τους Los Straightjackets (σ.σ.: άλμπουμ αφιερωμένο στο Halloween, Οκτώβριος 2013, από τη Yep Roc). Αλήθεια τώρα, πώς γίνεται, αν κάνεις άλμπουμ που έχουν τίτλους σαν το Mondo Zombie Boοgaloo, να μην περνάς φοβερά;

Ποιός είναι ο δίσκος των Fleshtones με τον πιο ικανοποιητικό στουντιακό ήχο και ποιός αυτός που έχει πιάσει καλύτερα την αίσθηση μια live παράστασής σας;
Περισσότερο ικανοποιημένος είμαι με τους ήχους του στούντιο στο “More Than Skin Deep” και σε όλα τα άλμπουμ που έχουμε βγάλει από τη Yep Roc, αν και ο πρώτος μικρός δίσκος μας με τον οποίο έμεινα ικανοποιημένος ήτα το 45άρι “The World Has Changed”, Που ηχογραφήσαμε στο Λονδίνο με τον Richard Mazda το 1981. Το “Fleshtones Vs Reality” ήταν το πρώτο ολόκληρο άλμπουμ με το οποίο ήμουν χαρούμενος. Όσο για το να πιάσουμε τον “live” ήχο μας, ξέχασέ το. Συμβαίνουν τόσο πολλά πράγματα πάνω στη σκηνή που δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε ένα ηχητικό ντοκουμέντο. Θα ήταν σα να ακούς το σάουντρακ μιας ταινίας χωρίς να βλέπες την εικόνα.

Η επιρροή σας είναι ορατή σε πολυάριθμα λιγώτερο ή περισσότερο νέα ροκ συγκροτήματα. Μπορεία να μας αναφέρεις ονομαστικά κάποιες μπάντες που σε κάνουν περήφανο όταν αναφέρουν τους Fleshtones ως μέντορές τους;
Στο σημείο αυτό με σιγουριά μπορούμε να πούμε ότι έχουμε επηρεάσει τους πάντες. Κλασσικές μπάντες όπως οι REM, οι Dream Syndicate και HooDoo Gurus όλοι δηλώνουν ότι υπήρξαμε βασική (ίσως η βασικώτερη) επιρροή στο να φτιάξουν τα γκρουπ τους. Και οπωσδήποτε οι Woggles είναι το πλέον προφανές παράδειγμα ενός γκρουπ σωσία των Fleshtones. Είμαι ικανοποιημένος που υπήρξαμε μια θετική επιρροή στο καλό rock and roll και που κρατήσαμε πολλά παιδιά έξω από τη φυλακή μ΄αυτό. Θα μου άρεσε περισσότερα συγκροτήματα να παραδέχονται αυτή την επιρροή δημοσίως, τουλάχιστον στον ίδιο βαθμίο που το κάνουν κατ΄ιδίαν. Χα, χα, πρέπει να ακούγομαι σα νά’ χω φουσκωμένα τα μυαλά, αλλά τουλάχιστον έχω κάποια πράγματα στα χέρια μου για ν΄αποδείξω το πόσο έχουμε προσπαθήσει.

Το να δίνεις ένα τόσο γεμάτο ενέργεια live όπως εσείς σίγουρα είναι εξουθενωτικό. Υπάρχει κάποιου είδους πρόγραμμα για να διατηρείστε σε καλή φόρμα; Από μουσική άποψη, μετά από τόσα χρόνια, οι πρόβες παίζουν σημαντικό ρόλο για ένα αποτελεσματικό show;
Αυτό που μας κρατάει σε καλή φυσική κατάσταση και ανανεωμένους είναι ακριβώς το ότι κάνουμε τις συναυλίες. Τα ναρκωτικά δεν έχουν καμία σχέση μ΄αυτό και τώρα που το σκέφτομαι, ούτε και οι πρόβες. Μπορεί να χαλάσουν τον αυθορμητισμό της παράστασης!

Μπορεί να γνωρίζεις ότι στην Ελλάδα έχουμε μια ισχυρή παράδοση ποτού. Αν και οι μέρες της υπερβολής έχουν περάσει θα μπορούσε αν μοιρστείς μαζί μας πώς συνέβη και εφηύρατε το κοκτέϊλ που έγινε σήμα κατατεθέν της μπάντας, τη φοβερή “Μπλε Φάλαινα” (“The Blue Whale”); Υπήρχε κάποιο μυστικό συστατικό (εκτός, να υποθέσουμε, από τη ρηξικέλευθη νιότη);
Ααα, η φοβερή “Μπλε Φάλαινα”! O Keith και Marek (σ.σ.: Pakulski, μπάσο και φωνητικά μέχρι το ’86) το πρωτοέμαθαν αυτό στην μπάντα, κι από κει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μας βλέπειες  να το φτιάχνουμε στο βίντεο του “Rightside Of A Good Thing”. Μερικα΄χρόνια πριν κάναμε μια συναυλία στο Mankato της Minnesota και είχαν αυτό το κοκτέϊλ σαν το επίσημο ποτό, προς τιμήν μας. Έγινε χαμός ! Το κοινό πραγματικά εκτροχιάστηκε. Το μυστικόσυστατικό είναι το Blue Curacao. Ήμουν πρόσφατα στο νησί Curacao και τους διηγιόμουν την ιστορικής σημασίας σύνδεση μεταξύ των Fleshtones και του νησιού, αλλά δεν τους είδα να εντυπωσιάζονται. Αν και το blue Curacao είναι αυτό που δίνει την τόσο ωραία γεύση, η πραγματική βάση του κοκτέϊλ είναι η βότκα, η πολλή βότκα. Νομίζω η συνταγή είναι στο εξώφυλλο ενός από τα άλμπουμ μας. Φτιάξτε το, αλλά με μεγάλη προσοχή !

Έχεις μια τελευταία κουβέντα για τους έλληνες φανς των συναυλιών που θα έρθουν να σας δουν; Τί πρέπει να περιμένει κανείς από ένα live των Fleshtones;
Τί να περιμένει το κοινό; Μια σπουδαία, απρόβλεπτη παράσταση, μια παράσταση που θα θυμούνται για πάντα, γιατί άλλο πράγμα να ακούς κάποιον από τους δίσκους μας και εντελώς άλλο πράγμα το να μας βλέπειες ζωντανά. Ευχαριστώ για τις πολύ καλές ερωτήσεις σας.

Ανυπομονούμε να σας δούμε live κύριε Zaremba…

465