BLACK COBRA

Πόση φασαρία μπορούν να κάνουν πια δύο μόνο άτομα πάνω  σε μια σκηνή;

Τι ωθεί δυο μουσικούς με μεγάλη απόσταση μεταξύ των να γίνουν συγκρότημα; Τσιμπάει η κόμπρα; Το Rockway.gr επικοινώνησε το ήμισυ των Black Cobra, drummer Rafa Martinez, ενόψει της εμφάνισης τους με τους Acid King στο An Club (δελτίο τύπου). 

-Καλησπέρα,Rafa! Καλώς ήρθες στο Rockway! Πότε ξεκίνησε να τσιμπάει η κόμπρα; Και γιατί έγινε μαύρη;

Γιατί ξεκίνησε ποτέ να τσιμπάει; (γέλια) Ο Jason και εγώ είχαμε την ιδέα δημιουργίας ενός ντουέτου από το 2001. Ζούσα στην Καλιφόρνια και έπαιζα σε διάφορες μπάντες και ο Jason ήταν στο Miami με τους Cavity. Ήταν ένα εκ του μακρόθεν project και δεν είχαμε ξεκάθαρο πλάνο του πως υα το προσεγγίσουμε. Θα ανταλλάσσαμε ιδέες μέσω mail και μιλώντας στο τηλέφωνο. Σταδιακά άρχισε να παίρνει σχήμα και το 2004 ο Jason ταξίδεψε στο Los Angeles και ηχογραφήσαμε το πρώτο μας EP. Μετά από αυτό συνεχίσαμε να γράφουμε δια αληλλογραφίας και ξάφνου είχαμε αρκετό υλικό για ένα full length album, το “Bestial” που ηχογραφήθηκε το 2005 και κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά και κατόπιν, περιοδέυσαμε.

-Διάβασα στη σελίδα σας στο FB page για κάποια νέα κυκλοφορία. Θα ήθελες να μας μιλήσεις για αυτήν;

Ναι, έχουμε έτοιμο υλικό για ηχογράφηση. Θα κυκλοφορήσει μέσω της Season of Mist αργότερα φέτος. Έχουμε την Ευρωπαϊκή περιοδεία τώρα που θα μας απασχολεί ως τα μέσα Μαΐου. Θα μπούμε στο studio την πρώτη βδομάδα του Ιουνίου.

-Το “Invernal” (2011) έκανε αίσθηση στο μουσικό σύμπαν. Θα είναι και ο διάδοχος του τόσο heavy;

Είμαστε πολύ ενθουσιαμσένοι με τα νέα κομμάτια. Αν θα είναι τόσο heavy; Θα είναι περισσότερο κατά κάποιον τρόπο. Υπάρχει ένας κύκλος που ζούμε τώρα. Με κάθε βγαίνουμε και περιοδεύουμε οπότε παίζουμε τα κομμάτια πάρα πολλές φορές. Όταν απορροφούμε τη μουσική μέσω της επανάληψης επί σκηνής είναι κάποια καλούπια που αποτυπώνονται στο υποσυνείδητο. Δημιουργείς ουσιαστικά, δίκτυα νευρικών διόδων στον εγκέφαλο σου, που μετά από λίγο γίνονται δεύτερη φύση σου. Κάθε φορά που ξεκινούμε να γράφουμε νέο album έχει γίνει μια διαδικασία καλυτέρευσης σε σχέση με το προηγούμενο. Είχα πάντα το συνήθειο να γράφω πράγματα που δεν μπορώ να παίξω και αυτό με έκανε να προσπαθώ περισσότερο και να γίνομαι όλο και καλύτερος μουσικός. Τα καινούργια τραγούδια ήταν μια πρόκληση, η οποία όμως μας βοήθησε να ανακαλύψουμε νέους τρόπους να φημιουργούμε δυναμικές που δίνουν στα κομμάτια το βάθος και την ουσία που ψάχναμε.

-Τι σας εμπνέει για να γραψετε τραγούδια; Το εξώφυλλο του “Invernal”s μοιάζει σαν ένα ταξίδι στο κέντρο της Γης.

Το “Invernal” έλεγε για το πως θα ήταν η ζωή μετά από έναν πυρηνικό πόλεμο στην Ανταρτική. Αντλήσαμε έμπνευση από τις περιπέτειες του Βρετανού εξερευνητή Ernest Shackleton και τις δυσκολίες που έπρεπε να ξεπεράσει. Εμπνεόμαστε από ότιδήποτε. Ταινίες, βιβλία, τέχνη, επιστήμη, ιστορία, οτιδήποτε. Προφανώς και υπάρχει μουσική πυ γουστάρουμε να ακούμε και να παίζουμε αλλά όποτε υπάρχει κάποιο ερέθισμα από άλλες πηγές, νιώθω την ανάγκη να το εκμεταλλευτώ και να δημιουργήσω κάτι νέο. Από ανθρωπολογικής πλευράς, είναι περισσότερο προσέγγιση σε στυλ “παρατηρώ, χωνεύω, διαδίδω”. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει η έμπνευση, είναι όμως σημαντικός να είσαι πάντα ανοικτός σε νέες πηγές της.

-Είναι πιο δύσκολο για ένα ντουέτο να συνεχίσει να είναι μουσικά ενδιαφέρον; Ή μήπως είναι ευκολότερο να συνθέσεις αφού δεν χρειάζεται να περάσει από πολλά ζευγάρια αυτιά;

Τα περισσότερα πράγματα έχουν τα συν και τα πλην. Είναι απλούστερο αφού είμαστε μόνο δύο, αλλά έχουμε και περισσότερη δουλειά να μοιραστούμε, ειδικά όταν περιοδεύουμε. Την οδήγηση, την πώληση merchandise, φόρτωμα/ξεφόρτωμα, το μανατζάρισμα και άλλα πολλά. Και τη σκηνή φυσικά!

-Πως καθορίζεις τη μουσική σας εμπορικά; Το sludge και το doom είναι αρκετά για να την περιγράψουν;

Ο Τύπος είχε πάντα μια αδιάκοπη ανάγκη να ταμπελοποιεί τα πάντα. Δεν αυτοαποκαλούμαστε συγκεκριμένα doom ή sludge. Υπάρχουν τόσα πολλά και διαφορετικά στυλ που έχουμε αφομοιώσει που είναι πολύ δύσκολο να περιγράψει με μια λέξη. Είναι εκκωφαντική και βαριά μουσική, και αν αρέσει αυτό σε κάποιον θα έλκεται από ότι κάνουμε. Ένας οπαδός μου είπε πρόσφατα πως είμαστε μια από τις αγαπημένες του dark metal μπάντες. Dark metal.

-Τα χιλιόμετρα που έχετε διανύσει με το βανάκι σας λέγεται πως είναι ίσα με την απόσταση διαδρομής ως τη Σελήνη και πίσω. Θα θέλατε να κάνετε ένα live σε έναν άγονο εξωγήινο πλανήτη;

Ω, εννοείται! Με λατρεία! Ίσως σε διαδραστικό στύλ. Θα ήταν απίθανο να παίζαμε την ώρα που διασχίζουμε μια “σκωληκότρυπα” που θα μας διακτίνιζε στην άλλη άκρη του γαλαξία. Όπως η Jodi Foster στην ταινία “Contact”.

-Από το San Franscisco στην Αθήνα. Πόσο διαφορετικό είναι το κοινό αφού περάσεις τον Ατλαντικό;

Τα κοινά είναι διαφορετικά όπου και να πας. Ακόμα και μέσα στις ΗΠΑ. Τα ευρωπαϊκά κοινά είναι ως τώρα φανταστικά.

-Παίζετε στην Αθήνα με τους μεγάλους Acid King. Άκουσες το νέο τους επίτευγμα; Τι περιμένεις να γίνει εκείνο το βράδυ;

Ναι το άκουσα και μάλιστα παίζω και σε δύο κομμάτια του δίσκου. Έπαιζα μπάσο κατά καιρούς μαζί τους τα τελευταία 12 χρόνια. Κάναμε και κοινή ευρωπαϊκή περιοδεία το 2007, οπότε και επαιζα δύο σετ κάθε βράδυ με δύο διαφορετικά όργανα και ήταν τόσο τέλεια. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος που θα παίζουμε μαζί στην Αθήνα.

-Ξεκίνησα ένα παιχνίδια ερωτήσεων μεταξύ των συνεντευξιάζομενων οπότε πρέπει τώρα να απαντήσεις την ερώτηση του Μπάμπη από τους Planet of Zeus. “Αν έπρεπε να επιλέξεις ποια από τις αισθήσεις σου θα σου απομείνει, ποια θα επέλεγες και γιατί;”.

Θα κρατούσα την όραση. Θα ήταν εφιάλτης να μην μπορώ να δω τι συμβαίνει γύρω μου.

-Και η ερώτηση σου στον επόμενο είναι…

Αν είχες μια ολόκληρη μέρα να την περάσεις με οποιονδήποτε θές, νεκρό ή ζωντανό ποιος θα ήταν; Θα μπορούσε να είναι αυτοκράτορας, βασιλιάς, επιστήμονας, ηγέτης Εβραίων, οποιοσδήποτε στην ιστορία. Τι θα ρωτούσες αναλογιζόμενος αν θα ήταν αρκετά ειλικρινής να πει απαντήσει αληθινά;

-Σε ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη!