Αν και νεαροί σε ηλικία, οι Allen’s Hand ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν τη δεύτερη δισκογραφική τους δουλειά και ο Δημήτρης Μαρσέλος αρπάζει την ευκαιρία να επικοινωνήσει μαζί τους εν όψει Defcon 7 (δελτίο τύπου) και εκείνοι χωρίς να τσιγγουνεύονται λέξεις τον εκπλήσσουν ευχάριστα.
-Καλησπέρα από το Rockway.gr! Σαν εργαλείο ακούγεται. Το λογότυπο όμως είναι ένα ψαροκόκαλο με σκυλίσιο κεφάλι. Εξηγήστε μου σας παρακαλώ και παρουσιάστε και το σχήμα για να γνωριστούμε κατάλληλα.
Το όνομα της μπάντας είναι επηρεασμένο από μια σειρά anime, το D Gray Man, και το σκεφτήκαμε αρκετά χρόνια πριν φτιαχτεί το λογότυπο. Χουμε γενικότερα μια ψύχωση με τα ζώα, το εξώφυλλο του πρώτου μας δίσκου είναι ένα δρακόψαρο, βγήκαμε να παίξουμε Live ντυμένοι κοτόπουλα, έχουμε κάποιο θέμα μάλλον! Τα μελί της μπάντας είμαστε οι εξής: Σωτήρης Παπαθανασόπουλος (κιθάρα), Παναγιώτης Ζώντος (μπάσο), Στάθης Σταθόπουλος (φωνή) και Αντώνης Βλάσσης (τύμπανα).
-Ξεφύγατε από το ραντάρ μου και είστε αρκετά χρόνια μπάντα και με κυκλοφορίες στο πλάι. Μάλιστα το 2015 υπάρχουν σχέδια για νέο album με τίτλο “French Fries are the Devil”, πότε θα είναι διαθέσιμο, αν δεν είναι ήδη;
Το album είναι έτοιμο πάνω από ένα χρόνο και είμαστε πλήρως ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα, τόσο από τα κομμάτια που γράψαμε, όσο κι από την παράγωγη, η οποία έγινε στα Grindhouse Studios από τους Βασίλη Γκουβάτσο και Γιώργο Μπόκο. Δυστυχώς, λόγω της παρούσας κατάστασης, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πότε ακριβώς θα κυκλοφορήσουμε το album διότι ακόμα ψάχνουμε την κατάλληλη ευκαιρία και τον καλύτερο τρόπο να το παρουσιάσουμε. Δεν θα θέλαμε απλά να επαναλάβουμε την ίδια διαδικασία που περάσαμε για το πρώτο μας “Linear”, όπου άπλα ανεβάσαμε τα κομμάτια στο youtube, προωθώντας το μονοί μας ουσιαστικά. Επενδύσαμε πολλά στο καινούριο μας υλικό και πιστεύουμε σε αυτό, συνεπώς θέλουμε να ακουστεί σε όσο γίνεται μεγαλύτερο κοινό. Για την ώρα, ένα κομμάτι από το album υπάρχει στο Youtube, το “Parallels”, σε μορφή videoclip – animation, το οποίο θεωρούμε ίσως ό’ τι καλύτερο έχουμε σαν συγκρότημα διαθέσιμο online.
-Τίτλος περίεργος και με τρώει να μάθω περισσότερα. Ποια ιστορία κρύβεται πίσω από τον τίτλο με πρωταγωνιστές τις τηγανιτές πατάτες;
“French fries are the devil” ήταν ένα tweet του Kanye West, το οποίο κλέψαμε ξεδιάντροπα για να ονομάσουμε τον δίσκο. Αν και ο δίσκος δεν είναι concept με την έννοια ότι όλα τα κομμάτια είναι μέρος μιας συγκεκριμένης ιστορίας, υπάρχει μια κοινή θεματολογία στα περισσότερα κομμάτια στιχουργικά, με εξαιρέσεις. Τα περισσότερα πράγματα που απολαμβάνουμε και κυνηγάμε, είναι είτε ηθικά μεμπτά, είτε απαιτούν να θυσιάσεις κάτι για αυτά, είτε απλά σε βάθος χρόνου δεν μας ωφελούν. Προσφέρουν απλά μια προσωρινή ευχαρίστηση. Θέλαμε να εκφράσουμε την ιδέα αυτί με έναν πιο ανάλαφρο τίτλο όμως. Υπάρχει και ομώνυμο κομμάτι που πραγματεύεται το ίδιο θέμα πιο αναλυτικά..
-Ξεπηδήσατε μέσα από την κοιλιά του Schoolwave. Πόσο σημαντικό θεωρείτε πως είναι να υπάρχει ένας τέτοιος θεσμός; Σας έδωσε πάτημα να συνεχίσετε με περισσότερο σθένος να παίζετε την αγαπημένη σας μουσική;
Καταρχάς, δεν θεωρούμε πως ξεπηδήσαμε από το Schoolwave, καθώς είχαμε κάνει κάποια πράγματα και πριν, όπως να κυκλοφορήσουμε μερικά Eps τα οποία πήραν καλές κριτικές από περιοδικά και μουσικά sites, να κερδίσουμε το Φίλιππος Νάκας bandfestival το 2012 κ. α. Αλλά σίγουρα είχαμε τη μεγαλύτερη προβολή μας μέχρι τώρα εξαιτίας του. Έχουμε πολύ σεβασμό για τα άτομα που βοηθάνε στο να συμβαίνει το Schoolwave κάθε χρόνο, ειδικά διότι γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι δεν απολαμβάνουν κάποιο υλικό συμφέρον από αυτό, παρά τα όσα ακούγονται. Είμαστε επίσης ευγνώμονες που μας δόθηκε μια ευκαιρία να ακουστούμε σε πολύ περισσότερο κόσμο απ’ όσο θα μπορούσαμε μόνοι μας εδώ, κακά τα ψέματα. Το feedback του κόσμου ήταν θετικότατο, μας έχει μείνει ως μια από τις καλύτερες εμπειρίες που έχουμε ζήσει και σίγουρα μας ώθησε να συνεχίσουμε. Επίσης, από τότε σταματήσαμε να έχουμε αποκλειστικά αρσενικό fanbase, which is always nice.
-Ποιοι είναι οι καλλιτέχνες που θεωρείται πως σας βοήθησαν να καταλήξετε στον ήχο που έχετε πλέον;
Η αλήθεια είναι ότι με τον τρόπο που ακούμε μουσική πλέον, δεν επηρεάζεσαι τόσο από έναν καλλιτέχνη, όσο από τυχαία τραγούδια που μπορεί να πέσουν στην προσοχή σου και να σου τραβήξει κάτι σε αυτά το ενδιαφέρον. Όταν όμως πρωτοξεκινήσαμε, υπήρχαν συγκεκριμένα bands που μας ήταν ιδιαιτέρως αγαπητά κι απ’ τα οποία παίρναμε, ηθελημένα και μη, διάφορα στοιχεία. Rush, Red hot chili peppers, System of a Down, Faith no more, Mars Volta, Coheed and Cambria, Muse, κι αργότερα από τις τελευταίες που ακούγαμε όλοι ήταν οι Biffy Clyro και οι Circa Survive. Μας έχουν επηρεάσει όμως και πολλοί που δεν είναι κοντά σε μας ηχητικά αλλά εκτιμούμε πολύ, όπως Lady Gaga η Limp Bizkit, οσο περίεργο και να ακούγεται.
-Θα επηρεάσει την μπάντα σας η όλο και βαθύτερη οικονομική και πολιτισμική κρίση;
Η οικονομία μας έχει ήδη επηρεάσει γιατί η ελληνική μπάντα είναι ακριβό σπορ αν θες να το κάνεις καλά. Δυστυχώς, όπως όλοι ξέρουν, το κράτος είναι τροχοπέδη και όχι μοχλός της καλλιτεχνικής πρωτοβουλίας. Και δεν εμποδίζει μόνο εμάς να επενδύσουμε περισσότερα στη μπάντα, αλλά και τον κόσμο να διαθέσει τον οβολό του για ένα εισιτήριο ή να αγοράσει κάτι δικό μας. Η πολιτισμική κρίση αντίθετα βοηθάει, πιστεύουμε, την έκφραση γιατί δίνει πάντα την καλύτερη τροφή για σκέψη. Είναι σύνηθες σε χαλεπούς καιρούς να αναδύονται καλύτερα κομμάτια, μάλλον γιατί τα αρνητικά τεκταινόμενα βοηθάνε περισσότερο στην έμπνευση.
-Defcon 7. Τι σας φέρνει πρώτα στο μυαλό το νούμερο 7;
Ο’ τι φέρνει στο μυαλό κάθε σοβαροί ανθρώπου με επίπεδο και μόρφωση. Το Final Fantasy 7.
-Είναι τελικά το σανίδι ο τελικός προορισμός ενός μουσικού ταξιδιού; Τι σου δίνει σαν άτομο η άμεση επαφή με το κοινό;
Το αν είναι ο τελικός προορισμός εξαρτάται από την άποψη του καθενός, αλλά σίγουρα είναι αναπόσπαστο κομμάτι. Νομίζω οι πιο πολλοί άνθρωποι που ασχολούνται με τον έναν η τον άλλο τρόπο με τη μουσική είναι εσωστρεφείς. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απομονωμένοι ή μοναχικοί, αλλά σίγουρα ψάχνουν τη δίοδο να εκφραστούν μέσα τους και όχι μέσω ιδιαίτερα κοινωνικών εκφάνσεων. Οπότε το live είναι η ευκαιρία τους να εξωτερικεύσουν όλη αυτήν την ενέργεια σε μια κοινωνική συνεύρεση, και όταν υπάρχει ανταπόκριση από κάτω, είναι κάτι που ψυχολογικά δεν μπορεί να αφομοιωθεί. Είναι δευτερεύον το αν ο ήχος είναι καλός, οι παίχτες γκρουβάρουν ή αν πέφτουν ή δεν πέφτουν φάλτσα, όση σημασία και να δίνουμε σε αυτά και από τις δυο μεριές, προς και από το σανίδι. Το σημαντικότερο είναι αν βλέπει ο θεατής κάτι στον καλλιτέχνη που παρατηρεί στο οποίο να ανταποκρίνεται συναισθηματικά.
-Με 3-4 λέξεις θα ήθελα να πείσετε τους αναγνώστες μας να έρθουν από νωρίς στο An Club να σας παρακολουθήσουν.
Από νωρίς δεν χρειάζεται να έρθουν για μας γιατί παίζουμε προτελευταίοι! Αλλά θα τους παρακαλούσαμε να έρθουν από νωρίς για να δουν γαμάτες μπαντούλες όπως τους Bus the Unknown Secretary, τους Vagabonds 77 και τους τρισμέγιστους 7-Odds. Au revoir!
900 
