ACID DEATH

Η αλήθεια είναι ότι η ζωή έχει δυσκολέψει αρκετά και κατ’ επέκτασιν όλες οι δραστηριότητές της. Είτε είναι κοινωνικές, είτε ψυχοσωματικές, είτε βιοποριστικές. Ειδικά στη χώρα μας, δεν το συζητάμε, τα οπίσθια μας το έχουν νοιώσει πολλάκις και κατά συρροήν τα τελευταία χρόνια. Μέσα σ’ αυτήν την ψυχοβγαλκτική καθημερινότητα, ένα αδιαμφισβήτητο και ταυτόχρονα παράδοξο γεγονός, είναι το κατά ριπάς πλέον μουσικό εξαγόμενο όλης αυτής της απόγνωσης και της γενικότερης αγωνίας. Μουσική και μουσικοί, ξεπετάγονται από παντού προσφέροντας τέχνη, δομώντας μια εν όραμα διαφυγή, σε πολύ ποιοτικά, εφάμιλλα των επί χρόνια διαφημιζόμενα standards του εξωτερικού, πλαίσια. Κι αν θεωρήσεις αυτήν την κατάσταση ως “σημείο των καιρών”, έχοντας εν μέρει δίκιο, με δεδομένη την άνθηση της home creation κουλτούρας και την πρόσβαση του κάθε καλλιτέχνη στο παγκόσμιο διαδικτυακό ακροατήριο, τότε η αξία μιας κυκλοφορίας από μια ομάδα μεταλλάδων, η οποία γεννήθηκε και ανδρώθηκε στα Προκάμβρια χρόνια της ελληνικής metal σκηνής, ήκμασε, παρήκμασε και για λίγο “πέθανε” κιόλας πριν αναστηθεί πλήρως, δικαιούται μερικά credits ακόμη, έστω για τον αγώνα της να ζήσει στην σύγχρονη μουσική πραγματικότητα. Ειδικά στην περίπτωση των Αθηναίων prog / tech / deathsters Acid Death που μας πέταξαν προσφάτως μέσα στη μάπα το εξαίρετο νέο τους album “Hall Of Mirrors”, η λέξη “συμβιβασμός”, μάλλον δεν υπάρχει καν ως έννοια, στο εικαστικό εννοιολογικό λεξικό. Το Rockway.gr, μίλησε με τον Σάββα Μπετίνη, μπασίστα / τραγουδιστή των Acid Death, για το παρελθόν, το βροντερό παρόν και την πιθανότητα ενός αντάξιου μέλλοντος για την μπάντα του. Δικός σας…

Καλησπέρα Σάββα και συγχαρητήρια για το νέο σας album. Και θα ξεκινήσω, πισωγυρίζοντάς σε περίπου 25-26 χρόνια πριν. Πίστευες ποτέ ότι θα βιώσεις αυτήν την πορεία όταν φόρμαρες τη μπάντα με τον Ντένη (Δημοσθένης “Ντένης” Κωστόπουλος – κιθάρες); Τι έχεις να θυμάσαι από εκείνες τις εποχές και ποιά είναι τα σημεία που εστιάζονται οι διαφορές με το μουσικό παρόν κατά τη γνώμη σου;
Καλησπέρα και σε σένα Ιορδάνη και ευχαριστούμε για την παρουσίαση. Κοίταξε, η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκινούσε η μπάντα, κανένας μας δε φανταζόταν τι θα επακολουθήσει. Βέβαια ήταν και διαφορετικές οι εποχές τότε και η προοπτική και μόνο να σκεφτόσουν ότι κάτι τέτοιο θα άντεχε να υπάρχει για 1/4 του αιώνα, μάλλον θα ακουγόταν αστεία. Εξαιρώντας φυσικά τα 10 χρόνια απουσίας από το 2001 έως το 2010 που και πάλι το όνομα ACID DEATH όχι μόνο δε χάθηκε αλλά ενδυναμώθηκε, χάριν της βοήθειας του internet. Οι αναμνήσεις φυσικά πάμπολλες, τόσες όσα και τα κύματα πάνω από τα οποία πέρασε αυτή η μπάντα. Οι διαφορές με σήμερα; Άσ’ το!!! Απλά καμία σχέση! Μιλάμε για εντελώς άλλο πράγμα σε σχέση με τότε.

Η μουσική που δημιουργήσατε τον καιρό του debut σας “Pieces Of Mankind” και του “Random’s Manifest”, θεωρήθηκε από πολλούς (μέσα σ’ αυτούς κι εγώ) αξιοπερίεργη κίνηση με δεδομένη την progressiveίζουσα φύση της. Αντικειμενικά μιλώντας και χωρίς να κρίνεται η ποιότητα αυτή καθ’ εαυτή, το να ακολουθήσεις το μονοπάτι που χάραξαν μπάντες του μουσικού επιπέδου των Atheist, των Coroner ή των Pestilence, έδειχνε εν πρώτοις τόλμη και κατά δευτέροις επιδοκιμαστικό θράσος. Τελικά πως θα σας αυτοχαρακτήριζες; Thrashers με έντονες ανησυχίες ή progsters με πολλά νεύρα;
Προσωπικά, αλλά και οι υπόλοιποι της μπάντας, θα το χαρακτήριζα σαν πρόκληση, γιατί αυτό ήταν για εμάς τότε. Το να αποτολμήσεις να εντάξεις στοιχεία που, εκτός του ότι ήταν ξένα προς αυτό που έκανες, ήταν και ιδιαίτερα απαιτητικά εκτελεστικά. Με δεδομένο το παρελθόν της μπάντας που αντικειμενικά ξεκίνησε με καθαρά thrash / death κατεύθυνση, θα μας χαρακτήριζα μάλλον thrashers με έντονες ανησυχίες. Βέβαια αυτό ήταν και η απαρχή, μια που έμελλε να ακολουθήσουμε αυτή τη στριφνή κατά πολλούς, δύσπεπτη κατά άλλους και σε καμιά περίπτωση μοδάτη κατεύθυνση. Και αυτό ήταν και θα είναι το κύριο χαρακτηριστικό των ACID DEATH. Η λέξη “μόδα”, δεν υπήρξε ποτέ στο λεξιλόγιό μας.

Ποιές ήταν οι συνθετικές επιρροές σου; Προσωπικά, τι σε έμπασε στο metal και ειδικότερα ποιοί ήταν οι μουσικοί που σε ενέπνευσαν να ασχοληθείς με το μπάσο; 
Η απαρχή έγινε με τους Iron Maiden το 1986…Κλασσικό metal. Επακολούθησε το πρώτο κύμα του ευρωπαϊκού thrash καθώς και του αμερικάνικου death metal, κάτι που ακόμη και τώρα θαυμάζω. Και όπως στους περισσότερους metal μπασίστες της εποχής, το ίνδαλμα άκουγε στο όνομα Steve Harris.

Η πορεία σας είχε πολλά σκαμπανεβάσματα, ενώ δεν αποφύγατε την διάλυση, λίγο μετά το “Random’s Manifest”. Θα μπορούσες να μας εκθέσεις τους λόγους που συνέβη αυτό;
Ήταν το αποτέλεσμα της συσσώρευσης πολλών προβλημάτων, μικρών και μεγάλων. Μέχρι το 2001 μετρούσαμε 2 full length albums, 1 EP και 1 split album. Κατά την περίοδο 1995-2001, έπεσε απίστευτη δουλειά, ξεκινώντας να πορευόμαστε σε ένα πιο τεχνικό / progressive ύφος, μέχρι του να καταφέρουμε να εντάξουμε στοιχεία ως και από jazz / fusion στη μουσική μας. Στο “Pieces…” τα πράγματα κύλησαν εντελώς ανάποδα. Ένας δίσκος που ενώ πήρε πολύ καλές κριτικές στην Ελλάδα, έμεινε στα αζήτητα, για να βγει album του μήνα στην Αγγλία, έναν χρόνο μετά. Στο “Random’s Manifest”, ενώ όλα πήγαιναν καλά, οι αντιπαραθέσεις και εσωτερικές συγκρούσεις ήταν φαινόμενο συνεχές. Η ομάδα άρχισε να κουράζεται, να αδιαφορεί και φτάνοντας στο τέλος του 2001, έχοντας ξεκινήσει να ηχογραφούμε το τρίτο -τότε- album με τίτλο “Fear Mechanics” που φυσικά δεν ηχογραφήθηκε ποτέ, σε μια νύχτα έσβησαν οι μηχανές. Το ερώτημα που εγείρεται είναι αν θα μπορούσε να αποφευχθεί αυτό. Η απάντηση είναι ότι με τις επικρατούσες συνθήκες και τη ψυχοσύνθεση που διαμορφώθηκε διαμέσου ενός διαστήματος 12 χρόνων συνεχούς πάλης υπό απόλυτα αντίξοες συνθήκες, κάτι τέτοιο ήταν μάλλον ζήτημα χρόνου να συμβεί…

Για δέκα περίπου χρόνια, το σχήμα ήταν ανενεργό. Και ξαφνικά, πριν από τρία χρόνια, το 2012, με ανανεωμένο το line up σας, ένα νέο album κυκλοφόρησε υπό το όνομα των Acid Death, το “Eidolon”. Πως πήρατε την απόφαση να επανεκκινηθεί η μπάντα; Και κατά πόσο τα κίνητρα είχαν μεταβληθεί σε σχέση με την αφετηρία σας;
Ήταν επιθυμία να ξαναϋπάρξουμε, αφού βέβαια είχαμε αποβάλλει τα προβλήματα που μας τυραννούσαν την εποχή εκείνη. Γι’ αυτό και το πρώτο πράγμα που έγινε, ήταν ένα ξεκαθάρισμα στο ποιός έκανε τι. Το να επιστρέφαμε σμπαραλιασμένοι θα ήταν τουλάχιστον αστείο, για εμάς πρώτα απ’ όλα. Έτσι,  κάτι που ξεκίνησε να συζητιέται το 2009 χωρίς ουσιαστική επιτυχία, ολοκληρώθηκε αρχές του 2011. Το κίνητρο πάντα – μα πάντα – το ίδιο. Όσο γίνεται, πιό καλή μουσική!

Από την κυκλοφορία του “Eidolon” και μετά, δείξατε μια πολύ έντονη δραστηριότητα είτε με συχνότατα live, supportάροντας σπουδαία ονόματα του ακραίου χώρου (ενδεικτικά αναφέρω τις εμφανίσεις με τους The Haunted και την ευρωπαϊκή περιοδεία παρέα με τους θρυλικούς Master του Paul Speckmann), συμμετοχές σε events / festivals (στη Φινλανδία, στη Σλοβενία, στην Ιταλία), είτε διαδικτυακώς με τη δημοσιοποίηση official video clip, προωθώντας το υλικό σας. Ο αγώνας να καθιερώσεις τη δουλειά και το όνομά σου παραμένει το ίδιο δύσκολο τελικά ανεξαρτήτως εποχών;
Προϋποθέτει δικό σου ενδιαφέρον πρώτα απ’ όλα! Αν εσύ ο ίδιος δεν αγαπάς τη δουλειά σου και δεν δείξεις ενδιαφέρον γι’ αυτήν, μην περιμένεις οι άλλοι να το κάνουν για σένα. Γι’ αυτό και δεν αποτανθήκαμε στον οποιονδήποτε που θα μπορούσε να είναι ή θα του άρεσε πολύ να λέγεται “manager”. Το ευτυχές είναι ότι σήμερα τα πράγματα μπορούν να κινηθούν πολύ πιο γρήγορα από το παρελθόν, οι δυνατότητες που μπορεί να έχει κάποιος να παρουσιάσει τα πεπραγμένα του είναι σαφώς πιο πολλές, βέβαια είναι και πιο πολλές πια οι μπάντες. Η ουσία είναι ότι όποιος θέλει να βρει τί είναι οι Acid Death, δε θα δυσκολευτεί.

Πες μου δυο λόγια για τους συνεργάτες σου, είτε αυτοί που συνεχίζουν στο line up, είτε για τα παλαιότερα μέλη. Πως είναι οι μεταξύ σας σχέσεις;
Πάντα οι Acid Death λειτουργούσαν σαν ομάδα, υπό οποιοδήποτε line-up. Απλά στην παρούσα φάση, η ομάδα αυτή αποτελείται από καλύτερους παίκτες. Και ξέρεις, όταν λέω “καλύτερους”, δεν έχει να κάνει απαραίτητα με το μουσικό κομμάτι, αν ο άλλος είναι ένας νέος θεός της κιθάρας κλπ… Ούτε καν μιλάμε για κάτι τέτοιο! Έχει να κάνει κυρίως με το κατά πόσο 4 άνθρωποι μπορούν να συνυπάρχουν, να συνεννοούνται, να είναι φίλοι πάνω απ’ όλα και να δημιουργούν. Ο καθένας προσφέροντας αυτό που μπορεί.

Ας περάσουμε τώρα στο “ψητό”, που δεν είναι άλλο από το ολόφρεσκο νέο σας album, το “Hall Of Mirrors”. Πότε ξεκίνησε ο κύκλος του και ποιές ήταν οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετωπίσατε;
Το υλικό του album ξεκίνησε να διαμορφώνεται περίπου από το Δεκέμβρη του 2012. Το βασικό στη δημιουργία αυτού του album ήταν το ότι ξεκίνησε από blank screen, χωρίς να υπάρχει ίχνος παλαιότερου υλικού που με κάποιο τρόπο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί. Αυτό το κάνει αυτομάτως ένα σκαλί πιο σημαντικό σαν album γιατί δείχνει την ακριβή σύγχρονη εικόνα της μπάντας, όποια κι αν είναι αυτή. Μέχρι και το καλοκαίρι του 2014, γράφαμε και προβάραμε συνέχεια νέο υλικό, παράλληλα με τις υπόλοιπες δραστηριότητες φυσικά (πρόβες για live, περιοδεία κλπ). Ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε τον Αύγουστο του ’14 και τελειώσαμε από όλα τον Απρίλιο του ’15, αντικειμενικά ήταν ο περισσότερος χρόνος που είχαμε αναλώσει ποτέ για την παραγωγή ενός album. Η μόνη δυσκολία, που τελικά μάλλον μας βγήκε σε καλό, ήταν όταν ετοιμαζόμασταν να ξεκινήσουμε τη μίξη το Δεκέμβρη του ’14 στην Αυστρία, στα studios της Noisehead records – η οποία θα το κυκλοφορούσε – και με τα αεροπορικά εισιτήρια στο χέρι, πληροφορηθήκαμε ότι το label λόγω οικονομικών προβλημάτων υποχρεώνεται να αναστείλει τη λειτουργία του. Δεν πτοηθήκαμε καθόλου μπορώ να πώ, απλά δρομολογήσαμε το mix / mastering στα Devasoundz Studios με τον Foti Benardo, ο οποίος το ανέλαβε πια σαν co – producer, στο καπάκι σχεδόν υπογράψαμε με τη 7Hard και όλα πήραν το δρόμο τους.

Ακούγοντας το “Hall Of Mirrors”, ναι μεν δεν υπάρχει ουσιαστική διαφοροποίηση στο ύφος σας, αυτό όμως είναι διανθισμένο δε με ένα πλήθος στοιχείων, που ακούγονται ίσως για πρώτη φορά σε υλικό των Acid Death. Heavy metal solos, ηλεκτρονικά στοιχεία εδώ κι εκεί, εμφάνιση γυναικείων φωνητικών στο “Taste of the Erratic” και πληθώρα νεωτερισμών. “Δεινόσαυροι” αλλά με ανοιχτές τις κεραίες σας θα έλεγε κανείς…
Όχι απαραίτητα και σίγουρα… όχι δεινόσαυροι! Δοκιμάσαμε απλά πράγματα που μας άρεσαν και πιστέψαμε ότι θα ταιριάξουν και στο album και στην ιδιοσυγκρασία της μπάντας αλλά πάντα στο βαθμό που δε θα “χαλάσουν” το τελικό αποτέλεσμα. Θέλω να πιστεύω ότι ο σκοπός επετεύχθη.

Εκτός από τις κοπέλες, στη νέα σας δουλειά συμμετέχουν και μερικές εξέχουσες προσωπικότητες και αναφέρομαι στους κ.κ Νίκο Μελισσουργό (Suicidal Angels), Μάνθο Στεργίου (Tardive Diskynesia), Jon Soti… Πως προέκυψαν αυτές οι συμμετοχές;
Ήταν κάτι που το συζητήσαμε κάποια στιγμή πριν το υλοποιήσουμε. Το θέμα “συμμετοχή”. Αυτό που θέλαμε ήταν να έχουμε ανθρώπους που τους ξέρουμε και μας ξέρουν, εκτιμούν αυτό που κάνουμε και θέλουν να βάλουν μια δική τους πινελιά. Έτσι λοιπόν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, που για άλλη μια φορά τους ευχαριστούμε, είναι ένα μέρος αναπόσπαστο από αυτό το album.

Ένα από τα σημεία που θεώρησα, ως ακροατής, ως highlight, είναι το πόσο καλοδουλεμένο ηχεί. Η παραγωγή, το mastering και η μίξη, σας άφησαν ικανοποιημένους; Ποιοί ήταν υπεύθυνοι αυτού του τομέα και πόσο σημαντικός ήταν ο ρόλος τους στο τελικό αποτέλεσμα; Μπορούμε να κοιτάμε στα μάτια τους αντίστοιχους μεγάλους και τρανούς διαμορφωτές του ήχου στο εξωτερικό, τουλάχιστον στον τεχνικό τομέα;
Η παραγωγή και η όλη διαμόρφωση του υλικού, ηχητικού και οπτικού, μας άφησε απόλυτα ικανοποιημένους. Mix / mastering, όπως σου είπα είναι δουλειά του Foti Benardo ενώ η ηχογράφηση μοιράστηκε σε δυο studios, το Devasoundz στα τύμπανα και στο S.I.A. Recordings για τα υπόλοιπα. Τα δύο multi – camera videos που συμπεριλάβαμε στο CD, είναι από την πρόσφατη εμφάνισή μας στο Κύτταρο μαζί με τους The Haunted και η επεξεργασία εικόνας έγινε από το Ντένη  και του ήχου από εμένα. Η αλήθεια είναι ότι θέλαμε να ακούγεται ηχητικά φρέσκο, σύγχρονο, χωρίς να ξενίζει τον ακροατή του 2015 αλλά και να του δίνει αυτό το “κάτι παραπάνω” από ένα απλό CD. Όσο για το αν μπορούμε να κοντράρουμε αντίστοιχους μεγάλους διαμορφωτές ήχου του εξωτερικού, η απάντηση είναι μόνο μία λέξη. ΑΝΕΤΑ!!!

Η 7Hard είναι η εταιρία με την οποία συνεργάζεστε. Κατά πόσο σας άφησε ικανοποιημένους η συμφωνία που επιτύχατε με αυτήν; Είστε ικανοποιημένοι από τη στήριξη για την προωθητική διαδικασία του “Hall Of Mirrors”, πέρα βέβαια από τη δική σας προσπάθεια;
Το Μάιο του 2015 υπογράψαμε με τη Γερμανική 7Hard. Είναι ένα μέσου βεληνεκούς label, έχοντας αρκετά καλά ονόματα στο ενεργητικό του. Είναι ουσιαστικά το ένα από τα 7 labels της 7US που περιλαμβάνει από metal μέχρι jazz. Και ήταν μια από τις εταιρείες που μας είχαν ρίξει πόρτα το 2012 με το “Eidolon”. Το πρώτο σημαντικό με αυτούς είναι η πάρα πολύ καλή διανομή. Μας υπέγραψαν για 5 χρόνια. Μέχρι στιγμής τα πράγματα πάνε μια χαρά. Έχουν δείξει ότι αγαπάνε το album, έχουν δείξει ότι εμπιστεύονται τη μπάντα και κάνουν το καλύτερο που μπορούν. Φυσικά…. είμαστε κι εμείς εδώ όπως πάντα!

Ποιά είναι τα άμεσά σας σχέδια; Video clips, live shows, κάποιο tour; Έχετε κάτι να ανακοινώσετε, εν όψει βέβαια και του release party που θα οργανώσετε στις 18 Σεπτεμβρίου στο Ragnarok;
Ήδη έχουμε δώσει σε κυκλοφορία το πρώτο official video clip για το “Hall Of Mirrors”, ενώ στο πρόγραμμα έχουμε ένα lyric video και άλλο ένα official. Από Δεκέμβρη, έχοντας στα χέρια και τις επανακυκλοφορίες του “Pieces Of Mankind” και “Random’s Manifest”, θα ξεκινήσουμε τα live στην Ελλάδα και είμαστε και στην αναμονή για κάποιο slot σε ευρωπαϊκό tour. Οπωσδήποτε έχει να πέσει πολύ τρέξιμο!

Αν και η κυκλοφορία του “Hall Of Mirrors” δείχνει αν μη τι άλλο ότι η φωτιά δεν σιγοκαίει απλώς αλλά φλέγεται στο έπακρο, εσείς πόσο φιλόδοξοι νοιώθετε για το υλικό που δημιουργήσατε;
Πάνω απ’ όλα είναι κομμάτι του εαυτού μας. Είναι κάτι για το οποίο κοπιάσαμε όλοι και θέλουμε να το δούμε να “μεγαλώνει”. Οπωσδήποτε ο κόσμος θα είναι αυτός που στο τέλος θα κρίνει αλλά αν μη τι άλλο, από τη δική μας μεριά δίνεται και θα δοθεί ακόμη περισσότερη ψυχή και σώμα.

Ποιά είναι η δική σου ενορατική ματιά για το μέλλον αυτού του ήχου; Πως βλέπεις τα πράγματα στη χώρα μας και στο εξωτερικό;
Με τα δεδομένα που υπάρχουν προσωπικά πιστεύω ότι έχουμε σαν σκηνή ένα λαμπρό μέλλον. Το κακό είναι πως η καχυποψία κάνει καλά τη δουλειά της, φτάνει όμως λίγη προσπάθεια και ο κάθε καχύποπτος πείθεται. Η ποιότητα των Ελληνικών σχημάτων έχει ανέβει κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια, ειδικά τα χρόνια της κρίσης που είναι και λογικό, γιατί σε καταστάσεις πανικού ο κόσμος πάντα ψάχνει να βρει κάποιες διεξόδους, μία από αυτές και στην Τέχνη. Ίσως στο επόμενο album να μιλάμε για την πανευρωπαϊκή καταξίωση της Ελληνικής σκηνής, φτάνει να μην τα παρατήσουμε τώρα.

Είστε από τις παλιότερες ενεργές μπάντες στην Ελλάδα και ζήσατε όλη την εξελικτική πορεία του heavy metal (ανεξαρτήτως ταμπελών). Από τα πέτρινα χρόνια του tape trading, στην πλήρη do it yourself τεχνολογική άνθηση του home creation των καιρών μας. Ποιά είναι η άποψή σου; Ωφελεί το κίνημα ή το αντίθετο;
Σίγουρα το όφελος από τη σύγχρονη τάση της εποχής είναι τεράστιο. Είναι πολύ βασικό να έχεις τη δυνατότητα να εργαστείς πάνω σ’ αυτό που κάνεις και να πετυχαίνεις θετικά αποτελέσματα. Ειδικά στον τομέα home recording ή και self-promotion τα πράγματα είναι ιδιαίτερα θετικά. Φτάνει βέβαια όλο αυτό να μη σε προσδιορίζει σα δημιουργό αλλά διαμέσω αυτού να προσφέρεις ωφέλιμο έργο. 

Ως “παλιός”, τι θα συμβούλευες στη νέα γενιά μουσικών;
Λίγα πράγματα σε λίγες λέξεις. Υπομονή, επιμονή, τιμιότητα, συνέπεια, ομαδικό πνεύμα. Και όλα τα άλλα θα έρθουν σιγά-σιγά.

Εκτός από μπασίστας των Acid Death, ασχολείσαι και με παραγωγές και μάλιστα βρήκα την παραγωγή του solo album του project του Ντένη “North Selas” υποδειγματική. Σκέφτεσαι να χωθείς ακόμη πιο βαθιά;
Η αλήθεια είναι ότι ασχολούμαι και με το κομμάτι της παραγωγής έχοντας το δικό μου χώρο, το S.I.A. Recordings studio. Δεν το πολυδιαφημίζω όμως, περισσότερο λόγω έλλειψης χρόνου. Στο “North Selas” είχα κάνει το mastering και είμαι κι εγώ πολύ ευχαριστημένος με το τελικό αποτέλεσμα μια που ήταν πολύ ιδιαίτερη δουλειά , θεωρώντας το ως ένα ακουστικό ambient project. Αλλά φυσικά για όποιον χρειαστεί τη βοήθειά μου, σε επίπεδο mix, mastering editing και ό,τι άλλο σχετικό με ήχο στο χώρο μας, θα είναι χαρά μου να προσφέρω!

Τι υπάρχει αυτόν τον καιρό στην playlist σου;
Gojira, Meshuggah, Death, Carcass, Slayer… Πράγματα που πάντα είχα κάπου στο σπίτι να παίζουν.

Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αναφέρεις και ξέχασα να σε ρωτήσω; Η τελευταία κουβέντα προς τους αναγνώστες του Rockway.gr, δική σου.
Ένα μεγάλο Ευχαριστώ από όλους μας για την παρουσίαση στο περιοδικό. Ακούστε τη νέα μας δουλειά και πείτε μας τις παρατηρήσεις σας. Θα μας είναι απόλυτα χρήσιμες!