SOEN

Την κατάρα του τρίτου κρίσιμου άλμπουμ φαίνεται να ξεπερνούν οι Σουηδοί progsters Soen, με το σπουδαίο “Lykaia” που τους αυτονομεί ακόμα περισσότερο από τις αρχικές τους βάσεις και επιδράσεις. Με ένα ώριμο και πλούσιο μουσικό ταξίδι στις σκοτεινές πλευρές του κόσμου και των θρησκειών, έχουν κάθε λόγο να μην μνημονεύονται πια σαν “το γκρουπ που σχημάτισε ο πρώην ντράμερ των Opeth”…Για όλες τις λεπτομέρειες γύρω από το νέο τους άλμπουμ και τη σημερινή κατάσταση στους Soen, μιλά μαζί μας ο ιδρυτής και ηγέτης τους, Martin Lopez.

Γεια σου Martin από το Rockway.gr… Έχετε ένα νέο άλμπουμ περίπου τρία χρόνια μετά το “Tellurian”. Ποιά ήταν η εξέλιξη στην κατεύθυνση της μπάντας στη διάρκεια αυτού του χρόνου;
Υπάρχουν δυο νέα μόνιμα μέλη, o Lars και ο Marcus που ενώθηκαν μαζί μας αμέσως μετά την κυκλοφορία του “Tellurian”, φέρνοντας τα δικά τους στοιχεία. Αυτό το line up έχει κάνει ήδη δύο περιοδείες μαζί, έτσι υπήρχε όλος ο χρόνος να αναπτυχθούν αυτές οι προσθήκες και να οδηγήσουν τη μουσική διαμόρφωση σε αυτό που είναι οι Soen σήμερα.

Δώσατε έμφαση στην προσπάθεια να κάνετε την παραγωγή πιο ζωντανή και πραγματική. Πως προσπαθήσατε να φτάσετε στο επιθυμητό επίπεδο;
Ηχογραφήσαμε τα πάντα πολύ ωμά και δεν χρησιμοποιήσαμε όλα τα εξαρτήματα επεξεργασίας για να προσπαθήσουμε να κάνουμε τον δίσκο “τέλειο”. Είναι πολύ εύκολο να χάσει η μουσική την ψυχή της, όταν αρχίζει να γίνεται αυτό.

Ποιο είναι το νόημα του τίτλου “Lykaia”;
Τα “Λύκαια” ήταν μια αρχαία ελληνική θρησκευτική γιορτή που γινόταν στο όρος Λύκαιον. Θεωρήσαμε πως ο συμβολισμός  με τον αυτόνομο λύκο, που κι αυτός λειτουργεί στην ομάδα για να επιβιώσει, εκπροσωπεί αυτό που είναι οι Soen σήμερα. Επίσης, εκείνη η γιορτή ήταν τόσο βάναυση όσο νιώθουμε πως είναι και η σημερινή κοινωνία. Αισθανόμαστε πως έχουμε προοδεύσει αλλά είμαστε ακόμα τόσο άδικοι, όσο τότε.

Μπορείς να περιγράψεις τις εμπειρίες και τις εσωτερικές διαδρομές που τελικά διαμόρφωσαν το πλαίσιο του άλμπουμ;
Πιστεύω πως το “Lykaia” διαμορφώθηκε από την εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας σαν μουσικούς, και το θετικό πνεύμα που περιβάλλει το συγκρότημα αυτή την εποχή. Οι Soen είναι καλύτεροι από ποτέ, οι σχέσεις μέσα στη μπάντα είναι σπουδαίες και όλοι πιέζουν προς τον κοινό στόχο. Πιέζουμε ο ένας τον άλλο και περιμένουμε όλοι από τον καθένα να είναι όσο το δυνατόν καλύτερος συνέχεια, και αυτό μας εμπνέει και μας κρατά σε εγρήγορση. Μετά από τόσα χρόνια, είμαστε επαγγελματίες μουσικοί, και θα πρέπει οι άνθρωποι γύρω μας να μας ωθούν να συνεχίσουμε να εξελισσόμαστε και να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε όσα κάναμε στο παρελθόν.

Μπορείς επίσης να μας δώσεις κάποιες λεπτομέρειες σχετικά με τη διαδικασία της σύνθεσης των τραγουδιών;
Δουλέψαμε όπως συνήθως: αυτό σημαίνει πως γράφω την περισσότερη μουσική στο σπίτι, και στη συνέχεια συναντιόμαστε με τον Joel να δούμε τι αξίζει να κρατήσουμε. Προσθέτουμε τις μελωδίες των φωνητικών και μετά το φέρνουμε στους υπόλοιπους, να συναρμολογήσουμε αυτά τα κομμάτια σε τραγούδια. Ο καθένας προσθέτει το όργανό του και μετά περνάμε αρκετό χρόνο γυαλίζοντας τα τραγούδια, μέχρι να αισθανόμαστε πως είναι αρκετά καλά να αποτελέσουν μέρος ενός άλμπουμ των Soen.

Τι πιστεύετε πως μπορεί να κάνει το “Lykaia” να επιπλεύσει στην επιφάνεια της πλημμύρας από αμέτρητες νέες κυκλοφορίες δίσκων;
Είμαι οπαδός της άποψης πως η καλή μουσική πάντα βρίσκει τον τρόπο να ξεχωρίσει από τον σωρό. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνουμε, από το να γράψουμε και να ηχογραφήσουμε την καλύτερη μουσική που μπορούμε και όσο εμείς από την πλευρά μας είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό που έχουμε βγάλει, όλα είναι μια χαρά.

Ποια είναι η διαφορά που αισθανθήκατε καθώς μετακομίσατε από την Spinefarm Records, στο νέο σπίτι σας, την UDR;
Πολύ περισσότερη προσοχή, η UDR είναι πολύ πιο ενεργή σε αυτό που κάνουμε και νιώθουμε πως κάναμε τη σωστή επιλογή με την αλλαγή εταιρείας.

Υπάρχοντας σαν Soen στην ευρύτερη δισκογραφία της prog rock μουσικής από το 2012, μπορείς να μας αναφέρεις κάποιες μπάντες της ίδιας περιόδου που κάνουν πραγματικά τη διαφορά, κατά τη γνώμη σου;
Νομίζω πως οι Katatonia και οι Anathema έχουν κυκλοφορήσει πολύ καλά άλμπουμ το τελευταίο διάστημα.

Έχετε ανακοινώσει τις ημερομηνίες της ανοιξιάτικης περιοδείας με τους Madder Mortem. Ξέρετε τη μουσική τους και υπάρχει η πιθανότητα προσθήκης νέων ημερομηνιών που θα περιλαμβάνουν και την Ελλάδα;
Ναι, οι Madder Mortem είναι μια εξαιρετικά υποτιμημένη μπάντα, είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν, και συστήνω σε όποιον δεν τους έχει ακούσει να τους δώσει μια ευκαιρία. Δεν θα υπάρξουν ημερομηνίες για την Ελλάδα, από όσο ξέρω,και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί εκεί έχω ζήσει κάποιες σπουδαίες συναυλίες στο παρελθόν.

Αισθάνεσαι πως χρωστάτε σε ορισμένες μπάντες του παρελθόντος και θα μπορούσες να αναφέρεις κάποιες που έχουν αποτελέσει βαθιά επιρροή για τη μουσική σας;
Υπάρχει ένα αναρίθμητο πλήθος συγκροτημάτων, όλα όσα ακούς και απολαμβάνεις, είναι μέρος του εαυτού σου και, εξαιτίας αυτού, μια επίδραση και πηγή έμπνευσης.

Ποια είναι η συμβουλή σου σε ένα νέο μουσικό που ξεκινά τώρα σε αυτό το είδος της μουσικής;
Να απολαύσουν αυτό που κάνουν, αυτό το είδος της μουσικής δεν θα τους ανταμείψει οικονομικά, θα πρέπει να το κάνουν επειδή τους αρέσει και επειδή πρέπει να αφήσουν τη μουσική έξω από το σύστημα. Η ικανοποίηση είναι πνευματική και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που η μουσική μπορεί να σου δώσει.

Αν μπορούσες να ξεχωρίσεις μια γραμμή από τους στίχους στο άλμπουμ που πραγματικά αντιπροσωπεύουν κάτι βαθύ και σημαντικό για σένα, ποια θα ήταν;
“Let the journey entice you to stay, draped in water seduced to immerse”

849
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…