Το ομώνυμο τραγούδι από το καινούργιο άλμπουμ των BEARDFISH – “Destined solitaire”, το άκουσα πριν από 10 μέρες περίπου στο radio moonrock, και με μεγάλη μου έκπληξη μονολόγησα: «μπράβο-τραγουδάρα και με “βρώμικα” φωνητικά οι BEARDFISH? θα άλλαξαν ύφος…».
Λοιπόν, μια που το είπα και μια που το ξέχασα μόλις άκουσα το άλμπουμ…..
Το “Destined solitaire” είναι ένα άλμπουμ… παγίδα!
Άμα πέσεις μέσα άντε να βγείς. Μου είναι δύσκολο στην συγκεκριμένη κυκλοφορία να αναφερθώ μεμονωμένα σε κάθε κομμάτι γιατί όλο το cd ακούγεται σαν ένα τεράστιο κομμάτι με 8 μικρά διαλείμματα! Θα το προσπαθήσω…
Ξεκινάει με μια υπέροχη instrumental εισαγωγή που απλά σε προετοιμάζει για το τι θα ακολουθήσει.
Καθώς περνάς ήδη στο δεύτερο, μια από τις εκπλήξεις είναι το “Destined solitaire”, όπου εκεί μέσα συναντάς όλη την μουσική σκηνή από το ’70 μέχρι εδώ. Φωνητικά με γεύση Gillan και Hensley, πολύ καλοδουλεμένο και με μεγάλη έκπληξη τα πρώτα σκληρά φωνητικά (και τελευταία!).
Το άλμπουμ είναι όλο εκπλήξεις ,με ήχους που πολλές φορές σαν το “Until you comply” σε στέλνουν στις παλιές καλές εποχές του Van Morrison. Αξιοπερίεργη δε η ιδιομορφία του τραγουδιστή να πηγαίνει ανάποδα στο ‘μέτρο’ της μουσικής στα περισσότερα τραγούδια.
Ατμοσφαιρικά περάσματα με την μουσική σχεδόν να σβήνει σε πολλά σημεία, να ξεκινούν και να σταματούν όποτε το αποφασίσουν, και αυτοσχεδιασμοί με διάθεση…μπουάτ!
“In real life there is no algebra” … στην κυριολεξία! Εδώ ξεχνάς νόμους και κανόνες.
“Where the rain comes in” … ένα κομμάτι με απίστευτη δεξιοτεχνία στα πλήκτρα. Η συνοχή και το προβλεπόμενο δεν θα εμφανιστούν πουθενά στο άλμπουμ αυτό μέχρι το τέλος.
“At home…watching movies” … το οποίο είναι το απόλυτο χάος. Αναλαμπές από ξεχασμένες μουσικές ιδέες έως ότου καταφέρουν να πείσουν και τον τελευταίο μουσικόφιλο του Astor Piazzola στο “Coup de grace”. Πολύ όμορφο στοιχείο εδώ το ακορντεόν!
“Abigail’s questions” … ένα κράμα παράξενων ήχων…σαν τις ερωτήσεις…σαν τις απορίες.. με ποιο ‘υλικό τα όνειρα μας είναι φτιαγμένα’.. “The stuff that dreams are made of“.Μέσα στο “Destined solitaire” θα βρεις την απάντηση.
Ένα άλμπουμ-μιούζικαλ που θα μπορούσε να ζηλέψει ακόμα και ο Bernstein αν ξαναέγραφε το “West side story” τo 2009!
Με άλλα λόγια?
Ότι ξέρεις για το progressive, εδώ απλά το ξεχνάς. Οι Σουηδοί βρήκαν το μυστικό να καταργήσουν το “μέτρο” … και σίγουρα είναι ένα άλμπουμ που δεν το ακούς μια φορά και μετά στο ράφι, έτσι?
Δυνατά σημεία?
Όλο το άλμπουμ είναι βασισμένο στα πλήκτρα ,οι κιθάρες είναι πολύ λίγες αλλά σου μένουν μόλις τις ακούσεις. Ο ντράμερ πιστός συνοδός και γενναιόδωρος στο να αφήνει να περνάει μπροστά το ταλέντο και των υπολοίπων. Φωνές που βγαίνουν από τα σκοτεινά καταγώγια της Νέας Υόρκης, σε μια παρείστικη κατάσταση της φάσης… «τι θέλετε να ακούσετε τώρα?» (funky, rock, groovy, soul, art, και στα πεταχτά 4-5 κουβεντούλες hip hop!)
Άσσος στο μανίκι?
Μα τι άλλο εκτός από τα πλήκτρα??? ..αφού οι 3 από τους 4 ασχολούνται με αυτά?!
Έχουν αναμφισβήτητα την ηγεσία στο άλμπουμ.
Αθάνατα χρόνια με hammonds αρώματα!
540 
