Πως έρχονται καμιά φορά τα πράγματα. Αυτό που ξεκίνησε κάποτε ως το project του Ville Laihiala (τραγουδιστή τότε των, διαλυμένων πλέον, Sentenced) εξελίχθηκε σε ένα κανονικό συγκρό- τημα.
Η αλήθεια είναι ότι μετά τη διάλυση των Sentenced οι Poisonblack μπορούν να θεωρηθούν ως οι συνεχιστές της πορείας των καταδικασμένων, μιας και τα συγκροτήματα που δημιουργήθηκαν από τα υπόλοιπα μέλη κινούνται σε αρκετά διαφορετικό μουσικό ύφος.
Οι Poisonblack επιστρέφουν φέτος με την τέταρτη συνολικά studio δουλειά τους που φέρει τον τίτλο Of Rust And Bones. Ο δίσκος δεν παρουσιάζει σημαντικές μουσικές διαφορές σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους (εξαιρουμένου του πρώτου Escapexstacy που ήταν πιο κοντά στο gothic metal).
Αυτό σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με 9 κατά βάση αργά κομμάτια, στα οποία κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι μελαγχολικές μελωδίες της κιθάρας, μαζί βέβαια με την κατάλληλη υποστήριξη από τα πλήκτρα αλλά και τα υπόλοιπα όργανα.
Ενώ όλοι οι μουσικοί συμβάλλουν στο τελικό αποτέλεσμα, αυτός που κάνει το κάτι παραπάνω δεν είναι άλλος από τον Laihiala, όχι βέβαια με τις ικανότητες του ως κιθαρίστας, όσο με την απόδοση του ως τραγουδιστής. Η φωνή του το ίδιο βραχνή και ζεστή, όπως την έχουμε συνηθίσει και μας αρέσει, δένει απόλυτα με το συναίσθημα που βγάζει η μουσική ανεβάζοντας αρκετά τα κομμάτια.
Μοναδικό αρνητικό σημείο του δίσκου είναι η μεγάλη διάρκεια του Down The Drain (ελάχιστα παραπάνω από 8 λεπτά), το οποίο από κάποιο σημείο και μετά μπορεί να κουράσει κάποιους, κάτι που έξυπνα αποφεύγουν στο The Last Song (διάρκεια εφτάμιση λεπτά, το οποίο από τη μέση περίπου και μετά ανεβάζει ταχύτητες, με αποτέλεσμα να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος του.
Το Of Rust And Bones συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους τους οπαδούς του λεγόμενου gothic ή ατμοσφαιρικού metal αλλά και σε αυτούς που αδυνατούν, ακόμα, να αποδεχθούν το γεγονός ότι πλέον δεν υπάρχουν οι Sentenced.
Καρβούνης Δημήτρης
538 
