Θυμάστε τους Sonata Arctica στα mid 00s; Θυμάστε το μελωδικό (a la Stratovarius) power που έπαιζαν…;
Ε, ξεχάστε τα όλα αυτά. Τα τελευταία χρόνια οι Sonata Arctica έκαναν στροφή στη μουσική τους, κρατώντας μονάχα μερικά στοιχεία από το πρόσφατο παρελθόν τους. Οκ ρε παιδιά, είναι γνωστό πως το power metal περνάει κρίση τα τελευταία δέκα χρόνια, αλλά δε γίνεται το συγκρότημα που έχει κυκλοφορήσει τα “Winterheart’s Guild” και “Reckoning Night” να περιμένει να αποσπάσει ιδιαίτερα θετικά σχόλια για το “The Days of Grays”. Σίγουρα βέβαια είναι καλύτερο από το “Unia”, μη λέμε και ότι θέλουμε. Απλώς κινείται στα ίδια μουσικά μονοπάτια. Και δεν είναι πως δε μου αρέσουν οι πειραματισμοί, οι ορχηστρούλες και τα progressive στοιχεία σε μια μπάντα, αλλά πολλές φορές το αποτέλεσμα αδικεί πρωτίστως τον ακροατή. Οι συνθέσεις είναι όμορφες σε γενικές γραμμές, αλλά ακούγοντας μερικές από αυτές, σκέφτηκα πως κάλλιστα θα μπορούσαν να αποτελέσουν μέρος κάποιου soundtrack της Disney! Και παρόλο που σε κάποια σημεία έχουμε όντως να κάνουμε με τον πιο σκοτεινό δίσκο των Sonata Arctica, η ευρύτερη εντύπωση που μένει από το “The Days of Grays” είναι πως πρόκειται για έναν μέτριο δίσκο, και δυστυχώς οι 2-3 ομολογουμένως πολύ καλές στιγμές του, δεν το σώνουν. Τα mid tempo κομμάτια και οι μπαλάντες είναι σαφώς περισσότερα από αυτά που έχουν ένα μέρος της παλιάς power αύρας και τα φωνητικά του Tony Kakko σε καλά επίπεδα μεν, αλλά σε μερικά τραγούδια βρίσκονται σε μονοπάτια που δεν του ταιριάζουν ιδιαίτερα. Στα συν οι διάσπαρτες εμπνευσμένες μελωδίες στα φωνητικά, σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος, όπως επίσης και η παραγωγή που είναι εξαιρετική σε όλα τα επίπεδα, αλλά να που δεν αρκούν αυτά μόνο σε μια κυκλοφορία. Προσωπικά δε μπορώ να καταλάβω γιατί προσπαθούν να κάνουν δύσκολο ένα είδος το οποίο εκ φύσεως δεν το χρειάζεται. Είδαμε άλλωστε τι έγινε και με τους Stratovarius και την κατάληξή τους όταν προσπάθησαν να περιπλέξουν το μουσικό τους στυλ. Διότι όσο και εάν χτυπιούνται μερικοί, Symphony X δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ.
1111 
