Να που ήρθε στα χέρια του rockway η πολυαναμενόμενη δισκογραφική δουλειά του συνώνυμου με το heavy metal συγκροτήματος, IRON MAIDEN! Ο λόγος φυσικά για το ολοκαίνουριο The Final Frontier, το οποίο είναι και το μεγαλύτερο σε διάρκεια στούντιο άλμπουμ στην ιστορία της μπάντας (76 λεπτά και 34 δευτερόλεπτα)!
Βέβαια τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα γιατί όντας οπαδός τους θα πρέπει να τους κριτικάρω αυστηρά! Αλλά έτσι είναι, όταν αγαπάς πραγματικά κάποιον, του λες την αλήθεια και δεν τον αφήνεις να ονειροβατεί! Δεν εννοώ πως θα γίνω τόσο κακός, ώστε να πω πως η συγκεκριμένη δουλειά είναι για τα σκουπίδια ή πρόκειται για μία αναμάσηση κομματιών του παρελθόντος! Όχι δεν πέφτω στην παγίδα! Εντούτοις, δεν μπορώ να κρύψω ότι ενώ το πρώτο κομμάτι του δίσκου, το Satellite 15… The Final Frontier και συγκεκριμένα η εισαγωγή του μας προϊδεάζουν για κάτι πιο φρέσκο, στην πορεία διαφαίνεται καθαρά ότι η μπάντα δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί συνθετικά από τις μουσικές νόρμες του παρελθόντος. Ταυτόχρονα είναι λίγο δύσκολο να καταλάβω γιατί δεν αυξάνουν το μουσικό όγκο των τραγουδιών τους, ώστε να προσαρμόζονται στις απαιτήσεις του σύγχρονου heavy metal (βλέπε ή μάλλον άκου Slipknot για παράδειγμα)! Ίσως είναι η μουσική υπογραφή του Harris σ’ όλα τα κομμάτια, η επιστροφή στα Compass Point Studios στις Μπαχάμες (εκεί είχαν ηχογραφηθεί τα Piece Of Mind, Powerslave και Somewhere In Time και μάλιστα ο Dickinson είχε τονίσει σε δήλωσή του την 80’s ατμόσφαιρα που απέπνεαν τα συγκεκριμένα στούντιο), το γεγονός ότι είναι πολλά τα λεφτά, τα πολλά χρόνια στην πιάτσα; Δεν ξέρω! Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως ο δίσκος δεν μπορεί να με ταρακουνήσει, όσον αφορά τις συνθέσεις, όπως για παράδειγμα ένα The Number of the Beast, ένα Piece of Mind, ένα Powerslave ή έστω ένα Seventh Son of a Seventh Son βρε αδερφέ! Αλλά δεν θα με αφήσει και παγερά αδιάφορο γιατί κομμάτια όπως το “Mother of Mercy” που συνδυάζουν το επικό heavy με τη μελωδία με σαγηνεύουν (το ριφ στο πιο άγριο μέρος του τραγουδιού προσωπικά μου αρέσει)! Γιατί κομμάτια με ήρεμες εισαγωγές, αιφνιδιαστικές επιθέσεις στο κύριο μέρος, όπως το “Starblind” και “The Talisman” μ’ έκαναν να αγαπήσω τους Maiden! Τo “The Alchemist” και ιδιαίτερα ο ήχος στις κιθάρες άλλους θα τους ταξιδέψει το νου στα 80’s,άλλους θα τους φανεί βαρετό, σίγουρα όμως θα επισημάνει τη συνεισφορά του γκρουπ στο power metal! Στο δίσκο υπάρχουν και progressive επιρροές στις κιθάρες , όπως στο καλό “Isle of Avalon“, ιδιαίτερα η γέφυρα και το τμήμα μετά το πρώτο σόλο πρώτο θυμίζουν έντονα Tom Sawyer από RUSH! Το ίδιο ισχύει και στα “Coming Home” και “The Man Who Would Be King“, όπου ενώ φαίνονται εν πρώτοις ως κλασσικά Maiden κομμάτια, έχουν κάποια πιο progressive στοιχεία (ιδιαίτερα τα ριφ του πρώτου, πριν το πρώτο σόλο). Πάντως για να συνεχίσουμε την ανάλυση, το δεύτερο σε σειρά τραγούδι, El Dorado είναι ένα αμερικάνικο hard n’ heavy κομμάτι, που για όσους παρατηρούν περισσότερο η γέφυρά του μοιάζει έντονα με την εισαγωγή του “Bark at the Moon” του Ozzy. Ο δίσκος κλείνει με το εκτενές “When the Wild Wind Blows” το οποίο έχει κέλτικες μελωδίες στην κιθάρα και ατμοσφαιρική-αφηγηματική από τον Dickinson εισαγωγή! Γενικά από τη δισκογραφική αυτή δουλειά ξεχωρίζουν οι εναλλαγές στα tempo και στα riffs ακόμα και στο ίδιο κομμάτι, τα έμπειρα σόλο και παιξίματα, η ελάχιστα φθαρμένη από το χρόνο φωνή του Dickinson που άλλοτε είναι οπερατική και άλλοτε τραχιά και γενικά ότι χαρακτήριζε ανέκαθεν τους Maiden! Εν κατακλείδι ο δίσκος δεν είναι τόσο απλός όσο φαίνεται! Μπορεί να μην ενθουσιάζει από το πρώτο άκουσμα αλλά θα πρέπει να το ακούσει κάποιος πολλές φορές πριν βγάλει συμπέρασμα για την αξία του! Εγώ πάντως σας προτείνω να τον ακούσετε, IRON MAIDEN είναι αυτοί!
674 
