Οι ατμοσφαιρικοί “Apocalyptica” επέστρεψαν με το έβδομο studio album τους “7th Symphony”, κάνοντας και το ανάλογο λογοπαίγνιο στον τίτλο. Γεμά- τος δυνατές συνθέσεις και υπέροχες συνεργασίες, ο δίσκος αυτός δε διαφέρει σε πολλά απ’ τις προηγούμενες κυκλο- φορίες της μπάντας.
Μολαταύτα οι “Apocalyptica” παραμένουν ξεχωριστοί καθώς συνδυάζουν μ’ ένα μοναδικό τρόπο τo metal με την μελωδία των τσέλο και των βιολιών κάνοντάς τα να ηχούν πότε γλυκά, σαν αύρα και πότε άγρια σα μανιασμένη θάλασσα.
Οι συνεργασίες στο “7th Symphony” είναι αξιοσημείωτες! Ενδιαφέρουσα μάλιστα είναι η συμμετοχή του Gavin Rossdale των Bush στο δεύτερο κομμάτι του δίσκου “End of Me”. Μουσικοί με εντελώς διαφορετικά ακούσματα, συμπράττουν με ομοιογένεια παραδίδοντας ένα κομμάτι, φτιαγμένο να γίνει hit!
Εξίσου “πιασάρικο” είναι και το “Not Strong Enough” που ακολουθεί, με τη συμμετοχή του Brent Smith των “Shinedown”. Στίχος που απομνημονεύεται εύκολα και που σίγουρα το κοινό θα ταυτιστεί μαζί του, δυναμικότατες κιθάρες και τσέλο εκεί όπου κρίνεται απαραίτητο να προστεθεί κι άλλο συναίσθημα, συνθέτουν τη συνταγή της επιτυχίας για το εν λόγω κομμάτι.
Μια απ’ της ισχυρές στιγμές του album ωστόσο δεν είναι άλλη απ’ την επιστροφή του Dave Lombardo! Apocalyptica και Lombardo είχαν συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν, στα album “Reflections” (όπου ο τελευταίος έπαιξε drums σε πέντε κομμάτια) και “Worlds Collide”, για το κομμάτι “Last Hope”. Εδώ συμμετέχει στο “2010”, στο οποίο τα drums δένουν μαγικά με τα έγχορδα, παράγοντας μια όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη μα, εκρηκτική σύνθεση.
Η γλυκιά Lacey Sturm των Flyleaf δίνει την όμορφη φωνή της στο κομμάτι “Broken Pieces”, που θυμίζει αρκετά “Within Temptation” και γενικότερα συνθέσεις τέτοιου ύφους. Το γεγονός αυτό καθιστά το συγκεκριμένο κομμάτι αρκετά αδιάφορο στο άκουσμα. Πόσο μάλλον όταν έπειτα ακολουθεί το κομμάτι “Bring Them to Light” με τα επιβλητικά brutals του Joe Duplantier των Gojira. Η hardcore αυτή νότα, χαρίζει γενικότερα στο album μια πιο ενδιαφέρουσα χροιά και προσωπικά πιστεύω ότι είναι και το αποκορύφωμά του με τα φροντισμένα φωνητικά που εκπέμπουν το κατάλληλο συναίσθημα την κατάλληλη στιγμή και όλα τα όργανα σε απόλυτη αρμονία. Φυσικά και τα instrumental κομμάτια είναι εξαιρετικά με το “Rage Of Posidon” που κλείνει το δίσκο, να κερδίζει τις εντυπώσεις.
Εν κατακλείδι, το “7th Symphony” είναι ένας αξιοπρεπέστατος δίσκος με αξιόλογες συμμετοχές. Ίσως να του λείπει κάποια μεγάλη συνθετική έκπληξη αλλά σίγουρα οι “Apocalyptica” δε σταματούν εδώ. Ήδη διαφορετικοί και καινοτόμοι, σίγουρα στην επόμενη κυκλοφορία τους θα πάνε το “cello metal”, που οι ίδιοι καθιέρωσαν, ένα βήμα παρά πέρα.
Φιλίππα Δημητριάδη
600 
