Μετά από 14 χρόνια δισκογραφικής απουσίας, οι ηγέτες της γερμανικής μεταλλικής αρμάδας επιστρέφουν να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους, στο χώρο του παραδοσιακού Heavy Metal.
Χωρίς προοδευτικούς νεωτερισμούς και πειραματισμούς, η φρεσκαρισμένη παρέα του Wolf Hoffman, δικαιολογεί στο έπακρο το όνομά της, διατηρώντας μεν τον προσωπικό της ήχο (κυρίως από εποχή “Metal Heart”), αλλά ταυτόχρονα ακούγεται και επίκαιρη, χάρη στην παραγωγή και τις ιδέες του Andy Sneap. Το album ξεκινάει, χωρίς εισαγωγές και πρελούδια, με τον δυναμίτη “Beat The Bastards” και σχεδόν αμέσως διαλύονται τα σύννεφα αμφισβήτησης του νέου τραγουδιστή Mark Tornillo. H φωνή του είναι παραπλήσια του γερόλυκου Udo, έτσι επανέρχεται η οικεία αίσθηση ότι ακούς ξανά κάτι το γνώριμο χωρίς να ξενίζει τους παλιούς οπαδούς. Οι χαρακτηριστικές κιθάρες – σήμα κατατεθέν των Accept είναι εδώ, τα εμπνευσμένα σόλο επίσης, οι μπασογραμμές του Peter Baltes είναι ογκόλιθος, τα refrain ευκολομνημόνευτα και η παραγωγή καθαρή και δυνατή. Κομμάτια όπως τα “Beat The Bastards”, “Teutonic Terror”, “Rolling Thunder”, “Blood Of The Nations” και το ταχύτατο “Locked And Loaded”, στέκονται άνετα πλάι σε κλασσικές στιγμές της μπάντας. Μαζί με τους Saxon, πρόκειται για το πιο τίμιο απέναντι στη μουσική του, στον εαυτό του και στους οπαδούς του, παλιό συγκρότημα. Από αυτές τις κλασσικές μπάντες, ίσως αυτό να είναι το μόνο που χρειαζόμαστε πλέον για να μην ξεχνάμε τι σημαίνει αγνό Heavy Metal. Δεν νομίζω να περιμένει κάποιος από αυτά τα groups την υπέρβαση ή μια νέα μουσική πρόταση, αλλά μια δουλειά που να δικαιολογεί το όνομά τους και οι Accept, σε αντίθεση με άλλους, το καταφέρνουν.
Ανδρέας Ανδρέου
652 
