Ο εξαιρετικός κ. Collins είναι και πάλι, εδώ με έναν δίσκο ωδή στα νιάτα του, τώρα που εξηνταρίζει σιγά σιγά και οι αντοχές τον αφήνουν. Μία συλλογή από 18 διασκευές σε τραγούδια της θρυλικής δισκογραφικής της “μαύρης” μουσικής Motown, που καθένα από αυτά είναι μία ιστορία μόνο του.
Σύμφωνα με τον ίδιο τον κ. Collins αυτό που επιδιώκει με αυτό το δίσκο, εκτός από το να αναπολήσει τις μουσικές που τον άνδρωσαν, είναι να κάνει το κοινό να ακούσει τα τραγούδια με το δικό του αυτί- πάντως όχι το δεξί που εδώ και μερικά χρόνια δεν ακούει καθόλου, και με γνωμάτευση γιατρού.
Μετά λοιπόν την, μάλλον, όχι μεγάλη επιτυχία του προηγούμενου δίσκου του “Testify” πριν από 8 χρόνια, ο κ. Collins σκέφτηκε πολύ και ωρίμασε κυρίως ως άνθρωπος. Πλησιάζοντας την 7η δεκαετία της ζωής του, κατανοεί ότι δεν μπορεί πια να είναι ο μουσικός που μας γέμισε με επιτυχίες, είτε μέσω των Genesis είτε μέσω της προσωπικής του καριέρας. Τα προβλήματα υγείας που έχει, κώφωση στο δεξί αυτί και πρόβλημα στα νεύρα των χεριών όπου του απαγορεύει να πιάσει σωστά τις μπαγκέτες των ντραμς που τόσο αγαπάει, συνεπικουρούν ότι πρέπει να αφοσιωθεί σε άλλες χαρές της ζωής. Έτσι, για να τιμήσει ουσιαστικά τους ήρωες του που τον οδήγησαν σε μία τόσο γεμάτη ζωή και να κλείσει ένα μεγάλο μουσικό κύκλο, επιστρέφει στις μουσικές του ρίζες. Δια τούτο τον λόγο, επιστράτευσε τους εναπομείναντες μουσικές της Motown Studio Session Band, τους Funk Brothers, επέλεξε τραγούδια-θρύλους που βγήκαν από τα σπλάχνα της εταιρίας και ξεκίνησε ένα ταξίδι προς τα πίσω.
Από πλευρά παραγωγής, το άλμπουμ είναι ένα διαμάντι – και δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από τον κ. Collins. Από πλευρά επιλογής κομματιών, το ένα ξεπερνά το άλλο. Από το εναρκτήριο “Girl, Why You Wanna Make Me Blue” (Temptations) και το ανεβαστικό “Uptight” (Stevie Wonder) μέχρι το έπος “Papa was a Rolling Stone” (Temptations) και το groovy “Going to a Go-Go” (Smokey Robinson&The Miracles) η ατμόσφαιρα οδηγεί τον ακροατή στη Αμερική των 60’ς και 70’s από το “αυτί”. Η φωνή του κ. Collins είναι λίγο κουρασμένη και high pitched, με αποτέλεσμα να φθείρει το αποτέλεσμα, συγκρινόμενος πάντα με τα ιερά τέρατα της soul που αντιπροσωπεύει. Αυτό όμως που καταφέρνει, αδιαμφισβήτητα είναι αυτό που είχε ως στόχο: Να μην δώσει μία καινούρια ερμηνεία στα τραγούδια, αλλά να θυμίσει αυτή την παλιά αισθητική που τόσο μας έχει λείψει.
Εν κατακλείδι, το “Going Back” είναι ένα πολύ όμορφο άλμπουμ και για κάποιον που δεν εκτιμά ή ποτέ δεν έψαξε το funk, τα blues και όλο το υπόλοιπο μουσικό στερέωμα της Motown ώστε να ξεκινήσει. Αυτή η εκκίνηση γίνεται μέσα από την προσωπική φροντίδα και επιλογή ενός καλλιτέχνη όπου έχει καταξιωθεί όσο λίγοι για την συνολική συνεισφορά του, ας μην ξεχνάμε ότι είναι τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός, παραγωγός και ένας από τους καλύτερους ντράμερ στην ιστορία της σύγχρονης pop και rock μουσικής. Παρόλα αυτά, το “Going Back” σίγουρα δεν μπορεί να σταθεί για καιρό από μόνο του σε μία δισκοθήκη, γιατί στους αδιάφορους θα φανεί «παλιό και τετριμμένο», ενώ εκείνοι που θα το ψάξουν παραπάνω θα γυρίσουν στις original εκτελέσεις για να βρουν την πηγή της μουσικής. Σε κάθε περίπτωση, εμείς λέμε ένα μεγάλο «Thank you for the music» στον κ. Collins, για όλα αυτά τα χρόνια και τα τραγούδια που μας χάρισε.
High-lights:
Θα αδικήσω κόσμο εδώ αν δώσω σημεία προσοχής… Είναι κλασσικό best of άλμπουμ.
Συμβουλή Ακρόασης:
Μαλλί αφάνα, παντελόνι καμπάνα και καλό σπάσιμο της μέσης. Στα slow παρακαλούνται οι κύριοι να μην χουφτώνουν. Ευχαριστώ.
Αντενδείκνυται:
Σε ρατσιστές και παλικάρια που νομίζουν ότι το μπάσο είναι εφεύρεση της heavy metal.
Εναλλακτικός Τίτλος:
Έλα ακροατή μου να σου δείξω τα αμπελοχώραφά μου.
Κωνσταντίνος Μπρεσσονίδης
574 
