Η απίστευτη μπάντα ονόματι Therapy? κλείνει φέτος 20 χρόνια μουσικής πορείας και το αγέραστο τρίο είπε να το γιορτάσει με ένα επετειακό live album (το ουσιαστικά, πρώτο της ιστορίας τους).
Ότι και να πω για το σχήμα θα είναι λίγο, καθώς αποτελεί μια από τις αδυναμίες μου. Τους έχω δει ουκ ολίγες φορές, ενώ οι δίσκοι τους ακούγονται αρκετά συχνά στο cd player μου. Και επειδή λοιπόν τους αγαπάω τόσο, θα ξεκινήσω από τα αρνητικά του “We’re here To The End”. Το μεγάλο μείον είναι η παραγωγή, η οποία είναι μεν καλή, αλλά παραείναι “ωμή”. Είμαι σίγουρος πως ο Andy Cairns και η παρέα του κάπως έτσι το ήθελαν, αλλά το album θα είχε πολύ μεγαλύτερη απήχηση άπαξ και σε σημεία ήταν πιο προσεγμένη. Από την άλλη βέβαια, οι Therapy?, ήταν πάντα ειλικρινείς απέναντι στο κοινό τους, οπότε ίσως να σκέφτηκαν πως δεν είχαν λόγο να “ρετουσάρουν” τον ήχο τους. Το δεύτερο αρνητικό είναι το σχετικά μέτριο artwork. Από εκεί και πέρα μιλάμε για μια κυκλοφορία που θα κάνει τους οπαδούς της μπάντας να χαμογελούν για καιρό, καθώς δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με 10 ή 20 live εκτελέσεις. Το διπλό αυτό cd περιέχει 36 (!) κομμάτια του συγκροτήματος από (σχεδόν) όλο το φάσμα της καριέρας τους, και όντας πρόθυμος να σας δώσω μια πιο σαφή εικόνα, μπήκα στη διαδικασία να απαριθμήσω από πόσα τραγούδια εκπροσωπείται ο κάθε δίσκος της μπάντας στο “We’re Here To The End”! Έχουμε και λέμε λοιπόν: 5 συνθέσεις από το “Babyteeth” (1991), 2 από το “Pleasure Death” (1992), 3 από το “Nurse” (1992), 1 από το “Born In A Crash” EP (1993), 7 από το “Troublegum” (1994), 1 από το “Die Laughing” CD Single (1994), 4 από το “Infernal Love” (1995), 1 (μονάχα) από το “Semi- Detached” (1995), 1 από το “Suicide Pact- You First” (1999), 2 από το “High Anxiety” (2003), 2 από το “Never Apologise Never Explain” (2004), 3 από το “One Cure Fits All” (2006) και 4 από το πιο πρόσφατο “Crooked Timber” (2009), ενώ δεν ακούγεται ούτε μια νότα από το “Shameless” του 2001. Όχι και άσχημα, έτσι; Άλλωστε το τι “φασαρία” μπορούν να κάνουν αυτοί οι τύποι ζωντανά, είναι γνωστό και η συγκεκριμένη κυκλοφορία το επιβεβαιώνει. Να την πω όμως την αμαρτία μου, θα ήθελα μέσα στο setlist και ένα “Unbeliever” ή ένα “Misery” και γιατί όχι και ένα “Lonely Cryin’ Only”, αλλά ας μη γίνομαι πλεονέκτης! Δε νομίζω πως χρειάζεται να αναφέρω οτιδήποτε άλλο! Μιλάμε για ένα από τα χορταστικότερα live albums που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια, από μια από τις πιο σταθερές αξίες που έχει να προσφέρει ο χώρος της rock μουσικής! Όσοι πιστοί, προσέλθετε!
ΥΓ Για την ιστορία, να πούμε πως το live ηχογραφήθηκε στο Λονδίνο, ύστερα από ένα δυναμικό τριήμερο εμφανίσεων της μπάντας.
557 
