Εάν είναι μία δημιουργία μουσική ικανή να ξεπεράσει τα προσωπικά ακούσματα κάποιου, πρέπει να έχει τουλάχιστον τη δυνατότητα να τον ταξιδέψει και να του δημιουργήσει εικόνες στο μυαλό… Η κατάργηση του χωροχρόνου, το ταξίδι στις εικόνες δεν είναι απότοκο παραισθησιογόνων.
Ίσα-ίσα , η πραγματικότητα της ίδιας της μουσικής καλλιτεχνίας είναι το ίδιο το μέσο και η μετάβαση σε όλα αυτά. Προς τι αυτό το εισαγωγικό λογύδριο; Διότι όντας άγευστος της μουσικής των The Diamond Dogs στο άκουσμα του καλού φίλου –editor in chief- ότι θα έκαμα την κριτική για την τελευταία δισκογραφική δουλειά τους και ιδιαίτερα όταν άκουσα τις πρώτες νότες από το εναρκτήριο τραγούδι ,το “April Fool” ήξερα ότι θα έπρεπε να ξεπεράσω την Rock/pop αισθητική και την όποια συμβιβαστική διάθεση που είχα για το συγκεκριμένο μουσικό είδος. Γράφω “είχα”, διότι πριν περάσουν τα πρώτα (μουσικά) μέτρα ήδη ήξερα ότι “έμπαινα” σ’ ένα ταξίδι διαφορετικό από τα μελωδικά μονοπάτια που αρέσκομαι να περπατώ… Χάρηκα επίσης ,διότι όταν τελείωσε το ακρόαμα τούτο και άρχισα να γράφω την συγκεκριμένη κριτική, διάβασα στο πληροφοριακό υλικό που συνόδευε την προωθητική ακρόαση του δίσκου, ότι η ηχογράφησή του δεν έγινε στην Στοκχόλμη, σε αντίθεση με το προηγούμενο album “Most Likely”– ναι, ναι και αυτοί Σουηδοί είναι– αλλά σ’ ένα στούντιο στη νότια Σουηδία, σε μία πανέμορφη τοποθεσία :έναν αχυρώνα κοντά σε μία λίμνη!!! Οι μουσικοί λοιπόν που συμμετέχουν σε αυτό το εγχείρημα είναι οι Sören ‘Sulo’ Karlsson στα φωνητικά, ο Lars Karlsson στην κιθάρα, ο Henrik “The Duke of Honk” Widén στα πλήκτρα, ο Martin Tronsson στο μπάσσο ,ο Johannes Nordell στα τύμπανα και ο Magic στο σαξόφωνο. Η ζωντανή ηχογράφηση όλων των μουσικών οργάνων συμπεριλαμβανομένων του βιολιού και του μαντολίνου, έχει ως αποτέλεσμα να συλλαμβάνει κανείς τον πραγματικό ήχο της μπάντας και να παρουσιάζει αυτήν 70’ς διάθεσή της. Όλα συναντώνται στις σωστές αναλογίες: από τον folk ήχο του “April Fool” και τις διάχυτες σε όλο το album επιρροές από Bob Dylan, Dire Straits, Nickelback, Tom Petty, μέχρι το 90’ς άκουσμα της αναπάντεχα ταιριαστής διασκευής τους σ’ ένα single b-side των Smith’s το “Please, Please, Let Me Get What I Want”, και το ευχάριστο άκουσμα-ύμνο της pub το “Last Of Lovers’’! Διόλου παράξενο που αυτό το πάντρεμα ακουσμάτων είναι τόσο ταιριαστό, αφού οι μουσικοί αυτοί προέρχονται από μπάντες όπως The Hellacopters, Stefan Sundströms back-up band, Wilmer X, Patti Palladin, Dogs D’Amour, Nymphet Noodlers, Hedros & Hellberg και The Soundtrack of Our Lives. Θεωρώ λοιπόν, μοναδική ικανότητα να μπορεί κάποιος μουσικός να αφομοιώνει τις εικόνες του περιβάλλοντος της ηχογράφησης και να τις αποτυπώνει στα τραγούδια του και εάν δε κατορθώσει να “μαγέψει” και τους ακροατές του, τότε έχει κατορθώσει να μιλήσει στην ψυχή τους… Είχα πραγματικά πολύ καιρό να ευχαριστηθώ τόσο ένα μουσικό δημιούργημα, τόσο διαφορετικό αλλά και τόσο απρόσμενο! Oι The Diamond Dogs το κατάφεραν…..
576 
