Τελικά αυτοί οι τύποι στην Eonian Records έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοιος θησαυρός συγκροτημάτων από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, τα οποία να μην κατάφεραν να κυκλοφορήσουν κάτι πέρα από ένα – δυο demos;
Η Eonian Records, με τις κυκλοφορίες της, απαντά θετικά και μάλιστα επισημαίνει ότι η ποιότητα ορισμένων συγκροτημάτων ήταν τέτοια, που δικαιολογημένα κατατάσσονται στη κατηγορία των “αδικοχαμένων”.
Για να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα οφείλω να διευκρινίσω ότι η Eonian Records ειδικεύεται στην κυκλοφορία demos συγκροτημάτων που δρούσαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 αρχές του ’90 και που ποτέ δεν κατάφεραν να υπογράψουν δισκογραφικό συμβόλαιο.
Μια από τις δυο επερχόμενες κυκλοφορίας της εταιρείας είναι η συγκεκριμένη (η δεύτερη είναι ο δίσκος των WANTED που έχει ήδη παρουσιάσει το Rockway). Μια κυκλοφορία που πραγματικά με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Καλοπαιγμένο hard rock με συνθέσεις οι οποίες αν και κολλητικές (για παράδειγμα ακούστε τα “I Want To Know”, “Tanqueray Tina” και “Red Rose Burn”) δε ξεθωριάζουν μετά από μερικές ακροάσεις.
Φρέσκος ήχος, καλή κιθαριστική δουλειά χωρίς υπερβολές και ‘συγκρατημένα’ φωνητικά (δηλαδή χωρίς να καταφεύγουν σε τσιρίδες), τα οποία σε σημεία μου θυμίζουν τον Ray Alder των Fates Warning, είναι ορισμένα από τα χαρακτηριστικά αυτής της θαυμάσιας κυκλοφορίας.
Εκτός από τα πιασάρικα τραγούδια υπάρχουν και οι μπαλάντες (πως θα μπορούσαν να λείπουν άλλωστε;) οι οποίες κινούνται και αυτές σε αξιόλογα συνθετικά επίπεδα. Για παράδειγμα το “Slow Down” θα μπορούσε να βρίσκεται στο “Hysteria” των Def Leppard πλάι στο “Love Bites”, και μάλιστα χωρίς να υστερεί κάπου.
Ο δίσκος περιέχει τα δυο demos του συγκροτήματος (το ομώνυμο πρώτο τους και το “2:57 AM”) με συνολικά δέκα κομμάτια. Ότι έχουμε να κάνουμε με δυο διαφορετικές κυκλοφορίες φαίνεται και από το γεγονός ότι τα τέσσερα τελευταία τραγούδια του δίσκου βρίσκονται πιο κοντά στο AOR, απ’ ότι τα υπόλοιπα έξι, με τις κιθάρες όμως να εξακολουθούν να βρίσκονται στο προσκήνιο.
Και μιας και μιλήσαμε για τις κιθάρες να πούμε εδώ ότι ο ένας εκ των δυο κιθαριστών πρέπει να είναι ελληνικής καταγωγής, καθώς το όνομα Nick Panos δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για ‘παρερμηνείες’.
Οι Dear Diary είχαν το ολοκληρωμένο πακέτο: το απαραίτητο look (μπαντάνες, καλοχτενισμένες φράντζες κλπ), ΦΟΒΕΡΕΣ συνθέσεις και ότι άλλο χρειαζόταν ένα συγκρότημα για να χαρακτηριστεί ως ‘πολλά υποσχόμενο’. Δυστυχώς όμως τους έλειπε το σημαντικότερο, η υποστήριξη από μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία. Αν είχαν και αυτό τότε θα αποτελούσαν σίγουρα έναν άξιο αντίπαλο για όλα τα μεγάλα συγκροτήματα της εποχής.
Μπορεί οι Dear Diary να μην κατάφεραν να εκπληρώσουν το όνειρο τους, αλλά όταν η μουσική είναι τόσο καλή ας είμαστε ευχαριστημένοι που έστω και τώρα (σχεδόν είκοσι χρόνια μετά) έχουμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε.
Δημήτρης Καρβούνης
527 
