Δεν πιστεύω πως υπάρχει κάποιος που να περιμένει από τους Stratovarius να κυκλοφορήσουν κάτι αντίστοιχο του “Visions”, του “Episode” ή του “Elements pt I”. Η εποχή που το euro power μεσουρανούσε έχει περάσει και οι πάλαι τότε εκ Φιλανδίας άξιοι πρεσβευτές του έχασαν την αίγλη τους και μέρος της ουσίας τους.
Μεγάλο ρόλο δε, έπαιξε και η φυγή του βασικού συνθέτη της μπάντας, Timo Tolkki, όπως και οι διάφορες τραγελαφικές καταστάσεις που ακολούθησαν. Η επιστροφή του group στα μουσικά δρώμενα έγινε με το άνευρο “Polaris”, το οποίο ναι μεν δεν ενθουσίασε, αλλά αποτέλεσε το ντεμπούτο του νέου κιθαρίστα, Matias Kupiainen, με το σχήμα. Ταλεντάκι ο “νέος” και έχοντας πάρει το βάπτισμα του πυρός, οδηγεί τους Stratovarius σε μια νέα εποχή, όχι αντάξια του παρελθόντος, αλλά σίγουρα άκρως ικανοποιητική για τους απανταχού fan! Όταν πριν λίγους μήνες είχα μιλήσει με τον Timo Kotipelto (φωνητικά) μου είχε πει πως δεν είχε ακόμα αποφασιστεί η μουσική οδός που θα ακολουθούσε το “Elysium”, καθώς είχαν στα χέρια τους από τη μια πιο περίπλοκες συνθέσεις και από την άλλη “τυπικό” Stratovarius υλικό. Ακούγοντας το album, μάλλον διάλεξαν μια μέση λύση, καθώς στο δίσκο συναντώνται συνθέσεις για όλα τα γούστα. Το “Darkest Hours” που ανοίγει το cd, είναι η κλασική εναρκτήρια σύνθεση/ single που κινείται σε δοκιμασμένες συνταγές, καλοδεχούμενες πάντα στο ιδίωμα. Το “Under Flaming Skies” που ακολουθεί είναι ένα συμπαθητικό power κομμάτι, ενώ το “Infernal Maze” φέρνει στο νου εποχές “Elements pt I” και “Infinite”. Το μπαλαντοειδές “Fairness Justified” διαδέχεται το “The Game Never Ends”, τραγούδι βγαλμένο από τη χρυσή εποχή των mid 90s με up tempo ρυθμό και ευχάριστη διάθεση. Κάπου εκεί φτάνουμε στο “Lifetime In A Moment”, μια ακόμη αργόσυρτη σύνθεση με διάσπαρτα πομπώδη στοιχεία και heavy διάθεση, δείχνοντας ένα πρόσωπο των Stratovarius που προσωπικά δε με τρελαίνει. Για τη συνέχεια έχουμε άλλη μια μπαλάντα (“Move The Mountain”) και πλέον σκέφτομαι πολύ σοβαρά το πως είναι δυνατόν να έχω στα χέρια μου ένα cd μελωδικού power, και τα κομμάτια που δεν είναι mid tempo να ανέρχονται μέχρι στιγμής μόλις τρία! Ευτυχώς η παρτίδα σώζεται από το “Event Horizon” και φτάνουμε αισίως στην ισοπαλία. Ύστερα από οκτώ λοιπόν συνθέσεις η γνώμη μου παραμένει διχασμένη. Ο Matias σίγουρα πληροί τις προϋποθέσεις και όπως προείπα, βάζει τη μπάντα σε μια νέα τροχιά, ενώ η μέχρι στιγμής αίσθηση του “Elysium” είναι πως οι Φιλανδοί σέβονται απόλυτα τους fan τους, προσπαθώντας παράλληλα να πειραματιστούν (με προοπτική την εξέλιξη) όπου μπορούν. Από την άλλη βέβαια, μου λείπει η νοοτροπία του “γράφω απλώς power κομμάτια” η οποία έχει αντικατασταθεί από το “ας γίνουμε πιο τεχνικοί” (ότι και εάν αυτό σημαίνει). Το ομώνυμο “Elysium”, που κλείνει το δίσκο, πρόκειται για μια σύνθεση δεκαοκτώ λεπτών, και μόλις πρόσεξα τη διάρκεια, πίστευα ότι θα ακούσω ένα τραγούδι κουραστικό και τραβηγμένο από τα μαλλιά. Ευτυχώς διαψεύστηκα (πολύ χαίρομαι όταν συμβαίνει αυτό), καθώς ο μουσικός επίλογος αυτής της κυκλοφορίας έμελε να αποτελεί και το highlight της! Και εάν βάλω στην άκρη το όλο θέμα των ταχυτήτων, θεωρώ πως οι Stratovarius μάλλον κέρδισαν το στοίχημα και από εκεί που το τοπίο φαινόταν θολό, αρχίζουν και βαδίζουν, αργά μεν αλλά σταθερά, προς νέους ορίζοντες που θα τους φέρουν νέους οπαδούς, ενώ παράλληλα θα καταφέρουν τελικά να διατηρήσουν και τους παλαιούς.
Στέφανος Στεφανόπουλος
569 
